Na mijn nachtelijk avontuur (25-06-08) ging ik de volgende dag weer naar vrienden in Amsterdam, dit keer niet in West maar in Noord. Op weg er naar toe moest de zware gelede bus een noodstop maken voor een automobilist die zonder op of om te kijken de weg op schoot. Ik stond vlak achter de chauffeur, zag het gebeuren en hield mij goed vast, het ging net goed. Maar toen ik mij omdraaide lag een oudere dame languit op de vloer. Eerst probeerde ze met mijn hulp een beetje overeind te komen, maar ze had veel pijn in de lies en we vermoedden een gebroken heup. Ik knielde bij haar neer en terwijl we op de ambulance wachten, rustte ze met haar rug en hoofd tegen mij aan. Nadat politie en ziekenbroeders het hadden overgenomen, liep ik naar de volgende bushalte, wachtte daar een minuut of vijf op de volgende bus, maar toen die er aan kwam rijden drong ineens tot mij door dat dit mijn eindhalte was.
Bij mijn vrienden wachtte het volgende avontuur. Vanuit de woonkamer zagen we een paar straten verder ineens een pikzwarte rookkolom opstijgen. De zon verduisterde en het zou nog de hele middag blijven roken. In de nabijgelegen Leen Bakker was brand uitgebroken en deze was overgeslagen naar een aantal andere panden. 's Avonds was het op het journaal en het is een vreemd gevoel als je het nieuws vanuit het woonkamerraam kunt aanschouwen.
Zie de videobeelden (2,5 min.) die ik vanuit het raam en later bij het bluswerk gemaakt heb.
donderdag 26 juni 2008
woensdag 25 juni 2008
Nachtwakers
Het is natuurlijk een avontuur van niks, maar ik heb me er wel verschrikkelijk over opgewonden. We waren met z'n vieren naar de film geweest, een Amsterdamse vriendin, een stel uit Londen dat bij haar logeerde en ik. Daarna bij haar thuis nog een kop thee gedronken met originele Engelse muffins. De Engelse vrienden zetten de BBC aan om Crime Watch te zien, in de hoop om op veilige afstand nog een misdaad op te kunnen lossen in hun levensgevaarlijke Londen. Ze waren verbaasd dat ik na twaalven nog onbekommerd alleen de straat op ging. De misdaden in het Engelse Opsporing Verzocht waren inderdaad angstaanjagend. Het was mij niet duidelijk waarom in de reconstructies de meest gruwelijke details moesten worden getoond, zelfs in de terugblik van al opgeloste misdaden. Als ik iets weet over een misdaad moet ik dan eerst een hoeveelheid bloed zien voordat ik de politie bel? Ondanks hun bezorgdheid vertrok ik welgemoed en sprak geruststellend: "if I get killed, I'll send you a card". Ze waren blij met de uitnodiging.
De laatste tram was al weg en na een stevige wandeling van een half uur kwam ik vanuit Bos en Lommer op het centraal station aan, op tijd voor de nachttrein van 1.17 uur. Dacht ik. Maar bijna alle deuren van het door de uitdijende bouwplaatsen toch al steeds moeilijker te bereiken centraal station waren gesloten. Pas nadat ik weer om een grote bouwput was heengelopen, vond ik een open deur. Bij de deur stonden twee bewakers en tien meter verder blokkeerden zes of zeven controleurs schouder aan schouder een smalle doorgang. Daar stond ik in mijn eentje tussen acht uniformen, terwijl mijn trein vertrok, ik voelde mij ongelofelijk geïntimideerd. Paniek en boosheid welde in mij op toen ik besefte dat ik niet meer thuis kon komen. Om twee uur sloot de stationsstalling in Utrecht, waar mijn fiets stond, en er was geen openbaar vervoer meer naar Houten. In eerste instantie reageerden de controleurs erg vervelend, verwijzend naar de stickers op de deuren waardoor ik kennelijk spontaan had moeten begrijpen welke van de vele deuren tussen al die bouwputten open stond. Maar toen ze mijn stress zagen, gaven ze me vriendelijk een paar tips. Ik was te moe om mijn opties met alle variabelen goed op een rij te zetten (in Amsterdam blijven, op het station, op straat, in een hotel, een hostel, in Utrecht overnachten of van daaruit een taxi nemen of wachten op de eerste trein). Ik stelde mij aan de zijkant op in de buurt van de controleurs, zodat ik hen nog een paar vragen zou kunnen stellen over de dienstregeling, nadat er nog enkele passagiers binnendruppelden. Al snel kwam één van de bewakers op mij af. Ik mocht mij daar niet ophouden en als ik wilde wachten, moest ik eerst opnieuw door de controle. Kennelijk mocht ik mij hier niet eens een paar minuten afvragen wat ik moest doen. Moe en murw liet ik de controleurs opnieuw mijn kaartje zien, terwijl ik huilend als een kind jammerde: "hier is mijn kaartje en dan mag ik daar staan" om een paar stappen verder mijn gepeins te kunnen vervolgen.
Hoe kan het toch, dacht ik, dat ik 's nachts om één uur volkomen ontspannen door de donkerste straatjes van Amsterdam wandel, terwijl het NS-regime direct de diepste angst en agressie bij mij weet boven te halen. Niet voor het eerst overigens.
Na een tijdje aan de goedgekeurde zijde van de uniformen te hebben staan sippen, besloot ik de volgende nachttrein naar Utrecht Centraal te nemen en daar het ochtendgloren af te wachten. Een goede keuze, want het verschil kon niet groter zijn. In Utrecht stapte ik een helder verlichte, schone en ruime stationshal binnen, zonder enge bewakers, en met goede automaten vol koffie in alle soorten, fris en versnaperingen. Om half vier werd het gratis dagblad Metro afgeleverd. "Is er al wat gebeurd in de wereld dan?", vroeg ik aan de bezorger die mij de krant met een brede glimlach overhandigde. Om kwart over vijf nam ik de eerste trein naar Houten.
Dit blogje is wat lang geworden, want ik moest er de nacht mee doorkomen. Het is natuurlijk een avontuur van niks, maar het was wel mijn avontuur.
De laatste tram was al weg en na een stevige wandeling van een half uur kwam ik vanuit Bos en Lommer op het centraal station aan, op tijd voor de nachttrein van 1.17 uur. Dacht ik. Maar bijna alle deuren van het door de uitdijende bouwplaatsen toch al steeds moeilijker te bereiken centraal station waren gesloten. Pas nadat ik weer om een grote bouwput was heengelopen, vond ik een open deur. Bij de deur stonden twee bewakers en tien meter verder blokkeerden zes of zeven controleurs schouder aan schouder een smalle doorgang. Daar stond ik in mijn eentje tussen acht uniformen, terwijl mijn trein vertrok, ik voelde mij ongelofelijk geïntimideerd. Paniek en boosheid welde in mij op toen ik besefte dat ik niet meer thuis kon komen. Om twee uur sloot de stationsstalling in Utrecht, waar mijn fiets stond, en er was geen openbaar vervoer meer naar Houten. In eerste instantie reageerden de controleurs erg vervelend, verwijzend naar de stickers op de deuren waardoor ik kennelijk spontaan had moeten begrijpen welke van de vele deuren tussen al die bouwputten open stond. Maar toen ze mijn stress zagen, gaven ze me vriendelijk een paar tips. Ik was te moe om mijn opties met alle variabelen goed op een rij te zetten (in Amsterdam blijven, op het station, op straat, in een hotel, een hostel, in Utrecht overnachten of van daaruit een taxi nemen of wachten op de eerste trein). Ik stelde mij aan de zijkant op in de buurt van de controleurs, zodat ik hen nog een paar vragen zou kunnen stellen over de dienstregeling, nadat er nog enkele passagiers binnendruppelden. Al snel kwam één van de bewakers op mij af. Ik mocht mij daar niet ophouden en als ik wilde wachten, moest ik eerst opnieuw door de controle. Kennelijk mocht ik mij hier niet eens een paar minuten afvragen wat ik moest doen. Moe en murw liet ik de controleurs opnieuw mijn kaartje zien, terwijl ik huilend als een kind jammerde: "hier is mijn kaartje en dan mag ik daar staan" om een paar stappen verder mijn gepeins te kunnen vervolgen.
Hoe kan het toch, dacht ik, dat ik 's nachts om één uur volkomen ontspannen door de donkerste straatjes van Amsterdam wandel, terwijl het NS-regime direct de diepste angst en agressie bij mij weet boven te halen. Niet voor het eerst overigens.
Na een tijdje aan de goedgekeurde zijde van de uniformen te hebben staan sippen, besloot ik de volgende nachttrein naar Utrecht Centraal te nemen en daar het ochtendgloren af te wachten. Een goede keuze, want het verschil kon niet groter zijn. In Utrecht stapte ik een helder verlichte, schone en ruime stationshal binnen, zonder enge bewakers, en met goede automaten vol koffie in alle soorten, fris en versnaperingen. Om half vier werd het gratis dagblad Metro afgeleverd. "Is er al wat gebeurd in de wereld dan?", vroeg ik aan de bezorger die mij de krant met een brede glimlach overhandigde. Om kwart over vijf nam ik de eerste trein naar Houten.
Dit blogje is wat lang geworden, want ik moest er de nacht mee doorkomen. Het is natuurlijk een avontuur van niks, maar het was wel mijn avontuur.
vrijdag 20 juni 2008
Rompspomp
In Trouw van zaterdag 14 juni stond deze personeelsadvertentie: “Man, 52 jaar jong, wil graag zijn ondersteunende diensten aanbieden en u de rompspomp rond een vergadering uit handen nemen zodat u zich kunt concentreren op het vergaderen zelf. Ik beschik over veel werkervaring, kennis van organisaties, HBO/WO niveau en passie. Dit laatste is misschien ook wel mijn zwaktepunt: ik heb de neiging teveel te willen. Br.o.nr. 23506790 bur.v.d.bl." Een oud-collega mailde mij met de vraag of ik deze advertentie geplaatst had. Mijn ontkenning moest ik een paar keer herhalen, nee, ik ben het ècht niet. Een dubbelganger dan, concludeerde de collega, de gelijkenis is in elk geval groot. Het zou aardig zijn als Trouw de brieven aan mij door kon sturen, maar dat zal wel niet lukken. Te veel rompspomp. Daarom: stuur uw brieven onder nummer naar Trouw en uw brieven zonder nummer maar naar mij.
donderdag 19 juni 2008
Dag van de Architectuur
Op 21 en 22 juni 2008 vinden in het hele land activiteiten plaats in het kader van de Dag van de Architectuur 2008. De dag, dit jaar twee dagen dus, staat in het teken van Architectuur & Politiek. Zo kan men in Den Haag een route langs de achterkamertjes volgen, kan men in Amersfoort ontbijten in het favoriete gebouw van de burgemeester en fietsen in Houten de vier grootste fracties van de gemeenteraad elk hun eigen fietstocht. Zij laten de deelnemers zien welke architectonische plekken in Houten zij aantrekkelijk vinden en die passen bij hun politieke uitgangspunten.
Initiatiefnemer van de Dag van de Architectuur is de beroepsvereniging van Nederlandse architecten, voluit de Koninklijke Maatschappij tot bevordering der Bouwkunst Bond van Nederlandse Architecten BNA. Verschillende partijen, waaronder BNA-kringen, lokale architectuurcentra, culturele instellingen en vrijwilligers, zetten zich in voor de organisatie van de Dag van de Architectuur.
Het complete programma is te vinden op de website dagvandearchitectuur.nl. Men kan hier onder andere zoeken op provincie, plaats, naam van een bepaald gebouw of type activiteit.
www.dagvandearchitectuur.nl
www.bna.nl
www.makeblijde.nl (Houten)
Initiatiefnemer van de Dag van de Architectuur is de beroepsvereniging van Nederlandse architecten, voluit de Koninklijke Maatschappij tot bevordering der Bouwkunst Bond van Nederlandse Architecten BNA. Verschillende partijen, waaronder BNA-kringen, lokale architectuurcentra, culturele instellingen en vrijwilligers, zetten zich in voor de organisatie van de Dag van de Architectuur.
Het complete programma is te vinden op de website dagvandearchitectuur.nl. Men kan hier onder andere zoeken op provincie, plaats, naam van een bepaald gebouw of type activiteit.
www.dagvandearchitectuur.nl
www.bna.nl
www.makeblijde.nl (Houten)
Abonneren op:
Posts (Atom)