Het been

Tijdens het laatste jaar van zijn leven zijn mijn broer Johan (1959-2010) en ik (1955-....) nauw met elkaar opgetrokken. Ruim een half jaar woonde hij bij mij, met een ziekenhuisbed in de woonkamer, totdat hij niet meer zelfstandig uit bed kon komen en een periode van ziekenhuisopnames, kliniek, zorghotel en hospice volgde. Het been met het gezwel was geamputeerd (véél te laat vond ik, de artsen verkeerden lang in de ontkenningsfase) en door de uitzaaiingen raakte hij later ook aan zijn andere been verlamd. De enige keer dat ik hem na veel oefenen een paar dagen alleen had gelaten, werd hij door een ambulance opgehaald en met 170 km per uur (Johan lette op dit soort specifieke details) van Houten naar het Radboud in Nijmegen gereden.

Ondanks de donkere wolken hadden we vaak veel lol samen. Zoals toen we bij mij in de woonkamer de glossy brochures doorbladerden voor een nieuw been dat Johan uit mocht zoeken. Een viertal dure merkbenen streden om de aandacht, het ene met nog meer opties en specificaties dan de andere. Zoals bluetooth.

Johan was afgestudeerd als chemisch technoloog, hoogbegaafd en heel erg geïnteresseerd in technische mogelijkheden. Qua medische zorg was het Radboud een ramp, het calamiteitenhospitaal noemde ik het, maar met de techniek, logistiek, het ondergrondse gangenstelsel en het project van de ingrijpende verbouwing van het complex verveelden we ons daar nooit. Als Johan weer eens door een scanner was gehaald, dan kreeg ik op de terugweg van Nijmegen naar Houten - wat heb ik veel kilometers gemaakt als chauffeur dat jaar - van Johan met stralende ogen een gedetailleerd exposé over de verschillen in techniek en straling van Röntgen, CT, catscan, MRI of wat er verder maar te stralen valt. Over de uitslag (dat Johan dood zou gaan, was mij al heel snel duidelijk) sprak hij niet, dat vond hij in het geheel van de belevenis een minder interessant detail.

 
Ik zie ons nog zitten in mijn woonkamer met die glanzende brochures, ronkend wervende teksten, indrukwekkende lijsten van specs. Het ene been na het andere. Bluetooth. Om het elektronische kniegewricht af te stellen. Wie wil dat niet? We lachten.

 
Het nieuwe been is er nooit gekomen. Hij heeft dat niet gehaald. Misschien... denk ik... als hij dat oude, te korte been, waar hij al jaren vóór de kanker leunend op een stok uit het bos pijnlijk mee strompelde, eerder had kunnen inruilen.

 
Maar wat hebben we een voorpret gehad met dat veelbelovend been. Het liep anders. Facebook herinnert mij er vandaag aan. Maar ik was het niet vergeten.

Twitter/Facebook 18 maart 2010

@ytzen Wow, can you download dance music? RT @jclont: The Rheo Knee® has plug-and-play design and bluetooth. How cool is that!