Om te concurreren tegen het voetbal zendt Nederland 1 vanavond achter elkaar twee detectiveseries uit – Murder in mind en Spooks – direct gevolgd door Opsporing verzocht.
Misdaad loont, zal de netmanager hebben gedacht.
maandag 14 juni 2004
Krijs
Het avondzonnetje scheen nog lekker. Ik besloot vanavond, eer ik van Utrecht naar huis in Houten fietste, nog even rustig op een bankje in het park aan de Kromme Rijn de krant te gaan lezen, die ik vanmiddag van een collega had gekregen. Op het moment dat ik het nieuws open sloeg, klonk plotseling een ijselijk gegil.
Na de eerste schrik ontdekte ik al snel waar het hels geluid vandaan kwam. De Kromme Rijn loopt hier onder de Tamboersdijk en de Waterlinieweg door. Langs het jaagpad aan de overkant verscheen de eerste groep wandelaars van de jeugdavondvierdaagse. De holle klankkast van de lange tunnel nodigde de kinderstemmen uit zich luid te verheffen.
De rust was voorbij. Het volkomen onverwachts begonnen gegil ging zeker nog een uur ononderbroken door. Vooral die ongebrokenheid verbaasde me. Geen moment verslapte de onafgebroken krijs, geen moment ging het volume of de intensiteit ervan omlaag, totdat de langgerekte krijs na een uur even plotseling stopte als hij begonnen was. Er volgden nog een paar groepjes volwassen wandelaars, rustig pratend, daarna verstomden ook de laatste stemmen.
Ik kan slecht tegen onrustige geluiden, maar de constante, eentonige hardheid van dit gegil maakte dat ik er in een paar minuten aan gewend was en toch ‘rustig’ de krant kon lezen. Maar de langgerekte gil zette me wel aan het denken.
Kunnen kinderen geen viaduct of tunnel passeren zonder hun stem te verheffen? Zelf begin ik vaak onwillekeurig te fluiten of te neuriën onder een viaduct. Dat heeft niks te maken met ‘fluiten in het donker’, maar alles met de sensatie van het ongewoon luid en duidelijk terug horen van je eigen stem.
Wat als de groepen op enige afstrand van elkaar hadden gelopen, vroeg ik mij af, en de volgende groep de voorgaande niet kon horen? Zou dan ook elke groep, zonder uitzondering, gegild hebben? Of de ene wel, de andere niet, al naar gelang de stemming of een enkele gangmaker in de groep. Misschien zouden sommige groepen onder het viaduct een mooi wandelaarslied hebben ingezet. “De paden op… de tunnels door”.
Zouden al deze honderden kinderen vanavond zonder het te weten alleen maar de eerste gil van die ene gangmaker in de eerste groep gevolgd hebben, dacht ik.
Zo is taal ontstaan, zo is cultuur ontstaan, zo zijn kennis en kundes ontstaan. We roepen alleen maar onze ouders, onze voorouders na, al duizenden jaren lang in een lange wandeltocht. En ooit was er een oerouder die het gegil heeft ingezet.Cultuur: één langgerekte menselijke krijs.
Ik sloeg m’n krant dicht. De zon scheen laag over het kalme water van de eeuwig stromende Kromme Rijn. Alleen het geluid van de vogels was nog te horen.
Na de eerste schrik ontdekte ik al snel waar het hels geluid vandaan kwam. De Kromme Rijn loopt hier onder de Tamboersdijk en de Waterlinieweg door. Langs het jaagpad aan de overkant verscheen de eerste groep wandelaars van de jeugdavondvierdaagse. De holle klankkast van de lange tunnel nodigde de kinderstemmen uit zich luid te verheffen.
De rust was voorbij. Het volkomen onverwachts begonnen gegil ging zeker nog een uur ononderbroken door. Vooral die ongebrokenheid verbaasde me. Geen moment verslapte de onafgebroken krijs, geen moment ging het volume of de intensiteit ervan omlaag, totdat de langgerekte krijs na een uur even plotseling stopte als hij begonnen was. Er volgden nog een paar groepjes volwassen wandelaars, rustig pratend, daarna verstomden ook de laatste stemmen.
Ik kan slecht tegen onrustige geluiden, maar de constante, eentonige hardheid van dit gegil maakte dat ik er in een paar minuten aan gewend was en toch ‘rustig’ de krant kon lezen. Maar de langgerekte gil zette me wel aan het denken.
Kunnen kinderen geen viaduct of tunnel passeren zonder hun stem te verheffen? Zelf begin ik vaak onwillekeurig te fluiten of te neuriën onder een viaduct. Dat heeft niks te maken met ‘fluiten in het donker’, maar alles met de sensatie van het ongewoon luid en duidelijk terug horen van je eigen stem.
Wat als de groepen op enige afstrand van elkaar hadden gelopen, vroeg ik mij af, en de volgende groep de voorgaande niet kon horen? Zou dan ook elke groep, zonder uitzondering, gegild hebben? Of de ene wel, de andere niet, al naar gelang de stemming of een enkele gangmaker in de groep. Misschien zouden sommige groepen onder het viaduct een mooi wandelaarslied hebben ingezet. “De paden op… de tunnels door”.
Zouden al deze honderden kinderen vanavond zonder het te weten alleen maar de eerste gil van die ene gangmaker in de eerste groep gevolgd hebben, dacht ik.
Zo is taal ontstaan, zo is cultuur ontstaan, zo zijn kennis en kundes ontstaan. We roepen alleen maar onze ouders, onze voorouders na, al duizenden jaren lang in een lange wandeltocht. En ooit was er een oerouder die het gegil heeft ingezet.Cultuur: één langgerekte menselijke krijs.
Ik sloeg m’n krant dicht. De zon scheen laag over het kalme water van de eeuwig stromende Kromme Rijn. Alleen het geluid van de vogels was nog te horen.
zaterdag 12 juni 2004
WorldTribune
Bij wijze van proef een link toegevoegd naar WorldTribune. Dit is een internationale online nieuwsservice die zich vooral richt op nieuws uit het Midden-Oosten en Azië. De link is [was] te vinden onderaan de startpagina, naast de Washington Post, en geeft vervolgens de keuze uit recent nieuws, 'breaking news' - maar dit is niet altijd echt het laatste nieuws - en technisch nieuws, maar dit onderdeel bevat ook 'breaking news'. De praktijk zal uitwijzen of deze link en het geboden nieuws bevalt. Zo niet, dan krijgt World Tribune in elk geval nog een plaatsje tussen de nieuwsmedia op de Favorieten-pagina [verplaatst naar Nieuwsmedia.]
Verder is de email-nieuwsbrief van WorldTribune één van de bronnen voor nieuwsberichten in StyloNieuws, met name over Israel en de omliggende landen.
Aanvulling 14.06.04: De bovengenoemde drie links (Recent hits; Breaking news en WorldTech) blijken niet dagelijks te worden ververst. Dan is er ook geen reden om ze via de startpagina van deze site toegankelijk te maken. De koppeling 'WorldTribune' op de startpagina is daarom aangepast en verwijst, voorlopig, naar de 'voorpagina' van WorldTribune. Ik moet nog uitzoeken hoe het precies zit met de copyright daarvan. Als ook deze test negatief uitvalt, 'verdwijnt' de WorldTribune-koppeling naar de Favorieten-pagina van deze site. [verplaatst naar Nieuwsmedia.]
Verder is de email-nieuwsbrief van WorldTribune één van de bronnen voor nieuwsberichten in StyloNieuws, met name over Israel en de omliggende landen.
Aanvulling 14.06.04: De bovengenoemde drie links (Recent hits; Breaking news en WorldTech) blijken niet dagelijks te worden ververst. Dan is er ook geen reden om ze via de startpagina van deze site toegankelijk te maken. De koppeling 'WorldTribune' op de startpagina is daarom aangepast en verwijst, voorlopig, naar de 'voorpagina' van WorldTribune. Ik moet nog uitzoeken hoe het precies zit met de copyright daarvan. Als ook deze test negatief uitvalt, 'verdwijnt' de WorldTribune-koppeling naar de Favorieten-pagina van deze site. [verplaatst naar Nieuwsmedia.]
zondag 6 juni 2004
Geen juristen onder het mes
“Enkele Amerikaanse artsen willen juristen niet langer behandelen als het gaat om niet-levensbedreigende klachten. Veel artsen maken zich zorgen om de hoge schadevergoedingen in zogeheten malpractice-zaken, meldt de krant USA Today. Bij deze zaken wordt een arts aangeklaagd omdat deze zijn of haar werk niet goed zou hebben gedaan. De angst voor advocaten neemt toe. Zo moest een verpleegkundige in New Jersey ontslag nemen omdat haar man bij een advocatenkantoor werkt.”(ANP, 15.06.04)
Dit bericht brengt de volgende herinnering bij mij boven. Tijdens onze Amerika-reis in 1980 hebben Marjan en ik een aantal weken gelogeerd bij Bob en Dale Searle in Charlottesville, Virginia. Beiden jurist. Enkele uren nadat wij hen hadden ontmoet en zij ons in hun huis nodigden, stonden wij het echtpaar uit te zwaaien voor hun eigen voordeur. Een typisch staaltje van Amerikaanse gastvrijheid.
Dale was hoogzwanger en de weeën hadden zich sneller aangekondigd dan verwacht. Ze had tussen de weeën door nog snel even een aanbevelingsbrief voor ons geschreven - ‘they are delightful people who are hitchhiking around the world’ - terwijl ze af en toe riep naar Bob, die het ziekenhuis aan de telefoon had, dat de ‘contractions’ nu om de paar minuten kwamen. Tijd om te gaan dus. Wij konden blijven slapen en op het huis passen.
Het bleek vals alarm, in de loop van de avond stopten de weeën en kwamen ze met z’n tweeën weer naar huis. William (Bill) Searle werd een week later geboren. De beide ouders, die allebei al rond de veertig waren en na hun mislukte huwelijken samen aan een tweede leven waren begonnen, waren dolgelukkig. Het kind zag er gezond uit, maar de artsen wilden moeder en kind voor de zekerheid toch nog een nachtje in het ziekenhuis houden. En terecht, zo bleek al snel.
De volgende nacht om twee uur ging de telefoon. Bob was zo vermoeid dat hij door alles heen sliep en daarom nam ik de telefoon maar op. Dale belde uit het ziekenhuis en ik moest direct Bob wakker maken. De baby moest met spoed geopereerd worden, omdat zijn middenrif (tussen borst- en buikholte) open bleek te zijn. Maar de dokters wilden eerst Bob’s toestemming.
Het sprak natuurlijk vanzelf dat de vader gebeld werd, maar er speelde nòg iets mee. Eigenlijk hadden de dokters direct aan de slag kunnen gaan, nadat Dale in het ziekenhuis toestemming had gegeven voor de operatie. Maar omdat beide ouders jurist waren, wilden de artsen eerst expliciete toestemming van de vader, omdat ze bang waren dat hij een proces zou aanspannen als er iets mis zou gaan. Bob en Dale vertelden ons dat Amerikaanse artsen steeds zenuwachtiger werden van juristen en daardoor steeds terughoudender met behandelen. Een ‘ziekelijke’ ontwikkeling, die blijkens het ANP-bericht van vandaag nog steeds doorgaat. Reacties
Dit bericht brengt de volgende herinnering bij mij boven. Tijdens onze Amerika-reis in 1980 hebben Marjan en ik een aantal weken gelogeerd bij Bob en Dale Searle in Charlottesville, Virginia. Beiden jurist. Enkele uren nadat wij hen hadden ontmoet en zij ons in hun huis nodigden, stonden wij het echtpaar uit te zwaaien voor hun eigen voordeur. Een typisch staaltje van Amerikaanse gastvrijheid.
Dale was hoogzwanger en de weeën hadden zich sneller aangekondigd dan verwacht. Ze had tussen de weeën door nog snel even een aanbevelingsbrief voor ons geschreven - ‘they are delightful people who are hitchhiking around the world’ - terwijl ze af en toe riep naar Bob, die het ziekenhuis aan de telefoon had, dat de ‘contractions’ nu om de paar minuten kwamen. Tijd om te gaan dus. Wij konden blijven slapen en op het huis passen.
Het bleek vals alarm, in de loop van de avond stopten de weeën en kwamen ze met z’n tweeën weer naar huis. William (Bill) Searle werd een week later geboren. De beide ouders, die allebei al rond de veertig waren en na hun mislukte huwelijken samen aan een tweede leven waren begonnen, waren dolgelukkig. Het kind zag er gezond uit, maar de artsen wilden moeder en kind voor de zekerheid toch nog een nachtje in het ziekenhuis houden. En terecht, zo bleek al snel.
De volgende nacht om twee uur ging de telefoon. Bob was zo vermoeid dat hij door alles heen sliep en daarom nam ik de telefoon maar op. Dale belde uit het ziekenhuis en ik moest direct Bob wakker maken. De baby moest met spoed geopereerd worden, omdat zijn middenrif (tussen borst- en buikholte) open bleek te zijn. Maar de dokters wilden eerst Bob’s toestemming.
Het sprak natuurlijk vanzelf dat de vader gebeld werd, maar er speelde nòg iets mee. Eigenlijk hadden de dokters direct aan de slag kunnen gaan, nadat Dale in het ziekenhuis toestemming had gegeven voor de operatie. Maar omdat beide ouders jurist waren, wilden de artsen eerst expliciete toestemming van de vader, omdat ze bang waren dat hij een proces zou aanspannen als er iets mis zou gaan. Bob en Dale vertelden ons dat Amerikaanse artsen steeds zenuwachtiger werden van juristen en daardoor steeds terughoudender met behandelen. Een ‘ziekelijke’ ontwikkeling, die blijkens het ANP-bericht van vandaag nog steeds doorgaat. Reacties
dinsdag 1 juni 2004
Weinig tijd
Ideeën genoeg, maar weinig tijd om het webdagboek bij te houden. Om dezelfde reden ook minder 'Stylo nieuws'.Binnenkort misschien meer.
Abonneren op:
Posts (Atom)