De dagbladen zijn weer druk bezig zichzelf cadeau te geven. Van meerdere vrienden kreeg ik de vraag of ik gratis een aantal weken dagblad Trouw of de Volkskrant wilde lezen. Vanmiddag ontving ik een mail van de Volkskrant en mocht ik ook zelf iemand acht weken de krant cadeau geven. Een paar uur later kwam daar een tweede email van de Volkskrant overheen met excuses dat deze mail aan mij "als lezer van Trouw" was gestuurd. Nou ben ik op geen van beide kranten geabonneerd en eigenlijk maakt het mij niet uit of ik iemand de Volkskrant cadeau kan doen als lezer van Trouw, de Volkskrant, de Libelle of de Donald Duck. Maar na wat nader onderzoek bleek dat ik helemaal niemand de krant op hun kosten cadeau mag doen. Misschien had dát dan in het mailtje moeten staan en hadden de excuses dáárover moeten gaan.
Er was een tijd dat ik op elk cadeau- of proefabonnement direct ja zei, nog voordat de vraag was gesteld. Soms tot schrik van de medewerkster van het outbound call center, omdat zij helemaal in de war raakte met haar protocol of belscenario. Dat voorziet in talloze routes en schema's met argumenten en tegenargumenten om de potentiële klant tot een ja te verleiden. Als de klant bij de eerste spatie al ja zegt zegt, loopt het gesprek natuurlijk op de eerste regel al uit het scherm.
Tegenwoordig wil ik echter geen of zo weinig mogelijk papieren kranten meer in huis. Het in alle vroegte door weer en wind op pad sturen van bezorgers vind ik sowieso een grove inbreuk op de universele rechten van de mens. Dáár zouden ze eens blauwhelmen of het Leger des Heils op af moeten sturen. En waarom zou ik het gedrukte nieuws van gisteren moeten lezen!? Dat is nog nauwelijks gerijpt... Maar bovenal vind ik het lezen - en bewaren - van grote vellen dubbel gevouwen papier erg onhandig en onnodig. Als ik tegenwoordig een interessant artikel zie, zit het met een paar klikken in mijn leesmap of archief, zonder dat het ruimte inneemt. In Evernote, slechts één van mijn cloud-toepassingen, nader ik nu de 30.000 'notes' zonder dat het me ooit gelukt is om ook maar in de buurt te komen van m'n maandelijkse datalimiet.
Al meer dan een halve eeuw (sinds 28 april 1967 om precies te zijn) bewaar ik trouw oud nieuws en mijn zoldervloer begint inmiddels trekken te vertonen van een Eindhovense parkeergarage. Nou heb ik geen parkeergarage nodig, maar m'n zoldervloer klust bij als plafond van m'n slaapkamer en dat zie ik liever niet op mij af komen.
Een Trouwe vriend heeft voor mij nog bij de krant nagevraagd of hij mij dan een digitaal abonnement cadeau mocht doen, maar daarmee kon de krant de gulle gever niet van dienst zijn. Het paste zeker niet in de fietstassen van de bezorger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten