Vegavarken

Iemand had een pakje snoep bij de kassa achtergelaten. Ik gunde het mijzelf. Ik wilde wat te snoepen hebben op de terugweg in de trein van Bonn naar huis. Maar ik werd vooral aangetrokken door de intrigerende teksten op het pakje. Wat doen "Katjes" in Duitsland? Waarom geen "Kätzchen"? Is het een Nederlands product? Maar de verdere tekst is in het Duits. Waarom geen katjes maar een varken afgebeeld? Dan zie ik dat het een Duitse merknaam is: Fred Ferkel, Fred het biggetje. 

Het meest komische vind ik dat het product als "vegan" wordt aangeprezen, "ohne tierische Gelatin". Is een varken dan wel de meest aangewezen figuur om een veganistisch goedje te verbeelden? Maar intussen ben ik al aan de beurt bij de kassa en heb ik met mijn twijfels afgerekend. Niet veel later zit ik vegagezond misselijk zoetgevreten in de trein naar het Noorden.

Als ik in Bonn ben, koop ik meestal de General Anzeiger, de Bonner krant waarin ik in de zomer van 1994 een advertentie plaatste. "Holländer (38) möchte Deutsch, Deutschland und die Deutschen kennen lernen, sucht Kontakte für Gespräch und Aufträge". De reacties trokken mij dieper dan gedacht Duitsland in, een paar maanden later woonde ik bij moeder Maria met drie dochters en was ik Bonner Bürger geworden.

Behalve de General Anzeiger vergun ik mij als ik in Bonn ben meestal ook een zakje snoep van Haribo: Harald Riegel, Bonn. Omdat ik mij herinner hoe lekker het ruikt bij die fabriek. Het was me met enige moeite gelukt het snoep dit keer te laten liggen, maar het achtergelaten biggetje bij de kassa - hoewel niet van Harald - had met al z'n zoete woordspelingen mij toch tot ontrouw weten te verleiden. 

Maria vertelde mij indertijd dat zij, net als vele andere schoolkinderen in Bonn, iedere herfst eikels ging verzamelen in het bos - welk kind doet dat niet? - die ze dan vervolgens inleverde bij de snoepfabriek van Harald Riegel. Alle kinderen kregen als beloning een zak snoep. Zij dacht dat de eikels rechtstreeks de snoepsoep ingingen, waar de beroemde Gummibärchen van gemaakt werden. Wel wist ze dat achter het huis van Harald Riegel een stel varkens in de modder wroetten, maar ze had geen idee wat die met het snoepgoed van doen hadden.

Inmiddels weten we dat voor het zoete snoep gelatine nodig is en Harald Riegel kwam dankzij de ludieke afspraak met de Bonner jeugd elke herfst aan gratis varkensvoer en daarmee dus goedkopere gelatine. Gelatine is een bindmiddel, gemaakt van botten en kraakbeen. Van varken tot gummibeer. Maar de ijverige schoolkinderen zullen niet hebben beseft dat Harald's varkens het snoepgoed niet overleefden. 

Nu is er dus Fred Ferkel, het gelukkige vegabiggetje, dat het snoepgoed - niet van Haribo - mag aanprijzen zonder er zelf in vermalen worden. Fijn voor Fred maar een beetje vage vega wel.