Gemini, schrijf een verhaal over het verschil in zin tussen laatste woorden van een stervende en aan een stervende. De stervende kan nog net een zonde opbiechten, de waarheid vertellen, uitleg geven over wat er gebeurd is, vertellen dat hij van je houdt of waar de sleutels liggen, de code van de kluis of het wachtwoord van de computer. Met die laatste woorden kunnen de nabestaanden getroost of praktisch verder. Omgekeerd verdwijnen de laatste woorden aan de stervende even later in het graf. Er is dus een verschil in "zin" of de stervende als laatste woorden "ik hou van jou" hoort of zegt. Werk die gedachten uit in een verhaal.
De zin van laatste woorden
De afgelopen uren had Anna onafgebroken tegen Willem gepraat, herinneringen opgehaald aan hun lange, liefdevolle leven samen. Ze vertelde over hun eerste ontmoeting, de geboorte van hun kinderen, de reizen die ze hadden gemaakt. Ze sprak haar liefde uit, keer op keer, in de hoop dat haar woorden nog iets van betekenis voor hem hadden, dat ze de nevel van de pijn en de medicatie konden doordringen.
"Weet je nog, Willem," fluisterde ze zacht, "die keer in Parijs, toen we verdwaald raakten en uiteindelijk in die kleine bistro belandden? De ober dacht dat we net getrouwd waren..." Een vage glimlach flitste over Willems gezicht. Anna's hart warmde even op, een sprankje hoop in de duisternis.
Even later opende Willem moeizaam zijn ogen. Zijn blik was wazig, maar hij leek Anna te herkennen. Zijn lippen bewogen traag. "Anna..." fluisterde hij, zijn stem nauwelijks hoorbaar. "Ik... ik ben zo... dankbaar..."
Voor Anna waren deze laatste woorden van Willem van onschatbare waarde. Ze waren een bevestiging van hun gedeelde leven, een uiting van liefde en dankbaarheid die ze voor altijd in haar hart zou koesteren. Deze woorden zouden haar troosten in de eenzame nachten die zouden komen, een bewijs van de diepe band die ze hadden gehad. De "zin" van deze woorden voor haar was een blijvende herinnering, een kostbaar afscheidscadeau.
Maar voor Willem zelf? Op dit breekbare moment, op de grens van het leven en de dood, was de "zin" van zijn eigen woorden wellicht een laatste poging om zijn gevoelens te uiten, een innerlijke noodzaak om zijn hart te luchten voordat de stilte definitief zou intreden. Zodra zijn adem stokte, zodra de laatste vonk van bewustzijn verdween, zou ook de directe betekenis van die woorden voor hem vervagen, opgenomen in de grote onbekendheid van de dood.
Na Willems woorden boog Anna zich dichter naar hem toe. "Ik hou ook van jou, mijn liefste Willem," fluisterde ze in zijn oor. "Altijd."
De "zin" van deze laatste woorden aan Willem was op dat moment haar manier om haar liefde te uiten, een poging om hem gerust te stellen op zijn laatste reis. Ze hoopte dat haar stem hem nog kon bereiken, dat de warmte van haar woorden hem omhulde in de koude omhelzing van de dood.
Maar de realiteit was dat Willems vermogen om haar woorden te verwerken snel afnam. Zijn gehoor zou als laatste zintuig kunnen verdwijnen, of zijn hersenen waren al te verzwakt om de betekenis volledig te registreren. Haar liefdevolle boodschap, hoe oprecht en intens ook, zou wellicht slechts als een vage echo in zijn stervende bewustzijn resoneren, om kort daarna voorgoed te verdwijnen met het doven van zijn levenslicht.
Er is een fundamenteel verschil in de "zin". De laatste woorden van een stervende dragen een blijvende betekenis voor de nabestaanden, een erfenis van gedachten, gevoelens of praktische informatie die de tijd kan overstijgen. De laatste woorden aan een stervende daarentegen, zijn vaak vluchtig, gericht op het troosten en liefhebben in het moment, maar hun directe betekenis verdwijnt onherroepelijk met het einde van dat leven. Het is eenrichtingsverkeer van liefde en afscheid, waarbij de zender hoopt te bereiken, maar de ontvanger zich al op een andere reis bevindt, waar aardse woorden hun kracht verliezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten