De strijd om B73

Op de televisie werd een verkiezingsdebat weer eens aangekondigd als "de strijd om 't Torentje". In de eerste plaats ergert mij dat omdat de verkiezingen van de Tweede Kamer daarmee worden voorgesteld als verkapte minister-presidentsverkiezingen, een fenomeen dat het Nederlandse staatsrecht niet kent en waar ik een uitgesproken tegenstander van ben. Kamerkandidaten die in de campagne aangeven dat ze als ze verkozen worden de Kamer het liefst zo snel mogelijk weer willen verlaten om premier te worden, zoals Timmermans en Bontenbal, krijgen om die reden niet mijn stem.

 
De minister-president (letterlijk dienaar-voorzitter) is de voorzitter van de ministerraad. Het is zijn taak om er voor te zorgen dat de ministers niet door elkaar praten en zo nodig hun voorstellen op één lijn te brengen. Als dat lukt dan mag hij de Nederlandse regering vertegenwoordigen, zodat ze niet met z'n allen tegelijk alle vergaderingen af hoeven te vliegen. Ik weet dat hij meer macht heeft dan dat, maar daar hoeven we niet nog eens een schepje bovenop te doen door de indruk te wekken dat hij gekozen is. Daar hebben we het parlement voor, de stem van het volk. En ja, ook als volk praten we steeds meer door elkaar heen.

Maar stel dat ik mij tegen mijn chronische allergie voor het moeten volgen van de Leider zou kunnen laten vaccineren, waardoor er net als bij (naar verluidt) alle staatsraden en rechters in ons land ineens zuiver D66-bloed door mijn aderen stroomt en ik een gekozen minister-president koester als een kroonjuweel.

Dan moet ik de duider van het verkiezingsdebat er toch op wijzen dat 't Torentje wegens renovatie is gesloten. De minister-president is met grote tegenzin en onder dreiging van een dwangsom (zo onbeperkt is zijn macht dus ook weer niet) vertrokken naar het vroegere ministerie van Landbouw aan het Bezuidenhout 73.

Het premiersdebat is geen strijd om 't Torentje, maar gekrakeel over wie onderhuurder mag worden van Rijkskantoor B73.

Fired

 Wat is Engels toch een rare taal: 

"Police officer fired after shooting"

DL-Alert

Voor het eerst een echte "NL-Alert", nou nee, een "DL-Alert", een Duitse Warnung op mijn telefoon. Het is een beetje schrikken.

Vanwege een "Sprengstoffdrohung in Zusammenhang mit dem Einsatz im Münchener Norden" is de Theresienwiese, waar het Oktoberfest plaatsvindt, de hele dag gesloten.

Nou is dat echt wel de laatste plek in München waar ik mij ooit zou willen bevinden, ik lust geen bier en mensenmassa's, al vind ik die als Beier verklede toeristen in de stad en metro wel leuk en de Wiese is aan de andere kant van de stad.

Maar ik zal de kat waar ik op pas waarschuwen en de omgeving goed in de gaten houden. Jammer dat ik geen drone heb.

Dure koffie

Nou moet je es horen. Het is toch wat! Niet dat ik al echt veel behoefte heb aan koffie, maar omdat ik nog een poos moet wachten op mijn trein naar München en rustig wil kunnen zitten, neem ik op het station Berlin Hauptbahnhof een cappuccino en een bessendonut. Nou ja, niet echt rustig hier, maar toch. Gisteren zat ik in het winkelcentrum The Playce aan de Potsdamer Platz pas echt rustig en aangenaam op een luxe lederen bank met een ontbijtje van drie broodjes, een puddingbretzel en een medium cappuccino (à €2,20) bij elkaar €3,76. Nu betaal ik voor een kleine cappuccino €5,10 en met de donut tikt de kassa €8,00 aan. Het is toch wat! Moet je horen.

Ten birthdays missed

*** Ten birthdays missed ***

Isatu Sesay passed away at the first day of the year 2016. She passed our lives and left a deep impression. Her footprints are still here. Only 32 years old, full of plans and hopes, she suddenly had to leave her beloved son and family behind, for who she so passionately and loyally took care every day. This week, thinking of her on her birthday, she will be especially missed.

One Sunday afternoon, while she was preparing food at the back of her house, I took this picture of her. In fact, it's one of the rare pictures on which she's not smiling. Yet, at that moment she was relaxed and satisfied, accepting every day as a gift. Thank God, she suddenly said. When I asked her why, she told me right there how grateful she was for life.

Photo: Isatu Sesay (21.09.1983-01.01.2016) and her sisters.