Mijn webdagboek van 2004 begon ik met Wat te doen bij een aardbeving? Daarin deed ik verslag van een gesprek met mijn Japanse kamergenoot in een Arabische hostel in Jeruzalem. Ik citeer: "Als je 's nachts wakker wordt van een aardbeving, moet je direct in je schoenen schieten, omdat je even later misschien over gebroken glas moet vluchten. Als er tijd voor is, zet je snel de deur open, omdat die klem kan komen te zitten, waardoor je niet meer wegkunt. Daarna duik je onder een tafel of een andere natuurlijke schuilplaats. Als de aardbeving voorbij is, moet je de radio of televisie aan zetten en horen of er een vloedgolf op komst is. Als er een vloedgolf komt, moet je zo snel mogelijk de bergen in vluchten en daar wachten tot alles voorbij is."
Als je direct aan de kust woont of je schuilplaats is niet sterk genoeg, dan heb je misschien weinig aan deze raad. Maar toch blijkt hieruit hoe de Japanners beter zijn voorbereid op zo'n situatie.
Precies een maand later citeerde ik "Key findings of the Pentagon: By 2007 violent storms smash coastal barriers rendering large parts of the Netherlands inhabitable. Cities like The Hague are abandoned." Een scenario waarover ik toen wat lacherig deed, maar dat nu weer bij mij naar boven komt om het onvoorstelbare voor te stellen.
Het onvoorstelbare voorstellen. Ik herinner mij het zware aanrollende geluid, de muren die beginnen te spreken, het plafond dat boven mij heen en weer gaat als ik wakker wordt tijdens een aardbeving (6.5) in Mexico in 1980. De schrik, de angst, dan de berusting, het was goed zo. En toen het ophield en niemand in de directe omgeving gewond was, de verbazing, de ontkenning en het ongeloof, totdat we het de volgende in de krant lazen: 200 muertos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten