De verzekeraars Agis, Menzis en Delta Lloyd/Ohra voegen hun zorgverzekeringstak samen. Daarmee ontstaat een zorgverzekeraar met 4 miljoen klanten en 25% marktaandeel.
De nieuwe wet beoogt vrije keuze, maar wat ik ook kies, op één of andere manier blijft mijn oude verzekeraar mij mijn hele leven achtervolgen.
Mijn eerste ziekenfonds toen ik ging werken was VHZ, Voorzorg en Hulp bij Ziekte, aan de Catharijnesingel in Utrecht. Een bureaucratisch wangedrocht, onverenigbaar met mijn flexibele bestaan. Ik herinner mij daar aan de Catharijnesingel de eindeloze rijen voor de balie en aan de telefoon heb ik eens een vol uur gewacht om doorverbonden te worden, waarna de verbinding spontaan verbroken werd. Als uitzendkracht moest ik, tussen banen in, regelmatig switchen tussen de verplichte en de vrijwillige verzekering. Als ik na een paar dagen ineens werk had, moest dit weer worden teruggeschroefd, een administratieve wijziging die dit ziekenfonds absoluut niet aan kon.
De vrijwillige – en dus door mijzelf te betalen – verzekering liep soms vele maanden door, terwijl ik gewoon in het ziekenfonds zat. Na een half jaar lukte het mij eindelijk de nodeloze verzekering geannuleerd te krijgen. Maar toen ik even later in het ziekenhuis werd opgenomen, weigerde VHZ te betalen, omdat de verzekering was geannuleerd. Terwijl ik nog steeds gewoon in het ziekenfonds zat. Voor mij was de maat vol en ik stapte over op het veel kleinere St. Liduina. Dit ziekenfonds had zelfs een reisje naar Lourdes in het pakket.
Maar niet veel later werd St. Luidina overgenomen door grote broer VHZ en ontstond het Regionaal Ziekenfonds Midden-Nederland RZMN. Onder de aankondigingsbrief herkende ik direct de handtekening van de directeur van de VHZ, die ik al zo vaak had gezien. En met onmiddellijke ingang begon de administratieve ellende opnieuw. Ik besloot, hoewel ik in loondienst en verplicht verzekerd was, mij particulier te verzekeren bij het Zilveren Kruis in Noordwijk, een uitstekende verzekering, waar ik nooit problemen heb gehad. Ook later als ondernemer kwam deze verzekering mij goed van pas. Totdat de overheid besloot dat ik deze uitstekende verzekering op 1 januari 2000 moest verlaten en ik als ondernemer opnieuw het ziekenfonds in moest.
Na lang aarzelen koos ik vanwege een bepaalde voorziening in het pakket toch voor Agis, hoewel ik wist dat dit, vele fusies later, een verre opvolger was van het vermaledijde Regionaal Ziekenfonds Midden-Nederland. De bureaucratische ellende begon opnieuw. Agis stortte consequent mijn premiebetalingen terug en spande dan, keer op keer, een incassoprocedure tegen mij aan om dezelfde premie weer op te eisen. Dikke mappen correspondentie met klantenservice, incassobureau, deurwaarder. Weg van hier!
Inmiddels was ik naast mijn ondernemerschap part time in loondienst getreden bij de Universiteit Utrecht. Mooi, dan betaalt je werkgever een deel van je ziekenfondspremie zou je verwachten. Maar nee, niet de universiteit, want daar doen zij nog of wij ambtenaren zijn. Dus moet je je particulier verzekeren en betaalt de baas daarvoor een vergoeding. Maar niet als je, zoals ik, verplicht in het ziekenfonds zit. Dus moest ik mijn premie volledig zelf ophoesten.
Ik was daarom maar wàt blij met de nieuwe wet, waarin het onderscheid ziekenfonds en particulier wegvalt. Voor mij een flinke inkomensstijging. Eindelijk kon ik mij aansluiten bij het goedkopere collectieve contract van de universiteit met de Ohra en is mijn werkgever verplicht het wettelijk aandeel in de premie te betalen.
Dus zit ik nu bij de Ohra en tot nu toe zonder klachten. Maar ik houd mijn hart vast. Mijn oude, eerste ziekenfonds VHZ-St.Liduina-RZMN-[etc. etc.]-Agis heeft mij dus toch weer gevonden. En de hele afdeling klantenservice zit al klaar om mij met volle bureaucratische inzet mijn ontrouw alsnog betaald te zetten.
Bron: NRC, 9.6.2006
[EINDE]
Lees hier het hele blog Achtervolging
Geen opmerkingen:
Een reactie posten