Vandaag 25 jaar geleden liep ik met een half miljoen mensen door Den Haag te demonstreren tegen de komst van nieuwe kernwapens. In mijn hele leven heb ik maar twee keer aan een protestmars meegedaan: op 21 november 1981 in Amsterdam en op 29 oktober 1983 in Den Haag. Het slot van De Aanslag van Harry Mulisch speelt zich tijdens die eerste demonstratie af en is gefilmd tijdens die tweede, vandaag 25 jaar geleden.
Tijdens die eerste demonstratie heb ik nauwelijks gelopen. Mijn vriendin en ik stonden de hele dag vast op het Museumplein, konden het podium niet zien en de luidsprekers nauwelijks horen. Om half vijf schoof er langzaam een nieuwe rij mensen naast ons. Toen ik de man naast mij vroeg of hij wist wanneer de tocht zou beginnen, vertelde hij tot mijn stomme verbazing dat hij de 7 kilometer door de stad al had gelopen en net terug was op het plein. Uiteindelijk wisten wij aan de rijen te ontsnappen en door te dringen tot het station om nog net op tijd te zijn voor het concert van Joan Armatrading in Utrecht. Tot grote ergernis van mijn vriendin wilde ik alleen nog maar zitten, terwijl zij wilde dansen en springen. De Telegraaf berichtte 's maandags over een indrukwekkende vredesdemonstratie. Ik ben altijd tegen dat ontwapenende begrip geweest. Wij demonstreerden niet voor de vrede - daar is iedereen wel voor - maar tegen de escalatie van de kernbewapening.
Zo ook in Den Haag. Daar had ik een interessant ervaring. Prinses Irene - Vrede - sprak op het Malieveld en haar toespraak was live op de radio. Ik hoorde haar stem dubbel, met enige vertraging. Natuurlijk, dacht ik, die radiostem moet helemaal via allerlei straalzenders en de studio in Hilversum, misschien zelfs naar een verre satelliet en terug, dat heeft even tijd nodig. Maar toen ik goed luisterde, ontdekte ik dat het geluid over het veld - ik kon haar op enkele honderden meters afstand net zien op het podium - er langer over deed dan de lange weg van de radio. Ik besefte dat 'radio' (radium) lichtstralen zijn. De snelheid van het licht kan niet op tegen de snelheid van het geluid.
Eigenlijk had ik die zaterdag moeten werken, op de tekstvervaardiging van het Utrechts Nieuwsblad, maar tijdens afwezigheid van de chef had ik aan de souschef vrij gevraagd en aangeboden vrijdagmiddag in het voren te werken. Hij vond dat een prima idee. 's Maandags was de chef er weer en hij was boos: ik had zelfs geen vrij mogen vràgen. Diezelfde dag heb ik ontslag genomen. Ik had al een tijdje gezondheidsklachten doordat ik vaak om zes uur 's morgens moest beginnen. Ik wilde graag hard en productief werken maar niet dat mijn baas te allen tijde kon beschikken over mijn tijd. Het jaar daarop ben ik mijn eigen bedrijf begonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten