Bij aankomst op Ben Gurion Airport, 3 april om half vier in de nacht, vertelt de douane mij dat er de hele dag geen bussen rijden vanwege Pésach. Er gaat ook geen sharut (groepstaxi). De sharuts naar Jeruzalem rijden wel. Het kost 29 shekel (ongeveer 6 euro) naar het centrale busstation of 45 shekel voor vervoer tot de voordeur. Ik besluit naar het busstation in Jeruzalem te gaan en zeg dat tegen de vrouw die de boel staat te regelen. Even later komt er een man langs die vraagt waar ik heen wil. "Busstation, or where ever", zeg ik (Fout 1). "Jaffa Gate?", vraagt de man. "That's okay by me", het maakt mij niet zoveel uit, als dat makkelijker is (Fout 2). Na een minuut of veertig is het busje vol, een jonge chauffeur stapt in en zonder iets te zeggen of te vragen, scheurt hij door de heuvels naar Jeruzalem. Het busstation is aan de rand van de stad, maar ik zie dat we aan deze wijk voorbij rijden, waarschijnlijk omdat het busstation vandaag gesloten is. De eerste stop is bij de YMCA. Een vrouw achterin schrikt wakker: "Is this the Why?" - "This is the Why!", roep ik naar achteren, alsof ik het antwoord op alle levensvragen ken: waarheen (Jeruzalem), waarvoor (zoveel shekels) en waarom (eindelijk rust). De chauffeur haalt haar koffer uit de bagageruimte. Als hij weer instapt, vraag ik: "What is your central stop? Jaffa Gate?" (Fout 3). Nu begint hij bestemmingen te inventariseren en als ik de enige ben die bij Jaffa Gate uitstapt, begin ik argwaan te krijgen. "It's 29 shekel", zeg ik nadrukkelijk, terwijl ik mijn portemonnee pak. - "No, 45 shekel" - "No, 29", zeg ik. Maar hij houdt voet bij stuk. Ik besef nu dat ik voor mijn fouten moet boeten: ik heb weliswaar nooit om Jaffa Gate gevraagd, maar moet betalen voor mijn toegeeflijkheid. Ik zet me schrap en naar plaatselijk gebruik val ik woedend tegen hem uit en doe een paar stappen bij hem vandaan. Hij blijft volhouden: "29 shekel is only for the busstation", zegt hij. "Then bring me to the busstation!", roep ik woedend en ik stap weer in, mij verontschuldigend bij de andere passagiers.
Ook de chauffeur stapt nu zwijgend in. Beiden beseffen we dat we het ritueel nu moeten volbrengen. Inwendig moet ik lachen. Het is vijf uur in de ochtend, ik heb alle tijd en kan toch nergens heen. Waarschijnlijk zal ik uiteindelijk toch naar de Oude Stad gaan, waar de meeste hostels zijn, maar ik heb nog geen plan. Tussen het bustation en de Jaffapoort van de Oude Stad ligt een rechte weg van een paar kilometer, misschien een uurtje lopen. Deze Jaffa Road is de oude invalsweg vanuit Jaffa / Tel Aviv.
De chauffeur rijdt nu straatje in, straatje uit om alle passagiers weg te brengen. Daarna rijdt hij zwijgzaam de stad uit, de ene na de andere autoweg. Even ben ik bang dat hij me mee terug neemt naar Tel Aviv of ergens buiten de stad afzet. Maar hij rijdt keurig om de stad heen en brengt me naar het busstation. Ik geef hem 100 shekel en vraag 70 terug. Hij bedankt me vriendelijk voor de shekel fooi.
Terwijl ik langs de Jaffa Road loop, beginnen ineens de vogels te fluiten in het donker. Als ik weer bij de Jaffa Gate aankom, is het licht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten