maandag 30 mei 2016
Wartaal
De strategic account manager van de social enterprise WakaWaka meldt in een persbericht dat zij deze week een launch event houden in een flagshipstore met een lamp voor mensen die off grid wonen. Helaas is het bericht niet ondertiteld, zodat ik er weinig wijs uit kan worden. Mensen die off grid wonen, gebruiken kerosinelampen, lees ik. Kerosine? Tanken ze op het vliegveld dan? Na enig nadenken, herinner ik mij dat petroleum in het Engels 'kerosene' heet. Het gaat dus om gewone petroleumlampen. Over het algemeen ben ik niet zo'n taalpurist. Maar in een persbericht mag je de lezer toch wel een heel klein beetje serieus nemen en begrijpelijk Nederlands schrijven.
vrijdag 27 mei 2016
Breed moratorium
Om uit de schulden te komen, kan het soms nodig zijn even een adempauze te krijgen. Tijdelijk geen brieven van deurwaarders op de mat, geen telefoontjes van bedrijven die vragen waar hun geld blijft, geen aanmaningen van de belastingdienst of andere overheidsorganisaties. Tijd om orde en overzicht te krijgen in de financiën en een plan te maken om op een realistische manier schulden te gaan afbetalen. Daarom willen staatssecretaris Klijnsma van Sociale Zaken en minister Van der Steur van Veiligheid en Justitie een ‘breed moratorium’ instellen.
De belangen van alle verschillende partijen moeten in evenwicht zijn, zowel van schuldeisers als van schuldenaren. Het moratorium moet ook goed passen in de huidige schuldhulpverlening. Van 24 mei tot 4 juli vindt over het plan consultatie.
Op dit moment kan de gemeentelijke schuldhulpverlening al afspraken maken met schuldeisers om even een pauze in te lassen bij het incasseren, zodat een hulptraject meer kans van slagen heeft. De schuldhulpverlening kan dat echter nog niet afdwingen. Dus als één schuldeiser weigert, mislukt soms het hele plan. Met het breed moratorium kunnen gemeenten naar de rechter stappen om een adempauze af te dwingen als zij er niet op een minnelijke manier uitkomen met de schuldeisers. Wijst een rechter dat toe, dan moeten schuldeisers voor maximaal zes maanden hun incasso-activiteiten opschorten. In die periode wordt het geld dat de schuldenaar binnenkrijgt boven het bedrag dat hij nodig heeft om van te leven (de beslagvrije voet) wel al apart gezet. Daarmee kan aan het eind van het moratorium alvast een deel van de schulden worden afbetaald.
De belangen van alle verschillende partijen moeten in evenwicht zijn, zowel van schuldeisers als van schuldenaren. Het moratorium moet ook goed passen in de huidige schuldhulpverlening. Van 24 mei tot 4 juli vindt over het plan consultatie.
woensdag 4 mei 2016
Topsalarissen
De gemeente Den Haag mag de subsidie van een instelling voor verslavingszorg niet korten omdat enkele bestuurders een topsalaris verdienen. Deze kortingsmogelijkheid in de gemeentelijke subsidieregels is in strijd met de wet en daarom onverbindend. Dat staat in een uitspraak die de Raad van State vandaag deed.
Op grond van de Algemene Wet Bestuursrecht mogen aan de subsidieontvanger alleen verplichtingen worden opgelegd die "strekken tot verwezenlijking van het doel van de subsidie". De gemeente Den Haag wilde de subsidie van Brijder Verslavingszorg BV korten, omdat enkele bestuurders van Parnassia Groep BV, waar Brijder aan gelieerd is, topsalarissen verdienen. De subsidieregels eisen dat Brijder de maximumnorm uit de Wet 'Openbaarmaking uit publieke middelen gefinancierde topinkomens' in acht neemt. De Raad van State stelt dat deze verplichting niet gericht is op het doel van de subsidie, het bieden van verslavingszorg, maar op een ander doel, namelijk het voorkomen van topsalarissen bij gesubsidieerde organisaties. Daarom zijn de Haagse subsidieregels in strijd met de wet en heeft Brijder alsnog recht op het volledige subsidiebedrag.
In 2014 deed de Raad van State een vergelijkbare uitspraak over de subsidieregels van de gemeente Eindhoven.
In mijn ogen verbiedt de wet terecht dat subsidies 'misbruikt' worden om 'oneigenlijke' nevendoelen te bereiken. Politiek en bestuur zouden daarmee een te grote en ongewenste invloed kunnen uitoefenen op maatschappelijke organisaties. Aan de andere kant is het belang van de gemeenschap ook evident. Je kunt namelijk ook de redenering volgen dat publieke gelden die bedoeld zijn voor een maatschappelijk doel, in dit geval de verslaafdenzorg, niet gebruikt mogen worden voor 'zelfverrijking' van de managers. In elk geval moet de subsidie efficiënt, nuttig en doelgericht worden ingezet. Het is de vraag of dat met bovenmatige salarissen nog het geval is. Publiek geld vloeit daarmee weg naar particuliere bankrekeningen. Aan de andere kant mag de politiek niet op de bestuurdersstoel van de betreffende instelling gaan zitten. De instelling kan aanvoeren dat het maatschappelijk doel het beste kan worden bereikt met goedbetaalde deskundige bestuurders. Het is voor mij persoonlijk altijd weer een raadsel waarom dergelijke bestuurders alleen met exorbitante salarissen gemotiveerd kunnen worden om aan het werk te gaan. Op mij komt dit over als typisch verslavingsgedrag. Ik denk dat de discussie over welke eisen de samenleving door wet- en regelgeving aan publiek gefinancierde instellingen en hun bestuurders mag stellen nog niet verstomd is.
Bron: Persbericht Raad van State 4.5.2016
Op grond van de Algemene Wet Bestuursrecht mogen aan de subsidieontvanger alleen verplichtingen worden opgelegd die "strekken tot verwezenlijking van het doel van de subsidie". De gemeente Den Haag wilde de subsidie van Brijder Verslavingszorg BV korten, omdat enkele bestuurders van Parnassia Groep BV, waar Brijder aan gelieerd is, topsalarissen verdienen. De subsidieregels eisen dat Brijder de maximumnorm uit de Wet 'Openbaarmaking uit publieke middelen gefinancierde topinkomens' in acht neemt. De Raad van State stelt dat deze verplichting niet gericht is op het doel van de subsidie, het bieden van verslavingszorg, maar op een ander doel, namelijk het voorkomen van topsalarissen bij gesubsidieerde organisaties. Daarom zijn de Haagse subsidieregels in strijd met de wet en heeft Brijder alsnog recht op het volledige subsidiebedrag.
In 2014 deed de Raad van State een vergelijkbare uitspraak over de subsidieregels van de gemeente Eindhoven.
In mijn ogen verbiedt de wet terecht dat subsidies 'misbruikt' worden om 'oneigenlijke' nevendoelen te bereiken. Politiek en bestuur zouden daarmee een te grote en ongewenste invloed kunnen uitoefenen op maatschappelijke organisaties. Aan de andere kant is het belang van de gemeenschap ook evident. Je kunt namelijk ook de redenering volgen dat publieke gelden die bedoeld zijn voor een maatschappelijk doel, in dit geval de verslaafdenzorg, niet gebruikt mogen worden voor 'zelfverrijking' van de managers. In elk geval moet de subsidie efficiënt, nuttig en doelgericht worden ingezet. Het is de vraag of dat met bovenmatige salarissen nog het geval is. Publiek geld vloeit daarmee weg naar particuliere bankrekeningen. Aan de andere kant mag de politiek niet op de bestuurdersstoel van de betreffende instelling gaan zitten. De instelling kan aanvoeren dat het maatschappelijk doel het beste kan worden bereikt met goedbetaalde deskundige bestuurders. Het is voor mij persoonlijk altijd weer een raadsel waarom dergelijke bestuurders alleen met exorbitante salarissen gemotiveerd kunnen worden om aan het werk te gaan. Op mij komt dit over als typisch verslavingsgedrag. Ik denk dat de discussie over welke eisen de samenleving door wet- en regelgeving aan publiek gefinancierde instellingen en hun bestuurders mag stellen nog niet verstomd is.
Bron: Persbericht Raad van State 4.5.2016
Abonneren op:
Posts (Atom)