dinsdag 28 juli 2015

Trap

Mijn huisgenoot appt mij met de vraag of we een trap in huis hebben. Dat lijkt mij een overbodige of althans achterhaalde vraag omdat hij al meer dan een jaar een kamer huurt op de eerste verdieping van het huis. Maar hij zoekt een keukentrapje omdat hij zijn kamer wil opknappen. Ik kan hem gerust stellen. Er staat een trap onder de trap.

Tram op fietspad

Interessante uitzondering. Tram mag op fietspad.





















Facebook: ytzen.lont

vrijdag 24 juli 2015

Terminale zorg

Vanavond terminale zorg verleend aan een kip. Ze kon de hele dag al niet meer overeind komen en niet meer eten en drinken. Aan het begin van de avond droeg ik haar op een handdoek voorzichtig het huis in en kon ze een paar druppels water naar binnen klokken. Niet veel later hief ze nog even haar kop op en strekte een vleugel, waarna het leven wegvloeide. Al is het "maar een beest" het is toch weer aangrijpend om zo'n stervensproces van dichtbij te zien. The cruel beauty of nature.

zaterdag 18 juli 2015

Hot night

Een vriendin van mij in Sierra Leone vierde gisteren Suikerfeest gecombineerd met een door haar georganiseerde surprise birthday party voor haar vriend. Vandaag vroeg ik hoe het feest was geweest. Ze vertelde dat haar vriend blij verrast was en dat iedereen zich de hele avond had vermaakt en genoten van de goat barbecue. Behalve de geit, antwoordde ik. Maar omdat ik het feest niet wilde bederven, voegde ik er snel aan toe: well, at least she had a hot night.

Facebook: ytzen.lont

woensdag 15 juli 2015

Kostendelersnorm en commerciële huur



In dit filmpje van Schulinck (Wolters Kluwer) spreekt juridisch redacteur Koen Mestrom over "commerciële huur" in relatie tot de "kostendelersnorm" in de Participatiewet (artikel 22a). Door de kostendelersnorm ontvangt een uitkeringsgerechtigde die met meerdere volwassenen in huis woont een lagere uitkering. De wet zondert commerciële huur daarvan uit, omdat als iemand een kamer huurt of verhuurt de kosten niet kunnen worden gedeeld met de andere volwassene(n) in huis - de verhuurder, huurder of andere kamerbewoners in hetzelfde huis. Er is immers sprake van een commerciële relatie, van 'leverancier' en 'klant', met een contract waarin de wederzijdse verplichtingen zijn vastgelegd, waaraan de partijen juridisch zijn gebonden. 

Veel gemeenten stellen een algemene richtprijs vast, een bedrag waaronder de huurprijs niet als 'commercieel' wordt gezien en huurder en verhuurders toch onder de kostendelersnorm vallen. Hierover is veel te doen. In een eerste uitspraak hierover door de rechter in Oost-Brabant zegt de rechter dat de gemeente niet kan volstaan met een algemene regel maar altijd moet kijken naar de individuele omstandigheden. Tegen het beleid van de gemeente Houten (Werk en Inkomen Lekstroom) loopt op dit moment ook een rechtszaak, omdat de uitkeringsinstantie een algemene richtprijs stelt zonder te kijken naar de individuele situatie. Dit betekent dat een kamerverhuurder in Houten een aanmerkelijk lagere uitkering krijgt dan iemand in bijvoorbeeld de aangrenzende gemeente Utrecht onder precies dezelfde wet en dezelfde omstandigheden. (Later hierover meer).

Bron: (c) Schulinck / Wolters Kluwer. Twitter: @KoenMestrom 

zaterdag 11 juli 2015

Achter de Dom

Begin volgend jaar komt er een einde aan de colleges in het historische pand Achter de Dom 22-24 in Utrecht. Dit meldt het alumniblad Illuster. De vier werkgroepzalen en twee collegezalen voldoen niet meer aan de eisen. Er waren vooral klachten over het benauwde klimaat en de slechte staat van de zalen. De benodigde investeringen om het pand voor het onderwijs te behouden, zijn te hoog. Het is nog niet bekend wat de Universiteit Utrecht, de eigenaar van het pand, gaat doen met het historische gebouw.

Hoewel ik er geen student ben geweest, koester ik wel een paar persoonlijke herinneringen aan het pand. Begin tachtiger jaren ging ik met mijn vriendin, die psychologie studeerde, een paar keer naar de hoorcolleges van professor Henri van Praag over parapsychologie. Professor Van Praag was bijzonder hoogleraar parapsychologie aan de Rijksuniversiteit Utrecht van 1978 tot 1986. Hij was de opvolger van de bekende professor W.H.C. Tenhaeff. Nu ik dit opschrijf besef ik dat je tegenwoordig niet zoveel meer hoort van parapsychologie. Tenhaeff was indertijd een "bekende Nederlander", zoals we nu zouden zeggen, en ook Van Praag was geen onbekende bij het grote publiek. Van Praag vond de psychologie een "grensgebied" van de parapsychologie. Anderen zouden dat hooguit andersom zien (parapsychologie als grensgebied of zijtak van de psychologie). Van Praag kwam uit een niet religieuze joodse familie. Hij zat tijdens de oorlog ondergedoken in Amsterdam en verloor veel van zijn familie. Na de oorlog stond zijn levensdoel vast: hij wilde ijveren voor een wereld van vrede en harmonie. Hij wilde een bruggenbouwer zijn en wisselde informatie uit over grenzen van godsdienst en culturen heen, van jodendom naar boeddhisme, van taoïsme naar gnostiek en van theologie naar natuurwetenschappen (aldus Awraham Soetendorp in ‘Henri van Praag: een grote raadgever en ziener’, Het Parool 4-11-1988 - bron: Wikipedia).

Mijn vriendin was bijzonder geïnteresseerd in parapsychologie, mystiek en alternatieve geneeskunde. Ik stond daar wat afstandelijker tegenover, maar het onderwerp interesseerde mij wel, zeker vanuit mijn theologische achtergrond. Van de colleges van Van Praag herinner ik mij niet zo heel veel meer en al helemaal niets over parapsychologie. Met name het eerste college staat mij bij, dat ging over logica. Ik zou het college, nu na meer dan 30 jaar, niet meer kunnen reproduceren, maar het maakte wel grote indruk op mij en ik denk dat ik er ook wel iets aan heb gehad voor mijn verdere leven. Voor een deel ging het over basisbegrippen die elke student moet kennen, zoals 'falsifieerbaarheid' (een wetenschappelijke theorie is weerlegbaar, staat open voor ontkrachting en kan in een methodologisch correct opgezet onderzoek worden verworpen). Ook de sfeer van het oude gebouw staat mij bij, al zou ik er nu de weg niet meer in kunnen vinden. In mijn herinnering zaten we in een rokerig zaaltje, maar ik betwijfel of er echt gerookt werd, want zowel Marjan als ik konden daar slecht tegen.

Het blad Illuster memoreert dat ook bekende historici als Maarten van Rossum en Hermann von der Dunk ("altijd met deftige dictie") er hoorcolleges gaven. Van Maarten van Rossum - het kritische en trouwens enige jurylid van de Slimste Mens en een niet geheel onbekende presentator van RTV Utrecht - heb ik in later jaren ook wel eens een college gevolgd bij Studium Generale. Rond dezelfde tijd als de colleges van Henri van Praag trok ook Hermann von der Dunk mijn aandacht, maar ik heb hem alleen horen spreken op de televisie (waar de rol van bekende Nederlander inmiddels is overgenomen door zijn zoon Thomas). In 1982-1983 hadden Marjan en ik een kamerhuurder uit München, die naar Utrecht kwam om zijn promotieonderzoek te doen bij professor Hermann von der Dunk. Deze promovendus onderzocht de invloed van Duitse universiteiten op het Nederlandse wetenschappelijk onderwijs aan het eind van de 19de eeuw. Met deze kamerhuurder, nu Dr. Andreas Gressmann heb ik nog steeds goed contact en ik logeerde dit jaar nog een weekje bij hem in München. Dan memoreren we die tijd nog wel eens.

Maar goed, ik denk nu dus even terug aan dat prachtige oude pand in de binnenstad, direct achter de Dom, en ik vraag mij af wat er mee gaat gebeuren.

Bron: Illuster, juli 2015, p11 - Zie ook Wikipedia: Parapsychologie
Personen: Henri van PraagHermann von der DunkMaarten van RossemAwraham Soetendorp

donderdag 9 juli 2015

Inburgering is niet uitburgering

Het Hof van Justitie van de Europese Unie heeft vandaag geantwoord op vragen van de Nederlandse Raad van State. Met deze uitspraak kan de Raad van State twee zaken voortzetten die een vrouw uit Nigeria en één uit Azerbeidzjan hebben aangespannen tegen de staatssecretaris van Justitie. De staatssecretaris heeft hun verzoeken tot gezinshereniging met hun echtgenoten in Nederland afgewezen omdat zij - vanwege gezondheidsproblemen - het taalexamen in het buitenland niet konden afleggen.

Het Hof van Justitie zegt nu dat Nederland inderdaad taaleisen mag stellen. Deze eisen moeten er echter op gericht zijn de integratie in Nederland te bevorderen en mogen niet gebruikt worden om de gezinshereniging te bemoeilijken of onmogelijk te maken. Het taalexamen is dus geen selectiemiddel om mensen buiten te sluiten. Er moeten uitzonderingen mogelijk zijn als iemand het examen om geldige reden niet of niet met succes kan doen. Bovendien heeft Nederland de financiële drempel te hoog gemaakt. Het inburgeringsexamen kost elke keer € 350, naast de kosten om naar de betreffende ambassade te reizen - soms in een ander land dan waar de aanvrager woont - plus de eenmalige kosten van € 110 voor het lespakket.

Deze uitspraak - een zogenoemde "prejudiciële verwijzing" - is een antwoord op vragen van een nationale rechter, in dit geval de Raad van State. De zaak is daarmee nog niet beslecht, maar de natonale rechter moet zich wel houden aan deze uitspraak en dat geldt ook voor andere rechters die een zelfde zaak krijgen voorgelegd.

Bron: Persbericht Raad van State 09.07.15 (online) en Persbericht Hof van Jusititie van de EU 09.07.15 (PDF 2p). 

dinsdag 7 juli 2015

VGZ werkt niet mee

Op de LinkedIn-groep Schuldinfo las ik een berichtje onder de kop "VGZ waardeloze club". Een schuldendeskundige beklaagt zich over ziektekostenverzekeraar VGZ die niet reageert op voorstellen voor een betalingsregeling voor zijn cliënt. Hij schrijft:
"(...) Alle schuldeisers gaan akkoord behalve VGZ. Die laten niets van zich horen. Ik heb ze daarom maar gebeld (€ 0,20 per minuut) en om antwoord gevraagd. Men ging niet akkoord wegens geschaad vertrouwen. Als ik voor de vordering (ruim € 900) een betalingsregeling wil hebben, dan moet dat schriftelijk. Ik heb daarop een betalingsvoorstel schriftelijk gedaan en alvast betalingen verricht. Totaal geen reactie van VGZ tot op 22 juni een brief bij ons werd bezorgd gedateerd de 19e waarbij ik binnen 14 dagen het totaal verschuldigde verhoogd met incassokosten dien te betalen, anders sturen ze het door naar het incassobureau. Chapeau VGZ denkt mee met haar klanten. Gelukkig met hulp van de familie komt er nu extra geld, betalen en dan volgend jaar heel snel naar een andere zorgverzekeraar."
Dit verhaal herinnerde mij aan iemand die ik niet lang geleden heb proberen te helpen met het wegwerken van een schuld bij VGZ. Ook toen gaf VGZ geen gehoor en lukte het zelfs niet om er achter te komen wát hij nou precies aan wíe moest betalen. Daarom voeg ik mijn eigen ervaring bij het verhaal van deze schuldendeskundige.
Nu hou ik niet zo van berichtjes liken, maar heb dat dit keer toch gedaan, omdat ik helaas kan meevoelen met de kop boven het bericht. Niemand heeft iets aan mijn reactie, maar ik moet 'm even kwijt. Ik heb iemand begeleid die een onbekende schuld had bij de VGZ. De man dacht dat de premie was ingehouden op zijn uitkering en wist niet hoe hoog de schuld was. Die was moeilijk te achterhalen, ook niet na ruim een half jaar bellen en schrijven. De schuldenaar wilde het liefst in één keer betalen en kon daar zo nodig voor lenen. Ondanks herhaalde schriftelijke en telefonische verzoeken door hemzelf en mij, weigerde VGZ de hoogte van de schuld bekend te maken. De schuld was overgedragen aan incassobureau InkassoUnie, die mij in een telefoongesprek liet weten niet bekend te zijn met de schuld. Op brieven reageerde de InkassoUnie helemaal niet. Voor nieuwe premie ontvingen wij op een gegeven moment acceptgiro's van zowel VGZ, InkassoUnie als het Zorginstituut (v/h CvZ) over dezelfde maand. Zorginstituut verwees terug naar VGZ. Aan de telefoon wilde VGZ niet inhoudelijk reageren en bleef doorverwijzen naar de InkassoUnie, die helemáál niet meer reageerde. Na maanden kwam ik er achter dat InkassoUnie failliet was. De (buitenlandse) man die ik begeleidde is ruim een jaar geleden geëmigreerd en ik weet zijn huidige adres niet. Onlangs kreeg ik op mijn adres een brief van incassobureau Cannock Chase. Daarin stond voor het eerst (!) de hoogte van de (vermoedelijke) schuld. Met de door familie toegezegde lening had dit bedrag indertijd in één keer kunnen worden voldaan, als VGZ of InkassoUnie hier aan hadden meegewerkt. Misschien denkt hij in het buitenland nog eens aan mij terug toen ik hem bij zijn inburgering het belang van onze bureaucratie probeerde uit te leggen met: "Nederland bestaat niet. Alleen op papier."

Voor informatie en hulp: http://www.skgz.nl/ De Stichting Klachten en Geschillen Zorgverzekeringen (SKGZ) is een onafhankelijke en onpartijdige organisatie. Het doel van SKGZ is het helpen oplossen van problemen tussen u en uw zorgverzekeraar. Dat kan door bemiddeling van de Ombudsman Zorgverzekeringen of door een bindende uitspraak van de Geschillencommissie Zorgverzekeringen.
 

maandag 6 juli 2015

Houten Heaven of Heaven

In the late 1960s, Dutch officials recognized Houten - then a tiny village of a few thousand - as a potential area for major population growth. An architect named Rob Derks came up with a town plan that prioritized pedestrians and cyclists over cars. Construction began in 1978 and was finished a few years later, and when more growth was predicted in the 1990s, the area replicated itself into South Houten.

Houten is anything but typical. Car traffic is primarily resigned to a “ring road” that encircles the area. Within that ring is a network of low-speed streets meant primarily for people traveling on foot or by bike (there are 80 miles of bicycle paths alone) that connect to two main intercity train stations and most of the area’s schools and shops. As a result, car trips are the minority in Houten, with an estimated 66 percent made by alternative modes.

“Houten is a paradigm of urban planning for bike and public transportation use,” says civil engineering scholar Peter Furth of Northeastern University in Boston, who takes his planning students there every year. He once said that if the Netherlands is bicycle heaven, then Houten “is the heaven of heaven.” [Boston Globe 22.09.13]

Could Houten ever work in America? From an American planning perspective, the allure of Houten is that it doesn’t push suburbanites to give up their cars or their single-family homes.

Still, he [Furth] says, there’s only been one true replica of Houten to date: South Houten. “Houten is proof that it can be repeated,” he says. “Yet at the same time it still is the only place where it’s been done.”

Lees het hele artikel hier en zie ook de reacties: 

A Case Study in Bike-Friendly Suburban Planning;
It’s not just possible, it’s happening in Houten.
ERIC JAFFE - @e_jaffe - Jun 17, 2015 - 32 Comments


Zie ook: A Cyclists Mecca with Lessons for Boston, Boston Globe 22.09.13. 
Informatie over Peter Furth
Fietsrotonde die de wijk Loerik [waar ik woon - YL] in Houten-Zuid verbindt met het noordelijk deel van Houten.

zondag 5 juli 2015

Probleem opgelost!

Het geheugen van mijn Samsung Galaxy S2 loopt al een tijdje vol. Het probleem is ontstaan na een upgrade van het besturingsprogramma Android 2.x naar Android 4.x. Eigenlijk kan de ouwe trouwe S2 dat niet meer aan. Inmiddels is er de S3, S 4, S5 en zelfs al S6. De ontwikkelingen gaan zo snel, daar valt niet meer op af te schrijven. Ik zou m'n S2 nog niet weg willen gooien. In het begin kon ik het probleem nog oplossen door een paar onbelangrijke apps te verwijderen, maar daarna moesten ook verschillende essentiële apps er aan geloven. Niet alle apps kunnen worden verplaatst naar de SD-kaart, waar nog ruimte genoeg is, maar hebben beslist het interne geheugen nodig. Het ging van kwaad naar erger en de laatste paar weken werkte het synchroniseren van mijn agenda en email niet meer. Tijd voor vervanging. 

In een laatste poging voor een oplossing en om er zeker van te zijn dat het niet een storing is, struinde ik nog eens het internet af op zoek naar een antwoord. Op Androidworld.nl beschrijft iemand hetzelfde probleem en ook anderen blijken er last van te hebben. De beheerder roept weliswaar dat de vraag op het verkeerde forum staat, maar gelukkig blijven er toch mensen reageren en iemand weet de oplossing. Ik had deze nooit kunnen bedenken, wist van het bestaan van deze functie niet af en heb dit ook niet in een handleiding gevonden. 

Het antwoord is kort maar krachtig: 
"Toets alsof je een nummer belt *#9900# en kies de tweede optie van boven “delete dumpstate/logcat”. Probleem opgelost!"
Het lijkt dus alsof je een telefoongesprek gaat voeren, maar maar zodra je deze code hebt ingetoetst op je telefoontoestenbord verschijnt er een menu "SysDump" met een hele rij functies. De tweede - "Delete dumpstate/logcat" biedt de oplossing. Wel even de telefoon helemaal uitzetten en weer opstarten om van het vrijgekomen geheugen te genieten. 

De telefoon begon prompt allerlei achterstallige app-updates te installeren - sommige apps blijken ineens een nieuwe layout te hebben - maar alles werkt weer naar behoren. Ik wil dit de komende dagen nog wel verder testen, maar het ziet er naar uit dat ik voorlopig weer even met m'n Galaxy S2 vooruit kan. 



donderdag 2 juli 2015

Asiel Taylor terecht afgewezen

De staatssecretaris van Veiligheid en Justitie had het asielverzoek van Charles Taylor, de voormalige president van Liberia, in behandeling moeten nemen en dit asielverzoek vóór diens overdracht aan het Verenigd Koninkrijk moeten beoordelen. Omdat Taylor in het Verenigd Koninkrijk echter geen risico loopt op een onmenselijke behandeling, heeft de rechtbank in Den Haag, die zich eerder over de zaak boog, zijn asielverzoek terecht afgewezen. Dit blijkt uit een uitspraak van de Raad van State van vandaag (2 juli 2015). Tegen de uitspraak is geen hoger beroep mogelijk.

Het Speciaal Hof voor Sierra Leone heeft Taylor in september 2013 veroordeeld tot een gevangenisstraf van 50 jaar. Taylor moet deze straf uitzitten in het Verenigd Koninkrijk. Tijdens zijn overdracht aan de autoriteiten van het Verenigd Koninkrijk op Rotterdam The Hague Airport heeft Taylor aan één van de aanwezige Nederlandse ambtenaren om asiel verzocht, omdat hij vreest onmenselijk behandeld te worden tijdens zijn detentie. Dat verzoek is niet in behandeling genomen, omdat Nederland geen 'rechtsmacht' over Taylor zou hebben. Daarna is hij met het vliegtuig naar het Verenigd Koninkrijk gebracht.

De Raad van State is van oordeel dat de staatssecretaris het asielverzoek van Taylor in behandeling had moeten nemen. De Nederlandse staat had moeten beoordelen of Taylor, zoals hij stelde, in de gevangenis in het Verenigd Koninkrijk een risico liep onmenselijk behandeld te worden. Het is niet de taak van het Speciaal Hof voor Sierra Leone om dat te beoordelen, ook al verbleef Taylor in Nederland vanwege de procedure bij dat Hof, aldus de hoogste algemene bestuursrechter.

De Raad van State is verder van oordeel dat Taylor, achteraf bezien, op het moment van de overdracht niet hoefde te vrezen voor een onmenselijke behandeling in het Verenigd Koninkrijk. Het Verenigd Koninkrijk is net als Nederland partij bij het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en Taylor heeft niet aannemelijk gemaakt dat hij daar in de gevangenis een risico loopt om onmenselijk behandeld te worden. De rechtbank heeft het asielverzoek dan ook terecht zelf inhoudelijk beoordeeld en vervolgens afgewezen, aldus de hoogste bestuursrechter.

Lees hier de uitspraak met zaaknummer 201409956/1.