Terwijl we op de bus zaten te wachten, zagen we aan de overkant van de drukke provinciale weg een moedereend met haar kuiken. Ze stonden op een dam naar een boomgaard die hun sloot onderbrak. Ze zouden toch de weg niet oversteken? Uiteindelijk lukte het de moeder haar kind weer in de sloot te lokken.
Maar even later kwam enkele tientallen meters verder het kuiken (nee, het was z'n grote broer) te voorschijn uit het gras langs de sloot en stak in een rechte lijn de drukke weg over. Als in een vertraagde film zagen we het schouwspel aan, we konden niks doen. Zou het goed gaan? Een auto stopte. Het kuiken bereikte veilig de overkant.
Maar daar kwam ineens moeder en het andere kuikentje uit de berm en ze staken samen de weg over. Weer dreigde het mis te gaan, maar een auto stopte en de eenden bereikten ongeschonden de overkant. Ze verdwenen door een brede berm naar een andere sloot.
Maar het gevaar was nog niet geweken. Ineens stoof er een mannetjeseend op uit de sloot en joeg luid kwakend en fladderend de moeder weg. Was het de vader van de kinderen, die niets meer met haar te maken wilde hebben? Of waren de kleintjes bij een boze buurman beland die geen onbekenden op zijn erf dulde? De kleintjes bleven onzichtbaar in de sloot, moeder vloog over de provinciale weg terug naar huis. Luid kwakend stond ze daar op de dam naar de boomgaard. Het verkeer raasde door. We konden haar niet helpen.
Daar kwam onze bus. Hoe het is afgelopen, zullen we nooit weten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten