Islica 18

Today my - no his mom's - no completely his own - Islica turns 18. (Still, I'd like to steal him for a day and call him 'my' Islica.) The day after your 18th birthday you are the same person as the day before. Nothing happens. Nothing changes. Everything is the same. And yet, everything changes when you are legally coming of age. Though this date is just 'made up' by lawmakers. When I was young, the legal age of adulthood and having the right to vote was 21. I remember that day awfully well, because I was sick that very day, just that one day. My initiation ritual was a belly flu. So yeah, it was quite a special day, but no festivities. Shortly after that, they changed the legal age to 18. It could as well be 13 (like the Jewish Bar Mitzvah, 'son of the law') or 30: "People don't become 'adults' before their 30s" this article says.

And still this day is very special. If not for himself or his family - I don't know how he or others feel - then it still is for me. A day with emotions beyond words. I have always felt deeply connected to Islica, his mother Isata, his brother-nephew Susu and his family. They live in Freetown, Sierra Leone. I visited the family in 2014, but even before that we had started an online friendship. I'll never forget the 10 years old Islica who apped me while I was attending a dull municipal board meeting. "Uncle Ytzen, can you help me with my homework". So, while listening with one ear or less to the palaver of the board members, I helped Islica for more than an hour with his English assignment, asking him questions, correcting his sentences. I thought his mother must have suggested him to contact me. But after an hour his mother apped me and said: "I'm so happy, I'm just coming home and see Islica is doing his English homework now". "Yes, I know", I said. From time to time we had our little 'running gags', like exchanging pictures while shopping for groceries. Even the local store manager in my town cooperated with that, suggested some pictures, and asked after a while how Islica was doing.

At the picture in their living room, nearly 11 years old Islica is sitting between me and his mother Isata, his hand on my knee. We had visited Isata's sister, Susu's mom, in the Murray Town Barracks in an other part of town, and Isata had driven us home in her new car. Islica and his nephew Junior, the other boy in the picture, were sitting behind me at the back of the car, in the luggage area, and all the way Islica's hand rested on my shoulder. His hand never let me go, and he still doesn't.

A month after I went back home the ebola crisis broke out. Slowly and then faster the virus creeped up from Guinea to remote villages of Sierra Leone and then, like the rebels before, to the cities and the capital. From home I followed this news with anxiety. Schools - from primary school to university - were closed for a full year. No complaining about it. A generation - almost - lost. The epidemic was finally under control and the family had come through it wonderfully well, when there was this sudden news that mother Isata had passed away on New Years Day 2016 after a planned surgery.

Coming of age, legally at your 18th birthday, is a moment to celebrate you are a man on your own, 'standing at your own feet', taking your own responsiblities. It is saying goodbye to your parents, though you won't stop loving them en may very well still need them, and they may need you. Islica had to say goodbye to his mom when he was twelve. She'll never be forgotten.

Today I feel the distance. The social distancing for over a year now because of the corona virus, the distance between life and death, not being able to congratulate Isatu with her great son, the distance between our countries, not being able to visit Islica to give him a hug or a high five. When social media or phone are not enough. I talked with him on the phone last Friday. Later this year Islica will do his secundary school exams, as a present I payed his exam fees, and I hope he will pass succesfully. For now it's Happy Birthday. I couldn't help thinking of the beautiful classic words of 1 Corinthians 13:11-13, so I send them to Islica today.

Happy birthday, dear Islica. It's good to know you for so many years now and see you grow into a man. Wishing you all the best, in school, in life, in love.

11 When I was a child, my speech, feelings, and thinking were all those of a child; now that I am an adult, I have no more use for childish ways. 12 What we see now is like a dim image in a mirror; then we shall see face-to-face. What I know now is only partial; then it will be complete - as complete as God's knowledge of me. 13 Meanwhile these three remain: faith, hope, and love; and the greatest of these is love.

Polarisatie

[Eerder door mij gepost op Facebook 29-03-19]

Het NOS Journaal meldt dat volgens onderzoek veel Nederlanders vinden dat de meningsverschillen in onze maatschappij toenemen. Vervolgens gaat de reportage verder over polarisatie. Maar hier haalt de redactie twee of drie dingen door elkaar. Veel meningsverschillen, polarisatie en felle meningsuitingen zijn drie verschillende dingen.

 
Bij polarisatie klonteren de opvattingen samen, aangetrokken door de uiterste polen. Door deze samentrekking zijn er, althans naar buiten zichtbaar, juist minder verschillende meningen maar komen de visies scherper tegenover elkaar te staan. Dit was bijvoorbeeld het geval in de jaren '60 met een doelbewuste polarisatie van links tegenover rechts. Ook de antithese van Abraham Kuyper was een vorm van polarisatie.

 
Naar mijn indruk nemen de meningsverschillen in de maatschappij inderdaad toe maar neemt de polarisatie juist af. Er is een enorne versnippering van visies en meningen, iedereen kan tegenwoordig elke willekeurige combinatie van meningen uitdragen zonder tot een duidelijke groep van links of rechts te horen. Iemand kan de ene keer op de 'linkse' SP stemmen en de volgende keer op het 'rechtse' Forum zonder zelf veel van opvattingen te veranderen, het is geen 'bekering', een meninkje meer of minder links of rechts is genoeg.

Ook worden meningen veel sneller en feller geuit. Die neiging was er vroeger ook al wel maar toen werd de meningsuiting vertraagd en gekanaliseerd, door de eigen groep, partij of krant. Je moest eerst "in de pen klimmen", die halverwege leeg was of begon te vlekken. Door de sociale media is niet alleen de snelheid van uiten toegenomen maar ook de emotie. De grens tussen privé en publiek is vervaagd. Dat merk ik zelf ook. Dit typ ik op mijn telefoon terwijl ik na het Journaal nog even lig te rusten op de bank. Maar goed, waar het me gapend alleen maar om gaat, is dat er een verschil is tussen polarisatie, veelheid aan meningen en felheid van meningen.

Crimi-com

[English translation]

Op de voordeurmat lacht een zwart meisje mij met een brede glimlach en grote ogen toe naast de woorden "Hoop voor het meest criminele land ter wereld". Nog voordat ik de envelop van het Nederlands Bijbelgenootschap opraap van de mat voel ik weerstand tegen deze zin en deze vorm van communicatie. 

Het blijkt te gaan om een land met veel bendes en terrorisme en het hoogste aantal moorden ter wereld. Maar is het land zelf daarmee crimineel en is er geen onderscheid tussen daders en slachtoffers? Zou ik willen dat mijn land aan de andere kant van de wereld enthousiast verkocht wordt als "meest criminele land ter wereld". Ik kan het niet goed beargumenteren, maar het staat mij tegen en het geeft voor mij een heel negatieve associatie. 

In de envelop zit een brief en een folder die één en ander nog wel wat genuanceerder uitlegt. Dat je de misdaad kunt bestrijden door Bijbels uit te delen, dat wil ik ergens nog wel geloven. "Zo kan het woord van God de waarden en normen van kinderen en jongeren vormen (en ook van hun ouders)", zegt kardinaal Óscar Andrés Rodríguez Maradiaga, de aartsbisschop van Tegucigalpa. En daar is geld voor nodig. 

Onwillekeurig moet ik denken aan een grap van de Joods-Amerikaanse filmmaker Woody Allen die eens zei: "Ik draag altijd een kogel in mijn borstzak. Waarom? Nou, ik werd eens bekogeld met de Bijbel en toen heeft die kogel mijn leven gered". 

De uitleg en nuance zit in de envelop, maar de binnenkomer "meest criminele land ter wereld" staat mij erg tegen. Daarnaast hou ik er niet van om jonge zwarte meisjes als verkoopmiddel in te zetten om geld binnen te halen, maar dat is in de wereld van de fondsenwerving in alle media nu eenmaal zo langzamerhand gemeengoed geworden. Geen geld zonder grote ogen. 

Onwillekeurig moet ik denken aan het nieuws dat ongeveer gelijktijdig met deze envelop mijn huiskamer binnenkomt: dat een jonge televisiepresentator is gearresteerd omdat hij in een livestream geld bood aan een minderjarige om zijn edele delen te tonen. Nee, die vergelijking gaat niet op, helemaal mee eens, maar het lijntje is dun. Leuke kinderen zijn geld waard. 

De bedoeling is goed, maar wie bedenkt zo'n envelop?

Wat mij betreft mag het bijbelgenootschap best geld vragen om Bijbels uit de delen in een door misdaad geteisterd land. Maar ik zou beginnen met te bezuinigen op deze communicatiemedewerker.

Crimi-com (English)

[This is an English translation of my today's Dutch blog Crimi-com]

On the front doormat this morning a black girl smiles at me with a broad smile and wide eyes, next to the words "Hope for the most criminal country in the world". Even before I pick up the envelope of the Dutch Bible Society from the mat, I feel uncomfortable with that sentence and this form of communication.

The message appears to be about a country with many gangs and terrorism and the highest number of murders in the world. But does that make the country in itself criminal and is there no distinction between perpetrators and victims? Would I wish my country to be sold so enthusiastically somewhere else on the other side of the world as "the most criminal country in the world"? I cannot argue my feeling very well, but it doesn’t feel right for me and it gives a very negative association.

The envelope contains a letter and a folder that explains things in a more nuanced way. Okay, I’m prepared to believe somehow that you can fight crime by handing out Bibles. “Thus, the word of God can shape the values ​​and norms of children and young people (as well as their parents),” says Cardinal Óscar Andrés Rodríguez Maradiaga, Archbishop of Tegucigalpa. And there is money needed for that.

I can't help thinking of a joke by Jewish-American filmmaker Woody Allen who once said: "I always carry a bullet in my shirt pocket. Why? Well, someone once threw a Bible at me and that bullet saved my life."

The explanation and nuance is in the envelope, but the opening sentence "most criminal country in the world" doesn’t feel right to me. In addition, I do not like the use of young black girls as a sales tool to raise money, but that has gradually become commonplace in the world of fundraising in all media. No money without big eyes.

I can't help thinking of the television news that enters my living room at the same time as this envelope: that a young television presenter has been arrested for offering money in a live stream to a minor to show his private parts. No, that comparison is not valid, I completely agree, but the line is thin. Cute kids are worth money.

The intention is good, but who came up with such an envelope?

As far as I am concerned, the Bible Society may ask for money to distribute Bibles in a crime-ridden country. But I would start by saving money on the communications advisor.

Gevorderd paard

Journalist @HaraldDoornbos plaatste dit filmpje op Twitter en schrijft daarbij:

Realiseer ik me nooit zo. Maar tijdens de Eerste Wereldoorlog was er dus nauwelijks gemotoriseerd vervoer. Alles ging met behulp van paarden, honden etc. Afgezien van de enorme aantallen mensen zijn er ook 8 miljoen (!) paarden en 1 miljoen honden verdwenen in de gehaktmolen die WWI was.

Ik reageerde:

Mijn oom Karst, de in 1914 geboren oudste broer van mijn moeder (1925), vroeg ik eens of hij in zijn herinnering iets van de Eerste Wereldoorlog had meegekregen. Dat niet, zei hij, maar hij herinnerde zich wel dat na de oorlog het gevorderde paard terugkwam op de boerderij. Dat vond ik toch een heel bijzondere link naar de Eerste Wereldoorlog.

(open de volledige webversie
als de video hier niet te zien is)

Partydrug Haribo

Bitterzoete inval van Franse politie: lading MDMA blijkt Haribo-snoep

Haribo macht Kinder froh
und Erwachsene ebenso.

De ideale partydrug.

Ja, ik weet hoe lekker het ruikt bij de fabriek van Harald Riegel in Bonn. Ik kwam daar langs toen ik in Bonn woonde.

Mijn Bonner vriendin vertelde me hoe in haar jeugd de schoolkinderen in de herfst het bos in gingen om eikeltjes te verzamelen, net als wij indertijd, maar bij hun gingen de zakken vol eikels naar de fabriek van Harald Riegel in ruil voor zakken vol snoep. Mijn vriendin dacht als kind dat de eikels rechtstreeks het snoep in gingen, maar in werkelijkheid werden ze gevoerd aan de varkens achter het huis van Harald Riegel. Naar ik aanneem, kwamen de eikels er weer uit als gelatine, dat voornamelijk wordt gewonnen uit de huid en botten van geslachte varkens. Die gelatine is naast suiker en smaakstoffen het hoofdbestanddeel van de Gummibärchen van Haribo. Tegenwoordig komt de gelatine uit het buitenland en niet altijd van vrije arbeid en eerlijke handel. De beren van Haribo zijn dus niet echt koosjer, halal, fair trade, gezond en vegetarisch, maar als zoete partydrug wel erg lekker. Pas maar op dat de politie niet bij je binnenvalt.

Nu.nl 19-03-21: Bitterzoete inval van Franse politie: lading MDMA blijkt Haribo-snoep

Praying for good news from Africa

Praying may be just as senseless as football; twenty guys running after a ball and when they finally got it, they kick it away again.

But this headline strikes me. Football club NAC from the Dutch city of Breda praying for good news from Africa. O yeah, I thought, let this be true. I pictured the whole team kneeling down at the field, praying for the well being of the African people.

But it appears that this is not quite what this news is about. The Dutch football club fears that they may have to miss out on the African player Moïse Adiléhou from Benin during an important match next week. The Benin national team plays home against Nigeria on March 27 and in Sierra Leone on March 30, and the Dutch club hopes and prays that their player Adiléhou will not be selected. The Lord may receive a different request from Benin.

The headline struck me even more, because just today my young friend Susu is going to get his new football shoes to join a new football team, the Jet in Freetown. In his youth he played for FC Kallon and he was once sponsored by the famous Sierra Leonean football player Mohamed Kallon (*). So I guess Susu knows what a ball looks like and what to do with it. It doesn't give him a living, but it keeps him alive and kicking in the right direction. Life isn't easy in Sierra Leone. Prices rising, unemployment, poverty. Ambitious young people struggling to improve their lives. A long way to go.

I don't understand much about football - or life, for that matter - but when FC NAC prays for good news from Africa, we might all become supporters. 

(*) See https://en.wikipedia.org/wiki/F.C._Kallon 

BN De Stem 17-03-21 NAC bidt voor goed nieuws uit Afrika

Ruimtelijke koers afgewezen in referendum

Donderdag 18 maart om half zes heeft burgemeester Gilbert Isabella van Houten de uitslag bekend gemaakt van het referendum dat 17 maart in Houten is gehouden over de vraag "bent u voor of tegen de ruimtelijke koers?"

Er zijn 29.113 stemmen uitgebracht, bij 38.320 kiesgerechtigden, een opkomst van 76%. 

De uitslag is: 32,7% voor en 65,9% tegen. Dus ongeveer tweederde van de bevolking is tegen. 

De ruimtelijke koers gaat over de bouw van 5800 woningen in Houten en vooral over hoogbouw in het Centrum, langs de Molenzoom en de Koppeling en daarnaast nog uit te voeren onderzoek over woningbouw in Noordwest, ter plaatse van het huidige bedrijventerrein Doornkade langs de A27 en/of in het weidegebied van Houten-Oost net buiten de rondweg. 

Het hoofdstembureau moet de uitslag nog definitief goedkeuren. Op 30 maart buigt de gemeenteraad zich over de uitslag en de verdere besluitvorming. 

Stemwijsheid

Op een gegeven moment wist ik wel wat ik zou gaan stemmen, maar ik hield nog een slag om de arm en besloot toch nog even de verschillende kieswijzers er op na te slaan. 

Als eerste deed ik de Stemwijzer. De Stemwijzer zet voor mij BIJ1 op één en Volt op twee. De partij waar ik op eigenlijk wilde stemmen, komt pas op de zevende plaats. Even schrikken...

Bij de Stemmentracker, die vooral kijkt naar stemgedrag in de Tweede Kamer, staat GroenLinks (82%) aan top, gevolgd door D66 (75%) en de PvdA (75). 

De PartijenWijzer vindt mij op basis van mijn keuzes op twaalf thema's het meest overeenkomen met de PvdA (72%), gevolgd door GroenLinks (69%) en DENK (64%). 

De Kieswijzer zet voor mij de partij DENK (65%) op één, gevolgd door GroenLinks (61%) en de PvdA (61%). 

Volgens de Burgeragenda, waarmee je op basis van de verkiezingsprogramma's in feite je eigen programma kan opstellen, sta ik het dichtste bij D66, gevolgd door de Piratenpartij, BIJ1 en Volt. 

Volgens het Kieskompas sta ik het dichtste bij de ChristenUnie. Deze kieswijzer toont een positionering van de politieke partijen en jezelf daarbij op een horizontale as van 'links' naar 'rechts' en een verticale as van progressief naar conservatief. 

Bij de Ongemakkelijke Kieswijzer van het Humanistisch Verbond staat de SGP (63%) bij mij op één, gevolgd door het CDA (56%) en het Forum voor Democratie (53%). 

Kortom, als ik alle adviezen van de stemwijzers volg, stem ik op BIJ1, GroenLinks, PvdA, Denk, D66, ChristenUnie en SGP. Zeven verschillende partijen van links tot rechts. 

Het verbaast me dat de SP helemaal niet in het rijtje voorkomt, want daar heb ik ooit wel eens op gestemd. De PVV kom ik gelukkig in mijn rijtje niet tegen - de frontale aanval van deze partij op de vrijheid van burgers op grond van hun geloof en afkomst baart mij grote zorgen. Maar ook de VVD ontbreekt geheel. Het meest ongemakkelijk voel ik me door de Ongemakkelijke Kieswijzer met Forum voor Democratie op de derde en de SGP op de eerste plaats. Deze kieswijzer kijkt vooral naar 'progressieve' vrijheden - en in de ogen van het Humanistisch Verbond ben ik niet zo liberaal. BIJ1 en Denk scoren waarschijnlijk hoog omdat ik tegen discriminatie en vóór een ruimhartige asielbeleid ben, maar ze lijken me allebei (nog) een beetje te radicaal in hun uitingen en opgesloten in hun hokjesgeest. Dat Volt hoog bij mij scoort, snap ik wel, want ik ben pro-Europees en deze partij stond ook al bij de Europese Verkiezingen op mijn shortlist. Toen we in 1978 voor het eerst mochten stemmen voor het Europese Parlement (daarvoor werd dit parlement verkozen door de nationale parlementen) was ik nogal teleurgesteld toen bleek dat we niet op Europese partijen konden stemmen. Volt voorziet in die behoefte en ik ben het met veel van hun standpunten eens. Breekpunt is voor mij echter hun standpunt over het bijzonder onderwijs, waar ze van af willen. Terecht vermeld het programma dat het Nederlands onderwijssysteem uniek is, maar het is wat mij betreft ook kostbaar en in het geheel niet in strijd met Europese idealen. Uitgangspunt van het Nederlands systeem is dat niet de staat maar de ouders primair verantwoordelijk zijn voor opvoeding en onderwijs, dat iedereen zonder 'gelijkschakeling' onderwijs mag ontvangen vanuit zijn eigen achtergrond en dat de overheid de bekosting, kwaliteit en toegang voor iedereen garandeert. Volt valt voor mij dus ook af. 

Kortom, de stemwijzers brengen mij niet veel verder en ik moet toch maar weer voor mijzelf gaan denken. Wie van de zeven partijen ik op 17 maart stem? Ik weet het al. 

Briefstemmen

Vanwege het coronarisico mochten alle 70+-ers dit jaar als zij dat wilden per brief stemmen. Zij moesten hun stembiljet dan in een envelop stoppen en die gesloten envelop in een grotere envelop doen en daar hun oproepkaart (stempas) bijvoegen. Ook - en juist - zonder de instructies te gelezen te hebben, lijkt mij die procedure nogal voor de hand liggend en eenvoudig. Als je de stempas bij het stembiljet voegt, weet je dat het stemgeheim daarmee niet te handhaven is en dus dat dit niet toelaatbaar is. Maar juist door het dikke pakket dat deze kiezers ontvingen - een gigantisch stembiljet, meerdere enveloppen en een brief met instructies - werd het toch nog ingewikkeld en is het niet zo verwonderlijk dat er fouten werden gemaakt. Nu worden er altijd wel fouten gemaakt, maar het aantal gevallen blijkt in sommige kiesdisctricten dit keer wel erg groot, zelfs tot 8%. 

De kieswet in Nederland is streng: buiten het hokje kleuren, een andere kleur dan het rode potlood gebruiken, een aantekening maken of krassen op het stembiljet en andere vergissingen, maken het stembiljet ongeldig. De stem moet eenduidig, zonder twijfel, onbeïnvloed en geheim zijn. Om die reden is het gebruik van stemmachines afgeschaft, omdat dan niet na te gaan is of en in hoeverre de stem is gemanipuleerd. In mijn blog van 1 mei 2014 heb ik geschreven over het belang van het stemgeheim (*). 

In het Journaal was te zien dat ook de stemmentellers niet altijd wisten hoe ze met verkeerd ingeleverde stem-enveloppen moesten omgaan. Sommigen openden de binnen-envelop, haalden de stempas eruit en plakten de envelop weer dicht met plakband. Maar dat mag niet. Ook de telinstructies heb ik niet gelezen, maar het lijkt mij dat degene die de buitenste envelop openmaakt nooit degene mag zijn die ook de binnen-envelop opent, want dan komen stembiljet en stempas samen en is te zien van wie de stem is en is het stemgeheim doorbroken. Degene die de buitenste envelop opent, controleert de stempas en schuift de envelop met het stembiljet ongeopend door naar een andere teller. Treft hij of zij géén stempas aan (omdat deze ontbreekt of omdat deze in de binnenste envelop bij het stembiljet zit) dan móet deze envelop terzijde gelegd worden en kan deze niet - althans niet zonder meer - geteld worden. Nogmaals, dit is een procedure die ik hier ter plekke zit te bedenken, ik weet niet welke instructie de tellers hebben gekregen, maar dit lijkt mij het meest logisch. Of de terzijde geschoven niet-correct ingeleverde stem ongeldig moet worden verklaard is dan een volgende vraag. 

Er wordt nu van verschillende kanten, ook door kamerleden, gepleit om de verkeerd ingeleverde stemmen tóch geldig te verklaren en mee te tellen. Er moet inderdaad alles op alles gezet worden om dat mogelijk te maken, want elke stem telt. Maar wat volgens mij niet kan is om dan maar de hand te lichten met het stemgeheim door het stembiljet én stempas door dezelfde persoon af te laten handelen. Het gaat hierbij niet om juridische haarkloverij versus coulance, maar om het garanderen van het stemgeheim. 

Ik stel mij het volgende voor... - let wel, ik zeg niet dat ik dit voorstel, want ik ben geen deskundige en het is in de eerste plaats aan de kiesraad, maar ik stel het mij voor - dat alle verkeerd ingeleverde maar niet bij voorbaat (door andere evidente fouten) ongeldig te verklaren stemmen in gemerkte gesloten dozen naar het centrale stembureau van de gemeente worden vervoerd. Daar moeten de binnen-enveloppen waar vermoedelijk een stempas inzit onder toeziend oog worden geopend, waarbij stempas en stembiljet alsnog ongezien van elkaar worden gescheiden. Het extra toeziend oog is nodig om te controleren dat dit inderdaad correct en 'ongezien' gebeurd, zodat stem en stemmer niet met elkaar in verband kunnen worden gebracht maar wel een correcte controle van beide plaatsvindt. Uiteraard wordt van zo'n afwijkende procedure proces-verbaal opgemaakt. Of dit zo werkt, weet ik niet, maar het is de enige oplossing die ik kan bedenken. 

Trouwens, ook bij de ongeldig verklaarde stemmen moet te allen tijde worden voorkomen dat tellers zowel de naam van de kiesgerechtigde als de uitgebrachte stem bij elkaar te zien krijgen. 

Het wordt een groter probleem als in de loop van deze eerste teldag de onjuist ingeleverde stemmen al op de stapel terecht zijn gekomen met stemmen die om verschillende redenen ongeldig zijn verklaard, zonder dat nog is na te gaan of te herleiden is dat dit was omdat een correcte stempas op een oncorrecte manier was meegestuurd. Stemmen zonder stempas kunnen uiteraard niet worden goedgekeurd, omdat niet na te gaan is of de inzender kiesgerechtigd is en als de kiezer wel een stempas heeft ontvangen maar niet heeft meegezonden dan zou hij of zij alsnog op het stembureau een tweede stem uit kunnen brengen. 

Dus: ontbreekt de stempas, dan is de briefstem ongeldig; is de stempas of het stembiljet op de verkeerde manier in de envelop gedaan, probeer deze dan met extra zorgvuldigheid en onder toeziend oog alsnog 'ongezien' van elkaar te scheiden. 

Dit blog heb ik geschreven om a) het stemgeheim te benadrukken en b) voor mijzelf te bedenken hoe ik deze kool-en-de-geit-puzzel zou oplossen. Ik hoop dat minister Ollongren en de kiesraad er uit komen en er morgen (dinsdag 16 maart) een degelijke oplossing ligt, waardoor zoveel mogelijk stemmen meetellen. 

(*) Zie ook mijn eerdere blog van 1-5-14 Vreemde ogen over het stemgeheim. 

---

Aanvulling dinsdag 16 maart 2021: 

Minister Ollongren heeft overleg gevoerd met de Kiesraad en advies aangevraagd bij de Raad van Staten en heeft besloten dat stemmen waarbij de stempas in de binnen-envelop bij het stembiljet is gevoegd toch geldig kunnen worden verklaard. Als het vermoeden bestaat dat de stempas zich in de binnen-envelop bevindt, dan wordt deze envelop op het stembureau geopend, het stembiljet mag niet worden opengevouwen maar wordt na controle van de stempas 'ongezien' in de stembus gedeponeerd. De telling van de stemmen vindt, zoals voorzien, op woensdag na het sluiten van de stembussen plaats. De Raad van State ziet juridisch ruimte voor deze afwijking van de oorspronkelijke procedure, omdat de geldende tijdelijke wet al voorzag in het ongezien verwerken en goedkeuren van stembiljetten die samen met de stempas bij elkaar in de buiten-envelop zijn gedaan. In dat geval ziet degene die de envelop opent meteen dat er een - te controleren - stempas is bijgevoegd. Als de stempas in de binnen-envelop zit, dan is dit slechts een vermoeden, maar dan komt het openen van de binnenenvelop in feite overeen met de procedure voor het opnenen van de buitenenvelop waarbij stempas en stembiljet samen in één envelop worden aangetroffen. Gezien de haast, het feit dat de minister heeft overlegd met de Kiesraad en dat er vanuit het parlement vraag is om de verkeerd ingeleverde stembiljetten toch goed te keuren en er dus sprake blijkt te zijn van draagvlak, hoeft de wettelijke procedure niet te worden aangepast, maar kan de gewijzigde instructie gezien worden als passend binnen de wet. 

Zie:
* Rijksoverheid: aanpassing procedure vooropening briefstemmen + kamerbrief
* Advies Raad van State
* Bestaande instructie van de Kiesraad over het tellen van de stemmen

Neurenberg

Onlangs was er #ophef op Twitter (een paar boze tweets heten tegenwoordig trouwens al gauw ophef) naar aanleiding van een uitspraak van Thierry Baudet over het Neurenberg-tribunaal. Hij noemde het tribunaal "illegitiem" en zei: "Je moet niet met terugwerkende kracht mensen berechten". Onder andere D66-lijsttrekker Sigrid Kaag sprak hier schande van. De opwinding is begrijpelijk omdat er rond Baudet een zweem hangt van antisemitisme en discriminatie. Hij neemt daar geen afstand van, wuift het weg en doet ook zelf dubieuze discriminerende uitspraken en leidt zijn partij in troebel vaarwater. Toch was de reactie van Kaag en anderen te simpel.

Met zijn uitspraak nam Baudet dit keer nu eens wél afstand van aanhangers die vinden dat de huidige heersende politici - de regering Rutte en het "partijkartel" - strafrechtelijk moeten worden vervolgd in een soort tribunaal. Dat is een gedachte die in de sociale media 'op rechts' alom te vinden is. Het doet denken aan het "lock her up!" dat presidentskandidaat Donald Trump in 2016 vrijelijk door zijn aanhangers liet scanderen over zijn tegenkandidaat Hillary Clinton . Het was toen wel duidelijk dat Trump weinig op had met een échte democratie. Baudet nam in dit geval wél afstand van het idee van het berechten en verwijderen van je tegenstanders en antwoordde dat hij geen voorstander is van strafrecht met terugwerkende kracht. "Ik beschouw het Neurenberg-tribunaal ook als illegitiem", zei hij. "Wat je gewoon moet doen, is via democratische weg dit regime wegstemmen".

Of hij het woord "illegitiem" juridisch correct gebruikte en of zijn voorbeeld van het Neurenberg-tribunaal gelukkig gekozen was, valt te bezien, maar het is wel zo dat er voor, tijdens en na het Neurenberg-tribunaal veel discussie is geweest of je als overwinnaar de verslagen vijand mag berechten op basis van je eigen rechtssysteem in plaats van op de bestaande wetten waaronder de beklaagden werkten. Maar deze beklaagden hadden hun daden uitgevoerd onder de eigen kwaadaardige wetgeving van de nationaal-socialistische dictatuur. Het tribunaal in Neurenberg heeft in elk geval nieuwe normen opgeleverd voor de aanpak van met name misdaden tegen de menselijkheid. 

In de NRC van 25 februari 2021 stelt Marietta van der Tol in een goed onderbouwd betoog dat 'Neurenberg' wel degelijk geschikt was om de nazi's te berechten en dat er ook in die tijd al normen golden waar de beklaagden op konden worden aangesproken. 

Kritiek op de uitspraak van Thierry Baudet was dus wel degelijk terecht, maar was veelal eenzijdig en weinig doordacht, wél gevoed door het twijfelachtige voetspoor van het Forum van Democratie maar niet gericht op de context waarin hij zijn uitspraak deed en waarin hij wel een punt had. Juist bij dubieuze uitspraken is het nodig om scherp te zijn in de kritiek. 

Bij de woorden van Baudet moest ik meteen denken aan wat verzetsman Siewert Bruins Slot, leider van de verzetskrant Trouw en de ARP, schreef in zijn memoires En ik was gelukkig... (p123/124): 

"Ik vind de Neurenberger processen na de oorlog evenmin rechtspraak. Want de grondslagen voor alle strafrechtspraak zijn: Een competente rechter, en 'Geen straf, zonder een daaraan voorafgaande wettelijke strafbepaling'. En die waren er in de oorlog en ook in Neurenberg niet. Neurenberg was geen rechtspraak, maar de liquidatie door de overwinnaar, geen rechter van gruwelijke, goddeloze vijanden.

Wat zouden die woorden een #ophef geven op Twitter. 

---

Bronnen: 

* NOS 22-02-21: Ophef over Neurenberg-voorbeeld Forum-leider Baudet

* NRC 25-02-21: 'Neurenberg' was wel degelijk geschikt om nazi's te berechten

Sierra Leonean women writers

Mijn jonge vriend Susu appt me: "Today international women's day, so no school". Een vriendin van hem die ik ook goed ken, plaatst op haar status een foto over zelfvertrouwen van vrouwen. 

Ter gelegenheid van internationale vrouwendag neem ik hieronder een bericht over van de website poda-poda.com. Poda poda is de naam van de minibusjes die in Freetown rijden. Ze rijden tussen een vast begin- en eindpunt vaste routes. Elk busje heeft behalve de chauffeur een 'apprentice' (leerling) die de bestemming roept en het geld int - met een stapel vieze verfrommelde duizendtjes in zijn hand. Er zijn geen haltebordjes en de bestemming staat niet op de bus. Op de busjes staat vaak een vrome bijbeltekst of een favoriete voetbalclub. Op het beginpunt en de tussenstops roept de apprentice de bestemming, bijvoorbeeld: "Lumley, Lumley, Lumley!" 

Het tarief wordt bepaald door het aantal zones dat je wilt meereizen: oneway, twoway, threeway. Een oneway is dus geen enkele reis maar een zone. Toen ik in 2014 in Sierra Leone was, kostte één zone 1000 leones, toen ongeveer 20 eurocent, nu nog maar 10 eurocent. Het bustarief is inmiddels verhoogt naar 1500 leones, ongeveer 15 cent per zone. 

De website Poda Poda verzamelt Sierra Leoonse verhalen. Oprichter Ngozi Cole hoorde veel verhalen in de poda poda op weg naar school. Hij vertelt: 

My name is Ngozi Cole, and I love stories. I love reading them, I love telling them and I love sharing them. During high school days in Freetown , I journeyed to school via rickety buses, called “poda poda”. I heard some of the most interesting stories of everyday Sierra Leoneans in those buses, and they are the heartbeat of my city, Freetown.

As a digital platform, Poda-Poda gathers rich stories from Sierra Leone and the Sierra Leonean disapora. Read, share, and of course , submit your stories about Sierra Leone to us at editor@poda-poda.com.

Sierra Leonean women writers

Bron: https://poda-poda.com/news/celebrating-womens-contribution-to-sierra-leonean-literature

On International Women’s Day, we are highlighting some of the storytellers who have documented the lives and experiences of Sierra Leoneans through novels, poetry and other forms of literary expressions. We are dedicating this post to all young Sierra Leonean women writers and storytellers-keep pushing, keep writing, keep telling our stories.

Gladys Casely-Hayford: A literary powerhouse, Gladys May Casely- Hayford was the only child of writer and women’s rights activist Adelaide Casely-Hayford. Her creative work spanned drama, poetry and painting. Her collection Take Am So was published in 1948, two years before her death.

Marjorie Jones: Marjorie Jones was a Sierra Leonean researcher, editor and writer. She was the assistant editor of the renowned journal, African Literature, which promoted African literature and writers. She supported the work of her husband Professor Eldred Jones tremendously, and they co-wrote several books including a memoir, The Freetown Bond: A Life Under Two Flags.

Daphne Pratt: Daphne Pratt is a Sierra Leonean literary icon, poet and educator. Her books Krio Salad and SoSo Parebul are widely used to learn the Krio language. She wrote Masire, a play in Krio which was performed in Freetown in December 2006, and Salon Na Wi Yon, a collection of Krio poems published in 2008.

Yema Lucilda Hunter: Yema Lucilda Hunter is a librarian, novelist and biographer. She has written a number of novels including BitterSweet and Redemption Song. Hunter is also the author of Biography:An African Treasure: In Search of Gladys Caseley-Hayford, where she documents the life and work of Gladys Casely-Hayford.

Dr Talabi Lucan: Dr Talabi Aisie Lucan was a renowned Sierra Leonean educationist, writer , scholar and biographer. Her work includes The life and times of paramount chief Madam Ella Koblo Gulama , Jeneba, and various textbooks for primary schools in Sierra Leone.

Amie Kallon: A renowned musician and dancer, Amie Kallon is a prominent figure of oral literature in Sierra Leone. Amie Kallon is a cultural icon and a pioneer in bringing traditional music and Mende folklore to the international stage.

Aminatta Forna: Aminatta Forna is a Scottish and Sierra Leonean writer. Her novel The Memory of Love was awarded the Commonwealth Writers' Prize for "Best Book" and was also shortlisted for the Orange Prize for Fiction. Her acclaimed memoir, The Devil That Danced on the Water highlights the brutal political climate that led up to Sierra Leone’s civil war.

Samuella Conteh: Samuella Conteh is a Sierra Leonean poet and dramatist, whose rich has been internationally recognized. Her poetry collections include Love Colors and The Unsung Sung, and she has been featured in several anthologies.

Dr Fatu Taqi: Dr Fatu Taqi is a writer, scholar and women’s rights activist. Her books include Contemporary Fireside Poems: An Anthology, and her work has been published in various Sierra Leonean collections.

Nadia Maddy: Nadia Maddy is a writer and founder of the Indie Book Show Africa. She’s the author of The Palm Oil Stain, a book that documents the lives of women during Sierra Leone’s civil war.

Sylvia Savage: Sylvia Modupeh Savage: A Sierra Leonean educator who wrote several textbooks and children’s story collection written entirely in Krio-Grama Os and Stori Lɛf Pan Yu.

Marilyn Awoonor-Renner: Marilyn Awoonor-Renner was a Sierra Leonean writer and educator. She wrote Sierra Leone children’s literature classics Kamara Family and Pa Demba’s Heir .

Elizabeth Kamara: Elizabeth Lucy Kamara is a Sierra Leonean writer, poet and scholar. She is the Head of the English Unit at the Fourah Bay College , the University of Sierra Leone. Kamara is the author of Distilled : A Collection of Poems and has published some of her works in several anthologies.

Namina Forna: Namina Forna is a Sierra Leonean -American writer and author of the New York Times best seller The Gilded Ones. This book is significant as it centers a black West African female hero in young adult fantasy genre.

Marshmellows roosteren

Een groepje vrienden rond een vuurkorf. Chillen. In de tuin. Jassen aan. Het is donker en fris. Eén van de jongens rolt een jointje. Een ander steekt een marshmallow op een stokje door de spijlen van de vuurkorf. Iemand stuurde me de foto toe. Ik was er niet bij, maar weet hoe de zoete, gesmolten, met rook omgeven licht geroosterde en gekarameliseerde marshmellow smaakt.

Maar weinig mensen weten dat ik het roosteren van marshmellows zelf heb uitgevonden. Rond mijn vijfentwintigste in 1980 trok ik met mijn vriendin al liftend door Amerika. We vertrokken begin april en kwamen in december weer terug. We hadden een enkeltje van Brussel naar Boston gekocht en wisten niet waar we die avond zouden slapen of hoe we verder zouden trekken. In mei kwamen we aan in de nogal noordelijk gelegen zuidelijke staat Virginia. We sliepen een nacht in de openlucht op de grond onder een overhangende rots op het smalle Appalachian Trail in Shenandoah Park.

Nadat we ons genesteld hadden in onze slaapzakken kreeg mijn vriendin dorst. Bij toeval strekte ik mijn arm ver uit en stootte ik op een flesje Seven Up, dat een wandelaar had achtergelaten op het pad. De kroonkurk zat er nog stevig op, dus wij durfden het wel aan dit prikwater te drinken. Het leek of wij door hogere machten in al onze noden werden voorzien. Als het begon te regenen, vonden we een paraplu of kwam er iemand naast ons lopen die zijn paraplu boven ons hoofd hield. Toen mijn vriendin tijdens een lift een keer verzuchte dat ze al zo lang geen boek meer had gelezen, bleek onze chauffeur op weg naar een tweedehands boekenmarkt met zijn kofferruimte vol boeken. Zoek maar uit wat je hebben wilt, zei hij. Mijn niet gelovig opgevoede vriendin schreef deze wonderen soms toe aan de god die ik thuis had achtergelaten, maar soms troostte of verontrustte ik mijn vriendin door haar voor te spiegelen dat haar moeder achter al deze grote daden zat en ons onderweg geen ogenblik alleen had gelaten. 

Bij de ingang van het nationale park hadden we instructies gekregen. Er lopen hier beren rond, één beer per vierkante mijl, was ons verteld. Beren vallen niet zomaar spontaan mensen aan, maar je moet zorgen dat je nooit tussen moeder en jong in komt te staan en áls er een beer achter je aankomt, vlucht dan bergafwaarts. Beren kunnen razendsnel rennen, maar met hun korte voorpoten kunnen ze minder snel de helling af. Eten en alles wat lekker ruikt, moet je 's nachts ver bij je vandaan in een boom hangen. Op campings in het park staan hoge palen met haken, waar je je etenswaar in plastic tassen hoog op kunt hangen. Wij hingen ons eten in een boom op grote afstand. De volgende morgen was alles opengeklauwd en opgepeuzeld, tot onze zakjes koffiemelkpoeder aan toe. Of het een beer is geweest of een eekhoorn weten we niet. 

De volgende nacht sliepen we op een camping. Het was vroeg in het seizoen en wij waren zo ongeveer de enige gasten. Om warm te worden hadden we een klein vuurtje gemaakt in een vuurkuil. We hadden wat brood gegeten, maar geen boodschappen gedaan en verder geen eten bij ons. We hadden alleen nog een zakje marshmellows. 

Toen deden we onze geniale uitvinding. Uit gebrek aan iets beters, uit verveling, honger en joligheid besloten we een marshmellow op een stokje te steken en in het vuur te houden. Tot onze verbazing vloog het snoepgoed niet in de fik en het smolt ook niet helemaal, maar het bleek half gesmolten en licht gebruind goed te eten en het smaakte heerlijk. We besloten al onze marshmellows te roosteren en samen gezellig op te peuzelen. Het maakte onze koude en hongerige avond weer helemaal goed. 

Een paar dagen later kwamen we aan in Charlottesville, Virginia. Amerika is een enorm gastvrij land en we sliepen vaak onverwachts bij particulieren die we even daarvoor nog niet kenden. Zo ook in Charlottesville. Aan tafel vertelden we trots over onze uitvinding en onze avonturen in het nationale park. Lachend vertelden we hoe we zo gek waren geweest om marshmellows in het vuur te houden en dat dit heerlijk bleek te smaken. Het hele gezin keek ons met grote ogen aan. Maar dat doet toch iedereen!? In Nederland was het roosteren van zoetigheid nog onbekend, maar in Amerika bleek het al een oude traditie. Wéér was ik te laat met een geniale uitvinding. 

Dwangsomregeling voor hele overheid

Als de overheid een besluit over een aanvraag niet binnen de daarvoor wettelijk voorgeschreven termijn neemt, dan kan de aanvrager de overheid in gebreke stellen. Als dat ook niet helpt, dan kan hij een dwangsom opleggen om de overheid tot spoed te bewegen. Voor asielaanvragen is deze dwangsomregeling in juli 2020 tijdelijk opgeschort, omdat de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) enorme achterstanden had.

De regering stelt nu voor om alle vreemdelingenzaken definitief uit te zonderen van de dwangsomregeling. Om toch te verzekeren dat de IND tijdig beslist, worden elke maand cijfers over de voortgang in vreemdelingenzaken gepubliceerd. Bovendien belooft de regering het personeelsbestand van de IND voortaan op peil te houden, ook als het aantal asielaanvragen tijdelijk terugloopt.

De Raad van State constateert dat de dwangsomregeling in 2009 bewust is ingevoerd voor de hele overheid. De regering legt niet uit waarom vreemdelingenzaken zo uitzonderlijk zijn dat zij hiervan moeten worden uitgezonderd. De tijdelijke opschorting van de regeling om de achterstanden sneller weg te werken is nog aanvaardbaar, maar zonder nadere motivering geldt dat niet voor een definitieve afschaffing.

Bovendien betreft het voorstel vrijwel alleen personen die niet de Nederlandse nationaliteit hebben. Het voorstel leidt daarmee, ook al is dat niet beoogd, tot een indirect onderscheid op grond van nationaliteit. De Raad van State adviseert daarom het voorstel te heroverwegen. 

Bron: advies Raad van State 3-2-21, openbaar gemaakt 3-3-21.

Mijn commentaar

"Heroverwegen" betekent gewoon "weg met dit voorstel", geen uitzondering maken voor één overheidsdienst, de IND. Het regering beoogt met dit voorstel natuurlijk geen ongeoorloofd onderscheid (discriminatie). Dat snap ik ook wel. Maar het is voorstel is wel voorgekomen uit een nauwelijks te onderdrukken aandrang om te discrimineren. De ophef ontstond toen bleek dat asielzoekers grote sommen geld inden omdat hun aanvraag niet op tijd werd behandeld. Dat voelt inderdaad niet rechtvaardig: vreemdelingen die hier niet thuishoren maar die voordat ze naar huis terug gestuurd worden in de betaalde opvang nog gauw even een flinke som geld verdienen aan de uitgerekte procedure. Beide - het innen van dwangsommen en het te laat behandelen van een aanvraag - is ongewenst. In plaats van het probleem van de achterstanden op te lossen, koos de politiek ervoor om dan maar een uitzondering te maken in plaats van de IND en de verantwoordelijke staatssecretaris te dwingen hun werk goed te doen.

De dwangsomregeling is in 2009 ingevoerd en ik weet hoe zenuwachtig overheidsdiensten daar van werden. Ik herinner me dat zo goed omdat in dat jaar 2009-2010 mijn doodzieke broer lange tijd bij mij woonde en hij bij zijn gemeente een aanpassing aanvroeg voor de woning waar hij een klein kamertje huurde. Maar het was nog niet duidelijk welke kant zijn gezondheid op zou gaan - hij is later dat jaar overleden - en dus welke aanpassingen nu precies nodig waren. Daarom vroeg de gemeente de aanvraag in te trekken met als expliciet argument de dwangsom te voorkomen. Johan voldeed onmiddellijk aan die wens en ik was dat met hem eens, de situatie was dringend maar ook onduidelijk en je wilt de overheid niet op kosten jagen. Wel ontvlamde later alsnog mijn boosheid toen er een gortdroog briefje kwam waarin stond dat de gemeente niets voor hem kon doen omdat hij zijn aanvraag had ingetrokken. Door de coulance van mijn broer gebeurde er vervolgens niets. Toen hij een half jaar later naar een hospice verhuisde, stootte hij opnieuw op zo'n alles-of-niets-regel. Hij mocht zijn perfect op maat gemaakte rolstoel niet meenemen in de instelling, omdat voorzieningen in een instelling niet door de gemeente betaald worden, maar uit een ander potje. Daardoor was hij de laatste twee maanden van zijn leven nog meer bedlegerig dan voorzien. 

Of dreigen met dwangsommen het beste middel is om ambtenaren aan het werk te krijgen, is de vraag. Vaak zijn kwesties, zoals woningaanpassing of een asielaanvraag, te ingewikkeld om binnen de gestelde wettelijke termijn volledig af te handelen. Aan de andere kant is die dwangsom niet voor niks ingevoerd, het gaat om een evenwicht van rechten en plichten, het moet de positie van de burger sterker maken tegenover een almachtige overheid. En de overheid moet zich aan haar eigen regels houden, anders zwaait er wat. Of dat zwaaien met geld moet zijn, daar kan je over twisten, maar als je het instrument van de dwangsom inzet, dan moet je geen uitzondering maken voor de immigratiedienst en mensen met een kleurtje.

Tanktop

In the Summer of 1980 my girlfriend and I stayed and worked at a minifarm in a idyllic hippie-like environment on Vancouver Island, British Columbia, Canada. Our host was Lillian, mother of two little boys then. We took care of the vegetable garden, two goats, an ox and a number of chickens. I learned to milk the goats, and I celebrated my 25th birthday there, the best birthday ever. Hm, without guests, sorry, just my girlfriend and I. 

Like here in the Netherlands, apparently it was beautiful spring weather out there this week, since Lillian wrote on Facebook: "You know Spring is really in the air when you not only take off your jacket to work in the yard, but dig a sun hat out of the closet. Got so warm I stripped down to a tank top for awhile. Yay!"

I still have to learn English, and at age of 65 some new Dutch words as well. I wrote this comment: 

"I had never heard the word tank top, and when Lillian strips down I'm obviously interested in the details, so I looked up the word in Dutch. It appears the Dutch word for "tank top" is "tanktop". That didn't bring me much further. I pictured Lillian on top of a tank, this beautiful spring of 1945, when the Dutch cheered our Canadian liberators rolling down the streets. Luckily there was this other picture as well, so I more or less have an idea now how far Lillian and the Canadian climate went today."

On top of a tank

Tank top

WOZ

De jaarlijkse aanslag van het regionale belastingkantoor is weer binnen, met de lokale belastingen van de gemeente en het waterschap. Voor mij zijn de lokale lasten per jaar meer dan mijn inkomsten per maand. Anders gezegd, ik betaal per jaar ruim een maandinkomen aan belastingen. Dat inkomen moet ik vervolgens grotendeels lenen, dus aan het eind van de rit betaal ik deze belastingen niet alleen naar de waarde van mijn woning maar ook uit de waarde van mijn woning. Ik kan geen vrijstelling krijgen, omdat ik niet alleen een arme sloeber ben maar ook een vermogend man. Landlord en grootgrondbezitter. Hoewel het om stevige bedragen gaat, zul je mij niet horen klagen, want de opbrengst is nuttig voor droge voeten, schoon water, riolering, afvalverwerking, openbare werken, gemeentelijke zorg en nog veel meer. Daar profiteert de hele gemeenschap van en ikzelf dus ook. 

Bovenaan de aanslag is ook weer de nieuwe WOZ-waarde vermeld, de waarde van mijn onroerende zaken: mijn huis en grond. Die waarde is gigantisch gestegen. In de reacties op Facebook zie ik zoals elk jaar rond deze tijd de begrippen WOZ en OZB weer vrijelijk door elkaar gehaald. "Is de gemeente gek geworden door de WOZ zoveel te verhogen?" In een commentaar heb ik toch maar weer wat uitleg gegeven. 

Niet de gemeente bepaalt de huizenprijzen maar de markt, dus de prijs die kopers en verkopers overeenkomen op basis van vraag en aanbod. Als je vindt dat de WOZ, de waarde van je onroerende zaken (zoals grond, woning, bedrijfspand) te hoog is berekend (dit gebeurt op basis van verkoopprijzen van vergelijkbare woningen e.d. in de omgeving) dan kan je daar bezwaar tegen maken en met argumenten en bijvoorbeeld foto's, waaruit bijvoorbeeld blijkt dat het pand bouwvallig is of dat er een verkeerde referentiewoning is gebruikt, aantonen dat de berekende waarde niet klopt. Bij twijfel kan je je woning laten taxeren. De onroerende-zaakbelasting (OZB) gaat niet gelijkmatig en automatisch omhoog met de waardestijging van je woning maar wordt elk jaar vastgesteld bij de begroting door de gemeenteraad. Dit wordt dus inderdaad bepaald door de vraag hoeveel de gemeente aan geld nodig heeft, door de kwaliteit van de voorzieningen en leefomgeving die we wensen en hoeveel kosten daarmee gemoeid zijn. De belastingen gaan inderdaad omhoog; daar kan je de politiek op aanspreken op het moment dat die discussie speelt, dus in het voorafgaande jaar. Bij een sterke stijging van de WOZ-waarde wordt meestal besloten om het OZB-percentage te verlagen, zodat de belastingen (veel) minder snel stijgen dan de woningwaarde. Zo kan er met de waardestijging van de woningen, waardoor de bevolking bij elkaar dus meer vermogen heeft, inderdaad meer uitgegeven worden aan voorzieningen en leefomgeving. Het is dus niet zo dat de gemeente die waardestijging opsoupeert. De vraag hoeveel we aan voorzieningen uit willen geven is een politieke vraag, die op zich los staat van de WOZ.

Iemand voegt hier aan toe: De gemeente maakt een berekening op basis van de de gewenste totaal-uitkomst, rekening houdend met de totale waarde van de woningen in de gemeente. Voorbeeld: als de waarde van de woningen fors omhoog gaat, gaat het tarief dus fors omlaag. De gewenste totale opbrengst wordt wel ieder jaar iets verhoogd. Dat is ook logisch omdat de kosten van de gemeente ook omhoog gaan vanwege de inflatie. Dit jaar zat de grootste stijging bij de afvalstoffenheffing, daar is de gemeente zelf ook echt meer geld aan kwijt.

Een ander: De uitgaven van de gemeente worden betaald vanuit wat men binnenkrijgt vanuit deze belasting. Het wordt letterlijk gedeeld door het aantal huizen en de hoogte van de verkoopwaarde. Als de gemeente veel wil gaan doen en je hebt een groot huis, dan betaal je dus meer belasting. Maar wellicht vind je de dingen die ermee betaald worden ook goed en kun je zo ook blij zijn met je bijdrage?

Zie ook mijn eerdere blogs over de OZB.