De politie van Sierra Leone staat op de derde plaats van Afrikaanse landen als het gaat om het betalen van steekpenningen aan de politie. In een onderzoek naar 39 Afrikaanse landen antwoordde bijna de helft van de mensten (46%) dat de meeste of alle van hun politiemensen corrupt zijn. Dit staat in het meest recente Afrobarometer-rapport.
Van degenen die hulp van de politie vroegen, meldde 36% dat ze steekpenningen moesten betalen om hulp te krijgen. Zo'n 37% van de ondervraagden moest in contact met de politie geld betalen om problemen te voorkomen, in Liberia is dit zelfs 70%. Van de ondervraagde burgers in de 39 onderzochte landen stelt 29% dat hun politie "vaak" of "altijd" zelf in criminele activiteiten betrokken is en volgens 27% gebeurt dit "soms".
De top 10 van Afrikaanse landen met een corrupte politie is: Liberia, Nigeria, Sierra Leone, Oeganda, Congo-Brazzaville, Kameroen, Burkina Faso, Guinea, Kenia en Gabon.
Mijn blik op Sierra Leone
Toen ik Sierra Leone bezocht in 2014 kon ik om de corruptie niet heen. Iedereen sprak erover, ik werd er zelfs spontaan over aangesproken op een terras. Mensen lijden er dagelijks onder en doen er ook aan mee. Ze moeten wel en deels is het ook onderdeel van de informele economie, iedereen handelt en sjaggert, voor wat hoort wat, het is normaal. Ik schreef daar eerder over in mijn blog van 9 maart 2015 'Provide for the provider". Die titel slaat op de verhalen die ik hoorde van studenten. Als je bij het inleveren van je scriptie, proefwerk of werkstuk niet wat biljetten tussen de bladzijden stopt, dan kan de docent alsnog vragen: "Who didn't provide for the provider?" Als je niet dokt, dan kan je een goed cijfer wel vergeten. Meisjes bieden hun lichaam aan. Een moeder die ik sprak, betaalde de kleuterschooljuf om te voorkomen dat die haar dochter in de klas zou slaan. Dat werkte, maar vervolgens sloeg de juf een klasgenootje, met het verzoek om ook voor haar te betalen.
Toen ik mijn visum aanvroeg op de Sierra Leoonse ambassade in Londen volgde ik het advies om een biljet van tien pond in mijn paspoort te voegen om een afwijzing te voorkomen. Bij aankomst op Lungi Airport in Sierra Leone vroeg de douane om geld en zo ook bij mijn vertrek. Mijn Sierra Leoonse reisgenoot was doodsbang dat wij door mijn onwetendheid in aanraking zouden komen met de politie, want een lijntje naar het rijke Westen is een welkome geldbron. Mijn reisgenoot ging een week eerder naar huis en ik verbleef die laatste week in een guesthouse vlakbij het strand, waar men mij waarschuwde om 's avonds in het donker niet alleen over straat te gaan. Op een middag raakte ik in gesprek met een politie-agente bij een kleine politiepost langs de weg en ik vroeg haar om advies. Ze reageerde vriendelijk en vroeg waar ik verbleef. Ik vertelde de naam van het guesthouse, maar toen ze vervolgens mijn kamernummer vroeg, besefte ik ineens dat het haar niet ging om police duty, maar om haar in de avond uit haar uniform te helpen, ten faveure van beiderlei kunne.
Onlangs werd ik gebeld door de politie in Freetown. Mijn jonge vriend zat in de cel en er was geld nodig om hem eruit te krijgen. Er was bij hem ingebroken - dat had hij me al verteld - en daarbij was een telefoon gestolen die hij zou repareren voor iemand anders. Bij ons zou dat een aansprakelijkheidskwestie zijn. Ik had hem al cynisch voorgehouden, dat bij ons de dader naar de gevangenis gaat en niet het slachtoffer. Maar een week later zat hij in de politiecel om hem te dwingen te betalen. Na wat heen en weer gepraat met de politie-agente die contact met mij had opgenomen - ik benadrukte dat mijn vriend een onschuldig slachtoffer was en ik 'bedankte' haar vriendelijk dat zij goed voor hem zou zorgen - ontving ik een dramatische video van een aantal mannen met ontbloot bovenlijf in een betonnen hok achter dikke tralies. Mijn jonge vriend stak zijn armen door de tralies en smeekte mij om hem te helpen, "Uncle Ytzen, you are the only one I have", bleef hij roepen. Ik wilde hem wel helpen maar hier stapte ik niet in. Voor ik het weet zijn die tralies ook een verdienmodel en heb ik als westerling een abonnement op het politiebureau. Gelukkig was er een tante die kon bijspringen en hem vrijkreeg. Zijn eigen moeder is bij de politie maar daarmee verdien je nauwelijks genoeg voor wat eten. Na veel moeite - waarbij ik met een aantal vrienden via crowd funding heb geholpen - is zij uitgezonden met een internationale politiemacht in een ander door oorlog geteisterd land en verdient zij wat meer.
Mijn vriend beviel het kennelijk wel in het gevang, want hij heeft nu gesolliciteerd bij het gevangeniswezen, waar ze verschillende vacatures hebben. Hij heeft zijn sollicitatieformulier ingediend en komt in aanmerking voor een baan. Maar dan moet hij eerst aan de contactpersoon een envelop met een niet nader aangeduid bedrag geven en als hij de baan krijgt, moet hij hem maandelijks voorzien van rijst. De tralies zijn dus geen gegarandeerde scheiding tussen goed en kwaad. De mensen willen wel af van de corruptie, maar hoe doorbreek je de spiraal. Het is de prijs van armoede.
Styloblog 09-03-2015 Provide the provider
Geen opmerkingen:
Een reactie posten