"Maak je borst maar nat", had de doktersassistente niet gezegd, maar "hou het bakje zelf maar vast", toen ze mijn oor ging uitspuiten. Met de armen omhoog het bakje moeizaam boven mijn schouder houdend, had ik geen enkel besef van waterpas en op een gegeven moment voelde ik een druppel. Het leek wel mee te vallen, alleen de mouw van mijn trui was bij de pols wat nat. Maar thuisgekomen, zag ik dat onder mijn trui het water vanaf mijn hals over mijn hele borst gegutst was tot aan de taille toe en moest ik een droge bloes aan doen. Maar intussen had er een wonderbaarlijke genezing plaatsgevonden: ik kon weer horen! Ik pakte mijn gitaar en zong een vreugdevol lied, waarbij de gitaar weer helder en schel klonk en mijn stem niet meer van verre. Maar toen ik even later naar Utrecht fietste, klonk de stilte van de natuur als een voorbij denderende trein. Het volume in mijn brein moest nog een beetje worden bijgesteld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten