Inprikker

Elke wijk in mijn woonplaats Houten is bereikbaar vanaf de rondweg via zogenoemde inprikkers. Vandaag zag ik bij een toegangsweg naar de rondweg vlakbij mijn wijk ineens een nieuw verkeersbord. Een groot geel bord met zwarte pijl en over de volle breedte èén woord: VACCINATIE.

Er kan nog wel een bord bij:

Telefoniste van Europa

"Vanavond wordt de president van Europa gekozen", hoor ik vanmorgen het degelijke NOS Journaal zeggen. Al weken gaat het over de "president van Europa". Balkenende zou kandidaat zijn, maar gepasseerd worden door de Belgische premier Van Rompuy. Wie verzint het toch om voorzitter van de Europese ministerraad steeds te vertalen met "president"? Ik heb de indruk dat dit een verzinsel is van de Nederlandse media zelf.

Het Latijnse pre-sidere betekent gewoon voor-zitten. Natuurlijk kan je het ook vertalen met "president", maar waarom dan de voorzitter van de Europese Commissie "voorzitter" noemen en die van de Raad "president". Er is al een Europees president (presidency) zolang de Europese Unie bestaat, in de pers tot nu toe altijd met "voorzitter" vertaald. De huidige Europees president, de zich in het zweet werkende Zweedse premier Reinfeldt, wordt in de pers vrijwel genegeerd.

Natuurlijk is er een belangrijk verschil met nu. Door het Verdrag van Lissabon komt er op 1 januari een eind aan het wisselend voorzitterschap en krijgt de Europese Raad van Ministers één persoon als vaste voorzitter. Deze functie zou zich op het wereldtoneel kunnen ontwikkelen tot een "president" van allure, zoals de POTUS (President of the United States), maar dan nep, want hij heeft geen presidentiële bevoegdheden. Het moet vooral een kleurloze diplomaat zijn, die constant aan de telefoon hangt met de Europese regeringsleiders om te horen wat die ergens van vinden. De telefoniste van Europa.

Het taalgebruik zorgt er voor dat de Europese regering, dat is de Europese Commissie met haar voorzitter Barroso, gezien wordt als een bureaucratisch clubje superambtenaren en de diplomaat die de nationale regeringsleiders en ministers bijeen mag roepen, als degene die het voor het zeggen heeft.

Auf halber Strecke

Übersetzung von meinem Niederl. Blog 'Op de helft', 9-11-2009

Als ich von 1994 bis 1996 in Bonn lebte, wurde oft darüber diskutiert, wie lange der Prozess der deutschen Einheit dauern würde. Nach fünf Jahren Solidaritätszuschlag, der Sondersteuer für den Anschluss der DDR, mussten die Ossis lernen, auf eigenen Beinen zu stehen. Ich persönlich dachte, dass die „Reparatur“ des zerbrochenen Europas etwas kosten dürfte, auch für die Niederlande. Diese Wiedervereinigung ist viel wert. Übrigens wusste ich damals noch nicht, dass der westdeutsche Geldhahn schon Jahre zuvor geöffnet war und Bonns Einfluss auf die Entwicklung im Osten schon lange vor dem Mauerfall eingesetzt hatte.

Was mir auffiel, war, dass die Westdeutschen alle Veränderungen von den Ostdeutschen erwarteten. Schließlich hinkten die Ossis hinterher und mussten noch lernen, wie Westler zu leben, erst lernen, für ihr Geld zu arbeiten. Infolgedessen bemerkten die Wessis nicht, dass sich auch ihre eigene Welt veränderte. Die harte Hand von Thatcher oder die „weiche Hand“ des Wassenaar-Abkommens von Premierminister Ruud Lubbers und Gewerkschaftsführer Wim Kok, es schien komplett an Deutschland vorbeizugehen. Die Fixierung auf die anderen, die sich ändern mussten, ließ Helmut Kohl jahrelang Reformen vor sich her schieben.

In Gesprächen darüber, wie lange die deutsche Wiedervereinigung dauern würde, antwortete ich entschieden: „vierzig Jahre“. Natürlich könnte ich leicht etwas sagen, denn wie kann man Einigung messen und wie kann man so etwas vorhersagen? Ich habe einfach die Antwort aus der Bibel bekommen. Nach ihrer Befreiung aus Ägypten wanderten die Israeliten vierzig Jahre lang durch die Wüste. Die Menschen murrten und wollten zurück in die Gewissheit der Vergangenheit, trauten sich nicht, das neue Land zu betreten. Die Generation, die die Befreiung erlebte, würde das gelobte Land nicht sehen. Das wurde ihren Kindern geschenkt.

Die deutsche Teilung hatte vierzig Jahre gedauert, die Wiedervereinigung würde meiner Meinung nach genauso lange dauern. Die Bewegung, die die Befreiung herbeiführt, kann die Früchte nie vollständig selbst ernten. Es dauert eine Generation, „vierzig Jahre“. Wir sind jetzt auf halbem Weg.

Halfway

Translation from my Dutch blog 'Op de helft', 9-11-2009

When I lived in Bonn from 1994 to 1996, it was often discussed how long the process of German unification would take. After five years of solidarity surcharge, the extra tax to pay for the annexation of East Germany, the Ossies had to learn to stand on their own two feet. I personally thought that the 'repair' of the broken Europe should cost something, also for the Netherlands. That unification is worth a lot. Incidentally, I did not know at the time that the West German money tap had been open years earlier and that Bonn's influence on developments in the East had already started long before the Fall of the Wall.

What struck me was that the West Germans expected all the changes from the East Germans. After all, the Ossies were lagging behind and still had to learn to live as a Westerner, first learn to work for their money. As a result, the Wessies failed to notice that their own world was also changing. The hard hand of Thatcher or the 'soft hand' of the Wassenaar agreement of prime minister Ruud Lubbers and union leader Wim Kok, seemed to have completely passed by Germany. The fixation on the others who needed to change allowed chancellor Helmut Kohl to push reforms ahead of him for years.

In conversations about how long it would take for Germany to reunite, I used to answer resolutely: “forty years”. Of course, I could easily say just anything, because how can you measure unification and how can you predict something like that? I simply got the answer from the Bible. After their deliverance from Egypt, the Israelites wandered in the wilderness for forty years. The people grumbled and wanted to return to the certainty of the past, they did not dare to enter the new land. The generation that experienced the liberation would not see the promised land. That was given to their children.

The German separation had lasted forty years, the unification would, in my opinion, take the same time. The movement that brings about liberation can never fully reap the benefits itself. It takes a generation, “forty years”. We are now half way.

Op de helft

>>> Deutsche Übersetzung * English translation

Toen ik, van 1994 tot 1996, in Bonn woonde, kwam vaak ter sprake hoe lang het proces van Duitse eenwording nog zou duren. Na vijf jaar solidariteitstoeslag, de extra belasting om de annexatie van Oost-Duitsland te kunnen betalen, moesten de Ossies maar eens op eigen benen leren staan. Zelf vond ik dat de ‘reparatie’ van het kapotte Europa wat mocht kosten, trouwens ook voor Nederland. Die eenwording is heel wat waard. Overigens wist ik toen nog niet dat de West-Duitse geldkraan al jaren eerder open stond en de invloed van Bonn op de ontwikkelingen in het Oosten al lang voor de Val van de Muur was begonnen.

Wat mij opviel, was dat de West-Duitsers alle veranderingen van de Oost-Duitsers verwachtten. De Ossies liepen immers achter en moesten nog leren als westerling te leven, eerst maar eens leren werken voor hun geld. Daardoor ontging het de Wessies dat ook hun eigen wereld veranderde. De harde hand van Thatcher of de ‘zachte hand’ van het Wassenaars akkoord van Lubbers en Kok, het leek aan Duitsland volledig voorbij te gaan. Door de fixatie op de ànderen die moesten veranderen, kon Kohl hervormingen jarenlang voor zich heen schuiven.

In gesprekken over hoe lang de Duitse eenwording zou duren, antwoordde ik resoluut “veertig jaar”. Ik kon natuurlijk makkelijk iets roepen, want hoe kan je eenwording meten en hoe kan je zoiets voorspellen. Het antwoord haalde ik eenvoudigweg uit de Bijbel. De Israelieten zwierven na hun bevrijding uit Egypte veertig jaar door de woestijn. Het volk morde en wilde terug naar de zekerheid van vroeger, durfde het nieuwe land niet aan. De generatie die de bevrijding meemaakte, zou het beloofde land niet zien. Dat was gegeven aan hun kinderen.

De Duitse scheiding had veertig jaar geduurd, de eenwording zou naar mijn idee een zelfde tijd vergen. De beweging die de bevrijding tot stand brengt, kan daar zelf nooit voluit de vruchten van plukken. Daar gaat een generatie over heen, “veertig jaar”. We zijn nu op de helft.

Next phase

Als er iets bijzonders gebeurt in het leven van Barack Obama, en dat is een paar keer per week (Won Nobel Peace Prize, Humbled) dan stuurt hij mij altijd even een mailtje. Zo ook vannacht (sterk ingekort):

Ytzen --

This evening, at 11:15 p.m., the House of Representatives voted to pass their health insurance reform bill. Despite countless attempts over nearly a century, no chamber of Congress has ever before passed comprehensive health reform. This is history.

(...)

So this is a night to celebrate -- but not to rest. Those who voted for reform deserve our thanks, and the next phase of this fight has already begun

The final Senate bill hasn't even been released yet, but the insurance companies are already pressing hard for a filibuster to bury it.

Obama is al heel wat verder gekomen dan de Clintons - ik zie het echtpaar nog samen zitten op de bank om te vertellen over hun plan voor health care reform. Maar ik kan nog heel wat mailtjes van Obama verwachten.

Jiskefet

Als ik zoals altijd weer lààt de kliko ga binnenhalen, vraag ik mij af hoe ik mijn jiskefet (*) zal herkennen. Lang geleden plakletters gekocht, maar nog steeds niet de moeite genomen ze op de bak te plakken. Als ik buiten kom, blijkt het altijd weer mee te vallen. Het is gewoon de bak die er nog staat.


(* Jiskefet is Fries voor vuilnisvat)

Lijfstraffen

China verbiedt lijfstraffen voor internetverslaafden, meldt de NRC.

Ze zijn zeker niet voor de computer weg te slaan.

Filmmuseum knipselarchief

De digitalisering van het archief voor historische krantenknipsels van de bibliotheek van het Filmmuseum is voltooid. Meer dan 100.000 historische krantenknipsels over film zijn nu terug te vinden in de catalogus op:

http://bibcat.filmmuseum.nl/opc

De krantenknipsels zijn te vinden op filmtitel, persoon of onderwerp en ingescand beschikbaar voor bezoekers van de bibliotheek.

Bron: Filmmuseum 4.11.09.