Geluksveer

Met mijn volle boodschappentas op weg naar huis lopend, passeer ik twee meisjes van een jaar of tien. Ze hebben hun fiets neergegooid bij het strandje in mijn wijk en struinend in het gras vinden ze een paar veren. Ik glimlach en loop door. Als ik een paar tientallen meters verder ben, word ik nageroepen: "Meneer! Wilt u een geluksveer? Deze veer brengt geluk." Ik loop terug en neem de veer dankbaar in ontvangst. Ik vraag hoe snel de veer werkt en hoe lang. De wonderlijke werking gaat direct in, weten ze me te vertellen. "Uw leven lang!", roept het ene meisje. De ander vindt dat te lang. "Een week!", zegt ze. Nu hoop ik maar dat ze niet allebei gelijk hebben, want dan is dit mijn weliswaar gelukkige maar laatste week.

De meisjes pakken hun fietsen op en gaan er van door. Vanaf grote afstand roepen ze naar me: "Veel geluk met uw veer!". "Dank je wel!, roep ik terug en steek de veer omhoog, "Ik voel me nu al gelukkiger". Het is waar. Terwijl ze uit het zicht verdwijnen, kan ik het ene meisje nog net tegen de ander horen zeggen: "Hij voelt zich nu al gelukkiger".