Dit filmpje zag ik net voorbij komen op Twitter, met als toelichting:
<< 'Stress-induced idiopathic head tremors' caused by fireworks. Other dogs/animals experience lots of stress & spend the evening in fear. There are cases where animals died because of stress. >>
Een aantal jaren geleden heb ik bij vrienden in Amsterdam op een hond gepast die bij vuurwerk of onweer paniekaanvallen kreeg en dan over het hele lichaam trilde, zoals de hond in het filmpje maar dan erger. Ik herinner mij een paniekaanval rond drie uur 's nachts, het dier kwam naar mijn slaapkamer, bleef daar staan en verzette daarna geen stap meer vooruit of achteruit, maar door het trillen van haar hele lichaam klonken haar nagels op het zeil alsof ze aan het rennen was. Ik heb mijn hand bijna dwingend maar heel rustig op haar gelegd en haar 'dwingend-vriendelijk', bijna streng maar met kalme stem, toegesproken om haar het gevoel te geven dat ik de situatie onder controle had en ze mij alleen maar hoefde te volgen. Haar hart ging zó zichtbaar en heftig te keer dat ik dacht en eigenlijk hoopte dat dit vitale orgaan het zou begeven. Ik wist dat haar 'baasjes' daar vrede mee zouden hebben als ze thuiskwamen en ik zou uitleggen hoe het was gegaan. Na een klein half uur kwam er eindelijk een eind aan het trillen en schudden en is ze weer gaan slapen.
Vorig jaar (2019-2020) heb ik tijdens de jaarwisseling gepast op de hond van vrienden in de binnenstad van Utrecht. Die hond is aan lawaai gewend en niet bang voor vuurwerk. Bij het uitlaten de laatste dagen van het jaar moest ik mijn best doen om niet te schrikken van vuurwerk en mijn onrust alsnog over te brengen op de hond. Eén keer dook ik weg voor een harde knal, die toen ik opkeek van de andere kant van de weg bleek te komen. De hond keek er nauwelijks van op. Deze hond zou de Gouden Koets kunnen trekken op Prinsjesdag.
Maar één keer werd het ook deze hond te veel. Het was geen knalvuurwerk maar siervuurwerk waar hij van schrok. Het was vroeg in de avond en ik had er niet op gerekend. We liepen door het Zocher's park aan de binnenkant van de singel toen aan de overkant van het water en de weg een groepje mensen een paar vuurpijlen afschoten, die de lucht helder kleurden. Er was geen ontsnappen aan. De hond keek angstig omhoog, afwisselend naar mij en de lucht, dook weg en naar voren, en begon hoog te piepen, wat ik deze grote hond nog nooit had horen doen. Ik hield hem strak aan de riem (andere dagen loopt hij los, maar niet eind december) en liet hem in mijn tempo doorlopen, hem ook gedecideerd toesprekend.
Toen rond middernacht het luide knallen om het huis begon, werd hij weer even onrustig. Ik schoof het gordijn opzij, hij sprong tegen de vensterbank en samen keken we vanuit de woonkamer op de eerste verdieping naar buiten. Ondertussen beschreef ik rustig wat ik zag, niet dat hij mij zou verstaan, of misschien wél, maar om hem het gevoel te geven dat de situatie normaal en onder controle was. Na een minuutje heb ik het gordijn weer dicht geschoven, ben in een luie stoel gaan zitten en de hond kwam rustig aan mijn voeten liggen.
Dit jaar was de hond met zijn baasjes in Zeeland, in een huisje aan de kust bij Westkapelle. Weg van de stress van de stad. Maar net als bij mij in de straat in het rustieke Houten klonk daar ondanks het vuurwerkverbod meer vuurwerk dan in andere jaren in de Utrechtse binnenstad. Gelukkig kan deze stadshond er tegen en kon hij de volgende dag zijn stress er weer uit rennen op het strand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten