Zeuren

"Je blijft daar toch niet de hele dag over zeuren?", vroeg Maria met irritatie in haar stem. Ik had nog niets gezegd. Hoe wist ze wat ik voelde?

Het was in Rheinauwe, het grote park aan de Rijnoever in Bonn, waar ik toen woonde. Het was een feestdag en er waren vrolijke festiviteiten in het park en marktkramen. Ik had lang stilgestaan bij deze postzegelhandelaar, terwijl Maria en de kinderen langzaam verder liepen. Mijn oog was gevallen op een dikke ordner met enveloppen, soms de brieven er nog bij. Bij elk blad stond de prijs van de postzegel. Daar ging het deze handelaar natuurlijk om, want wie zou nou geïnteresseerd zijn in oude enveloppen, brieven en kaarten?

Het waren brieven van Duitse frontsoldaten aan thuis en brieven van het thuisfront gestuurd naar veldpostadressen. Lang en langzaam bladerde ik door de map, niet wetende wat ik moest doen. Ik had een schat in handen, een schat vol emoties en oorlogsgeschiedenis. Ik moest er vandaag weer aan denken, toen ik een documentaire zag van de Joodse Omroep over Saul Friedländer, die onder andere dagboeken van oorlogskinderen verzamelde.

Maria en de kinderen waren al veel verder. Maria had mij wel zien aarzelen. Niet wetende wat te doen, liet ik het er bij en volgde de anderen. "Je blijft daar toch niet de hele dag over zeuren?", vroeg Maria, terwijl ik nog niets gezegd had. Ze had gezien hoe belangrijk dit voor mij was. Natuurlijk had ik een bod moeten doen op de hele map, desnoods zonder de postzegels. Bijna 20 jaar later zeurt dat nog door mijn hoofd.