Van januari 1984 tot december 1997 woonde ik in de Kloksteeg in Utrecht, een doodlopende steeg tussen het Lucas Bolwerk, de Wittevrouwenstraat en de Keizerstraat. Het nieuwbouwcomplex van 45 appartementen was in 1981 nauwgezet tussen de oude bebouwing ingeklemd. Vanuit mijn woonkamer keek ik uit op de Universiteitsbibliotheek, via een balkonnetje met schuifpui aan de zijde van de Keizerstraat. Boven had ik nog zo'n balkonnetje met een al even mooie schuifpui aan de andere kant van het huis. Het eerste wat ik 's morgens zag als ik mijn ogen opsloeg, was het torentje van het politiebureau Wittevrouwen, nu advocatenkantoor, ooit tolhuis bij de Wittenvrouwenbrug. Als ik het balkon op ging, kon ik over de oude huizen van de Lange Jufferstraat nog net het dak van de Stadsschouwburg zien, waarop sinds de renovatie van de jaren '90 kleurige lichtjes rondjes draaien.
De onbekende Kloksteeg vormt dus de achterkant van de oude huizen van de Lange Jufferstraat met indertijd het bekende café De Lange Juffer van Cees van Leeuwen. De achterdeur van het café stond altijd open, zeker op zondagavond, wanneer daar live muziek te horen was. Vaak moesten we met de buurman in overleg over de overlast: cafégangers die dachten dat ze onbespied achter het café - dus onze entree - konden plassen, de lading afval die vaak onze straat blokkeerde en de door de klankkast van onze steeg luid schetterende muziek. Maar we genoten ook van dat laatste. We zaten eersterangs met gratis prachtige live muziek. Vooral de bluesmuziek kon ik zeer waarderen. Ik ben geen festivalganger, maar voor deze muziek bleef ik thuis en hoefde ik alleen maar m'n schuifpui open te schuiven.
De Lange Juffer stond al gauw bekend als bluescafé en vanuit dit café begon buurman Cees van Leeuwen met zijn BluesRoute. Boven het café had hij zijn hoofdkwartier. Het bericht van RTV Utrecht herinnert mij hier weer aan:
"Elk derde weekend van april stond Utrecht op zijn kop, vergelijkbaar met Koningsdag. Tussen 1985 en het eind van de vorige eeuw was dat weekend traditioneel het domein van de BluesRoute. De grote man achter het festival was een kleine kroegbaas, Cees van Leeuwen. Van Leeuwen was eigenaar van de Lange Juffer, een café vlakbij het Lucas Bolwerk. Vanuit een rommelig kantoortje boven het café bestierde Van Leeuwen zijn imperium. Op de hoogtijdagen van het festival kwamen er honderdduizenden mensen naar de binnenstad. Sommige bronnen spreken over een half miljoen mensen. Op buitenpodia, in grote cafés en bruine kroegjes, overal klonk drie dagen lang de blues."
De afloop is verdrietig. "Van Leeuwen overleed berooid en eenzaam op 17 december vorig jaar. Zijn dood bleef enige dagen onopgemerkt. Een buurvrouw zette nadat zijn overlijden bekend was geworden een berichtje op Facebook, maar door de media werd dat niet opgepakt. Van Leeuwen was letterlijk in vergetelheid geraakt. Hij werd 'van gemeentewege' gecremeerd. Mr BluesRoute werd vijfenzeventig jaar."
Die vergetelheid is niet terecht. Een aantal muziekliefhebbers wil daar nu wat aan doen. Gitaarlegende Jan Akkerman heeft al toegezegd zijn medewerking te willen verlenen aan de plannen onder leiding van Wilbert de Greeve. De Greeve wil na de zomer een mini-bluesroute organiseren. Daarnaast denkt hij aan het instellen van een Cees van Leeuwen Award voor popmuzikanten. Ook wil hij ergens in de stad een herdenkingstegel neerleggen.
Wat mij betreft mag het ook wel wat meer zijn dan een tegel, een vast aandenken aan Cees van Leeuwen en aan de Lange Juffer. Liefst op de hoek van Lucas Bolwerk, op de stoep voor zijn oude café of direct daar tegenover in het park langs de singel.
Beste, inmiddels heeft de memorial plaatsgevonden, met veel bezoekers, lees er alles over op bluesplace.nl
BeantwoordenVerwijderenVriendelijke groet
Gaston Biesen (medeorganisator)