Ouders van de wieg tot het graf

Zie Ai, wat een verhalen!

Gemini, schrijf een kort verhaal gebaseerd op de gedachte dat de Schepper een fout heeft begaan door het organiseren van de opvolging van generaties en de volgorde van sterven eerst grootouders, dan ouders, dan kleinkinderen. Het zou andersom moeten zijn: wie een kind ter wereld brengt, is verantwoordlijk van de wieg tot het graf. Het verhaal gaat niet over het onmetelijke verdriet van ouders die daadwerkelijk hun kind moeten begraven en het gaat voorbij aan het feit dat zonder het opvolgen van generaties de mensheid niet zou kunnen voortbestaan. Of misschien vindt de auteur van het verhaal een geniale creatieve oplossing voor het voortzetten van de generaties ondanks het doorbreken van de volgorde van geboorte, groei en sterven van generaties.

Gemini kwam binnen enkele seconden met dit resultaat (en kiest opvallend genoeg dezelfde naam voor de hoofdpersoon als ChatGpt), maar zonder titel, dus die heb ik zelf toegevoegd. 

Ouders van de wieg tot het graf

De regen kletterde tegen het zolderraam, een monotone klaagzang die de onophoudelijke pijn in Elias' hart leek te versterken. Buiten woedde een lentestorm, binnen woedde de storm van zijn herinneringen. Zijn handen, de handen van een man van in de zeventig, trilden toen hij de vergeelde foto vasthield. Twee lachende gezichten keken hem aan: zijn ouders, nu al decennia geleden weggerukt.

"Waarom?" fluisterde hij naar het plafond, naar de hemel waar hij niet meer in geloofde. "Waarom moesten jullie gaan? Waarom deze wrede omkering van de orde?"

Al zijn leven had Elias geworsteld met deze fundamentele onrechtvaardigheid. De Schepper – als die al bestond – had een gruwelijke fout gemaakt. De natuurlijke loop, het sterven van oud naar jong, was een perversiteit. Het hoorde andersom te zijn. Ouders hoorden hun kinderen te dragen, van de eerste adem tot de laatste. Zij waren de oorzaak, de scheppers, en dus de ultieme verantwoordelijken. Een kind, zelfs een volwassen kind, bleef een kind in de veilige haven van zijn ouders. Die geborgenheid mocht nooit worden weggenomen, niet door de koude hand van de dood.

Hij herinnerde zich de verhalen van zijn grootmoeder, die haar eigen ouders had begraven. Een 'natuurlijk' proces, noemden ze het. Maar Elias zag er de onlogica van in. Waarom zou een kind, net begonnen aan zijn reis, de pijn van het verlies van zijn ankers moeten dragen? Waarom niet de ouders, die hun levens hadden geleefd, hun taak volbracht?

In zijn fantasie had Elias de schepping herschreven. In zijn wereld werden kinderen geboren in de wetenschap dat hun ouders er altijd zouden zijn, een constante burcht tegen de stormen van het leven. Ouders zouden hun kinderen zien opgroeien, hun successen vieren, hun verdriet troosten, en uiteindelijk, wanneer de levensvlam van het kind doofde, zouden zij hen in hun armen wiegen voor de laatste reis. De pijn van het verlies zou er zijn, ongetwijfeld, maar het zou de pijn zijn van het loslaten van iets dat je zelf had voortgebracht, beschermd en liefgehad tot het einde. Het zou een logische afsluiting zijn, geen bruuske scheuring in de jonge levenslijn.

Hoe de generaties in zijn herschapen wereld zouden voortbestaan? Dat was een detail waar hij minder aandacht aan besteedde. Misschien, zo fantaseerde hij soms, zouden ouders na het verlies van hun kind opnieuw de gave van het leven ontvangen, een nieuwe kans om te koesteren en te begeleiden. Of misschien was er een andere, ondoorgrondelijke manier waarop de continuïteit gewaarborgd bleef, een mysterie gehuld in de nieuwe wetten van zijn universum.

De donder rommelde in de verte, alsof de hemel zelf Elias' aanklacht beantwoordde. Hij lachte bitter. Een antwoord kwam er niet, alleen de aanhoudende regen en de pijnlijke echo van gemis. Hij bleef naar de foto kijken, de lachende gezichten van zijn ouders, voor altijd gevangen in een moment dat allang voorbij was. En in zijn hart bleef de onuitgesproken vraag knagen: waarom deze fundamentele fout, deze wrede omkering van de liefde en de zorg? Waarom moesten de kinderen degenen begraven die hen het leven hadden gegeven? Het was een 'flaw' in het weefsel van het bestaan, een smet op de perfectie die de Schepper had moeten nastreven. En Elias, een kind tot in het diepst van zijn ziel, zou die fout nooit begrijpen, nooit vergeven.

Ook ChatGpt schreef een verhaal over dit thema: De Geborgenheidsfout