Dit blog gaat helemaal nérgens over. Dat ik vanmiddag een kwartier lang met bloed, zweet en tranen heb geworsteld om een nieuwe papierrol in een handdoekdispenser te plaatsen totdat ik het uiteindelijk geërgerd moest opgeven. En dat ik vanavond thuis, terwijl ik een kopje oploskoffie opgiet, in een flits ineens precies weet hoe het moet.
Eén keer in de week werk ik op kantoor bij de stichting de Tussenvoorziening in Utrecht, waar ik een nieuwsbrief redigeer voor vrijwilligers. Ik zag dat de rol papieren handdoeken in het toilet op was en vroeg waar ik dat kon melden. Bij de receptie. Ik stelde mij voor dat er een team experts uit Zweden moest komen (Tork is een gedeponeerd handelsmerk van de Svenska Cellulosa Aktiebolaget - het is maar dat je het weet), maar de receptioniste leidde mij meteen naar de voorraadkast met een stelling papieren rollen van diverse soorten en maten. Zelfredzaamheid staat bij de Tussenvoorziening hoog aangeschreven. We hadden geen van beiden enig idee welke de juiste was, dus ik nam verschillende rollen mee naar boven, waar ik eerst minuten lang de buitenkant van de ronde, afgesloten dispenser bestudeerde. Uiteindelijk ontdekte ik bovenin twee kleine gleufjes en omdat ik geloof dat er niets zomaar zonder doel is in deze wereld, bedacht ik dat die mij toegang zouden moeten kunnen verschaffen tot het innerlijk van de houder. Ik pakte mijn sleutelbos en stak het kleinste sleuteltje in één van de gleufjes, verroerde daarmee voorzichtig iets onzichtbaars en inderdaad kwam de kap los.
Maar daarna begon de worsteling pas. Welke rol en hoe te plaatsen? Ik peuterde de sticker van de buitenkant van één van de rollen los om een begin te hebben. Het papier moest door een gat aan de onderkant van de dispenser gevoerd worden - dat begreep ik nog - maar wat ik ook probeerde, telkens stond de zware rol dan op zijn eigen doorvoer en liep vast zodra je er aan trok. Uiteindelijk gaf ik het op en legde ik één van de rollen (die met een kartonnen koker in de kern) bij de wasbak en bracht de andere rollen weer naar het magazijn.
Vanavond thuis zag ik, tijdens het koffie opschenken, ineens met mijn geestesoog in een flits fotografisch dat één van de rollen die ik teruggezet heb geen kartonnen kern bevat, maar in het midden nogal verfrommeld eindigt. Dat was mij vanmiddag helemaal niet opgevallen. In een fractie van een seconde begreep ik ineens dat ik die rol had moeten plaatsen en het verfrommelde papier vanuit het midden door het gat had moeten voeren. Probleem opgelost.
We hebben deze ervaring misschien allemaal wel en toch blijft het verwonderen. Hoe had ik zo dom kunnen zijn? En hoe kan het dat in één onbewaakt ogenblik de domheid oplost en ik ineens precies zie hoe het zit en alles begrijp.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten