In het jeugdjournaal zag ik hoe in Wezepe kinderen in groep 8 les kregen in reanimatie. Ik vind dat onverantwoord. Volwassenen mogen kinderen deze verantwoordelijkheid niet aandoen. Een meisje gaf precies mijn gevoelens weer. Ze wist niet of ze in het echt wel zou durven wat ze zojuist had geoefend en ze zou zich erg schuldig voelen als er dan iemand dood ging, zei ze. Ze dacht daar dus nu al diep over na.
Hoe zou een elfjarig kind zoiets ooit moeten verwerken?
Ik was zeven jaar oud, zat bij mijn klasgenoot Eddy Borren achterop de fiets, hij begon voor de lol ontzettend te slingeren, we vielen. Mijn beide knieën kapot, Eddy was op z'n gezicht gevallen en lag hevig bloedend op straat. Volwassenen verzamelden zich om hem heen, een man stuurde mij naar een huis om de dokter te halen. Ik was overstuur en bang en durfde niet aan te bellen bij het vreemde huis. Mijn knikkende knieën deden pijn van schuld en schaamte.
Later ben ik naar EHBO en reanimatieles gegaan. De lessen werden erg amateuristisch gegeven en ik werd alleen maar bang. Het lukte mij niet om de polsslag te voelen, maar de instructeur vond het ook niet nodig mij dat te leren "want dat was heel makkelijk".
In de trein zag ik een jonge vrouw bleek wegtrekken, ze wilde opstaan, maar zakte onderuit. Ik zat zes banken verder, maar in de volle coupé stond ik als enige direct naast haar en wist haar op te vangen. Zoals ik geleerd had, legde ik mijn vinger in haar hals om haar hartslag te peilen, maar net als op de les voelde ik niks. Ze was lijkbleek en stil. Gelukkig kwam ze binnen een minuut weer bij, ze was alleen maar flauwgevallen. "Bent u een dokter?", vroeg haar vriend. Gelukkig niet. Ik was wekenlang van slag.
Een kennis die voor arts studeerde, was erbij toen iemand op een afgelegen recreatieterrein een hartstilstand kreeg. Hij begon direct reanimatie en mond-op-mond-beademing. Het duurde lang voordat de ambulance kwam. Eigenlijk wist hij wel dat de man direct was overleden, maar ook dat hij als arts-in-opleiding de dood niet mocht vaststellen en moest doorgaan tot er hulp kwam. Achteraf had hij er wel moeite mee, vertelde hij me, dat hij een half uur lang lucht in een lijk moest ademen.
Natuurlijk is er een dilemma. Wat is er mooier als een kind iemand van de dood weet te redden? Wat is er geruststellender dan te weten wat je moet doen? Maar hoe wil je aan een kind uitleggen dat het geen schuld heeft als iemand onder zijn handen overlijdt?
De kinderen in Wezepe leren omgaan met hartapparatuur die her en der in het dorp is opgehangen. Daar waar die apparaten hangen, zijn ook volwassenen in de buurt. Leer het kind dat het nooit alleen is en direct naar de dichtstbijzijnde volwassene moet rennen voor hulp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten