Dweil

Op mijn boodschappenlijstje staat dat ik een nieuwe dweil nodig heb. Ik sta in de schoonmaakhoek van de Hema. Ze hebben alles. Moppers, wipers, swipers, dipers, knipers. Maar geen dweilen.Ik vraag een medewerkster. Rond de veertig schat ik haar. Ze weet alles. Ze loopt met mij terug naar de schoonmaakhoek en wijst mij op alles. Moppers, wipers, swipers, dipers, knipers. Ik mag kiezen. Alles. Maar geen dweil. Ik wil een dweil.

Ze kijkt me niet begrijpend aan. Een dweil? Ze heeft geen idee wat dat is.

En zo zie ik mijzelf staan in de schoonmaakhoek van de Hema, druk bezig met woord en gebaar aan een medewerkster uit te leggen wat een dweil is. Met mijn handen gebaar ik een vierkant, zo groot ongeveer, 50 bij 50 misschien, een gestikte doek, grijzig wit.

Ze haalt haar schouders op. Ze heeft geen idee. Ze kijkt nog een keer hoopvol naar de hoek met moppers, wipers, swipers, dipers, knipers. Niets van dat alles? Nee, ik wil een dweil.

"Ik ben van een andere generatie, zie ik wel", zeg ik, terwijl ik haar bedank voor de service. Ik voel me een oude dweil.