De gang naar Canossa betreft de Duitse keizer Hendrik IV die in 1077 naar de paus in de burcht Canossa ging om boete te doen en om genade te smeken, waarna de paus zijn banvloek ophief. Het ging om de Investituursstrijd, de vraag wie de meeste macht heeft, de kerk of de keizer. De paus wilde een einde maken aan de macht van de keizer om bisschoppen te benoemen en naar zijn hand te zetten. De keizer dreigde zijn macht te verliezen toen Saksische edelen na de banvloek de kant van de paus kozen. Hij wist zijn troon te redden door zijn nederlaag te erkennen. Een gang naar Canossa is je onderwerpen aan je tegenstander en je verlies nemen. Het werd een uitdrukking nadat Bismarck in 1872 die gang juist niet wilde maken in de Kulturkampf, opnieuw een conflict tussen kerk en staat.
Zoals ik zei is er een groot verschil tussen Kenosha en Canossa. Trump gaat niet om zijn nederlaag te erkennen maar juist om zijn macht ten toon te spreiden. Als de Democratische burgemeesters en gouverneurs nou maar bereid zijn om zijn macht te erkennen dan maakt hij in een paar minuten een einde aan alle chaos. Daarin ligt meteen ook de overeenkomst. Wie heeft de meeste macht en wie maakt zijn machtsaanspraak waar.
Ook de gang naar Canossa vond plaats in een tijd van rellen en opstand, waarin de machthebbers hun greep op de situatie dreigden te verliezen. Hoewel de gang naar Canossa voor de keizer heel vernederend was, leed de paus een grotere nederlaag. Hij kon niet anders dan vergiffenis schenken en de ban van de keizer opheffen. Ook in Kenosha kan de winnaar wel eens de grote verliezer blijken te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten