Nachtwakers

Het is natuurlijk een avontuur van niks, maar ik heb me er wel verschrikkelijk over opgewonden. We waren met z'n vieren naar de film geweest, een Amsterdamse vriendin, een stel uit Londen dat bij haar logeerde en ik. Daarna bij haar thuis nog een kop thee gedronken met originele Engelse muffins. De Engelse vrienden zetten de BBC aan om Crime Watch te zien, in de hoop om op veilige afstand nog een misdaad op te kunnen lossen in hun levensgevaarlijke Londen. Ze waren verbaasd dat ik na twaalven nog onbekommerd alleen de straat op ging. De misdaden in het Engelse Opsporing Verzocht waren inderdaad angstaanjagend. Het was mij niet duidelijk waarom in de reconstructies de meest gruwelijke details moesten worden getoond, zelfs in de terugblik van al opgeloste misdaden. Als ik iets weet over een misdaad moet ik dan eerst een hoeveelheid bloed zien voordat ik de politie bel? Ondanks hun bezorgdheid vertrok ik welgemoed en sprak geruststellend: "if I get killed, I'll send you a card". Ze waren blij met de uitnodiging.

De laatste tram was al weg en na een stevige wandeling van een half uur kwam ik vanuit Bos en Lommer op het centraal station aan, op tijd voor de nachttrein van 1.17 uur. Dacht ik. Maar bijna alle deuren van het door de uitdijende bouwplaatsen toch al steeds moeilijker te bereiken centraal station waren gesloten. Pas nadat ik weer om een grote bouwput was heengelopen, vond ik een open deur. Bij de deur stonden twee bewakers en tien meter verder blokkeerden zes of zeven controleurs schouder aan schouder een smalle doorgang. Daar stond ik in mijn eentje tussen acht uniformen, terwijl mijn trein vertrok, ik voelde mij ongelofelijk geïntimideerd. Paniek en boosheid welde in mij op toen ik besefte dat ik niet meer thuis kon komen. Om twee uur sloot de stationsstalling in Utrecht, waar mijn fiets stond, en er was geen openbaar vervoer meer naar Houten. In eerste instantie reageerden de controleurs erg vervelend, verwijzend naar de stickers op de deuren waardoor ik kennelijk spontaan had moeten begrijpen welke van de vele deuren tussen al die bouwputten open stond. Maar toen ze mijn stress zagen, gaven ze me vriendelijk een paar tips. Ik was te moe om mijn opties met alle variabelen goed op een rij te zetten (in Amsterdam blijven, op het station, op straat, in een hotel, een hostel, in Utrecht overnachten of van daaruit een taxi nemen of wachten op de eerste trein). Ik stelde mij aan de zijkant op in de buurt van de controleurs, zodat ik hen nog een paar vragen zou kunnen stellen over de dienstregeling, nadat er nog enkele passagiers binnendruppelden. Al snel kwam één van de bewakers op mij af. Ik mocht mij daar niet ophouden en als ik wilde wachten, moest ik eerst opnieuw door de controle. Kennelijk mocht ik mij hier niet eens een paar minuten afvragen wat ik moest doen. Moe en murw liet ik de controleurs opnieuw mijn kaartje zien, terwijl ik huilend als een kind jammerde: "hier is mijn kaartje en dan mag ik daar staan" om een paar stappen verder mijn gepeins te kunnen vervolgen.

Hoe kan het toch, dacht ik, dat ik 's nachts om één uur volkomen ontspannen door de donkerste straatjes van Amsterdam wandel, terwijl het NS-regime direct de diepste angst en agressie bij mij weet boven te halen. Niet voor het eerst overigens.

Na een tijdje aan de goedgekeurde zijde van de uniformen te hebben staan sippen, besloot ik de volgende nachttrein naar Utrecht Centraal te nemen en daar het ochtendgloren af te wachten. Een goede keuze, want het verschil kon niet groter zijn. In Utrecht stapte ik een helder verlichte, schone en ruime stationshal binnen, zonder enge bewakers, en met goede automaten vol koffie in alle soorten, fris en versnaperingen. Om half vier werd het gratis dagblad Metro afgeleverd. "Is er al wat gebeurd in de wereld dan?", vroeg ik aan de bezorger die mij de krant met een brede glimlach overhandigde. Om kwart over vijf nam ik de eerste trein naar Houten.

Dit blogje is wat lang geworden, want ik moest er de nacht mee doorkomen. Het is natuurlijk een avontuur van niks, maar het was wel mijn avontuur.