vrijdag 30 oktober 2015

dinsdag 27 oktober 2015

SOS

Op de pont van Culemborg naar Houten ontving ik een Whatsapp-bericht, maar toen ik m'n telefoon pakte viel deze uit. Ik zag nog net "SOS" bovenin beeld staan. Op de wal zette ik mijn telefoon weer aan en er verscheen een SMS-bericht van mijn broer uit Berkel en Rodenrijs: "Wat is er aan de hand, Ytzen?" Hij kon zien dat ik op de Lek zat. Ik sms'te snel terug: "Niks" om vervolgens te gaan kijken wat er was gebeurd. Mijn telefoon had in de paar seconden voor het uitvallen het volgende gedaan: beide camera's hebben een foto gemaakt, op de ene is mijn gezicht te zien, op de andere de vloer van de pont, een geluidsfragment van de pruttelende dieselmotor van de pont en een link naar Google maps met mijn positie op de Lek bij Culemborg. Dit alles is in een paar SMS'jes naar m'n broer gestuurd. Hoe dit kon, was me een raadsel.

Thuisgekomen de online handleiding van m'n Samsung Galaxy S3 Mini er op nageslagen. Het blijkt dat als je drie keer snel achter elkaar de aan- en uitknop indrukt de telefoon een SMS-bericht naar het ingevoerde alarmnummer stuurt. Bij het pakken van de telefoon op de pont heeft de smartphone mij dus niet helemaal goed begrepen. Ik heb mijn broer als eerste van vier contactadressen ingevoerd die iemand die mij of mijn telefoon vindt, kan bellen zonder het wachtwoord van mijn telefoon in te toetsen. ICE, In Case of Emergency. Dat mijn telefoon ook zelf alarm kan slaan wist ik niet.

Met mijn broer moet ik het er binnenkort dus wel eens over hebben wat hij moet doen als hij ziet dat ik midden op de Lek ineens verdwijn.

zaterdag 24 oktober 2015

Bah

De moeder stapt zuchtend van haar fiets en kijkt mij aan: "Ze heeft weer wat gevonden!" Ik kom haar vanmorgen tegen terwijl ik naar het station loop. Even verderop zie ik de dochter, ik schat haar negen jaar. Ze is een stukje terug gefietst en raapt iets op van de brug. Als ik aan haar voorbij loop, zeg ik: "Heb je iets gevonden? Heb je goud gevonden?" Op dat moment zie ik wat ze in haar hand houdt... het is een condoom in enkelverpakking. "Dat mag je moeder je wel even uitleggen. Of weet je het al?", flap ik er uit, voordat ik goed en wel besef hoe jong ze is. Ze stapt op haar fiets, haar moeder achterna, die al weer verder fietst. "Mama!", roept ze enthousiast, "er zit wel wat in, maar ik weet niet wat het is". Wat was ik graag even bij het hierna volgende moeder-dochter-moment geweest. Wat gaat ze haar dochter leren vandaag? Ik hoor mijn moeder zeggen: "Bah! Dat is vies. Er heeft misschien wel een hondje op geplast!"

dinsdag 20 oktober 2015

Bureaucratie

Bij de bestuursrechter in Utrecht heb ik een beroepszaak lopen, waarvoor ik al maanden wacht op een oproep voor de zitting. Eind september heb ik de rechtbank in een brief met bijlagen aanvullende informatie gestuurd. Omdat het om belangrijke en mogelijk doorslaggevende informatie gaat en ik nog niks gehoord heb, vroeg ik vandaag per e-mail om een bevestiging of mijn brief van 28 september bij de rechtbank was aangekomen. De griffier antwoordde dat mijn vraag niet per e-mail kan worden behandeld maar per post moet worden ingediend. Nu zit ik met het probleem dat als mijn post niet zou zijn aangekomen, ik natuurlijk ook niet weet of mijn verzoek om bevestiging daarvan wel aankomt. Ik weet ook niet hoe lang het beantwoorden van brieven bij de rechtbank duurt en wanneer ik mij zorgen moet gaan maken. Ik heb echt wel geduld, maar begin onzeker te worden. Daarom ga ik mijn verzoek om bevestiging nu maar weer persoonlijk naar de rechtbank brengen, zoals ik ook eerder met in te dienen stukken heb gedaan. 

Hier volgt mijn brief aan de Rechtbank Midden-Nederland in Utrecht. 

Op 28 september 2015 stuurde ik u een brief met aanvullende informatie over mijn bovengenoemde zaak. Aangezien ik deze brief met bijlagen per post heb verzonden (in tegenstelling tot een aantal eerdere stukken die ik persoonlijk heb afgeleverd bij uw rechtbank, waarbij mij een ontvangstbevestiging werd verstrekt) weet ik niet of deze informatie correct is ontvangen en is toegevoegd aan mijn dossier.

Daarom verzocht ik u vandaag, 20 oktober, per email om mij te bevestigen of mijn brief met aanvullende informatie en bijlagen correct is ontvangen en is toegevoegd aan mijn dossier. In reactie daarop ontving ik per email van 20 oktober een brief van uw griffier waarin deze mij meedeelt mijn verzoek om een bevestiging van ontvangst om veiligheidsredenen niet in behandeling te kunnen nemen. De griffier gaf aan dat ik een verzoek om ontvangstbevestiging van mijn brief uitsluitend per post in een nieuwe brief kan indienen.

Daarom dien ik hiermee opnieuw mijn verzoek in om mij te bevestigen of mijn brief van 28-09-2015 met bijlagen correct door uw rechtbank is ontvangen en aan mijn dossier is toegevoegd.

Aangezien ik uiteraard niet zeker kan weten of dit verzoek per post nu wel bij uw rechtbank aankomt en verzoeken om bevestiging van deze post uitsluitend per brief kunnen worden ingediend, waarover ik dan ook weer onzeker zou zijn of deze wel aankomt, omdat een verzoek tot bevestiging van ontvangst daarvan dan ook weer alleen per brief zou kunnen worden ingediend, zal ik deze brief persoonlijk afleveren bij uw rechtbank en direct om een ontvangstbewijs vragen.

De brief waarover ik ontvangstbevestiging vraag, voeg ik hierbij in kopie bij. Mocht mijn brief van 28-09-15 niet correct zijn aangekomen en nog niet aan het dossier toegevoegd, dan verzoek ik u deze kopie aan het dossier toe te voegen, waarbij ik verzoek voor zover mogelijk de datum van de brief in acht te nemen.

Uw griffier schrijft: “De rechtbank streeft er naar om de mogelijkheden [van elektronisch berichtenverkeer] in de toekomst uit te breiden”. Ik sta van harte achter dit streven en zou het zeer op prijs stellen als prioriteit gegeven wordt aan de mogelijkheid om verzoeken om ontvangstbevestiging per e-mail of mondeling te kunnen doen, waarbij de rechtbank uiteraard zelf bepaalt hoe deze ontvangstbevestiging wordt verstrekt.

dinsdag 13 oktober 2015

Vluchtelingenknuffelen

Afscheid genomen van de vluchtelingen die twee weken in sporthal De Wetering in Houten hebben gebivakkeerd. Vier bussen op weg naar Leek in Groningen. Geëmotioneerd bij het zien van de kleine kleuters en peuters met hun moeders. Wat een vreselijke reis hebben zij allemaal achter de rug. Een mooi moment toen ik twee jonge mannen die ik zaterdag uitgebreid gesproken heb, zag zitten in de bus, zij mij herkenden en we met gebaren afscheid namen. Rondom veel gezwaai, geknuffel, gebaren en vluchtelingen die zich uitputten in bedankjes. Mijn besef dat vluchtelingenknuffelen niet helpt. Ja, laat ze terug gaan naar hun eigen land. In welvaart en vrede!

zondag 11 oktober 2015

Ontmoeting

Schoolreünie
Zaterdag onverwachts naar een schoolreünie in Barneveld, waar ik pas vrijdagavond bij toeval via een tweet van hoorde. Het Johannes Fontanus College, wat nog niet zo heette toen ik er op zat, bestaat 90 jaar. Of eigenlijk de oude ULO waar deze school uit is ontstaan. Mijn oudere broer heeft nog op de ULO gezeten in gebouw Benno, de vroegere sterrenwacht en huis van de beroemde sterrenkundige Kapteyn. Helaas gesloopt. Zelfs de nieuwbouwwaar ik naar toe ging is al weer gesloopt. Mijn ogen uitgekeken in het nieuwe gebouw, waar ik nog nooit binnen geweest was. Wat heeft zo'n moderne school (met leerpleinen, domeinen en lux ingerichte techniek-, kunst- en muzieklokalen) toch veel meer mogelijkheden dan in onze tijd. Een leerling die tien jaar geleden examen deed en met wie ik door het gebouw liep vertelde me hoe het vroeger was. En hoewel sommige gangen mij pas gisteren leken opgeleverd, bleek dit gebouw dus ook al weer oud te zijn. Een paar klasgenoten en oud-leraren ontmoet (ik zat maar één jaar op deze school) en leuke herinneringen opgehaald.

Ontmoeting met Syriërs

Bij terugkeer in Houten snel naar de ontmoeting met de vluchtelingen die hier twee weken in een sporthal worden opgevangen, in totaal zo'n 150, vooral Syriërs. Ik heb enkele korte maar boeiende gesprekken gehad met een tiental jonge Syriërs. Aardig, gemotiveerd, intens dankbaar, blij met de rust.

Een jonge man vertelde dat hij 5500 euro had betaald voor zijn vlucht, met 55 mensen in een rubberboot was hij van Turkije naar Kos gevaren, een angstige tocht. Vanaf Griekenland over land in gesloten vrachtwagens, zonder ramen maar gelukkig wel met ventilatoren in het dak. Om de zes uur mochten ze even luchten, eten en drinken. Regelmatig moesten ze overstappen in een volgende vrachtwagen. Ik sprak met een tweedejaars rechtenstudent en een student sport. Zij waren al in Ter Apel geregistreerd. De groep vluchtelingen is hier donderdag 1 oktober aangekomen. Ze slapen op de grond op matrassen, die onder andere via de kerken in twee dagen zijn ingezameld. Ze zouden hier maximaal 72 uur blijven, maar de gemeenteraad heeft dit tot 13 oktober verlengd om hen meer rust te gunnen. Alle reguliere activiteiten in de sporthal zijn voor deze periode stilgelegd. In het jongerencentrum naast de sporthal is de welkomswinkel ingericht, waar de benodigde spullen (kleding, toiletartikelen, spelletjes) worden ingezameld en uitgedeeld. Veel vluchtelingen zijn de afgelopen dagen bij particulieren thuis of voor bepaalde activiteiten uitgenodigd. Dinsdag vertrekt de hele groep weer naar een volgende locatie. De mannen die ik sprak wisten nog niet waarheen en wachten gelaten af, blij dat ze in veiligheid zijn.

zaterdag 10 oktober 2015

Ontmoeting

Schoolreünie en ontmoeting met Syriërs

Zaterdag onverwachts naar een schoolreünie in Barneveld, waar ik pas vrijdagavond bij toeval via een tweet van hoorde. Het Johannes Fontanus College, wat nog niet zo heette toen ik er op zat, bestaat 90 jaar. Of eigenlijk de oude ULO waar deze school uit is ontstaan. Mijn oudere broer heeft nog op de ULO gezeten in gebouw Benno, de vroegere sterrenwacht en huis van de beroemde sterrenkundige Kapteyn. Helaas gesloopt. Zelfs de nieuwbouw waar ik naar toe ging is al weer gesloopt. Mijn ogen uitgekeken in het nieuwe gebouw, waar ik nog nooit binnen geweest was. Wat heeft zo'n moderne school (met leerpleinen, domeinen en lux ingerichte techniek-, kunst- en muzieklokalen) toch veel meer mogelijkheden dan in onze tijd. Een leerling die tien jaar geleden examen deed en met wie ik door het gebouw liep vertelde me hoe het vroeger was. En hoewel sommige gangen mij pas gisteren leken opgeleverd, bleek dit gebouw dus ook al weer oud te zijn. Een paar klasgenoten en oud-leraren ontmoet (ik zat maar één jaar op deze school) en leuke herinneringen opgehaald.

Bij terugkeer in Houten snel naar de ontmoeting met de vluchtelingen die hier twee weken in een sporthal worden opgevangen, in totaal zo'n 150, vooral Syriërs. Ik heb enkele korte maar boeiende gesprekken gehad met een tiental jonge Syriërs. Aardig, gemotiveerd, intens dankbaar, blij met de rust.

Een jonge man vertelde dat hij 5500 euro had betaald voor zijn vlucht, met 55 mensen in een rubberboot was hij van Turkije naar Kos gevaren, een angstige tocht. Vanaf Griekenland over land in gesloten vrachtwagens, zonder ramen maar gelukkig wel met ventilatoren in het dak. Om de zes uur mochten ze even luchten, eten en drinken. Regelmatig moesten ze overstappen in een volgende vrachtwagen. Ik sprak met een tweedejaars rechtenstudent en een student sport. Zij waren al in Ter Apel geregistreerd. De groep vluchtelingen is hier donderdag 1 oktober aangekomen. Ze slapen op de grond op matrassen, die onder andere via de kerken in twee dagen zijn ingezameld. Ze zouden hier maximaal 72 uur blijven, maar de gemeenteraad heeft dit tot 13 oktober verlengd om hen meer rust te gunnen. Alle reguliere activiteiten in de sporthal zijn voor deze periode stilgelegd. In het jongerencentrum naast de sporthal is de welkomswinkel ingericht, waar de benodigde spullen (kleding, toiletartikelen, spelletjes) worden ingezameld en uitgedeeld. Veel vluchtelingen zijn de afgelopen dagen bij particulieren thuis of voor bepaalde activiteiten uitgenodigd. Dinsdag vertrekt de hele groep weer naar een volgende locatie. De mannen die ik sprak wisten nog niet waarheen en wachten gelaten af, blij dat ze in veiligheid zijn.