“Enkele Amerikaanse artsen willen juristen niet langer behandelen als het gaat om niet-levensbedreigende klachten. Veel artsen maken zich zorgen om de hoge schadevergoedingen in zogeheten malpractice-zaken, meldt de krant USA Today. Bij deze zaken wordt een arts aangeklaagd omdat deze zijn of haar werk niet goed zou hebben gedaan. De angst voor advocaten neemt toe. Zo moest een verpleegkundige in New Jersey ontslag nemen omdat haar man bij een advocatenkantoor werkt.”(ANP, 15.06.04)
Dit bericht brengt de volgende herinnering bij mij boven. Tijdens onze Amerika-reis in 1980 hebben Marjan en ik een aantal weken gelogeerd bij Bob en Dale Searle in Charlottesville, Virginia. Beiden jurist. Enkele uren nadat wij hen hadden ontmoet en zij ons in hun huis nodigden, stonden wij het echtpaar uit te zwaaien voor hun eigen voordeur. Een typisch staaltje van Amerikaanse gastvrijheid.
Dale was hoogzwanger en de weeën hadden zich sneller aangekondigd dan verwacht. Ze had tussen de weeën door nog snel even een aanbevelingsbrief voor ons geschreven - ‘they are delightful people who are hitchhiking around the world’ - terwijl ze af en toe riep naar Bob, die het ziekenhuis aan de telefoon had, dat de ‘contractions’ nu om de paar minuten kwamen. Tijd om te gaan dus. Wij konden blijven slapen en op het huis passen.
Het bleek vals alarm, in de loop van de avond stopten de weeën en kwamen ze met z’n tweeën weer naar huis. William (Bill) Searle werd een week later geboren. De beide ouders, die allebei al rond de veertig waren en na hun mislukte huwelijken samen aan een tweede leven waren begonnen, waren dolgelukkig. Het kind zag er gezond uit, maar de artsen wilden moeder en kind voor de zekerheid toch nog een nachtje in het ziekenhuis houden. En terecht, zo bleek al snel.
De volgende nacht om twee uur ging de telefoon. Bob was zo vermoeid dat hij door alles heen sliep en daarom nam ik de telefoon maar op. Dale belde uit het ziekenhuis en ik moest direct Bob wakker maken. De baby moest met spoed geopereerd worden, omdat zijn middenrif (tussen borst- en buikholte) open bleek te zijn. Maar de dokters wilden eerst Bob’s toestemming.
Het sprak natuurlijk vanzelf dat de vader gebeld werd, maar er speelde nòg iets mee. Eigenlijk hadden de dokters direct aan de slag kunnen gaan, nadat Dale in het ziekenhuis toestemming had gegeven voor de operatie. Maar omdat beide ouders jurist waren, wilden de artsen eerst expliciete toestemming van de vader, omdat ze bang waren dat hij een proces zou aanspannen als er iets mis zou gaan. Bob en Dale vertelden ons dat Amerikaanse artsen steeds zenuwachtiger werden van juristen en daardoor steeds terughoudender met behandelen. Een ‘ziekelijke’ ontwikkeling, die blijkens het ANP-bericht van vandaag nog steeds doorgaat. Reacties
Geen opmerkingen:
Een reactie posten