De wereld is een dorp. Maar het dorpsleven is niet zo eenvoudig en vredig. De laatste tijd maak ik mij regelmatig zorgen om "mijn tweeling", twee jonge mensen die allebei geboren zijn in februari 1995, nu dus 27, de één in West-Afrika, de ander in Zuid-Afrika. Freetown en Soweto, en beiden worstelend om hun bestaan. Bij beiden ben ik nauw betrokken; ik word als familie, als vader en oom gezien. Vanuit Soweto, Freetown en zelfs via Erbil in Irak hoorde ik bezorgde berichten. Geweldadige rellen in Sierra Leone, zie hier, maar ook zorgen in Zuid-Afrika (zie hieronder).
De Zuid-Afrikaanse vond een goede baan in Duitsland, waar ze al een tijdje bij een gezin woonde. Haar werkgever heeft haar dringend nodig en het gaat om werk dat geen Duitser kan doen. Maar ze moet Duitsland verlaten om er te mogen zijn. Ze vloog vrijdag (12/8) naar huis om maandag als eerste een visum en werkvergunning aan te vragen bij de Duitse ambassade in Pretoria. Onderweg had ik contact met haar. Ze had nog één onmisbaar formulier nodig in de dikke stapel documenten voor haar visumaanvraag, een door haar toekomstige werkgever ondertekende Erklärung zum Beschäftigungsverhältnis. De laatste werkdag vóór haar afspraak op de ambassade zweefde ze boven Afrika en kon ze dus niet op formulierenjacht. Heel toevallig is het kantoor van haar toekomstige werkgever precies om de hoek van het huis waar ik deze weken verblijf in München, nog geen vijf minuten lopen, en kon ik het formulier voor haar regelen. Ze is meer dan gekwalificeerd voor het werk en er is een nijpend tekort aan personeel, dus nu maar hopen dat de Duitse autoriteiten ook echt naar de inhoud kijken. Het leven in Soweto is zwaar en ze voelt zich veilig en thuis in Duitsland en kan daar nuttig werk doen en zich verder ontwikkelen. Er wordt op haar gewacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten