De nieuwe Amsterdamse trams hangen vol beeldschermen, die de hele tijd nieuws en reclame vertonen. Ik vind dat erg storend, want je kunt je er bijna niet voor afsluiten. Gisteren werd ik er onpasselijk van. Het beeld flitste vlak boven mijn hoofd, maar als ik mijn blik wat verder weg richtte, dan zag ik de beelden nog eens twee of drie keer. Herhaaldelijk werden er beelden van de vloedgolf in Azië vertoond. Ik zag de lijken in drievoud door de tram stromen. Als ik dood ga, wil ik copyright op mijn lichaam.
Ik besef dat ik er zelf de afgelopen weken ook aan meegedaan heb door de advertenties van giro 555 op deze website te vertonen. Naar aanleiding van mijn tramritje van gisteren, heb ik de beelden nu van mijn site gehaald, maar de link naar de samenwerkende hulporganisaties (SHO) gehandhaafd.
Daarbij nog een paar aantekeningen. Ik ben er niet in alle gevallen op tegen dat er dode lichamen worden getoond, maar een mens mag niet tot ‘ding’ verworden. De gevolgen van een ramp laten zien ‘mag’, het beeld van dode mensen eindeloos herhalen als achtergrondfilmpje ‘mag niet’ – of het nu op tv is of in de tram. Het herkenningsbeeld van de Azië-actie van de SHO is de foto van een vader met, naar ik aanneem, zijn dode kind in zijn armen. Op de eerste dag dat de SHO dit beeld verspreidde, was de vader op de foto ‘onthoofd’ en was alleen het kind in zijn armen te zien. Daardoor was de vader weliswaar anoniem (en dus beschermd), maar tegelijk tot ‘ding’ verworden. Ik vond het beeld ‘onmenselijk’ en wilde de advertentie na een paar uur al van mijn site halen, toen ineens (het is een dynamische link, die door de SHO zelf kan worden aangepast), toen dus ineens de uitsnede van de foto veel menselijker werd: vader en kind samen. Ik heb de foto toen laten staan. Maar het blijft een keuze hoever je ‘over lijken’ gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten