Abdul vroeg me de brief van Justitie te openen, want hij zou die avond niet thuis komen. "Bij Koninklijk Besluit is u het Nederlanderschap verleend". De tranen sprongen me in de ogen. Omdat ik Nederlander zijn zo belangrijk vind? Omdat mijn huisgenoot een oorlog overleefd heeft? Omdat hij nu in rust kan werken aan zijn toekomst? Ik weet het niet.
De brief zelf was gortdroog en 'machinaal aangemaakt en daarom niet ondertekend' en het besluit - zo bleek uit het datumstempel - was al een maand oud. Men pleit wel eens voor een ceremonie - met vlag en lied en eed. Ik heb het daar niet zo op, maar tòch.
Ik stuurde snel een smsje: "Abdul, je bent Nederlander!"
Lijkt me inderdaad een mooi moment.
BeantwoordenVerwijderenBCL
Toen ik nog in een flatgebouw met internationale allure woonde (Marrokanen, Ex-Joegoslaven, Vietnamezen enz.) trof ik daar eens iemand in de lift, die zojuist een nieuw identiteitspapier op het gemeentehuis had gehaald. Hij liet het mij vol vreugde zien: hij was net Nederlander geworden. Dat maakte op mij wel indruk. Johan Lont
BeantwoordenVerwijderen