Strippenkaart

Op 2 december 1980 stapte ik met mijn vriendin, na bijna een jaar door Noord-Amerika te zijn gelift, bij station Rotterdam Centraal op de tram naar Kralingen, waar haar ouders woonden. De tram die zij, en ook ik, zo vaak had genomen. Onze onaangekondigde thuiskomst was een verrassing. Toen wij onze kaartjes wilden kopen, keek de trambestuurder ons aan alsof we van een andere wereld kwamen. En dat kwamen we ook. Kaartjes? Die bestaan niet meer. We kregen een strippenkaart in de handen gedrukt. Daar hadden we nog nooit van gehoord, nooit gezien en we hadden geen idee hoe het werkte. Zones, basisstrip, stempelen. Het was ons volledig ontgaan. Het kaartje naar huis bestond niet meer. The country had moved on while we were gone.