Vuurwerk

Woensdagavond met angst en beven boodschappen gedaan. Op de terugweg gooide een onzichtbaar iemand vuurwerk naar me over een hoge muur.

Groene kerst

Aus dem Gedichtband "Ein Mann gibt Auskunft". (1930). 

Habemus papam

Vandaag even bij de paus langs gegaan.

Foto door Ytzen Lont. Paushuize met het onlangs onthulde standbeeld van de Nederlandse paus Adrianus VI (1522-1523) op de hoek van Pausdam, Kromme Nieuwegracht en Nieuwegracht in Utrecht.

International rescue

Terwijl ik vanmorgen de hond (van vrienden) uitlaat langs de Utrechtse singel in een miezerige regen, speelt de beiaardier van de Dom "Let it snow, let it snow, let it snow".

Intussen heb ik vanuit het hoofdkwartier vandaag al weer contact gehad met Sierra Leone (waar een vriendin binnenkort geopereerd moet worden), dat andere SL, Sri Lanka, waar de baasjes van de hond door het regenwoud zwerven, en Mumbai, India. Dat laatste nogal onverwachts. Gisteravond volgde ik via RTV Utrecht het nieuws over een uitslaande brand in een verzorgingshuis in Zeist. Daar woont een vrouw die ik al sinds mijn kinderjaren ken en die ik van tijd tot tijd bezoek. Haar zoon woont ver weg, helemaal in Maastricht, dus ik stuurde hem een berichtje met de vraag of hij het nieuws volgde en in contact stond met zijn zussen. Ik kon hem gelukkig inmiddels melden dat de brand was geblust en dat er geen gewonden waren. Wel moest een aantal bewoners hun appartement verlaten. Vannacht om vier uur kreeg ik antwoord dat hij in Mumbai zat (nog wat verder dan Maastricht dus), net was opgestaan en het nieuws nog niet had gehoord. Hij zou overdag contact opnemen met zijn zussen. Voor de (veelal demente) bewoners moet het een onrust gevende ervaring geweest zijn. De bewoonster die ik ken is binnenkort jarig en ik hoop haar gauw weer eens te bezoeken.

Intussen zit ik met mijn Sierra Leoonse vriendin nog even onze wederzijdse eetgewoontes door te nemen. Ze was geschokt door mijn mededeling dat ik zojuist brood heb gegeten als lunch. Voor haar is een dag zonder rijst een dag niet geleefd.

-------------

PS 1. Zojuist bericht uit Mumbai: in Zeist is het goed. Zijn moeder is gisteravond gewekt door een brandweerman maar mocht al weer terug naar bed voordat ze bij de lift waren en ze is rustig verder gaan slapen.

PS 2. Terwijl ik aan het begin van de avond de hond weer uitlaat, krijg ik tijdens de wandeling een telefoontje uit 030, dus even denk ik dat het een lokaal gesprek is, maar het is mijn bank in Berlijn, ook 030. Al een paar maanden worden mijn pinbetalingen niet goed weergegeven bij het internetbankieren. Ik hoop dat de bank gauw met een oplossing komt. De bank belt straks weer en dan gaan we achter de computer kijken wat er precies aan de hand is. Een echt internationaal dagje dus vandaag, terwijl ik er niet voor de grens over hoef.

Begin Vinex Houten

Vandaag woon ik 18 jaar in Houten. Het was het begin van de Vinex-wijk Houten-Zuid.

* 12-12-1997 *

Gesprekstechniek

Nou dacht ik, dat ik gevraagd was om de redactie van het wekelijkse radio-programma over de lokale politiek te ondersteunen, maar toen ik in de studio aankwam om een kijkje te nemen, bleek dat het de bedoeling is dat ik het programma ga presenteren. Gelukkig mag ik er nog even over nadenken. - Ytzen Lont, Facebook, 5-12-2014

Een jaar geleden was ik door een bizar misverstand bijna radiopresentator geworden, maar nee, het is echt niks voor mij. Ik heb het één keer geprobeerd en het vervelendste vond ik nog dat ik echt geen idee had waar ik het over had, want mijn woorden verschenen als ik ze uitsprak vervolgens niet vóór mij. Dus waar waren ze dan gebleven? En dan moest ik tussendoor ook nog naar muziek luisteren, waardoor ik nog meer afgeleid raak. Als ik schrijf (op papier of scherm) zie ik daarna wel waar het over gaat en of ik met die woorden iets kan of moet. De hoofdredacteur zei tegen mij: je moet het gewoon zien als een gesprek. Maar elk 'gesprek' is de moeilijkste en meest geavanceerde communicatietechniek die er bestaat. Een verheven staat die ik wel nooit zal bereiken.

Heartbeat

Congrats son... am so proud of you... you are now facing the walls of junior school... you are my heart beat and I want you to know that I love so so much...

Facebook-post Isatu Sesay, 29.11.15
----------

PS. My dear friend Isata Sesay posted this on Facebook (she also sent me a lot of pictures of the event). Five weeks later, on January 1st 2016, she passed away, age 32, leaving her 12-yo son and her bereaved family behind. 

Katoen

De schoenmaker zei dat ik mijn schoenen moest poetsen met katoenen doekjes of een oud T-shirt. Nadat ik mij op Facebook afvroeg hoe ik aan een oud T-shirt moest komen (ik heb nooit T-shirts), kreeg ik er één van mijn zwager. Ik blij en mijn schoenen weer glansrijk. Vanmorgen lees ik dat vanaf 2019 de Europese bankbiljetten van 100% fair trade katoen zijn. Dat is mooi, dan kan ik daar dus ook m'n schoenen mee poetsen.

Aanzetten

Na vele uren testen heb ik sterke aanwijzingen gevonden voor de veronderstelling dat de was sneller klaar is als je de wasmachine AAN zet. Nu de machine eindelijk draait, hoop ik later vandaag nieuw bewijs voor deze stelling te kunnen verzamelen.

Ster

De Stichting Etherreclame viert deze week haar 50-jarig bestaan. Hoewel de Ster in 1965 is opgericht, begon naar mijn herinnering de televisiereclame in Nederland  pas op 2 januari 1967. Het eerste spotje was "De krant kunt u niet missen. Geen dag", als goedmakertje voor verwacht reclameverlies. Radioreclame startte in 1968.

Hooghiemstra

Vandaag heeft een kraan torenspitsen geplaatst op de twee torentjes van het Hooghiemstra-gebouw bij de Wittevrouwensingel. Vanaf de chaotische ingebruikneming van het pand in november 1989 was mijn bedrijf Stylo vier jaar in Hooghiemstra gevestigd. Ik werkte in die tijd met personeel. Ons kantoor bevond zich precies onderaan de linker toren (daar waar het onderste puntje van de toren in de gevel verdwijnt en vanaf daar vijf boogramen in de gele voorgevel en drie ramen in de zijgevel aan de kant van de Grift). De onderkant van de toren was nog net in mijn kantoorruimte te herkennen. Ik had een verdieping hoger willen zitten, waar je zelfs een paar raampjes van de toren in je kantoor hebt, maar die ruimte was net voordat ik aan de beurt was om te kiezen al vergeven. Arjen de Boer heeft een mooi artikel geschreven over de geschiedenis van Hooghiemstra in De Utrechtse Internet Courant DUIC.

Hooghiemstra: industriekasteel heeft zijn torentjes terug, DUIC, 19.11.15

(Foto: Arjen de Boer)

Oud T-shirt

De schoenmaker zei dat ik mijn schoenen het beste kan poetsen met een oud T-shirt (katoen). Maar ja, waar koop ik een oud T-shirt?

ABN

ABN Amro als terroristische organisatie?
Vanavond in Nieuwsuur in één adem.

Lanceerinrichting Amsterdam CS

Boven de autoweg, de winkelstraat en het busstation vind je aan de IJ-zijde van station Amsterdam Centraal ook nog dit lanceerplatform.

Foto: Ytzen Lont

Lange zit tot zitting

Blij met post van de rechtbank met de vooraankondiging van een zittingsdatum in mijn beroepszaak tegen de gemeentelijke overheid die nu al zoveel maanden loopt. Ik had eigenlijk wel verwacht dat de zitting deze maand zou plaatsvinden. Mijn teleurstelling kan ik niet helemaal verbergen als ik de voorgestelde zittingsdatum lees: 23 maart 2016. Of ik binnen een week wil laten weten of ik dan kan.

Stationsomgeving

Nieuwe station Breda (Ytzen Lont 14.10.15)

Nieuwe stadspleintje Berkel Westpolder (Ytzen Lont 31.10.15)

Buiten medeweten

Droom

Ik sta op een groot, leeg, modern stadsplein. Vlakbij een abri, zo'n glazen bushokje (maar zonder halte). Van links zwenkt een grote vrachtwagen met hoge snelheid het plein op zonder vaart te minderen, stopt dan. Dan maakt de vrachtwagen, nee inmiddels is het een grote kraanwagen geworden met hele hoge wielen, met hoge snelheid een grote draai over het plein. In mijn richting. Ik schuif snel een voorwerp dat bij de abri staat (is het mijn tas of misschien een plantenbak?) het bushokje in en ga zelf op het bankje in het hokje zitten. De grote kraanwagen scheurt nu rakelings langs mijn hokje en als hij weer wat wegdraait, steekt de achterkant zelfs het hokje binnen. Dan stopt hij. Ik zie twee mannen in werkkleding in de cabine zitten. De hoge kraanmast wordt binnen een paar seconden opgesteld.

Een wat oudere man, een ambtenaar, met een schrijfblok onder de arm, ik weet niet of hij ook uit de kraanwagen komt, stapt op het bushokje af. Kennelijk heeft hij de veiligheid van de situatie beoordeeld. Hij zegt: "ik geef hier toestemming voor" en hij krabbelt met een viltstift wat op een spijl van het bushokje, inclusief zijn handtekening. Ik vraag hem waar het voor is, wat hier gebouwd wordt. Hij antwoordt dat de kraan gebruikt wordt voor het controleren van geparkeerde brommers op het plein (ik zie er geen, het plein is leeg). Met de hoge kraan wordt meetapparatuur langs de brommers neergelaten en het motorblok doorgemeten. "Zonder toestemming", benadrukt de man. We discussiëren er nog even over of dat juridisch wel kan om iemands brommer buiten zijn medeweten te controleren. Dan word ik wakker.

Dus als je de volgende keer een hoge hijskraan in de stad ziet staan, denk dan niet meteen aan een bouwplaats. Het kan ook een brommercontrole zijn.

Ruimtegebruik

Interessante combinatie van laad- en losruimte met fietsparkeren op de Neude in Utrecht.

Dom

Deze foto maakte ik zondagmiddag in Utrecht vanuit de Servetstraat richting Domplein onder de Domtoren door en Google Foto poetste spontaan het effect nog wat op.

Lente in november

Lenteweide voor het gemeentehuis van Bunnik in Odijk 7-11-2015.

Bunniks gemeentehuis - Foto: Ytzen Lont 7.11.15

Helden

Op Facebook zag ik een filmpje over alle risico's die we vroeger als kinderen liepen zonder ons er al te zeer om te bekommeren. Een hoop beweringen in dit filmpje herken ik, met een glimlach, en met een groot deel ben ik het eens. Ik ben geen veiligheidsfreak en vind ook dat kinderen veel ruimte en vrijheid nodig hebben om evenwichtig en zelfstandig op te groeien. Zoals wij dat hadden. Ik ben geboren in 1955 en opgegroeid in een dorp. Toch vind ik dit filmpje te romantisch over vroeger of juist omgekeerd: te cynisch over het heden. Ja, we willen kinderen vrij laten, dat betekent risico's accepteren, maar we willen nu eenmaal ook graag dat ze overleven. Om maar eens het simpele voorbeeld uit het filmpje van autogordel en bromfietshelm te noemen. In mijn tienerjaren in de '70-er jaren heb ik twee schoolgenoten verloren die hadden kunnen overleven als ze een bromfietshelm hadden gedragen. In 1978 kwamen ruim 2400 mensen om in het verkeer, in 2013 minder dan 600, bij een sterke toename van het verkeer. Dankzij veiligheidsmaatregelen als helm, gordel, snelheidsbeperkingen en vooral ook de 'uitvinding' van de autosnelweg in plaats van tweebaans provinciale wegen. Het scheelt meer dan 1800 doden per jaar (meer dan 60.000 als ik dit doortrek over de hele periode sinds 1978). Papa's, mama's en kinderen die 's avonds weer heelhuids met elkaar aan tafel zaten. Dus ja, wij waren helden, zoals het filmpje zegt, maar ook al die mensen die zich bekommeren om onze veiligheid zijn helden. En ja, helden slaan wel eens te ver door. Daar zijn het nou eenmaal helden voor.

Bekijk hier het tekst-filmpje op Facebook 

Ebolafree

In Freetown gaan mensen dansend de straat op als op 7 november om middernacht Sierra Leone, 42 dagen zonder nieuwe ebolagevallen, door de WHO ebolavrij verklaard wordt.  

Dansend door de straten van Freetown

Bij de Cotton Tree in Freetown, het nationale symbool van Sierra Leone,
worden de vele gezondheidswerkers herdacht
die bij de uitoefening van hun zware werk zijn overleden aan ebola.  

Afstandsbediening

Vaak pas ik voor vrienden op huizen, honden, katten, ratten, kippen, kraaien en kinderen. You name it, I do it. Maar de grootste uitdaging is toch altijd weer de remote control.

Foto: Ytzen Lont

Announcement tonight

Morgen, zaterdag 7 november, na 42 dagen zonder ebolagevallen, kan Sierra Leone ebolavrij worden verklaard. Het virus loert nog overal en vormt zich heimelijk om, dus de aandacht mag niet verslappen, maar er is wel reden voor een feestje.

Een vriendin van mij appt mij net vanuit Freetown, als ik haar vraag of ze nog plannen heeft voor het weekend:

"Yeah just waiting for the announcement tonight for the ebook. Then we shall fill the street with dancing".

Haar spelling checker kent het woord ebolafree nog niet (dat zal morgen anders zijn), maar de boodschap is duidelijk.

Grand Départ

Muurschildering Utrecht - Tour de France

SOS

Op de pont van Culemborg naar Houten ontving ik een Whatsapp-bericht, maar toen ik m'n telefoon pakte viel deze uit. Ik zag nog net "SOS" bovenin beeld staan. Op de wal zette ik mijn telefoon weer aan en er verscheen een SMS-bericht van mijn broer uit Berkel en Rodenrijs: "Wat is er aan de hand, Ytzen?" Hij kon zien dat ik op de Lek zat. Ik sms'te snel terug: "Niks" om vervolgens te gaan kijken wat er was gebeurd. Mijn telefoon had in de paar seconden voor het uitvallen het volgende gedaan: beide camera's hebben een foto gemaakt, op de ene is mijn gezicht te zien, op de andere de vloer van de pont, een geluidsfragment van de pruttelende dieselmotor van de pont en een link naar Google maps met mijn positie op de Lek bij Culemborg. Dit alles is in een paar SMS'jes naar m'n broer gestuurd. Hoe dit kon, was me een raadsel.

Thuisgekomen de online handleiding van m'n Samsung Galaxy S3 Mini er op nageslagen. Het blijkt dat als je drie keer snel achter elkaar de aan- en uitknop indrukt de telefoon een SMS-bericht naar het ingevoerde alarmnummer stuurt. Bij het pakken van de telefoon op de pont heeft de smartphone mij dus niet helemaal goed begrepen. Ik heb mijn broer als eerste van vier contactadressen ingevoerd die iemand die mij of mijn telefoon vindt, kan bellen zonder het wachtwoord van mijn telefoon in te toetsen. ICE, In Case of Emergency. Dat mijn telefoon ook zelf alarm kan slaan wist ik niet.

Met mijn broer moet ik het er binnenkort dus wel eens over hebben wat hij moet doen als hij ziet dat ik midden op de Lek ineens verdwijn.

Bah

De moeder stapt zuchtend van haar fiets en kijkt mij aan: "Ze heeft weer wat gevonden!" Ik kom haar vanmorgen tegen terwijl ik naar het station loop. Even verderop zie ik de dochter, ik schat haar negen jaar. Ze is een stukje terug gefietst en raapt iets op van de brug. Als ik aan haar voorbij loop, zeg ik: "Heb je iets gevonden? Heb je goud gevonden?" Op dat moment zie ik wat ze in haar hand houdt... het is een condoom in enkelverpakking. "Dat mag je moeder je wel even uitleggen. Of weet je het al?", flap ik er uit, voordat ik goed en wel besef hoe jong ze is. Ze stapt op haar fiets, haar moeder achterna, die al weer verder fietst. "Mama!", roept ze enthousiast, "er zit wel wat in, maar ik weet niet wat het is". Wat was ik graag even bij het hierna volgende moeder-dochter-moment geweest. Wat gaat ze haar dochter leren vandaag? Ik hoor mijn moeder zeggen: "Bah! Dat is vies. Er heeft misschien wel een hondje op geplast!"

Bureaucratie

Bij de bestuursrechter in Utrecht heb ik een beroepszaak lopen, waarvoor ik al maanden wacht op een oproep voor de zitting. Eind september heb ik de rechtbank in een brief met bijlagen aanvullende informatie gestuurd. Omdat het om belangrijke en mogelijk doorslaggevende informatie gaat en ik nog niks gehoord heb, vroeg ik vandaag per e-mail om een bevestiging of mijn brief van 28 september bij de rechtbank was aangekomen. De griffier antwoordde dat mijn vraag niet per e-mail kan worden behandeld maar per post moet worden ingediend. Nu zit ik met het probleem dat als mijn post niet zou zijn aangekomen, ik natuurlijk ook niet weet of mijn verzoek om bevestiging daarvan wel aankomt. Ik weet ook niet hoe lang het beantwoorden van brieven bij de rechtbank duurt en wanneer ik mij zorgen moet gaan maken. Ik heb echt wel geduld, maar begin onzeker te worden. Daarom ga ik mijn verzoek om bevestiging nu maar weer persoonlijk naar de rechtbank brengen, zoals ik ook eerder met in te dienen stukken heb gedaan. 

Hier volgt mijn brief aan de Rechtbank Midden-Nederland in Utrecht. 

Op 28 september 2015 stuurde ik u een brief met aanvullende informatie over mijn bovengenoemde zaak. Aangezien ik deze brief met bijlagen per post heb verzonden (in tegenstelling tot een aantal eerdere stukken die ik persoonlijk heb afgeleverd bij uw rechtbank, waarbij mij een ontvangstbevestiging werd verstrekt) weet ik niet of deze informatie correct is ontvangen en is toegevoegd aan mijn dossier.

Daarom verzocht ik u vandaag, 20 oktober, per email om mij te bevestigen of mijn brief met aanvullende informatie en bijlagen correct is ontvangen en is toegevoegd aan mijn dossier. In reactie daarop ontving ik per email van 20 oktober een brief van uw griffier waarin deze mij meedeelt mijn verzoek om een bevestiging van ontvangst om veiligheidsredenen niet in behandeling te kunnen nemen. De griffier gaf aan dat ik een verzoek om ontvangstbevestiging van mijn brief uitsluitend per post in een nieuwe brief kan indienen.

Daarom dien ik hiermee opnieuw mijn verzoek in om mij te bevestigen of mijn brief van 28-09-2015 met bijlagen correct door uw rechtbank is ontvangen en aan mijn dossier is toegevoegd.

Aangezien ik uiteraard niet zeker kan weten of dit verzoek per post nu wel bij uw rechtbank aankomt en verzoeken om bevestiging van deze post uitsluitend per brief kunnen worden ingediend, waarover ik dan ook weer onzeker zou zijn of deze wel aankomt, omdat een verzoek tot bevestiging van ontvangst daarvan dan ook weer alleen per brief zou kunnen worden ingediend, zal ik deze brief persoonlijk afleveren bij uw rechtbank en direct om een ontvangstbewijs vragen.

De brief waarover ik ontvangstbevestiging vraag, voeg ik hierbij in kopie bij. Mocht mijn brief van 28-09-15 niet correct zijn aangekomen en nog niet aan het dossier toegevoegd, dan verzoek ik u deze kopie aan het dossier toe te voegen, waarbij ik verzoek voor zover mogelijk de datum van de brief in acht te nemen.

Uw griffier schrijft: “De rechtbank streeft er naar om de mogelijkheden [van elektronisch berichtenverkeer] in de toekomst uit te breiden”. Ik sta van harte achter dit streven en zou het zeer op prijs stellen als prioriteit gegeven wordt aan de mogelijkheid om verzoeken om ontvangstbevestiging per e-mail of mondeling te kunnen doen, waarbij de rechtbank uiteraard zelf bepaalt hoe deze ontvangstbevestiging wordt verstrekt.

Vluchtelingenknuffelen

Afscheid genomen van de vluchtelingen die twee weken in sporthal De Wetering in Houten hebben gebivakkeerd. Vier bussen op weg naar Leek in Groningen. Geëmotioneerd bij het zien van de kleine kleuters en peuters met hun moeders. Wat een vreselijke reis hebben zij allemaal achter de rug. Een mooi moment toen ik twee jonge mannen die ik zaterdag uitgebreid gesproken heb, zag zitten in de bus, zij mij herkenden en we met gebaren afscheid namen. Rondom veel gezwaai, geknuffel, gebaren en vluchtelingen die zich uitputten in bedankjes. Mijn besef dat vluchtelingenknuffelen niet helpt. Ja, laat ze terug gaan naar hun eigen land. In welvaart en vrede!

Ontmoeting

Schoolreünie
Zaterdag onverwachts naar een schoolreünie in Barneveld, waar ik pas vrijdagavond bij toeval via een tweet van hoorde. Het Johannes Fontanus College, wat nog niet zo heette toen ik er op zat, bestaat 90 jaar. Of eigenlijk de oude ULO waar deze school uit is ontstaan. Mijn oudere broer heeft nog op de ULO gezeten in gebouw Benno, de vroegere sterrenwacht en huis van de beroemde sterrenkundige Kapteyn. Helaas gesloopt. Zelfs de nieuwbouwwaar ik naar toe ging is al weer gesloopt. Mijn ogen uitgekeken in het nieuwe gebouw, waar ik nog nooit binnen geweest was. Wat heeft zo'n moderne school (met leerpleinen, domeinen en lux ingerichte techniek-, kunst- en muzieklokalen) toch veel meer mogelijkheden dan in onze tijd. Een leerling die tien jaar geleden examen deed en met wie ik door het gebouw liep vertelde me hoe het vroeger was. En hoewel sommige gangen mij pas gisteren leken opgeleverd, bleek dit gebouw dus ook al weer oud te zijn. Een paar klasgenoten en oud-leraren ontmoet (ik zat maar één jaar op deze school) en leuke herinneringen opgehaald.

Ontmoeting met Syriërs

Bij terugkeer in Houten snel naar de ontmoeting met de vluchtelingen die hier twee weken in een sporthal worden opgevangen, in totaal zo'n 150, vooral Syriërs. Ik heb enkele korte maar boeiende gesprekken gehad met een tiental jonge Syriërs. Aardig, gemotiveerd, intens dankbaar, blij met de rust.

Een jonge man vertelde dat hij 5500 euro had betaald voor zijn vlucht, met 55 mensen in een rubberboot was hij van Turkije naar Kos gevaren, een angstige tocht. Vanaf Griekenland over land in gesloten vrachtwagens, zonder ramen maar gelukkig wel met ventilatoren in het dak. Om de zes uur mochten ze even luchten, eten en drinken. Regelmatig moesten ze overstappen in een volgende vrachtwagen. Ik sprak met een tweedejaars rechtenstudent en een student sport. Zij waren al in Ter Apel geregistreerd. De groep vluchtelingen is hier donderdag 1 oktober aangekomen. Ze slapen op de grond op matrassen, die onder andere via de kerken in twee dagen zijn ingezameld. Ze zouden hier maximaal 72 uur blijven, maar de gemeenteraad heeft dit tot 13 oktober verlengd om hen meer rust te gunnen. Alle reguliere activiteiten in de sporthal zijn voor deze periode stilgelegd. In het jongerencentrum naast de sporthal is de welkomswinkel ingericht, waar de benodigde spullen (kleding, toiletartikelen, spelletjes) worden ingezameld en uitgedeeld. Veel vluchtelingen zijn de afgelopen dagen bij particulieren thuis of voor bepaalde activiteiten uitgenodigd. Dinsdag vertrekt de hele groep weer naar een volgende locatie. De mannen die ik sprak wisten nog niet waarheen en wachten gelaten af, blij dat ze in veiligheid zijn.

Ontmoeting

Schoolreünie en ontmoeting met Syriërs

Zaterdag onverwachts naar een schoolreünie in Barneveld, waar ik pas vrijdagavond bij toeval via een tweet van hoorde. Het Johannes Fontanus College, wat nog niet zo heette toen ik er op zat, bestaat 90 jaar. Of eigenlijk de oude ULO waar deze school uit is ontstaan. Mijn oudere broer heeft nog op de ULO gezeten in gebouw Benno, de vroegere sterrenwacht en huis van de beroemde sterrenkundige Kapteyn. Helaas gesloopt. Zelfs de nieuwbouw waar ik naar toe ging is al weer gesloopt. Mijn ogen uitgekeken in het nieuwe gebouw, waar ik nog nooit binnen geweest was. Wat heeft zo'n moderne school (met leerpleinen, domeinen en lux ingerichte techniek-, kunst- en muzieklokalen) toch veel meer mogelijkheden dan in onze tijd. Een leerling die tien jaar geleden examen deed en met wie ik door het gebouw liep vertelde me hoe het vroeger was. En hoewel sommige gangen mij pas gisteren leken opgeleverd, bleek dit gebouw dus ook al weer oud te zijn. Een paar klasgenoten en oud-leraren ontmoet (ik zat maar één jaar op deze school) en leuke herinneringen opgehaald.

Bij terugkeer in Houten snel naar de ontmoeting met de vluchtelingen die hier twee weken in een sporthal worden opgevangen, in totaal zo'n 150, vooral Syriërs. Ik heb enkele korte maar boeiende gesprekken gehad met een tiental jonge Syriërs. Aardig, gemotiveerd, intens dankbaar, blij met de rust.

Een jonge man vertelde dat hij 5500 euro had betaald voor zijn vlucht, met 55 mensen in een rubberboot was hij van Turkije naar Kos gevaren, een angstige tocht. Vanaf Griekenland over land in gesloten vrachtwagens, zonder ramen maar gelukkig wel met ventilatoren in het dak. Om de zes uur mochten ze even luchten, eten en drinken. Regelmatig moesten ze overstappen in een volgende vrachtwagen. Ik sprak met een tweedejaars rechtenstudent en een student sport. Zij waren al in Ter Apel geregistreerd. De groep vluchtelingen is hier donderdag 1 oktober aangekomen. Ze slapen op de grond op matrassen, die onder andere via de kerken in twee dagen zijn ingezameld. Ze zouden hier maximaal 72 uur blijven, maar de gemeenteraad heeft dit tot 13 oktober verlengd om hen meer rust te gunnen. Alle reguliere activiteiten in de sporthal zijn voor deze periode stilgelegd. In het jongerencentrum naast de sporthal is de welkomswinkel ingericht, waar de benodigde spullen (kleding, toiletartikelen, spelletjes) worden ingezameld en uitgedeeld. Veel vluchtelingen zijn de afgelopen dagen bij particulieren thuis of voor bepaalde activiteiten uitgenodigd. Dinsdag vertrekt de hele groep weer naar een volgende locatie. De mannen die ik sprak wisten nog niet waarheen en wachten gelaten af, blij dat ze in veiligheid zijn.

Depersonalisatie

Een man klaagt bij zijn vrouw dat hij zich de laatste tijd niet goed voelt. Wat is er dan, vraagt zijn vrouw. Nou, zegt de man, ik voel me de laatste tijd mijzelf niet en alsof ik niet in de werkelijkheid leef. Zijn vrouw schrikt en raadt hem dringend aan om naar de dokter te gaan. Die stuurt hem door naar de psychiater. Dokter, zegt hij, ik voel me de laatste tijd mijzelf niet en alsof ik niet in de werkelijkheid leef. De dokter kijkt hem lang aan en geeft hem een brief mee voor zijn huisarts. Die legt hem uit wat hij heeft. U heeft last van depersonalisatie en derealisatie, zegt de huisarts. De man komt geschrokken en tegelijk gerustgesteld thuis. En wat zei de dokter? vraagt zijn vrouw. Ik heb last van depersonalisatie en derealisatie, vertelt de man. Oh, wat erg, roept zijn vrouw. En wat betekent dat? Nou, zegt de man, dat heeft de dokter gelukkig goed uitgelegd. Het betekent dat ik me de laatste tijd mijzelf niet voel en alsof ik niet in de werkelijkheid leef. Nou, het is maar goed dat je naar de dokter bent gegaan, zegt de vrouw. Anders had je dat nooit geweten!

Straffende overheid

De Raad van State heeft een ongevraagd advies aan de regering uitgebracht over bestuurlijke boetes. Dat zijn straffen die de overheid oplegt buiten de rechter om. Oorspronkelijk werden bestuurlijke boetes alleen gebruikt voor lichte, veelvoorkomende overtredingen, maar steeds vaker worden bestuurlijke boetes ook opgelegd bij zware en complexe overtredingen. Ook in het strafrecht legt de Officier van Justitie steeds vaker straffen op buiten de rechter om.

De Raad van State adviseert de regering om nog eens goed naar de rechtsbescherming van de burger te kijken en het strafrecht en het bestuursrecht goed op elkaar af te stemmen als het om straffen gaat.

Bron: Persbericht Raad van State 15.09.15.
Zie hier de volledige tekst van het advies.

Ytzen in uniform

Op weg naar de open dag van Scouting Lunteren ter gelegenheid van het 70-jarig bestaan van de Hessengroep. Ik was daar welpenleider van 1971 tot 1973. Daarvoor was ik nooit padvinder geweest, het was de hobby van mijn broer. Voor vertrek vandaag spontaan m'n uniformbloes aangetrokken, dat al jaren te pronk hangt op zolder en ik sinds mijn 18de nooit meer heb aangehad. Ik ben eigenlijk niet zo uniform-minded maar ik vond het ineens een leuk idee. Bovendien moet ik straks misschien wel een beetje "bewijzen" dat ik er bij hoor, want ik weet niet of ik nog bekenden tegen kom. Het is geen officiële reünie maar een open dag. Het lijkt me heerlijk om weer even door de Lunterse bossen rond te lopen. We hadden het mooiste terrein van Nederland. We konden bij wijze van spreken de jongens opdracht geven om op kompas 25 kilometer of meer naar het Oosten te lopen zonder de bewoonde wereld te zien. Ik heb net vanaf Amersfoort de trein genomen naar Barneveld Zuid, in plaats van te wachten op de trein die doorgaat naar Ede, kijk daar even rond (opgegroeid in Barneveld) en stap dan op de volgende trein naar Lunteren. Intussen zit ik wel te zweten in de trein want vanwege mijn uniform durf ik mijn trui echt niet uit te trekken. Het is geen carnaval!

Aanvulling 1. Op speciaal verzoek de selfie. Voor Het Houten Hes, dat van steen is. Het houten Houten Hes (uit onze tijd) is afgebrand, evenals de opvolger. Deze prachtige derde versie is vijf jaar geleden geopend. Op de foto ontbreken mijn epauletten en de padvindersdas, besefte ik pas achteraf, die had ik afgedaan, maar deze foto is denk ik al afschrikwekkend genoeg.

Reactie: Overhemd past nog prima!

Mijn antwoord: Het grappige ... is dat de mouwen iets te kort blijken te zijn. Kennelijk ben ik na mijn 18de nog iets in lengte gegroeid maar in omvang niet veel. Toch is het 42 jaar geleden dat ik dit shirt aanhad en ben ik bijna 30 kilo zwaarder. Maar het gewicht is natuurlijk vooral in mijn sterk ontwikkelde hersenen gaan zitten...

Opmerkelijk

Het NOS Journaal (gezien 8/9 om 12 en 13 uur) zegt dat de Duitse vice-kanselier Gabriel een "opmerkelijke uitspraak" heeft gedaan. Gabriel zegt dat Duitsland per jaar een half miljoen asielzoekers aankan. "Alleen dit jaar al verwacht Duitsland 800.000 asielzoekers", voegt de nieuwslezer er aan toe.

Dan blijf ik zitten met de vraag wat het Journaal bedoelt met "opmerkelijk". De eerste indruk is dat Duitsland opmerkelijk véél vluchtelingen opneemt: wel een half miljoen! Maar dan dringt door dat Duitsland 800.000 asielzoekers verwacht en er kennelijk dus maar 500.000 aankan. Maar ook dat is weer vreemd, omdat de SPD van Gabriel meestal geneigd is méér vluchtelingen op te nemen dan de CDU van Merkel en zeker de conservatieve Zuid-Duitse zusterpartij CSU bereid zijn om op te nemen.

Kortom, juist nadat ik deze tekst nu een paar keer heb gehoord, heb ik geen idee wat de NOS met dit nieuws bedoelt.

---

Aanvulling 18.10 uur:

In het Zes Uur Journaal is de tekst aangepast en geeft de NOS duidelijkheid. De uitspraak is inderdaad "opmerkelijk" omdat Duitsland volgens Gabriel 300.000 asielzoeker minder "aankan" dan er worden verwacht.

---

Aanvulling 20.30 uur:

In het Acht Uur Journaal blijkt dat ook bij de journaalredactie zelf men geen idee heeft wat de redacteur die 's morgens het woordje "opmerkelijk" typte en het bericht in de computer stopte, daarmee heeft bedoeld. Gabriel heeft, zo is het bericht nu, gezegd dat hij verwacht dat er de komende jaren elk jaar wel een half miljoen vluchtelingen naar Duitsland komen, misschien wel meer. Volgens Gabriel kunnen al die mensen door Duitsland worden opgenomen, aldus de NOS nu.

Zie bericht op NOS.nl 19.54 uur

Nacht van de Nacht

De natuur- en milieufederaties vragen radio- en televisiestations om gratis spotjes uit te zenden voor de Nacht van de Nacht. Een mooi initiatief. Dan volgt er in het verzoek (dat ik vandaag las als vrijwilliger van een radiostation) een zin die ik als 'communicator' nooit zou hebben geaccepteerd.

"Wij zouden graag bericht ontvangen wanneer u besluit het radio/tv-spotje uit te zenden. In dat geval maakt u kans op een van de fantastische Nacht van de Nacht T-shirts die we zullen verloten."

Kans. Gratis. Een T-shirt! Voor het hele station. Misschien. Als je geluk hebt. 

Daarmee neem je je eigen verzoek toch niet meer serieus? Een omroep besluit voor tientallen, honderden of misschien zelfs duizenden euro's aan reclamewaarde gratis weg te geven. Voor een goed doel. Mooi. Dat doe je graag als omroep. Als het kan. And all I got was this louzy T-shirt. 

Als je het ludiek wilt houden, hou het dan ook ludiek.

Maar goed, het goede doel. De Nacht van de Nacht is een initiatief van de twaalf natuur- en milieufederaties waarin wordt samengewerkt met onder andere IVN, Natuurmonumenten, Staatsbosbeheer, sterrenwachten, gemeenten, bedrijven en meer dan 300 kleinere initiatieven in het hele land. Tijdens de Nacht van de Nacht op 24 oktober 2015 organiseren zij meer dan 300 evenementen en zullen zo’n 200 gemeenten en bedrijven de lichten doven van toonaangevende gebouwen, zoals de Dom, de Euromast en het parlement. 

Door beter om te gaan met licht, besparen we geld en energie en gaan we lichthinder tegen. Met de Nacht van de Nacht proberen de milieu-organisaties de mensen, bedrijven en gemeenten op een andere manier naar licht en donker te laten kijken.

Facebook

Facebook is definitief mijn geest binnen gedrongen: "We laten je weten wanneer je herinneringen hebt waarop je terug kunt kijken".

Facebook: ytzen.lont

Ronde archief

De ingrijpendste verandering van Windows 10 is nog wel dat het ronde archief vierkant is geworden.

(Voor wie het niet direct ziet: zie de prullenbak rechtsonderaan op het bureaublad van mijn computer)
Facebook: ytzen.lont

Mother & Child

Cheryl & Sakeri (* 17-08-2013)

Great picture. I called the mother last week in Freetown to congratulate her with the second birthday of her son, and suddenly found myself talking to the two year old boy himself, and he was telling me about his birthday. Wonderful moment. - Ytzen

Facebook: ytzen.lont

Nergens te vinden

Gisteravond heb ik het hele huis afgezocht naar m'n leesbrilletje. Ik heb een hele voorraad van die goedkope brilletjes, dus het is geen ramp als ik er één kwijtraak, maar ik kon het niet uitstaan dat de bril spoorloos verdwenen was. Op een gegeven moment ben ik echt heel systematisch - plek voor plek eliminerend - gaan zoeken. De bank, het bureau, het aanrecht, de WC, de badkamer, de slaapkamer, op de TV, in de kast. Op m'n voorhoofd. Nergens te vinden. In gedachten de hele dag doorgelopen: wanneer had ik 'm nog? In de trein, bij het boodschappen doen, bij het lezen van m'n mail.

Nergens te vinden.

Vanavond pak ik voor het eten m'n schort. Direct voel ik dat m'n bril daar in zit. Ja, hier heb ik niet gezocht.

Nu komt het. Al een jaar of wat heb ik mij aangewend om bij het eten een schort om te doen. M'n leesbrilletje verhuist dan steevast van m'n borstzakje naar de schortzak. Elke avond. En elke avond als ik het schort wegleg, ontdek ik - meestal net op tijd - dat m'n bril er nog in zit. En dan verhuist ie alsnog terug naar m'n borstzakje. Ik heb gisteren echt overal gezocht. Behalve daar waar m'n bril elke avond te vinden is.

O ja, nog gefeliciteerd met je zestigste verjaardag, Ytzen

Facebook: ytzen.lont * geboren 19-08-1955 in Harlingen (Harns)

Excuusopa

De 12-jarige Islica appt mij vanuit Freetown:

Joke of the day.

Grandpa said to grandson: "See, your teacher is coming. Go and hide because you've missed school for two days."

Grandson replied: "I took an excuse that you're dead, so you go and hide!!!"

Facebook: ytzen.lont

Ingeburgerd en opgesplitst

Zo, klaar om te vertrekken voor de jaarlijkse Sierra Leone Summer Outing. Via Zwolle en Lelystad (logisch toch) naar Eindhoven. De jaarlijkse picnic (of mag ik dat niet meer zeggen?) van de Sierra Leoonse gemeenschap in Nederland en omstreken is elk jaar in Eersel, maar nu is er gelijktijdig ook een outing in Eindhoven. Deze immigrantengemeenschap heeft zich eindelijk volledig aangepast aan de Nederlandse calvinistische cultuur, na een conflict organiseert gewoon elk groep zijn eigen feestje. Wel precies gelijktijdig natuurlijk. De bedoeling van zo'n bijeenkomst is elkaar te ontmoeten; het wordt dit jaar wel lastig om te weten waar je je vrienden en bekenden kunt treffen, in Eindhoven of in Eersel. Dus waarschijnlijk gaan we naar beide. Append en bellend: waar ben jij nu? Goed, we gaan wel zien en ik heb er echt zin in. 

Nog even over het woord picnic. Ik las laatst dat je het woord picnic of picknick niet meer zou mogen gebruiken (ook niet als je een online supermarkt start) omdat het 'pick a nigger' zou betekenen en gebruikt werd bij gezellige lynchpartijen in het zuiden van de Verenigde Staten. Etymologisch is dit onzin (het Franse woord pique nique bestond al voordat de rassenhaat in de VS losbarstte). In hetzelfde artikel las ik dat je in plaats van picnic beter kunt spreken van 'outing'. Maar ook daar werden bezwaren tegen geuit, omdat dit 'uit de kast komen' betekent. Ik wilde hier nog een commentaar over schrijven, maar ik moet nu écht weg: via Zwolle en Lelystad naar Eindhoven. Of Eersel. Of beide.

Facebook: ytzen.lont

PS. 

De dag werd een grote teleurstelling. Toch naar de traditionele outing in Eersel gegaan. De vrienden die ik daar hoopte te ontmoeten bleven weg, waren onvindbaar of zaten inderdaad op de andere outing (zoals ik bij ontdekte op weg naar huis). Niemand gesproken. Een uurtje heerlijk rustig gezwommen in het recreatiemeer. Dat wel. Zet duizend Afrikanen op een strand en niemand zet een voet in het water. 

Trap

Mijn huisgenoot appt mij met de vraag of we een trap in huis hebben. Dat lijkt mij een overbodige of althans achterhaalde vraag omdat hij al meer dan een jaar een kamer huurt op de eerste verdieping van het huis. Maar hij zoekt een keukentrapje omdat hij zijn kamer wil opknappen. Ik kan hem gerust stellen. Er staat een trap onder de trap.

Facebook: ytzen.lont

Tram op fietspad

Interessante uitzondering. Tram mag op fietspad.

Facebook: ytzen.lont

Terminale zorg

Vanavond terminale zorg verleend aan een kip. Ze kon de hele dag al niet meer overeind komen en niet meer eten en drinken. Aan het begin van de avond droeg ik haar op een handdoek voorzichtig het huis in en kon ze een paar druppels water naar binnen klokken. Niet veel later hief ze nog even haar kop op en strekte een vleugel, waarna het leven wegvloeide. Al is het "maar een beest" het is toch weer aangrijpend om zo'n stervensproces van dichtbij te zien. The cruel beauty of nature.

Facebook: ytzen.lont

Hot night

Een vriendin van mij in Sierra Leone vierde gisteren Suikerfeest gecombineerd met een door haar georganiseerde surprise birthday party voor haar vriend. Vandaag vroeg ik hoe het feest was geweest. Ze vertelde dat haar vriend blij verrast was en dat iedereen zich de hele avond had vermaakt en genoten van de goat barbecue. Behalve de geit, antwoordde ik. Maar omdat ik het feest niet wilde bederven, voegde ik er snel aan toe: well, at least she had a hot night.

Facebook: ytzen.lont

Kostendelersnorm en commerciële huur

In dit filmpje van Schulinck (Wolters Kluwer) spreekt juridisch redacteur Koen Mestrom over "commerciële huur" in relatie tot de "kostendelersnorm" in de Participatiewet (artikel 22a). Door de kostendelersnorm ontvangt een uitkeringsgerechtigde die met meerdere volwassenen in huis woont een lagere uitkering. De wet zondert commerciële huur daarvan uit, omdat als iemand een kamer huurt of verhuurt de kosten niet kunnen worden gedeeld met de andere volwassene(n) in huis - de verhuurder, huurder of andere kamerbewoners in hetzelfde huis. Er is immers sprake van een commerciële relatie, van 'leverancier' en 'klant', met een contract waarin de wederzijdse verplichtingen zijn vastgelegd, waaraan de partijen juridisch zijn gebonden. 

Veel gemeenten stellen een algemene richtprijs vast, een bedrag waaronder de huurprijs niet als 'commercieel' wordt gezien en huurder en verhuurders toch onder de kostendelersnorm vallen. Hierover is veel te doen. In een eerste uitspraak hierover door de rechter in Oost-Brabant zegt de rechter dat de gemeente niet kan volstaan met een algemene regel maar altijd moet kijken naar de individuele omstandigheden. Tegen het beleid van de gemeente Houten (Werk en Inkomen Lekstroom) loopt op dit moment ook een rechtszaak, omdat de uitkeringsinstantie een algemene richtprijs stelt zonder te kijken naar de individuele situatie. Dit betekent dat een kamerverhuurder in Houten een aanmerkelijk lagere uitkering krijgt dan iemand in bijvoorbeeld de aangrenzende gemeente Utrecht onder precies dezelfde wet en dezelfde omstandigheden. (Later hierover meer).

Bron: (c) Schulinck / Wolters Kluwer. Twitter: @KoenMestrom 

Achter de Dom

Begin volgend jaar komt er een einde aan de colleges in het historische pand Achter de Dom 22-24 in Utrecht. Dit meldt het alumniblad Illuster. De vier werkgroepzalen en twee collegezalen voldoen niet meer aan de eisen. Er waren vooral klachten over het benauwde klimaat en de slechte staat van de zalen. De benodigde investeringen om het pand voor het onderwijs te behouden, zijn te hoog. Het is nog niet bekend wat de Universiteit Utrecht, de eigenaar van het pand, gaat doen met het historische gebouw.

Hoewel ik er geen student ben geweest, koester ik wel een paar persoonlijke herinneringen aan het pand. Begin tachtiger jaren ging ik met mijn vriendin, die psychologie studeerde, een paar keer naar de hoorcolleges van professor Henri van Praag over parapsychologie. Professor Van Praag was bijzonder hoogleraar parapsychologie aan de Rijksuniversiteit Utrecht van 1978 tot 1986. Hij was de opvolger van de bekende professor W.H.C. Tenhaeff. Nu ik dit opschrijf besef ik dat je tegenwoordig niet zoveel meer hoort van parapsychologie. Tenhaeff was indertijd een "bekende Nederlander", zoals we nu zouden zeggen, en ook Van Praag was geen onbekende bij het grote publiek. Van Praag vond de psychologie een "grensgebied" van de parapsychologie. Anderen zouden dat hooguit andersom zien (parapsychologie als grensgebied of zijtak van de psychologie). Van Praag kwam uit een niet religieuze joodse familie. Hij zat tijdens de oorlog ondergedoken in Amsterdam en verloor veel van zijn familie. Na de oorlog stond zijn levensdoel vast: hij wilde ijveren voor een wereld van vrede en harmonie. Hij wilde een bruggenbouwer zijn en wisselde informatie uit over grenzen van godsdienst en culturen heen, van jodendom naar boeddhisme, van taoïsme naar gnostiek en van theologie naar natuurwetenschappen (aldus Awraham Soetendorp in ‘Henri van Praag: een grote raadgever en ziener’, Het Parool 4-11-1988 - bron: Wikipedia).

Mijn vriendin was bijzonder geïnteresseerd in parapsychologie, mystiek en alternatieve geneeskunde. Ik stond daar wat afstandelijker tegenover, maar het onderwerp interesseerde mij wel, zeker vanuit mijn theologische achtergrond. Van de colleges van Van Praag herinner ik mij niet zo heel veel meer en al helemaal niets over parapsychologie. Met name het eerste college staat mij bij, dat ging over logica. Ik zou het college, nu na meer dan 30 jaar, niet meer kunnen reproduceren, maar het maakte wel grote indruk op mij en ik denk dat ik er ook wel iets aan heb gehad voor mijn verdere leven. Voor een deel ging het over basisbegrippen die elke student moet kennen, zoals 'falsifieerbaarheid' (een wetenschappelijke theorie is weerlegbaar, staat open voor ontkrachting en kan in een methodologisch correct opgezet onderzoek worden verworpen). Ook de sfeer van het oude gebouw staat mij bij, al zou ik er nu de weg niet meer in kunnen vinden. In mijn herinnering zaten we in een rokerig zaaltje, maar ik betwijfel of er echt gerookt werd, want zowel Marjan als ik konden daar slecht tegen.

Het blad Illuster memoreert dat ook bekende historici als Maarten van Rossum en Hermann von der Dunk ("altijd met deftige dictie") er hoorcolleges gaven. Van Maarten van Rossum - het kritische en trouwens enige jurylid van de Slimste Mens en een niet geheel onbekende presentator van RTV Utrecht - heb ik in later jaren ook wel eens een college gevolgd bij Studium Generale. Rond dezelfde tijd als de colleges van Henri van Praag trok ook Hermann von der Dunk mijn aandacht, maar ik heb hem alleen horen spreken op de televisie (waar de rol van bekende Nederlander inmiddels is overgenomen door zijn zoon Thomas). In 1982-1983 hadden Marjan en ik een kamerhuurder uit München, die naar Utrecht kwam om zijn promotieonderzoek te doen bij professor Hermann von der Dunk. Deze promovendus onderzocht de invloed van Duitse universiteiten op het Nederlandse wetenschappelijk onderwijs aan het eind van de 19de eeuw. Met deze kamerhuurder, nu Dr. Andreas Gressmann heb ik nog steeds goed contact en ik logeerde dit jaar nog een weekje bij hem in München. Dan memoreren we die tijd nog wel eens.

Maar goed, ik denk nu dus even terug aan dat prachtige oude pand in de binnenstad, direct achter de Dom, en ik vraag mij af wat er mee gaat gebeuren.

Bron: Illuster, juli 2015, p11 - Zie ook Wikipedia: Parapsychologie
Personen: Henri van Praag; Hermann von der Dunk; Maarten van Rossem; Awraham Soetendorp. 

Inburgering is niet uitburgering

Het Hof van Justitie van de Europese Unie heeft vandaag geantwoord op vragen van de Nederlandse Raad van State. Met deze uitspraak kan de Raad van State twee zaken voortzetten die een vrouw uit Nigeria en één uit Azerbeidzjan hebben aangespannen tegen de staatssecretaris van Justitie. De staatssecretaris heeft hun verzoeken tot gezinshereniging met hun echtgenoten in Nederland afgewezen omdat zij - vanwege gezondheidsproblemen - het taalexamen in het buitenland niet konden afleggen.

Het Hof van Justitie zegt nu dat Nederland inderdaad taaleisen mag stellen. Deze eisen moeten er echter op gericht zijn de integratie in Nederland te bevorderen en mogen niet gebruikt worden om de gezinshereniging te bemoeilijken of onmogelijk te maken. Het taalexamen is dus geen selectiemiddel om mensen buiten te sluiten. Er moeten uitzonderingen mogelijk zijn als iemand het examen om geldige reden niet of niet met succes kan doen. Bovendien heeft Nederland de financiële drempel te hoog gemaakt. Het inburgeringsexamen kost elke keer € 350, naast de kosten om naar de betreffende ambassade te reizen - soms in een ander land dan waar de aanvrager woont - plus de eenmalige kosten van € 110 voor het lespakket.

Deze uitspraak - een zogenoemde "prejudiciële verwijzing" - is een antwoord op vragen van een nationale rechter, in dit geval de Raad van State. De zaak is daarmee nog niet beslecht, maar de natonale rechter moet zich wel houden aan deze uitspraak en dat geldt ook voor andere rechters die een zelfde zaak krijgen voorgelegd.

Bron: Persbericht Raad van State 09.07.15 (online) en Persbericht Hof van Jusititie van de EU 09.07.15 (PDF 2p). 

VGZ werkt niet mee

Op de LinkedIn-groep Schuldinfo las ik een berichtje onder de kop "VGZ waardeloze club". Een schuldendeskundige beklaagt zich over ziektekostenverzekeraar VGZ die niet reageert op voorstellen voor een betalingsregeling voor zijn cliënt. Hij schrijft:

"(...) Alle schuldeisers gaan akkoord behalve VGZ. Die laten niets van zich horen. Ik heb ze daarom maar gebeld (€ 0,20 per minuut) en om antwoord gevraagd. Men ging niet akkoord wegens geschaad vertrouwen. Als ik voor de vordering (ruim € 900) een betalingsregeling wil hebben, dan moet dat schriftelijk. Ik heb daarop een betalingsvoorstel schriftelijk gedaan en alvast betalingen verricht. Totaal geen reactie van VGZ tot op 22 juni een brief bij ons werd bezorgd gedateerd de 19e waarbij ik binnen 14 dagen het totaal verschuldigde verhoogd met incassokosten dien te betalen, anders sturen ze het door naar het incassobureau. Chapeau VGZ denkt mee met haar klanten. Gelukkig met hulp van de familie komt er nu extra geld, betalen en dan volgend jaar heel snel naar een andere zorgverzekeraar."

Dit verhaal herinnerde mij aan iemand die ik niet lang geleden heb proberen te helpen met het wegwerken van een schuld bij VGZ. Ook toen gaf VGZ geen gehoor en lukte het zelfs niet om er achter te komen wát hij nou precies aan wíe moest betalen. Daarom voeg ik mijn eigen ervaring bij het verhaal van deze schuldendeskundige.

Nu hou ik niet zo van berichtjes liken, maar heb dat dit keer toch gedaan, omdat ik helaas kan meevoelen met de kop boven het bericht. Niemand heeft iets aan mijn reactie, maar ik moet 'm even kwijt. Ik heb iemand begeleid die een onbekende schuld had bij de VGZ. De man dacht dat de premie was ingehouden op zijn uitkering en wist niet hoe hoog de schuld was. Die was moeilijk te achterhalen, ook niet na ruim een half jaar bellen en schrijven. De schuldenaar wilde het liefst in één keer betalen en kon daar zo nodig voor lenen. Ondanks herhaalde schriftelijke en telefonische verzoeken door hemzelf en mij, weigerde VGZ de hoogte van de schuld bekend te maken. De schuld was overgedragen aan incassobureau InkassoUnie, die mij in een telefoongesprek liet weten niet bekend te zijn met de schuld. Op brieven reageerde de InkassoUnie helemaal niet. Voor nieuwe premie ontvingen wij op een gegeven moment acceptgiro's van zowel VGZ, InkassoUnie als het Zorginstituut (v/h CvZ) over dezelfde maand. Zorginstituut verwees terug naar VGZ. Aan de telefoon wilde VGZ niet inhoudelijk reageren en bleef doorverwijzen naar de InkassoUnie, die helemáál niet meer reageerde. Na maanden kwam ik er achter dat InkassoUnie failliet was. De (buitenlandse) man die ik begeleidde is ruim een jaar geleden geëmigreerd en ik weet zijn huidige adres niet. Onlangs kreeg ik op mijn adres een brief van incassobureau Cannock Chase. Daarin stond voor het eerst (!) de hoogte van de (vermoedelijke) schuld. Met de door familie toegezegde lening had dit bedrag indertijd in één keer kunnen worden voldaan, als VGZ of InkassoUnie hier aan hadden meegewerkt. Misschien denkt hij in het buitenland nog eens aan mij terug toen ik hem bij zijn inburgering het belang van onze bureaucratie probeerde uit te leggen met: "Nederland bestaat niet. Alleen op papier."

Voor informatie en hulp: http://www.skgz.nl/ De Stichting Klachten en Geschillen Zorgverzekeringen (SKGZ) is een onafhankelijke en onpartijdige organisatie. Het doel van SKGZ is het helpen oplossen van problemen tussen u en uw zorgverzekeraar. Dat kan door bemiddeling van de Ombudsman Zorgverzekeringen of door een bindende uitspraak van de Geschillencommissie Zorgverzekeringen.

 

Houten Heaven of Heaven

In the late 1960s, Dutch officials recognized Houten - then a tiny village of a few thousand - as a potential area for major population growth. An architect named Rob Derks came up with a town plan that prioritized pedestrians and cyclists over cars. Construction began in 1978 and was finished a few years later, and when more growth was predicted in the 1990s, the area replicated itself into South Houten.

Houten is anything but typical. Car traffic is primarily resigned to a “ring road” that encircles the area. Within that ring is a network of low-speed streets meant primarily for people traveling on foot or by bike (there are 80 miles of bicycle paths alone) that connect to two main intercity train stations and most of the area’s schools and shops. As a result, car trips are the minority in Houten, with an estimated 66 percent made by alternative modes.

“Houten is a paradigm of urban planning for bike and public transportation use,” says civil engineering scholar Peter Furth of Northeastern University in Boston, who takes his planning students there every year. He once said that if the Netherlands is bicycle heaven, then Houten “is the heaven of heaven.” [Boston Globe 22.09.13]

Could Houten ever work in America? From an American planning perspective, the allure of Houten is that it doesn’t push suburbanites to give up their cars or their single-family homes.

Still, he [Furth] says, there’s only been one true replica of Houten to date: South Houten. “Houten is proof that it can be repeated,” he says. “Yet at the same time it still is the only place where it’s been done.”

Lees het hele artikel hier en zie ook de reacties: 

A Case Study in Bike-Friendly Suburban Planning;
It’s not just possible, it’s happening in Houten.
ERIC JAFFE - @e_jaffe - Jun 17, 2015 - 32 Comments

Zie ook: A Cyclists Mecca with Lessons for Boston, Boston Globe 22.09.13. 

Informatie over Peter Furth. 

Fietsrotonde die de wijk Loerik [waar ik woon - YL] in Houten-Zuid verbindt met het noordelijk deel van Houten.

Probleem opgelost!

Het geheugen van mijn Samsung Galaxy S2 loopt al een tijdje vol. Het probleem is ontstaan na een upgrade van het besturingsprogramma Android 2.x naar Android 4.x. Eigenlijk kan de ouwe trouwe S2 dat niet meer aan. Inmiddels is er de S3, S 4, S5 en zelfs al S6. De ontwikkelingen gaan zo snel, daar valt niet meer op af te schrijven. Ik zou m'n S2 nog niet weg willen gooien. In het begin kon ik het probleem nog oplossen door een paar onbelangrijke apps te verwijderen, maar daarna moesten ook verschillende essentiële apps er aan geloven. Niet alle apps kunnen worden verplaatst naar de SD-kaart, waar nog ruimte genoeg is, maar hebben beslist het interne geheugen nodig. Het ging van kwaad naar erger en de laatste paar weken werkte het synchroniseren van mijn agenda en email niet meer. Tijd voor vervanging. 

In een laatste poging voor een oplossing en om er zeker van te zijn dat het niet een storing is, struinde ik nog eens het internet af op zoek naar een antwoord. Op Androidworld.nl beschrijft iemand hetzelfde probleem en ook anderen blijken er last van te hebben. De beheerder roept weliswaar dat de vraag op het verkeerde forum staat, maar gelukkig blijven er toch mensen reageren en iemand weet de oplossing. Ik had deze nooit kunnen bedenken, wist van het bestaan van deze functie niet af en heb dit ook niet in een handleiding gevonden. 

Het antwoord is kort maar krachtig: 

"Toets alsof je een nummer belt *#9900# en kies de tweede optie van boven “delete dumpstate/logcat”. Probleem opgelost!"

Het lijkt dus alsof je een telefoongesprek gaat voeren, maar maar zodra je deze code hebt ingetoetst op je telefoontoestenbord verschijnt er een menu "SysDump" met een hele rij functies. De tweede - "Delete dumpstate/logcat" biedt de oplossing. Wel even de telefoon helemaal uitzetten en weer opstarten om van het vrijgekomen geheugen te genieten. 

De telefoon begon prompt allerlei achterstallige app-updates te installeren - sommige apps blijken ineens een nieuwe layout te hebben - maar alles werkt weer naar behoren. Ik wil dit de komende dagen nog wel verder testen, maar het ziet er naar uit dat ik voorlopig weer even met m'n Galaxy S2 vooruit kan. 

Zie: Androidworld.nl/forum

Ytzen blijft fietsen

Handelsmissie West-Afrika

Asiel Taylor terecht afgewezen

De staatssecretaris van Veiligheid en Justitie had het asielverzoek van Charles Taylor, de voormalige president van Liberia, in behandeling moeten nemen en dit asielverzoek vóór diens overdracht aan het Verenigd Koninkrijk moeten beoordelen. Omdat Taylor in het Verenigd Koninkrijk echter geen risico loopt op een onmenselijke behandeling, heeft de rechtbank in Den Haag, die zich eerder over de zaak boog, zijn asielverzoek terecht afgewezen. Dit blijkt uit een uitspraak van de Raad van State van vandaag (2 juli 2015). Tegen de uitspraak is geen hoger beroep mogelijk.

Het Speciaal Hof voor Sierra Leone heeft Taylor in september 2013 veroordeeld tot een gevangenisstraf van 50 jaar. Taylor moet deze straf uitzitten in het Verenigd Koninkrijk. Tijdens zijn overdracht aan de autoriteiten van het Verenigd Koninkrijk op Rotterdam The Hague Airport heeft Taylor aan één van de aanwezige Nederlandse ambtenaren om asiel verzocht, omdat hij vreest onmenselijk behandeld te worden tijdens zijn detentie. Dat verzoek is niet in behandeling genomen, omdat Nederland geen 'rechtsmacht' over Taylor zou hebben. Daarna is hij met het vliegtuig naar het Verenigd Koninkrijk gebracht.

De Raad van State is van oordeel dat de staatssecretaris het asielverzoek van Taylor in behandeling had moeten nemen. De Nederlandse staat had moeten beoordelen of Taylor, zoals hij stelde, in de gevangenis in het Verenigd Koninkrijk een risico liep onmenselijk behandeld te worden. Het is niet de taak van het Speciaal Hof voor Sierra Leone om dat te beoordelen, ook al verbleef Taylor in Nederland vanwege de procedure bij dat Hof, aldus de hoogste algemene bestuursrechter.

De Raad van State is verder van oordeel dat Taylor, achteraf bezien, op het moment van de overdracht niet hoefde te vrezen voor een onmenselijke behandeling in het Verenigd Koninkrijk. Het Verenigd Koninkrijk is net als Nederland partij bij het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens en Taylor heeft niet aannemelijk gemaakt dat hij daar in de gevangenis een risico loopt om onmenselijk behandeld te worden. De rechtbank heeft het asielverzoek dan ook terecht zelf inhoudelijk beoordeeld en vervolgens afgewezen, aldus de hoogste bestuursrechter.

Lees hier de uitspraak met zaaknummer 201409956/1.

Bron: Persbericht Raad van State 02.07.15

Hooggerechtshof staat executiemedicijn toe

Het Amerikaanse Hooggerechtshof stemt in met het gebruik van het verdovingsmiddel Midazolam voor executies. De rechters wezen vandaag het verzoek van enkele terdoodveroordeelden af om dit middel te verbannen. De staat Oklahoma gebruikt het Midazolam sinds Europese en ook Amerikaanse farmaceutische bedrijven de levering van andere verdovende middelen weigeren. Voordat een zeer pijnlijk dodelijke gif wordt toegediend, krijgen terdoodveroordeelden eerst een verdovend middel. De advocaten van de terdoodveroordeelden voerden aan dat Midazolam onbetrouwbaar is en dat al een paar executies met dit middel fout zijn gegaan, waardoor de betrokkene onnodig pijn leed. Het achtste amendment van de Amerikaanse grondwet verbiedt wrede en ongebruikelijke straffen.

Bron: New York Times, 29.06.2015

Je mag alleen blijven als je meewerkt aan vertrek

De staatssecretaris van Veiligheid en Justitie mag van vreemdelingen verwachten dat zij actief hebben meegewerkt aan hun vertrek om in aanmerking te komen voor de kinderpardonregeling. Dat heeft de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State vandaag (29 juni 2015) in drie uitspraken geoordeeld over de Regeling langdurig verblijvende kinderen, ook bekend als de kinderpardonregeling. Tegen deze uitspraken is geen hoger beroep mogelijk.

De staatssecretaris had in alle gevallen geweigerd om op grond van de kinderpardonregeling een verblijfsvergunning te verlenen omdat de vreemdelingen niet aan hun vertrek zouden hebben meegewerkt. 

In de kinderpardonregeling staat dat vreemdelingen in aanmerking komen voor een verblijfsvergunning als zij hebben meegewerkt aan hun vertrek. Volgens de staatssecretaris moet een vreemdeling daarvoor in elk geval aannemelijk maken dat hij contact heeft opgenomen met de ambassade van zijn land van herkomst, de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM) en de Dienst Terugkeer & Vertrek (DT&V). Bovendien moeten de IOM en de DT&V hebben laten weten dat het niet aan de vreemdeling ligt dat het niet is gelukt om te vertrekken of om de vereiste documenten te verkrijgen.

De Raad van State vindt dat van vreemdelingen mag worden verwacht dat zij op eigen initiatief contact opnemen met de genoemde instanties vanaf het moment dat hun asielaanvraag is afgewezen of hun verblijfsvergunning is ingetrokken. Ook als hun vertrekplicht tijdelijk opgeschort is door bijvoorbeeld een rechterlijke uitspraak, moeten vreemdelingen zich coöperatief opstellen om in aanmerking te komen voor de kinderpardonregeling. De Raad van State is verder van oordeel dat het aan het kind mag worden toegerekend dat ouders niet meewerken aan vertrek, omdat aanvragen op grond van de kinderpardonregeling in gezinsverband worden beoordeeld. Wel moet de staatssecretaris in zijn besluitvorming laten zien dat hij alle omstandigheden heeft betrokken.

Lees de uitspraken met zaaknummers 201404650/1, 201404060/1 en 201500480/1.

Bron: Persbericht Raad van State 29.06.2015

War crimes? Us???

Uri Avnery from Tel Aviv

June 27, 2015

War Crimes? Us???

via: newsletter Tikkun.org

"WAR IS HELL!" the US general George Patton famously exclaimed. War is the business of killing the "enemy", in order to impose your will on them. Therefore, "humane war" is an oxymoron. War itself is a crime. There are few exceptions. I would exempt the war against Nazi Germany, since it was conducted against a regime of mass murderers, led by a psychopathic dictator, who could not be brought to heel by any other means. This being so, the concept of "war crimes" is dubious. The biggest crime is starting the war in the first place. This is not the business of soldiers, but of political leaders. Yet they are rarely indicted.

THESE PHILOSOPHICAL musings came to me in the wake of the recent UN report on the last Gaza war. The investigation committee bent over backwards to be "balanced", and accused both the Israeli army and Hamas in almost equal terms. That, in itself, is problematic. This was not a war between equals. On one side, the State of Israel, with one of the mightiest armies in the world. On the other side, a stateless population of 1.8 million people, led by a guerrilla organization devoid of any modern arms. Any equating of such two entities is by definition contrived. Even if both sides committed grievous war crimes, they are not the same. Each must be judged on its own (de)merits.

THE IDEA of "war crimes" is relatively new. It arose during the 30 Years War, which devastated a large part of Central Europe. Many armies took part, and all of them destroyed towns and villages without the slightest compunction. As a result, two thirds of Germany were devastated and a third of the German people was killed. Hugo de Groot, a Dutchman, argued that even in war, civilized nations are bound by certain limitations. He was not a starry-eyed idealist, divorced from reality. His main principle, as I understand it, was that it makes no sense to forbid actions that help a warring country [or “party”] to pursue the war, but that any cruelty not necessary for the efficient conduct of the war is illegitimate. This idea took hold. During the 18th century, endless wars were conducted by professional armies, without hurting civilian populations unnecessarily. Wars became "humane". Not for long. With the French revolution, war became a matter of mass armies, the protection of civilians slowly eroded, until it disappeared entirely in World War II, when whole cities were destroyed by unlimited aerial bombardment (Dresden and Hamburg) and the atom bomb (Hiroshima and Nagasaki). Even so, a number of international conventions prohibit war crimes that target civilian populations or hurt the population in occupied territories. That was the mandate of this committee of investigation. 

THE COMMITTEE castigates Hamas for committing war crimes against the Israeli population. Israelis didn't need the committee to know that. A large share of Israeli citizens spent hours in shelters during the Gaza war, under the threat of Hamas rockets. Hamas launched thousands of rockets towards towns and villages in Israel. These were primitive rockets, which could not be aimed at specific targets – like the Dimona nuclear installation or the Ministry of Defense which is located in the center of Tel Aviv. They were meant to terrorize the civilian population into demanding a stop to the attack on the Gaza strip. They did not achieve this goal because Israel had installed a number of "Iron Dome" counter-rocket batteries, that intercepted almost all rockets heading for civilian targets. Success was almost complete. If they are brought before the International Court in The Hague, the Hamas leaders will argue that they had no choice: they had no other weapons to oppose the Israeli invasion. As a Palestinian commander once told me: "Give us cannons and fighter planes, and we will not use terrorism." The International Court will then have to decide whether a people that is practically under an endless occupation is allowed to use indiscriminate rockets. Considering the principles laid down by de Groot, I wonder what the decision will be. That goes for terrorism in general, if used by an oppressed people that has no other means of fighting. The black South Africans used terrorism in their fight against the oppressive apartheid regime, and Nelson Mandela spent 28 years in prison for taking part in such acts und refusing to condemn them. 

THE CASE against the Israeli government and army is quite different. They have a plentitude of arms, from drones to warplanes to artillery to tanks. If there was a cardinal war crime in this war, it was the cabinet decision to start it. Because an Israeli arrack on the Gaza Strip makes war crimes unavoidable. Anyone who has ever been a combat soldier in war knows that war crimes, whether in the most moral or the most base army in the world, do occur in war. No army can avoid recruiting psychologically defective people. In every company there is at least one pathological specimen. If there are not very strict rules, exercised by very strict commanders, crimes will occur. War brings out the inner man (or woman, nowadays). A well-behaved, educated man will suddenly turn into a ferocious beast. A simple, lowly laborer will reveal himself as a decent, generous human being. Even in the "Most Moral Army in the World" – an oxymoron if there ever was one. I was a combat soldier in the 1948 war. I have seen an eyeful of crimes, and I have described them in my 1950 book "The Other Side of the Coin". 

THIS GOES for every army. In our army during the last Gaza war, the situation was even worse. The reasons for the attack on the Gaza Strip were murky. Three Israeli kids were captured by Arab men, obviously for the sake of achieving a prisoner exchange. The Arabs panicked and killed the boys. The Israelis responded, the Palestinians responded, and lo – the cabinet decided on a full-fledged attack. Our cabinet includes nincompoops, most of whom have no idea what war is. They decided to attack the Gaza Strip. This decision was the real war crime. The Gaza Strip is a tiny territory, overcrowded by a bloated population of 1.8 million human beings, about half of them descendents of refugees from areas that became Israel in the 1948 war. In any circumstances, such an attack was bound to result in a large number of civilian casualties. But another fact made this even worse. 

ISRAEL IS a democratic state. Leaders have to be elected by the people. The voters consist of the parents and grandparents of the soldiers, members of both regular and reserve units. This means that Israel is inordinately sensitive to casualties. If a large number of soldiers are killed in action, the government will fall. Therefore it is the maxim of the Israeli army to avoid casualties at any cost – any cost to the enemy, that is. To save one soldier, it is permissible to kill ten, twenty, a hundred civilians on the other side. This rule, unwritten and self-understood, is symbolized by the "Hannibal Procedure" – the code-word for preventing at any cost the taking of an Israeli soldier prisoner. Here, too, a "democratic" principle is at work: no Israeli government can withstand public pressure to release many dozens of Palestinian prisoners in return for the release of one Israeli one. Ergo: prevent a soldier from being taken prisoner, even if the soldier himself is killed in the process. Hannibal allows – indeed, commands – the wreaking of untold destruction and killing, in order to prevent a captured soldier from being spirited away. This procedure is itself a war crime. A responsible cabinet, with a minimum of combat experience, would know all this at the moment it was called upon to decide on a military operation. If they don't know, it is the duty of the army [or “military”] commanders – who are present at such cabinet meetings – to explain it to them. I wonder if they did. 

ALL THIS means that, once started, the results were almost unavoidable. To make an attack without serious Israeli casualties possible, entire neighborhoods had to be flattened by drones, planes and artillery. And that obviously happened. Inhabitants were often warned to flee, and many did. Others did not, being loath to leave behind everything precious to them. Some people flee in the moment of danger, others hope against hope and stay. I would ask the reader to imagine himself for a moment in such a situation. Add to this the human element – the mixture of humane and sadistic men, good and bad, you find in any combat unit all over the world, and you get the picture. Once you start a war, "stuff happens", as the man said. There may be more war crimes or less, but there will be a lot.

ALL THIS could have been told to the UN committee of inquiry, headed by an American judge, by the chiefs of the Israeli army, had they been allowed to testify. The government did not allow them. The convenient way out is to proclaim that all UN officials are by nature anti-Semites and Israel-haters, so that answering their questions is counterproductive. We are moral. We are right. By nature. We can't help it. Those who accuse us must be anti-Semites. Simple logic. To hell with them all!