En wéér kon ik gisteravond een huisgenoot (kamerhuurder) meedelen, dat hij Nederlander geworden is. Hij was niet thuis en toen de post van de IND kwam, heb ik hem meteen gebeld. "Landgenoot!", sprak ik tot hem door de telefoon. Weet je wel welke nationaliteit je hebt? Hij had mijn hint niet door en gokte fout. Toen ik hem vertelde dat hij Nederlander was, geloofde hij het eerst niet. Ik moest de brief zelf ook wel een paar keer doorlezen voordat ik begreep wat er stond. De mededeling luidde als volgt: "Uw naturalisatieprocedure is nu afgerond. Ik heb uw dossier gesloten". De echte bevestiging stond eigenlijk alleen maar in de betreft-regel, waar onder zijn geboortedatum te lezen was: "Nationaliteit: Nederlandse". De procedure had bij hem langer geduurd dan normaal, omdat hij eerst bewijs moest leveren dat hij afstand had gedaan van zijn oorspronkelijke nationaliteit - hij had wat geaarzeld vanwege het familierecht in zijn geboorteland, maar dat was nu gebeurd.
De brief van de IND was nog zakelijker dan die aan mijn andere huisgenoot, nu tien jaar geleden. Op 24 december 2004 heb ik daar een blogje aan gewijd, dat ik hier als herinnering nog maar eens volledig herhaal:
Abdul vroeg me de brief van Justitie te openen, want hij zou die avond niet thuis komen. "Bij Koninklijk Besluit is u het Nederlanderschap verleend". De tranen sprongen me in de ogen. Omdat ik Nederlander zijn zo belangrijk vind? Omdat mijn huisgenoot een oorlog overleefd heeft? Omdat hij nu in rust kan werken aan zijn toekomst? Ik weet het niet.
De brief zelf was gortdroog en 'machinaal aangemaakt en daarom niet ondertekend' en het besluit - zo bleek uit het datumstempel - was al een maand oud. Men pleit wel eens voor een ceremonie - met vlag en lied en eed. Ik heb het daar niet zo op, maar tòch.
Ik stuurde snel een smsje: "Abdul, je bent Nederlander!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten