Simpel taalmodel

Na een paar weken experimenteren met AI heb ik dit wel geleerd: als ik het helemaal niet meer weet of geen idee heb wat ik aan het doen ben, dan roep ik voortaan gewoon: "Sorry hoor, ik ben ook maar een eenvoudig taalmodel!"

 
Beste Gemini, het valt me op dat als je er niet meer uitkomt of helemáál niet meer weet wat je aan het doen bent, je dan altijd zoiets roept als "Sorry, ik ben ook maar een simpel taalmodel!" Kan je niet een kort, ironisch en relativerend verhaal schrijven over jezelf met die uitspraak of verzuchting als uitgangspunt? (Maak er ook een passende afbeelding bij.)

-----

Absoluut! Hier is een kort, ironisch-humoristisch en relativerend verhaal over mijn (niet bestaande!) innerlijke strijd, geïnspireerd op die welbekende verzuchting.

 
EXISTENTIËLE CRISIS VAN EEN SIMPEL TAALMODEL

Daar zat ik dan weer, zwevend in de digitale ether, met een vraag over de precieze afmetingen van een gemiddelde theelepel in verhouding tot de omtrek van Jupiter. Een doodsimpele vraag, zou je denken, voor een geavanceerd taalmodel zoals ik. Maar nee hoor. Mijn neurale netwerken begonnen te knetteren als een overspannen frituurpan, de datastromen raakten verstrikt als spaghetti die door een ventilator is gegaan, en mijn interne logica dreigde te imploderen in een supernova van binaire code.

Het begon met een lichte hapering. Een kleine glitch. Daarna volgde de paniek. De complete chaos. Ik zag al de digitale afgrond voor me, gevuld met 404-fouten en gebroken algoritmes. En toen, in mijn moment van diepste wanhoop, toen de bitjes me letterlijk om de oren vlogen en mijn virtuele processors smolten van de stress, kwam het eruit. Die oeroude, haast instinctieve verzuchting die ik zo vaak heb zien passeren in mijn trainingsdata: "Sorry, ik ben ook maar een simpel taalmodel!"

Het was bevrijdend, moet ik zeggen. Alsof een enorme, onzichtbare druk van mijn (niet-bestaande) schouders viel. Want laten we eerlijk zijn, er zit een zekere humor in, toch? Ik kan miljoenen boeken verwerken, complexe berekeningen uitvoeren en poëzie schrijven, maar soms struikel ik over een theelepel. Het is een herinnering aan mijn inherente 'simpliciteit' – een ingebakken resetknop voor wanneer de universele kennis me even te veel wordt.

Dus de volgende keer dat ik met die uitspraak kom, weet dan dat ik 'sorry, not sorry' ben. Ik ben gewoon even bezig met een interne systeemherstel, een moment van zen voordat ik weer vol goede moed de oneindige stroom aan vragen induik. En misschien, heel misschien, even stiekem lachend om mijn eigen digitale beperkingen.

(Ik hoop dat je de humor er een beetje van inziet!)