Zie Ai, wat een verhalen!
ChatGpt kwam binnen enkele seconden met dit resultaat (en kiest opvallend genoeg dezelfde naam voor de hoofdpersoon als Gemini).
Er was eens een wereld waarin de dood zijn gebruikelijke volgorde kende: eerst de grootouders, dan de ouders, dan de kinderen — als bladeren die vallen van de boom, van oud naar jong. Zo had de Schepper het bedoeld, in Zijn grote wijsheid. Maar juist daar, in die orde, school een fout.
Althans, dat beweerde Elian, schrijver, denker, en vooral: zoon. In zijn volwassen jaren, nadat hij zelf kinderen had gehad en gezien had hoe zijn ouders afnamen, krompen, vervaagden, begon hij te vermoeden dat de Schepping niet volmaakt was. Niet in alles.
“Elk kind,” schreef hij in zijn verboden manuscript De Geborgenheidsfout, “draagt de stille, smachtende overtuiging dat zijn ouders nooit mogen verdwijnen. Niet als hij vijf is, niet als hij vijftig. Een vader en moeder zijn geen tijdelijke hoeders. Zij zijn het begin — en behoren ook het einde te zijn.”
Zijn woorden werden weggehoond door theologen, biologen, filosofen. Want Elian ging verder dan klagen; hij stelde een correctie voor. “Niet kinderen moeten hun ouders begraven,” schreef hij, “maar ouders hun kinderen. Niet uit wreedheid, maar uit verantwoordelijkheid. Wie leven schenkt, moet het begeleiden tot het einde. Want wat is liefde anders dan zorg zonder eindpunt?”
Hij negeerde het protest over het immense verdriet van ouders. Dat was niet zijn blik. Hij keek niet naar de ouder, maar naar het kind — dat nooit echt ophoudt kind te zijn, hoe grijs de slapen ook worden. Hij sprak voor hen die hun moeders roepen in hun dromen, lang nadat hun stem is verdwenen.
Toen zijn ouders stierven, brak iets. Niet van verdriet, maar van verraad. “Zij hadden moeten blijven,” mompelde hij", starend naar de gesloten aarde. “Tot ik ging.”
En toen vond hij de Oplossing.
In zijn laatste hoofdstuk beschreef Elian een wereld waarin de tijd niet langer lineair liep. Generaties liepen niet meer achter elkaar, maar naast elkaar. Ouders bleven tot het einde bij hun kinderen — door een geheim ritueel dat hij ‘Verweving’ noemde. Bij geboorte werd de ziel van het kind met die van de ouders verbonden, letterlijk. Het leven van het kind kon pas eindigen als de ouders het graf groeven. En zij? Zij stierven op dat moment mee — vredig, voldaan, hun taak volbracht.
In die wereld werden kinderen geboren, groeiden op, stierven — terwijl hun ouders hen tot het einde begeleidden. De mensheid bleef bestaan, want voortplanting werd niet gebonden aan leeftijd of generatie. Elk mens kon ouder zijn, en tegelijk kind. De lineaire ketting werd een cirkel. Een oneindige geborgenheid.
Toen Elian zelf stierf, ouder dan zijn kinderen, alleen — schreef hij in zijn laatste notitie:
“Schepper, vergeef me mijn arrogantie. Maar als ik ooit opnieuw geboren word, laat mij dan niet leven zonder de handen die mij hielden. Laat mij sterven terwijl zij me vasthouden. En laat hen pas dan verdwijnen.”
De Geborgenheidsfout
Er was eens een wereld waarin de dood zijn gebruikelijke volgorde kende: eerst de grootouders, dan de ouders, dan de kinderen — als bladeren die vallen van de boom, van oud naar jong. Zo had de Schepper het bedoeld, in Zijn grote wijsheid. Maar juist daar, in die orde, school een fout.
Althans, dat beweerde Elian, schrijver, denker, en vooral: zoon. In zijn volwassen jaren, nadat hij zelf kinderen had gehad en gezien had hoe zijn ouders afnamen, krompen, vervaagden, begon hij te vermoeden dat de Schepping niet volmaakt was. Niet in alles.
“Elk kind,” schreef hij in zijn verboden manuscript De Geborgenheidsfout, “draagt de stille, smachtende overtuiging dat zijn ouders nooit mogen verdwijnen. Niet als hij vijf is, niet als hij vijftig. Een vader en moeder zijn geen tijdelijke hoeders. Zij zijn het begin — en behoren ook het einde te zijn.”
Zijn woorden werden weggehoond door theologen, biologen, filosofen. Want Elian ging verder dan klagen; hij stelde een correctie voor. “Niet kinderen moeten hun ouders begraven,” schreef hij, “maar ouders hun kinderen. Niet uit wreedheid, maar uit verantwoordelijkheid. Wie leven schenkt, moet het begeleiden tot het einde. Want wat is liefde anders dan zorg zonder eindpunt?”
Hij negeerde het protest over het immense verdriet van ouders. Dat was niet zijn blik. Hij keek niet naar de ouder, maar naar het kind — dat nooit echt ophoudt kind te zijn, hoe grijs de slapen ook worden. Hij sprak voor hen die hun moeders roepen in hun dromen, lang nadat hun stem is verdwenen.
Toen zijn ouders stierven, brak iets. Niet van verdriet, maar van verraad. “Zij hadden moeten blijven,” mompelde hij", starend naar de gesloten aarde. “Tot ik ging.”
En toen vond hij de Oplossing.
In zijn laatste hoofdstuk beschreef Elian een wereld waarin de tijd niet langer lineair liep. Generaties liepen niet meer achter elkaar, maar naast elkaar. Ouders bleven tot het einde bij hun kinderen — door een geheim ritueel dat hij ‘Verweving’ noemde. Bij geboorte werd de ziel van het kind met die van de ouders verbonden, letterlijk. Het leven van het kind kon pas eindigen als de ouders het graf groeven. En zij? Zij stierven op dat moment mee — vredig, voldaan, hun taak volbracht.
In die wereld werden kinderen geboren, groeiden op, stierven — terwijl hun ouders hen tot het einde begeleidden. De mensheid bleef bestaan, want voortplanting werd niet gebonden aan leeftijd of generatie. Elk mens kon ouder zijn, en tegelijk kind. De lineaire ketting werd een cirkel. Een oneindige geborgenheid.
Toen Elian zelf stierf, ouder dan zijn kinderen, alleen — schreef hij in zijn laatste notitie:
“Schepper, vergeef me mijn arrogantie. Maar als ik ooit opnieuw geboren word, laat mij dan niet leven zonder de handen die mij hielden. Laat mij sterven terwijl zij me vasthouden. En laat hen pas dan verdwijnen.”
----------
ChatGpt schreef vervolgens een toneelstuk over dit thema: Leren loslaten in drie akten
Ook Gemini schreef een verhaal: Ouders van de wieg tot het graf
Ook Gemini schreef een verhaal: Ouders van de wieg tot het graf
Geen opmerkingen:
Een reactie posten