Bel me niet

Vanmorgen werd ik wakker gebeld door Melissa van Youth for Christ. Wat ik van het gratis boekje vond dat ik besteld had. Gratis? Dan zal ik het vast wel besteld hebben. Boekje? Ik weet dat ze daar wel es de neiging hebben om elk foldertje een boek te noemen. Ik vond het maar niks, antwoordde ik. Dat was niet aardig, maar het was het enige wat ik mij half in slaap kon herinneren. Waarom ik het besteld had, vroeg ze. Omdat het gratis was en er in mijn bubbelbad dat Facebook heet eindeloos voor geadverteerd werd. Wat ik met jongeren deed, vroeg ze, alsof ze van de zedenpolitie was. Ik ontkende natuurlijk alles. Maar daar kwam ik niet mee weg. Of ik maandelijks wilde betalen. Ik sputterde tegen. Nu even niet, noteerde ze. Dan verbind ik u nu door met het bel-me-niet-register. Daar sta ik al lang in geregistreerd, maar als je een gratis boekje bestelt dan mogen ze je weer bellen. Sodom ben ik dus. Ik besloot mij opnieuw te registreren en dat nu eens het hele keuzemenu vol te houden. Ik had jullie graag uitgenodigd voor mijn zilveren jubileum belmenietregistratie maar mijn telefoon was bezet. Je moet je dat telefonische bel-me-niet-register ongeveer zó voorstellen. Heb je onlangs de kandidatenlijst voor de verkiezingen ontvangen? Stel je voor dat je álle rondjes rood inkleurt, daarna leest iemand álle namen voor en vraagt je dan ter bevestiging alle rondjes nogmaals rood te kleuren. Zo iets. Nadat je alles hebt ingevuld, vraagt de computerstem aan het eind of je dit óók voor goede doelen bedoelt. Toets 1 voor Ja, toets 2 voor Nee. Ja, júist voor goede doelen. Daar ging het om. Bijna was alles voor niets geweest. Aan het eind moest ik mijn tiencijferig telefoonnummer invullen. Ik wist het niet meer. En mijn keuzetoetsen waren op.