"Mijn telefoon gaat over en ik zie de naam van de elfjarige Islica uit Freetown, Sierra Leone, op de display staan. Ik neem bewust niet op, maar bel hem snel terug. Hij heeft mijn nummer waarschijnlijk per ongeluk gedraaid. Hij klinkt bedeesder dan anders en zegt telkens "yes sir". Ik zeg dat ik het leuk vind om zijn stem te horen - dat is ook zo - en vraag hem "to say hi" aan zijn moeder. Hij heeft mijn nummer in z'n telefoon omdat we zo nu en dan 'appen'. Dat doen we al een jaar of wat. Voordat ik hem ooit ontmoet had, hielp ik hem al eens al append met z'n huiswerk Engels. Hij stuurt mij ook wel eens een spraak-appje: "Uncle Ytzen, you should come and see us again!" Vorig jaar heb ik het gezin in Freetown bezocht. Jammer dat ik niet zomaar even kan aanwaaien om bij te praten.
Het deed me extra goed om zijn jonge stem te horen, omdat ik later vandaag naar een stervende (niet meer aanspreekbare) vriendin ga - dat zet dus de toon van deze dag - en dan helpt het wel om eerst het jonge krachtige leven ´in te drinken´."
De vriendin is twee dagen later overleden, na een ziekbed van drie weken. Heel even heeft ze mij nog herkend. Haar korte ziekbed en haar overlijden schokte en beangstigde mij. Zo snel kan het gaan.
Nu is, op de eerste dag van dit jaar, ook de jonge moeder in Freetown op 32-jarige leeftijd overleden. Het bericht van haar sterven maakte abrupt een einde aan mijn "gelukkig nieuwjaar". En afgelopen week was ik in Leeuwarden bij de begrafenis van mijn lievelingsnicht, een betrokken - "belutsen" - vrouw, die altijd voor iedereen klaar stond. Het valt mij niet licht om de dood in proporties te zien. Als iets dat bij het leven hoort. Terwijl ik deze zondagmiddag warm en veilig binnen zit, woedt er een storm om mijn huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten