Als er ergens weer een besmettingshaard van het nieuwe coronavirus is gevonden, dan vliegen de journalisten uit de hele wereld er op af om ons verslag te doen.
"Als je maar twee meter afstand houdt, dan is er niets aan de hand", antwoordt een Italiaan geruststellend, met de NOS plopkap bijna in z'n gezicht gedrukt.
Op naar de volgende besmettingshaard.
---
Facebook, 23 februari 2020
---
Vandaag twee jaar geleden plaatste ik dit bericht op Facebook. Vijf dagen later, op 27 februari, zou het eerste coronageval in Nederland geregistreerd worden. Ik herinner mij mijn zorgen in de maand, anderhalf maand daaraan voorafgaand, waarin corona steeds dichterbij kwam. Eerst reportages uit Wuhan en andere plaatsen in Azië. In januari was er een grote uitbraak in Qom in Iran. Ik had online contact met een inwoner van die stad. In februari de grote uitbraak in Noord-Italië, waar de ziekenhuizen het niet meer aan konden. In maart zou mijn woonplaats Houten even het hoogste aantal besmettingen van het land tellen: zij waren 18 in getal.
Het adagium is afstand houden, isoleren. De keten doorbreken. En al zie ik wel het belang van de berichtgeving en weet ik dat journalisten allerlei voorzorgsmaatregelen in acht namen, ik zag de boodschap van afstand houden en isoleren niet voldoende weerspiegeld in die reportages.
Op 27 februari - na de melding van een eerste coronapatiënt in Nederland, helaas is hij kort daarna overleden - heb ik bij mij in huis het 'protocol' in werking gesteld van hygiëne, afstand houden, isoleren. Geen paniek, wel voorzorg. Daar heb ik de regering niet voor nodig. Gebaseerd op mijn ervaringen met de Mexicaanse griep van tien jaar eerder (toen ik mijn ernstig zieke broer in huis had, die regelmatig naar het ziekenhuis moest) en het via mijn vrienden in Sierra Leone volgen van de oprukkende dodelijke ebolagolf in 2014/2015. Handen wassen bij binnenkomst en weggaan, geen verbinding maken van de ene groep naar de andere groep, geen handen geven, redelijke afstand houden (de "anderhalvemeter"-samenleving moest nog bedacht worden).
Een ander gevoel dat ik krijg bij het teruglezen van wat ik vandaag twee jaar geleden schreef, is dat hoe ernstig en 'eindeloos' de coronapandemie ook dreigt te duren - en dat geldt des te meer voor mensen die veel meer dan ik zijn getroffen door lockdowns en maatregelen, zoals zorgmedewerkers of ondernemers, maar ook jongeren die zich misschien nauwelijks meer anders kunnen herinneren - het (tot nu toe) toch ook nog 'maar' twee jaar op een mensenleven is. Natuurlijk hunkeren we naar het definitieve einde van deze epidemie en we weten niet wanneer die bevrijdingsdag is. Sommige mensen zouden de regering op 10 mei 1940 al verwijten dat 5 mei 1945 geen vrije dag is. Maar we kunnen alleen reageren op wat er op ons afkomt. Geen paniek, wel zorgvuldigheid. Het is pas voorbij als het voorbij is.
Het adagium is afstand houden, isoleren. De keten doorbreken. En al zie ik wel het belang van de berichtgeving en weet ik dat journalisten allerlei voorzorgsmaatregelen in acht namen, ik zag de boodschap van afstand houden en isoleren niet voldoende weerspiegeld in die reportages.
Op 27 februari - na de melding van een eerste coronapatiënt in Nederland, helaas is hij kort daarna overleden - heb ik bij mij in huis het 'protocol' in werking gesteld van hygiëne, afstand houden, isoleren. Geen paniek, wel voorzorg. Daar heb ik de regering niet voor nodig. Gebaseerd op mijn ervaringen met de Mexicaanse griep van tien jaar eerder (toen ik mijn ernstig zieke broer in huis had, die regelmatig naar het ziekenhuis moest) en het via mijn vrienden in Sierra Leone volgen van de oprukkende dodelijke ebolagolf in 2014/2015. Handen wassen bij binnenkomst en weggaan, geen verbinding maken van de ene groep naar de andere groep, geen handen geven, redelijke afstand houden (de "anderhalvemeter"-samenleving moest nog bedacht worden).
Een ander gevoel dat ik krijg bij het teruglezen van wat ik vandaag twee jaar geleden schreef, is dat hoe ernstig en 'eindeloos' de coronapandemie ook dreigt te duren - en dat geldt des te meer voor mensen die veel meer dan ik zijn getroffen door lockdowns en maatregelen, zoals zorgmedewerkers of ondernemers, maar ook jongeren die zich misschien nauwelijks meer anders kunnen herinneren - het (tot nu toe) toch ook nog 'maar' twee jaar op een mensenleven is. Natuurlijk hunkeren we naar het definitieve einde van deze epidemie en we weten niet wanneer die bevrijdingsdag is. Sommige mensen zouden de regering op 10 mei 1940 al verwijten dat 5 mei 1945 geen vrije dag is. Maar we kunnen alleen reageren op wat er op ons afkomt. Geen paniek, wel zorgvuldigheid. Het is pas voorbij als het voorbij is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten