Omdat ik geïnteresseerd ben in de Amerikaanse presidentsverkiezingen meldde ik mij in 2008 aan voor de mailinglist van de verkiezingscampagne van Barack Obama. Korte tijd later meldde ik mij ook aan voor de mailinglist van zijn wat minder digitaal actieve tegenstander John McCain. Internet, e-mail en sociale media speelden in die campagne een grotere rol dan ooit te voren. Zoals het jonge fenomeen televisie in 1959/1960 voor een doorbraak zorgde voor John F. Kennedy tegen Richard M. Nixon, zo zette in 2008 het Web Barack Obama met zijn grassroots campaign op voorstand. Ik ben de e-mails van Obama en zijn campagne tot op de dag van vandaag blijven volgen. Nee, tot op de dag van gisteren.
De e-mails gaven mij een inkijkje in de Amerikaanse politiek. Wat mij het meest opviel, is dat de campagne na de verkiezingen gewoon doorgaat. Voor elke belangrijke nieuwe wet of elke bedreigde bestaande wet for that matter moet het volk in stelling worden gebracht. De grassroots campaign van Obama lijkt heel nieuw, maar doet toch ook weer denken aan Nixon's Silent Majority en de My Fellow Americans televisietoespraken van Ronald Reagan. Cowboy & Indians. The War is On.
Het is heel opvallend hoe het aannemen van wetten in Amerika een nogal onbeduidende fase in de Big Battle blijkt te zijn. De tegenstander trekt zich er niks van aan, organiseert na het aannemen van een Bill gewoon een tegenbeweging, organiseert het ene na het andere Fillibuster en vecht jarenlang voor een Repeal. Niemand wil iets te maken hebben met Washington, de bron van alle kwaad. Het is altijd oorlog. Altijd competitie. De Republikeinen hebben het gedaan. Er is paniek als The Other Side voor een campagne meer geld binnenhaalt - They Overspend Us - en er zijn altijd Deadlines. Vaak zijn er dreigende berichten: de gezondheidszorg wordt afgebroken, als ik niet vóór middernacht drie dollar overmaak. Ik moet mijn naam onder een online petitie zetten, mijn senator bellen, de buurt mobiliseren en altijd, altijd geld overmaken naar de Partij.
Soms zijn er ook leukere mailtjes. Vriendelijk zelfs. Regelmatig ontvang ik een uitnodiging om op kosten van de Partij naar de President gevlogen te worden voor een etentje met hem persoonlijk in zijn achtertuin. Maar als ik doorklik, dan moet ik eerst Amerikaan zijn, geld overmaken naar de Partij en winnen. Soms kreeg ik leuke uitnodigingen van Michelle, maar ik ben daar niet op ingegaan, omdat haar man dan altijd in de buurt bleek te zijn. Zie mijn eerdere blogs Groeten aan mijn man (28/7/2010), Michelle and Charlotte (1/2/2011) en Pretty New (23/1/2012).
Na meer dan zes jaar lief en leed van Barack & Michelle, de Democratische Partij en de grassroots campaign Organizing for America (OFA) gevolgd te hebben, werd het me gisteren te veel. Er schijnen weer verkiezingen op komst te zijn in Amerika. Complete paniek in de tent. Er zijn nu meer deadlines dan dagen in de maand, er moet elk uur geld overgemaakt worden om het land te redden, de Republikeinen naderen onze planeet met de snelheid van het licht. Ik ontving mailtjes van Barack, van Michelle, van John Biden, van Bill en Hillary Clinton. En natuurlijk van Debbie. Again & again. Debbie Who? Debbie Wasserman Schultz, de voorzitter van de Democratic National Committee (DNC). Wie kent haar niet? Er zijn dagen dat er bijna elk uur een mailtje van de DNC HQ binnenkomt en soms zelfs twee tegelijk. Nóóit gaat het over enige inhoud. Altijd gaat het over Dollars en the Risk of Losing. Nadat ik eerst gevraagd heb of het niet wat minder kon, heb ik mij gisteren voor alle mails afgemeld. Ja, ook ik kan Washington niet meer verdragen.
Ah, terwijl ik dit schrijf, komt er net weer een mailtje binnen van Michelle. Haar heb ik het nog niet durven vertellen. Ze laat me weten: "Right now, there are organizers on the ground in states like Iowa and North Carolina who haven't done laundry or eaten a homemade meal in weeks". Hongerige, vervuilde democraten gaan bedelend van deur tot deur. Let op de gulden regel: noem nooit Den Haag, maar altijd de Achterhoek en de Tukkers uit Twente. Noem altijd een plek die veel veel verder van Den Haag of Washington vandaan ligt dan Den Haag of Washington van die plek. "We are all in this together", schrijft ze. Ik voel mijn maag knorren en de kleren plakken aan m'n lijf. "I can't thank you enough for your commitment and all the hard work you've done" Ze heeft me op de voet gevolgd en alles gezien wat ik heb gedaan. "Now, can you step up one more time and chip in $10 or more before next week's deadline?" Step up. Daar is de Deadline weer. Michelle laat mij weten: "I appreciate you!". Het voelt als een laatste kus. Ik weet het, America is lost without me.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten