"Het blijven toch je kinderen", zeg ik altijd van mijn huurders. Ook als ze al lang vertrokken zijn en een gezin hebben, blijf ik hun wel en wee volgen. Eén van mijn jongens heeft nu een internationale carrière als bestuurder. Hij is chauffeur op zo'n mooie grote rode Londense bus. Mijn huidige huisgenoot werkt bij een elektrotechnisch bedrijf. Soms werkt hij maandenlang op één project, maar deze week is hij elke dag weer ergens anders. Dus heeft hij ook veel te verhalen. Maandag klom hij hoog in de toren van zender Lopik (te IJsselstein moet ik er bij zeggen, anders wordt mijn IJsselsteinse vriend boos). De zendmast kon ik ooit vanuit mijn slaapkamer zien, toen nog niet alles was volgebouwd, en in december is het de grootste kerstboom van Nederland. Ik foeterde dat ik niet met hem mee mocht de toren in. Dinsdag werkte hij de hele dag in stadion Galgenwaard van FC Utrecht. "Wel scoren, hè!", appte ik hem halverwege de dag. Woensdag was hij al om drie uur thuis. "Hé, dit kan niet, hè", riep ik, "we gaan een halve dag van je salaris inhouden". Maar hij vertelde dat hij vroeg in de ochtend al begonnen was op een tijdstip waarvan ik niet eens wist dat het bestond. Vandaag stuurde hij mij foto's en een video vanuit een toren bij de RAI in Amsterdam. Als iemand mij op een feestje vraagt: "En? Wat doet die jongen van jou tegenwoordig?", dan kan ik zeggen: "Hij heeft een hoge positie op de Zuidas".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten