Kippenlijn naar Duitsland

Nadat ik het graf van mijn tien jaar geleden overleden broer Johan had geboend, kip gegeten (when in Barneveld...) bij mijn (al 61 jaar) vriendje Jaap en zijn lieftallige vrouw Celia en na het toetje had voorgedragen uit mijn nooit geschreven tiendelige memoiresreeks, was het onverwachts toch laat geworden. Ik moet nu echt gaan, zei ik om tien uur, voordat de Valleilijn failliet is en ik niet meer thuis kan komen. Er is niemand die de concessie van de aloude kippenlijn wil overnemen, had ik in de krant gelezen. Zo stapte ik zondagavond laat op de trein in Barneveld, het rustige Veluwedorp waar ik ben opgegroeid. Vroeger zag je er geen kip, maar the Chicken Village is inmiddels veel internationaler geworden, merkte ik. Net voor het instappen kwam er een jonge man naar mij toe, die mij vroeg: "Is this the train to Germany?" Ik legde hem uit dat dit de trein naar Amersfoort was die hij inderdaad nodig had om in Duitsland te komen, maar dat dit na tien uur in de avond misschien niet meteen meer zou lukken. Hij had geen bagage bij zich en geen mondkapje. Of hij helemaal helder was betwijfelde ik, maar de drank in zijn hand was een milkshake. Bij het instappen gaf ik hem snel een schoon mondkapje. De deur had zich al achter ons gesloten, maar ging op het laatste moment weer open voor nóg een passagier. Die had kennelijk gezien dat ik mondkapjes bij me had en in het Engels vroeg hij of hij er één van mij kon kopen, hij had zijn portemonnee al open. Ik gaf hem het laatste schone mondkapje uit het pakje en zei hem dat hij niet hoefde te betalen. "It's for our health", motiveerde ik mijn geste idealistisch. 

Omdat ik de Duitslandganger niet helemaal vertrouwde, zei ik tegen hem: "We need social distancing" - o , wat een heerlijk excuus - en ik ging een eindje bij hem vandaan zitten in de bijna lege trein. Toch wilde ik wel even weten welke kans hij maakte om op het laatste uur van de dag nog richting Duitsland over te stappen. In de reisapp zag ik al gauw dat de eerste trein pas de volgende ochtend om half acht zou gaan. Bij de volgende stop zag ik de man opstaan, vragend rondkijken en naar de informatiemonitor lopen. Ik vertelde hem dat Amersfoort het eindstation was, na Barneveld Centrum, waar we waren ingestapt, Barneveld Noord en Hoevelaken. Hij bleek naar Berlijn te willen, ik vertelde hem dat er overdag om de paar uur een rechtstreekse trein naar Berlijn gaat en in de ochtend vanaf half acht een paar treinen met overstap in Hannover, zoals ik net had gezien. Hij zou dus in Amersfoort moeten overnachten. 

Bij het uitstappen wees ik hem richting stationshal, waar hij dan maar verder moest vragen. Hij vroeg of ik ook naar Duitsland moest - wat kennelijk heel aannemelijk is als je in Hühnerdorf op de trein stapt - maar ik zei dat ik moest overstappen naar een Nederlandse plaats in de andere richting. Hij bleek zelf uit Duitsland te komen en ik schakelde van Engels over op Duits. "Ich muss unbedingt heute noch nach Deutschland", zei hij, alsof hij toch niet besefte dat heute nog maar eine Stunde duurde. Ik had helaas geen tijd om verder te praten: waren er ernstige familieomstandigheden, was hij slachtoffer of dader van een misdaad, misschien bestolen, was hij in de war? Ik wees naar de stationshal en hoop dat de goede stad Amersfoort zich deze nacht over hem heeft ontfermd.