woensdag 28 september 2016

Landesbank

Tag 366 der Bankstörung ist da. Bis vor einem Jahr war ich ganz zufrieden mit DKB. Aber seit 28. September 2015 gibt es Schwierigkeiten, die immer noch nicht ganz gelöst sind. DKB bucht jede Kartenzahlung mit "Landesbank Hessen-Thüringen". Ich kenne diesen Bank gar nicht. DKB ist sich dieses Problem zwar bewusst, hat mich sogar mehrmals angerufen, und wir haben lange telefoniert über die anscheinend unlösbare technische Probleme dieser Bank. Auch hat DKB sich mehrmals persönlich bei mir entschuldigt. Da hat sich auch einiges verbessert, weil mittlerweile der Name der Empfänger wieder mitgeschickt wird (und nach ein paar Clicks in der Datei zu finden ist), aber noch immer wird jede Kartenzahlung mit dem Name dieser mir völlig unbekannten Bank gebucht. Sehe das Bild von meinen Buchungen mal an.

"Wiederholung ist die Kraft der Werbung". Es ist klar was DKB mir jeden Tag - mittlerweile seit 366 Tage - sagen will: "suchen sie einen besseren Bank, ziehe bitte um nach dem Landesbank Hessen-Thüringen". Ich denke nach einem Jahr, wird es Zeit diesen Rat mal zu folgen.

woensdag 21 september 2016

Passing our lives

Isatu Sesay passed away at the first day of this year. She passed our lives and left a deep impression. Her footprints are still here. Only 32 years old, full of plans and hopes, she suddenly had to leave her beloved son and family behind, for who she so passionately and loyally took care every day. This week, thinking of her on her birthday, she will be especially missed.

One Sunday afternoon, while she was preparing food at the back of her house, I took this picture of her. In fact, it's one of the rare pictures on which she's not smiling. Yet, at that moment she was relaxed and satisfied, accepting every day as a gift. Thank God, she suddenly said. When I asked her why, she told me right there how grateful she was for life.
Isatu (21.09.1983-01.01.2016) and her sisters

dinsdag 20 september 2016

Kei by Drylts


Panorama vanaf het schelpenpad door de Ruterpolder, mijn vaste wandelingetje rond IJlst

maandag 5 september 2016

Libanon


Nadat ik deze tweet op Facebook had gedeeld, vroeg iemand mij: "Wat stel je voor?" 

Mijn reactie: ik stel niks voor maar heb alleen een tweet van Tineke Ceelen, directeur van Stichting Vluchteling, gedeeld zonder commentaar. Natuurlijk heb ik wel zo mijn gedachten.

Mijn eerste gedachte gaat niet zozeer over Nederland of wat Nederland al dan niet zou moeten doen. Ik maak me vooral zorgen over Libanon, dat in mijn jeugd het (vredige) Zwitserland van het Midden-Oosten werd genoemd, maar later werd verwoest door een gruwelijke burgeroorlog, waarbij de Syriërs één van de gelieerde partijen waren en Israël een andere. Zoals iemand opmerkte, Libanon heeft minder inwoners dan Nederland en de impact van deze aantallen is veel groter. Wat Europa betreft is het aantal Syrische vluchtelingen naar mijn mening helemaal niet het probleem. Het is slechts een tijdelijke piek en we vingen niet zo lang geleden meer vluchtelingen op. Dat is een kwestie van organisatie en dat zou Europa (qua aantallen) zeker aan kunnen. Zeker als de al afgesproken herverdeling inderdaad zou worden uitgevoerd. De noodopvang was vorig jaar nodig doordat er in Nederland net veel AZC's waren gesloten en de opvang elders stagneerde. De crisis in Europa wordt niet veroorzaakt door vluchtelingen maar ze leggen slechts onze interne onderlinge crisis bloot. Het is altijd pijnlijk als net tijdens een echtelijke ruzie er gasten aanbellen.. Het probleem is niet zozeer de aantallen maar de aard van de oorlog en de krachten en partijen die er aan meedoen en de impasse waarin de oorlog is geraakt. Die vormen een groot gevaar. De combinatie van betrokken zijn in een oorlog en de slachtoffers ervan opvangen is ook een moeilijke. Wat aantallen betreft, is illegale immigratie een veel groter probleem en die maakt (buiten het land van herkomst) ook veel meer slachtoffers. Ik ben voor een ruimhartig beleid, maar daar zijn per definitie altijd grenzen aan en dus afvallers en daarin is het verschil tussen voorstanders van een strikt beleid en die voor een ruimhartig beleid slechts gradueel (de haatdragers buiten beschouwing gelaten).

Nogmaals, toen ik het plaatje zag, dacht ik niet in de eerste plaats aan Nederland of aan wat wij zouden moeten doen (al zal Tineke Ceelen dat misschien wel bedoeld hebben) maar aan Libanon.

Wat mijzelf betreft, ik ben geen hulpverlener of vluchtelingenopvang, maar ik verhuur al 16 jaar een kamer aan mensen die hier als vluchteling gekomen zijn (zowel moslim als christen). Ik heb de gemeente een brief geschreven om - zeker waar het gaat om jonge alleenstaanden - ook te kijken naar kamerverhuur en alternatieve vormen van huisvesting en niet per se altijd direct een woning voor elke individuele erkende vluchteling (statushouder). Direct contact met 'de samenleving' is wel belangrijk. Ik heb gemerkt dat het samenleven wederzijds voordelen kan bieden.