Tussen kerst en nieuwjaar heb ik - tegen mijn zin, want er ligt werk genoeg - verplicht vakantie. Van de weeromstuit koppel ik er dan nog maar een wat langere vakantie aan vast. Intussen kwamen de verplichte vrije dagen ook wel weer uit, niet vanwege de kerst, waar ik niet aan doe, maar vanwege de verjaardagen die er op volgden. En oudejaarsavond blijf ik gezellig met vrienden in Houten.
Ik overweeg naar Istanboel te gaan, maar heb nog niks geboekt. Een beetje jammer vind ik het wel om niet tijdens de jaarwisseling in Turkije te zijn terwijl daar de lira wordt ingewisseld in de nieuwe lira, die een miljoen keer zoveel waard is. Tot vandaag is het grootste biljet 20 miljoen lira (11 euro) en de kleinste munt 50.000 lira (3 cent). Een busritje kost al bijna een miljoen lira. Dankzij de economische herstelpolitiek van Erdogan en hulp van de wereldbank is de inflatie in enkele jaren teruggedrongen van 70% naar 9%. Tijdens de invoer van de euro was ik in Malaga en het lijkt mij wel leuk om weer een geldomwisseling mee te maken, maar om er nou speciaal een vakantie voor te boeken.. Bovendien, àls ik alsnog besluit om volgende week te gaan, heb ik een miljoen meer plezier van m'n lira.
vrijdag 31 december 2004
Het knalt de hele dag
Dat iemand even zijn vuurwerk wil uitproberen kan ik mij voorstellen. Maar wat ik niet begrijp is dat het de hele dag knalt zonder zelfs maar ene minuut stilte. Gisteravond ging het tot twaalven door en vanmorgen klonk om half negen al weer de eerste knal. Zòveel vuurwerk. Alfsof iedereen alleen nog maar bezig is vuurwerk af te steken en het moment van de jaarwisseling er niet meer toe doet, een rimpeling in de tijd. Misschien is het rond middernacht even stil.
Waar zijn de dode dieren?
Waar zijn de dode dieren? Ik vroeg het me af bij de beelden van de ramp in Azië. Het beeld van dood vee bij overstromingen is bekend. Nu lees ik het ook in de krant. In een natuurpark in Sri Lanka hebben alle 200 olifanten het overleefd en er is zelfs geen dood konijn gevonden. De beheerder denkt dat de dieren de ramp hebben voelen aankomen en naar hoger gelegen delen zijn gevlucht. Ik kan me voorstellen dat een dier de trilling van de aarde voelt, maar hoe weet het wat te doen? Kunnen mensen iets van dieren leren bij het ontwikkelen van een waarschuwingssysteem?
donderdag 30 december 2004
Het onvoorstelbare voorstellen
Mijn webdagboek van 2004 begon ik met Wat te doen bij een aardbeving? Daarin deed ik verslag van een gesprek met mijn Japanse kamergenoot in een Arabische hostel in Jeruzalem. Ik citeer: "Als je 's nachts wakker wordt van een aardbeving, moet je direct in je schoenen schieten, omdat je even later misschien over gebroken glas moet vluchten. Als er tijd voor is, zet je snel de deur open, omdat die klem kan komen te zitten, waardoor je niet meer wegkunt. Daarna duik je onder een tafel of een andere natuurlijke schuilplaats. Als de aardbeving voorbij is, moet je de radio of televisie aan zetten en horen of er een vloedgolf op komst is. Als er een vloedgolf komt, moet je zo snel mogelijk de bergen in vluchten en daar wachten tot alles voorbij is."
Als je direct aan de kust woont of je schuilplaats is niet sterk genoeg, dan heb je misschien weinig aan deze raad. Maar toch blijkt hieruit hoe de Japanners beter zijn voorbereid op zo'n situatie.
Precies een maand later citeerde ik "Key findings of the Pentagon: By 2007 violent storms smash coastal barriers rendering large parts of the Netherlands inhabitable. Cities like The Hague are abandoned." Een scenario waarover ik toen wat lacherig deed, maar dat nu weer bij mij naar boven komt om het onvoorstelbare voor te stellen.
Het onvoorstelbare voorstellen. Ik herinner mij het zware aanrollende geluid, de muren die beginnen te spreken, het plafond dat boven mij heen en weer gaat als ik wakker wordt tijdens een aardbeving (6.5) in Mexico in 1980. De schrik, de angst, dan de berusting, het was goed zo. En toen het ophield en niemand in de directe omgeving gewond was, de verbazing, de ontkenning en het ongeloof, totdat we het de volgende in de krant lazen: 200 muertos.
Als je direct aan de kust woont of je schuilplaats is niet sterk genoeg, dan heb je misschien weinig aan deze raad. Maar toch blijkt hieruit hoe de Japanners beter zijn voorbereid op zo'n situatie.
Precies een maand later citeerde ik "Key findings of the Pentagon: By 2007 violent storms smash coastal barriers rendering large parts of the Netherlands inhabitable. Cities like The Hague are abandoned." Een scenario waarover ik toen wat lacherig deed, maar dat nu weer bij mij naar boven komt om het onvoorstelbare voor te stellen.
Het onvoorstelbare voorstellen. Ik herinner mij het zware aanrollende geluid, de muren die beginnen te spreken, het plafond dat boven mij heen en weer gaat als ik wakker wordt tijdens een aardbeving (6.5) in Mexico in 1980. De schrik, de angst, dan de berusting, het was goed zo. En toen het ophield en niemand in de directe omgeving gewond was, de verbazing, de ontkenning en het ongeloof, totdat we het de volgende in de krant lazen: 200 muertos.
Helmut Kohl in Sri Lanka
De vroegere Duitse bondskanselier Helmut Kohl stond op het balkon op de derde verdieping van zijn hotel aan de kust van Sri Lanka, toen de allesvernietigende vloedgolf kwam. De onderste twee verdiepingen stonden onder water. De vernietiging deed hem denken aan de bombardementen in de Tweede Wereldoorlog. Kohl staat bekend om zijn 'kuren' en volgde hier een Ayurveda-kuur ('het weten van het leven') met massages en ontslakken. Kohl wil voorlopig in Sri Lanka blijven om hulpprojecten voor kinderen in gang te zetten. Dit meldt de Bild-Zeitung vandaag.
Noodhulp beschikbaar
Minister voor Ontwikkelingssamenwerking Agnes van Ardenne stelt voorlopig 27 miljoen beschikbaar voor noodhulp aan Azië. Ze stort 5 miljoen euro op giro 555, stelt 20 miljoen beschikbaar aan de VN en eerder al 2 miljoen aan het Rode Kruis. Ze roept als EU-voorzitter ook de andere lidstaten op in de buidel te tasten.
Agnes van Ardenne: "Je kunt rampen als deze natuurlijk niet voorspellen, maar er is wel een wereldwijd netwerk met noodhulpgoederen beschikbaar, zodat alles snel ingevlogen kan worden. Daar is altijd onmiddellijk geld voor beschikbaar. Een aantal landen in Azië is goed in staat de eerste klap op te vangen, er is soms een heel specifieke behoefte. Er moet goed gekeken worden waar wat nodig is.”
Het voorstel om geld bestemd voor Darfur over te hevelen naar Azië noemt de minister “een vreemde reactie”. “Je kunt hetzelfde geld niet twee keer toezeggen; dat maakt je onbetrouwbaar. In Darfur is de situatie ook nog steeds verschrikkelijk.”
Bron: Persbericht Ministerie Buitenlandse Zaken, 30.12.04
Agnes van Ardenne: "Je kunt rampen als deze natuurlijk niet voorspellen, maar er is wel een wereldwijd netwerk met noodhulpgoederen beschikbaar, zodat alles snel ingevlogen kan worden. Daar is altijd onmiddellijk geld voor beschikbaar. Een aantal landen in Azië is goed in staat de eerste klap op te vangen, er is soms een heel specifieke behoefte. Er moet goed gekeken worden waar wat nodig is.”
Het voorstel om geld bestemd voor Darfur over te hevelen naar Azië noemt de minister “een vreemde reactie”. “Je kunt hetzelfde geld niet twee keer toezeggen; dat maakt je onbetrouwbaar. In Darfur is de situatie ook nog steeds verschrikkelijk.”
Bron: Persbericht Ministerie Buitenlandse Zaken, 30.12.04
woensdag 29 december 2004
Commentaar in forum
Het is nog een beetje puzzelen hoe dit weblog op een goede manier kan worden gekoppeld aan het forum van deze site. En dan wel zo dat de bezoeker het nog kan volgen. De 'comments'-functie van het weblog is op dit moment vervangen door een link naar het d@g-forum. Er zitten wat voor- en nadelen aan, die de komende dagen online zullen worden uitgetest.
Vervolg 2005-01-01: zie Commentaar in Haloscan
Vervolg 2005-01-01: zie Commentaar in Haloscan
God, Oekraïne en Oranje
Het oranje van de revolutie is tevens de kleur van het Nederlandse koningshuis. Dat moet toeval zijn.
"Beslist niet, dat was een teken van God. Het bewijst dat de koninklijke familie, uw land en het onze onder dezelfde waarden leven, dezelfde vrijheid. Omdat we allemaal Europeanen zijn."
Peter d'Hamecourt in gesprek met Viktor Joesjtsjenko in het Nos Journaal.
Tekst van het interview
"Beslist niet, dat was een teken van God. Het bewijst dat de koninklijke familie, uw land en het onze onder dezelfde waarden leven, dezelfde vrijheid. Omdat we allemaal Europeanen zijn."
Peter d'Hamecourt in gesprek met Viktor Joesjtsjenko in het Nos Journaal.
Tekst van het interview
Martin vijftig
In de zaal van het romantische Witte Kerkje in Odijk werd dinsdag Martins 50ste verjaardag groots gevierd. Al wist hij dat zelf niet tot het moment dat hij perplex op de drempel stond. Zijn vrouw had al lang tevoren alle vrienden en familie uitgenodigd en het was gelukt het stil te houden. Schoonvader wilde met hem naar de Jaarbeurs - zodat hij onder continue bewaking was - en aan het eind van de middag kreeg hij te horen dat hij op de terugweg nog even zijn dochtertje op moest halen bij de kerk. Daar zat de zaal al vol. Een geslaagde feestelijke avond. Toch vroeg schoonvader zich af of je met zo'n ramp rond de Indische Oceaan die alle verstand te boven gaat wel feest kunt vieren. Maar het leven met familie en vrienden is het vieren waard.
dinsdag 28 december 2004
A World Without Israel
Foreign Policy, jan/feb 2005 (digital). Cover story (p36-42) by Josef Joffe. Imagine that Israel never existed. Would the economic malaise that drives angry young men to become suicide bombers vanish? Would the Palestinians have an independent state? Would the United States find itself beloved throughout the Muslim world? Wishful thinking. Far from creating tensions, Israel's existence actually contains more problems than it creates. > In Stylo's Shop
maandag 27 december 2004
Elsschot-archief intact
De rechter in Antwerpen heeft bepaald dat het archief van Willem Elsschot niet mag worden opgesplitst en verkocht. Enkele kleinzonen willen archiefstukken te gelde maken, Elsschots dochter Ida de Ridder (86) verzet zich daartegen. Willem Elsschot, pseudoniem van Alphons de Ridder (1882-1960) is bekend van zijn romans Villa del Roses, Kaas en Lijmen/Het been.
Weboom
De verjaardag van Bas, student politicologie te Leiden, gemeenteraadslid te Berkel en Rodenrijs, trouwste lezer van deze site, altijd bereid de grillen van de webmaster, z'n weboom, van commentaar te voorzien, al 24 jaar m'n neefie.
Treinleed
Het is vandaag prachtig zonnig vriesweer, aanleiding om een wat langere wandeling te maken, alvorens bij Houten-Castellum op de tram te stappen. Helaas zijn de kabels van de tram doorgebrand, hij heeft nog net in z'n vrij het perron kunnen bereiken, de NS heeft een bus ingezet. Op 't moment dat we in de bus stappen, begint ook de - nog lege - tram weer te rijden. De buschauffeur is blij dat het z'n laatste rit is, hij zou deze ochtend met z'n zoon op stap en krijgt nog tijdens de rit z'n boze en ongeduldige echtgenote aan de zaktelefoon. De passagiers bedanken de chauffeur bij het uitstappen uiterst vriendelijk, zich bijna verontschuldigend dat zij hem aan z'n vaderlijke plichten hebben onttrokken. Op station Houten wordt omgeroepen dat er in de vakantie minder mensen met de trein reizen. En dus moeten we, op een vakantiedag om half één in de middag, blijven staan op een overvol balkon.
zondag 26 december 2004
Bezoek aan UB
Foto van een bezoek aan de nieuwe Universiteitsbibliotheek Utrecht met mijn moeder en zus op 30 oktober 2004.
Openingspagina
Bij wijze van proef heb ik van dit weblog de openingspagina van de site gemaakt. Hiermee kan ik de openingspagina online actueel houden en bezoekers meteen op actuele inhoud wijzen (+), maar elke bezoeker rolt wel meteen in mijn misschien saaie of persoonlijke beslommeringen (-). Komende week online testen of dit bevalt.
vrijdag 24 december 2004
Nederlander
Abdul vroeg me de brief van Justitie te openen, want hij zou die avond niet thuis komen. "Bij Koninklijk Besluit is u het Nederlanderschap verleend". De tranen sprongen me in de ogen. Omdat ik Nederlander zijn zo belangrijk vind? Omdat mijn huisgenoot een oorlog overleefd heeft? Omdat hij nu in rust kan werken aan zijn toekomst? Ik weet het niet.
De brief zelf was gortdroog en 'machinaal aangemaakt en daarom niet ondertekend' en het besluit - zo bleek uit het datumstempel - was al een maand oud. Men pleit wel eens voor een ceremonie - met vlag en lied en eed. Ik heb het daar niet zo op, maar tòch.
Ik stuurde snel een smsje: "Abdul, je bent Nederlander!"
De brief zelf was gortdroog en 'machinaal aangemaakt en daarom niet ondertekend' en het besluit - zo bleek uit het datumstempel - was al een maand oud. Men pleit wel eens voor een ceremonie - met vlag en lied en eed. Ik heb het daar niet zo op, maar tòch.
Ik stuurde snel een smsje: "Abdul, je bent Nederlander!"
VN-documentatiesysteem
De Verenigde Naties heeft 23 december het Office Document System ODS voor het publiek opengesteld. Het ODS is een full-text webbron met officiële VN-documentatie.
The United Nations today announced the availability of its Official Document System (ODS), a full-text web resource for official United Nations documentation, to the general public. The ODS covers all types of official United Nations documentation.
Source: UN press release PI/1631, 23.12.04
Links: ODS - ODS-training guide - UN-website
The United Nations today announced the availability of its Official Document System (ODS), a full-text web resource for official United Nations documentation, to the general public. The ODS covers all types of official United Nations documentation.
Source: UN press release PI/1631, 23.12.04
Links: ODS - ODS-training guide - UN-website
Honderdertig stemmen verschil
SEATTLE - Zeven weken na de verkiezingen van 2 november en na drie keer tellen van de drie miljoen stemmen is in de staat Washington aan de Amerikaanse westkust de uitslag van de gouverneursverkiezingen bekend geworden. De democratische kandidaat Christine Gregoire wint met een verschil van 130 stemmen. De republikeinse kandidaat heeft zijn verlies echter nog niet toegegeven en de democraten wachten met juichen tot de uitslag definitief is vastgesteld. Dat zal nog wel een paar rechtzaken duren.
Blaine Harden: In Washington State, Democrat Wins Race, Washington Post, 23.12.04, pA04.
Blaine Harden: In Washington State, Democrat Wins Race, Washington Post, 23.12.04, pA04.
Taalarm communicatief
Voormalig directeur Gerard van Miltenburg van het Haagse Terra College vindt het onbegrijpelijk dat het VMBO allochtone leerlingen 'talige' examens afneemt. "De leerlingen zijn taalarm, maar communicatief vaardig". (Volkskrant, 2004-12-24).
Veranderingen in 2005
Op de website van de regering is een overzicht - met toelichtingen - te zien van de wijzigingen en nieuwe maatregelen die vanaf 1 januari 2005 in Nederland gelden.
Boycot Fijne Feestdagen
Een Amerikaanse warenhuisketen wenst zijn klanten Happy Holidays in plaats van Merry Christmas. Conservatieve christenen zien dit als een aanval op het kerstfeest, ja, op het christendom zelf. Ze roepen op 'Happy Holiday'-winkels te boycotten. 'Liberals' vrezen juist christelijke overheersing. Ze voeren heftig strijd om christelijke symbolen uit bijvoorbeeld openbare scholen te weren. Michelle Cottle schrijft hierover een uitgebreid artikel in The New Republic van 17 december.
"In an effort to acknowledge everyone's beliefs, we're creating a climate in which people are too paranoid to allow the expression of anyone's beliefs."
In een poging ieders geloof te erkennen, scheppen we een klimaat waarin we te bang zijn iemands geloofsuitingen toe te staan.
Ze vindt dat beide partijen zich niet zo druk moeten maken. "This is not a slippery-slope issue. A couple of carols sung on school grounds aren't going to lead to mandatory recitation of the Lord's Prayer in math class. And the occasional "Happy Holidays" sign won't open the door to a new era of stoning Christians."
Dit is geen kwestie van een hellend vlak. Het zingen van een paar kerstliederen op school leidt niet tot het verplicht reciteren van het Onze Vader in de wiskundeles. En een enkele keer "Fijne Feestdagen" in plaats van "Vrolijk Kerstfeest" opent nog niet de deur naar het stenigen van christenen.
Michelle Cottle: "That's life, Winter games" In: The New Republic 17.12.04.
"In an effort to acknowledge everyone's beliefs, we're creating a climate in which people are too paranoid to allow the expression of anyone's beliefs."
In een poging ieders geloof te erkennen, scheppen we een klimaat waarin we te bang zijn iemands geloofsuitingen toe te staan.
Ze vindt dat beide partijen zich niet zo druk moeten maken. "This is not a slippery-slope issue. A couple of carols sung on school grounds aren't going to lead to mandatory recitation of the Lord's Prayer in math class. And the occasional "Happy Holidays" sign won't open the door to a new era of stoning Christians."
Dit is geen kwestie van een hellend vlak. Het zingen van een paar kerstliederen op school leidt niet tot het verplicht reciteren van het Onze Vader in de wiskundeles. En een enkele keer "Fijne Feestdagen" in plaats van "Vrolijk Kerstfeest" opent nog niet de deur naar het stenigen van christenen.
Michelle Cottle: "That's life, Winter games" In: The New Republic 17.12.04.
donderdag 23 december 2004
Nicaraguaanse jicaras
Collega Karla uit Nicaragua verraste mij daags voor de kerst met een leuk cadeau. Een klein houten bekertje van nauwelijks twee centimeter hoog en een miniscuul houten stampertje. Het deed me denken aan de kom en stamper die vroeger in apotheken werd gebruikt om poeders met de hand te vermalen. Ik had geen idee wat het was. Karla vertelde mij dat het een miniatuur van een typisch Nicaraguaanse jicara is. Jicara met de j van "Gossé" Feliciano.
Jicaras zijn Nicaraguaanse drinkbekers gemaakt uit de vrucht van de jicaro. Als de vrucht is gedroogd, wordt deze van binnen uitgehold en van buiten met de hand bewerkt, met kunstig houtsnijwerk. De echte bekers zijn zo'n 10 tot 25 cm hoog. Mijn miniatuur is aan de buitenkant bont beschilderd. Het miniscule houten stampertje is ongeverfd maar bevat mooi houtsnijwerk.
Jicaras zijn Nicaraguaanse drinkbekers gemaakt uit de vrucht van de jicaro. Als de vrucht is gedroogd, wordt deze van binnen uitgehold en van buiten met de hand bewerkt, met kunstig houtsnijwerk. De echte bekers zijn zo'n 10 tot 25 cm hoog. Mijn miniatuur is aan de buitenkant bont beschilderd. Het miniscule houten stampertje is ongeverfd maar bevat mooi houtsnijwerk.
Wladimir Woytinsky
In de bibliotheek zag ik een boekje van Wladimir Woytinsky uit 1926 getiteld Die Vereinigte Staaten von Europa. Het is bijzonder boeiend te lezen hoe al in 1926 - en eerder - werd nagedacht over een verenigd Europa. Te beginnen met een douane-unie, maar daarna zou ook het geldwezen, de sociale wetgeving en het burgerlijk recht moeten worden verenigd. Europa van wie, voor wie en tegen wie, vraagt de auteur zich af. Frankrijk wil zich verenigen tegen Duitsland, Duitsland tegen Frankrijk. Maar de beste vredesgarantie biedt een unie met Frankrijk èn Duitsland. Ook Rusland zou moeten toetreden tot de Europese unie.
Wladimir Woytinsky (1895-1961) nam deel aan de Russische revoluties van 1905 en februari 1917, brak met Lenin, werd tweemaal verbannen naar Siberië, vluchtte naar Duitsland. Daar werkte hij bij het bureau voor de statistiek en was actief in de sociaal-democratische vakbond ten tijde van de Weimar Republiek. In 1932 pleitte hij - zoals Keynes in Amerika - voor verhoging van de koopkracht door de staatsschuld in te zetten voor productieve werkverschaffing. Door investeringen in industrie en infrastructuur, vooral weg- en waterbouw, zou de economie groeien en geld terugvloeien naar de staatskas. Hij voerde de Reformisten aan, die pleitten voor een sociaal-economisch akkoord met de vakbonden en werkgevers om de economie op poten te helpen. De Duitse rijkskanselier - bang dat de inflatie weer zou aanwakkeren - hield echter vast aan een strikte bezuinigingspolitiek en de politieke partijen rond het centrum konden het onderling niet eens worden. Daardoor kreeg Adolf Hitler vanaf 1933 de kans met een aantal ideeën van Woytinsky aan de haal te gaan, zoals het investeren in autobanen. De jood Woytinsky vluchtte naar Amerika. Daar stond hij aan de wieg van de social security. Hij stierf in 1961 als Amerikaans staatsburger.
Wladimir S. Woytinsky: Die Vereinigte Staaten von Europa
Berlin, Dietz, 1926, 186 pagina's. - Abstract
Meer informatie:
woytinsky.doc : korte levensbeschrijving, archieven, links.
again.doc : (1) "Again and again: create jobs!" - extracts from an article by Wladimir Woytinsky appearing in Gewerkschaftszeitung No. 11, March 1932; (2) "Exposing Germany's hidden unemployment" - an excerpt from a speech which Wladimir Woytinsky delivered in November 1932.
how.doc : "How The German Trade Unions Could Have Stopped Hitler", by Gabriele Liebig, printed in the American Almanac, 1998.
dgb.doc : "DGB sollte lieber Woytinsky studieren", von Helga Zepp-LaRouche, Bundesvorsitzende der Bürgerrechtsbewegung Solidarität (Deutsche Gewerkschaftsbund is de Duitse vakbondsfederatie).
lautenbach.doc : "The Lautenbach Plan and its consequences", by Helga Zepp-LaRouche, in: Executive Intelligence Review, EIR online.
EIR Online is the online newsweekly of the LaRouche movement. Posted each week at www.larouchepub.com/eiw, it features a wealth of hot intelligence, all the in-depth economic and strategic analysis from the print version of Executive Intelligence Review.
Wladimir Woytinsky (1895-1961) nam deel aan de Russische revoluties van 1905 en februari 1917, brak met Lenin, werd tweemaal verbannen naar Siberië, vluchtte naar Duitsland. Daar werkte hij bij het bureau voor de statistiek en was actief in de sociaal-democratische vakbond ten tijde van de Weimar Republiek. In 1932 pleitte hij - zoals Keynes in Amerika - voor verhoging van de koopkracht door de staatsschuld in te zetten voor productieve werkverschaffing. Door investeringen in industrie en infrastructuur, vooral weg- en waterbouw, zou de economie groeien en geld terugvloeien naar de staatskas. Hij voerde de Reformisten aan, die pleitten voor een sociaal-economisch akkoord met de vakbonden en werkgevers om de economie op poten te helpen. De Duitse rijkskanselier - bang dat de inflatie weer zou aanwakkeren - hield echter vast aan een strikte bezuinigingspolitiek en de politieke partijen rond het centrum konden het onderling niet eens worden. Daardoor kreeg Adolf Hitler vanaf 1933 de kans met een aantal ideeën van Woytinsky aan de haal te gaan, zoals het investeren in autobanen. De jood Woytinsky vluchtte naar Amerika. Daar stond hij aan de wieg van de social security. Hij stierf in 1961 als Amerikaans staatsburger.
Wladimir S. Woytinsky: Die Vereinigte Staaten von Europa
Berlin, Dietz, 1926, 186 pagina's. - Abstract
Meer informatie:
woytinsky.doc : korte levensbeschrijving, archieven, links.
again.doc : (1) "Again and again: create jobs!" - extracts from an article by Wladimir Woytinsky appearing in Gewerkschaftszeitung No. 11, March 1932; (2) "Exposing Germany's hidden unemployment" - an excerpt from a speech which Wladimir Woytinsky delivered in November 1932.
how.doc : "How The German Trade Unions Could Have Stopped Hitler", by Gabriele Liebig, printed in the American Almanac, 1998.
dgb.doc : "DGB sollte lieber Woytinsky studieren", von Helga Zepp-LaRouche, Bundesvorsitzende der Bürgerrechtsbewegung Solidarität (Deutsche Gewerkschaftsbund is de Duitse vakbondsfederatie).
lautenbach.doc : "The Lautenbach Plan and its consequences", by Helga Zepp-LaRouche, in: Executive Intelligence Review, EIR online.
EIR Online is the online newsweekly of the LaRouche movement. Posted each week at www.larouchepub.com/eiw, it features a wealth of hot intelligence, all the in-depth economic and strategic analysis from the print version of Executive Intelligence Review.
Herfsttuin
Aan het begin van de winter een fotorolletje laten ontwikkelen, waardoor ik ineens verrast werd door mijn tuin in de herfst.
woensdag 22 december 2004
Het oude webdagboek
Het webdagboek is terugwerkend tot 01.06.2004 overgezet naar dit nieuwe weblog.
Om naar het oude webdagboek te gaan met berichten van vòòr 01.06.04:
Webdagboek 2004 apr.-mei
Webdagboek 2004 jan.-mrt.
Webdagboek 2003
Om naar het oude webdagboek te gaan met berichten van vòòr 01.06.04:
Webdagboek 2004 apr.-mei
Webdagboek 2004 jan.-mrt.
Webdagboek 2003
Gemak
Het publiceren via blogger van Google gaat inderdaad wel erg gemakkelijk. Nu nog een beetje puzzelen op de vormgeving en de integratie met de rest van de website (http://www.stylo.nl).
Van webdagboek naar weblog?
Tot nu toe noteer ik mijn - onregelmatige - webdagboeknotities op een zelfgemaakte webpagina. Maar ik ga nu eens een echt 'weblog' proberen: blogger.com van Google. Zien of dat mij wat extra mogelijkheden geeft en het publiceren simpeler maakt. O.a. om achteraf sneller correcties aan te kunnen brengen.
Mocht deze vorm van weblog bevallen, dan is het nieuwe jaar een mooi moment om hier naar over te gaan. De komende week kan ik het een beetje verkennen en uitproberen.
Mocht deze vorm van weblog bevallen, dan is het nieuwe jaar een mooi moment om hier naar over te gaan. De komende week kan ik het een beetje verkennen en uitproberen.
maandag 6 december 2004
Presidentsverkiezingen aangevochten
COLUMBUS, Ohio, 5.12.04 – Naar verwachting zal minister J. Kenneth Blackwell van de Amerikaanse staat Ohio één dezer dagen de officiële einduitslag van de presidentsverkiezingen bekendmaken en president Bush uitroepen tot winnaar in Ohio met 119.000 stemmen voorsprong. De uitslag zal onmiddellijk van verschillende kanten worden aangevochten voor het Hooggerechtshof van Ohio.
vrijdag 3 december 2004
Archief Duitse bezetter op internet
Vanaf 30 november zijn de inventarissen van 210 meter archieven van de Duitse bezetter in Nederland aanwezig bij het NIOD raadpleegbaar op internet. Het NIOD is het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie.
Het Reichskommissariat onder leiding van Seyss-Inquart en de Wehrmachtsbefehlshaber in den Niederlanden waren de belangrijkste organen van de Duitse bezetter in Nederland. De archieven van deze instellingen, die een groot aandeel hebben geleverd in de jodenvervolging, de bestrijding van het verzet en de uitplundering van Nederland, zijn de afgelopen jaren bewerkt en geheel opnieuw beschreven.
De documenten zijn in meer dan duizend archiefdozen opgeborgen en volgens de moderne archivistische normen zuurvrij verpakt. Door de nieuwe ordening en ontsluiting kunnen bezoekers snel en eenvoudig de gezochte informatie vinden. De inventarissen zijn nu niet alleen op de studiezaal te raadplegen, maar ook op de website doorzoekbaar.
Bron: NIOD, 30.11.04.
Zie de NIOD archiefinventaris om naar de Duitse archieven te gaan.
Klik vervolgens op Instellingen en personen in Nederland 1930-1945
en dan op Duitse instellingen en personen.
Het Reichskommissariat onder leiding van Seyss-Inquart en de Wehrmachtsbefehlshaber in den Niederlanden waren de belangrijkste organen van de Duitse bezetter in Nederland. De archieven van deze instellingen, die een groot aandeel hebben geleverd in de jodenvervolging, de bestrijding van het verzet en de uitplundering van Nederland, zijn de afgelopen jaren bewerkt en geheel opnieuw beschreven.
De documenten zijn in meer dan duizend archiefdozen opgeborgen en volgens de moderne archivistische normen zuurvrij verpakt. Door de nieuwe ordening en ontsluiting kunnen bezoekers snel en eenvoudig de gezochte informatie vinden. De inventarissen zijn nu niet alleen op de studiezaal te raadplegen, maar ook op de website doorzoekbaar.
Bron: NIOD, 30.11.04.
Zie de NIOD archiefinventaris om naar de Duitse archieven te gaan.
Klik vervolgens op Instellingen en personen in Nederland 1930-1945
en dan op Duitse instellingen en personen.
woensdag 1 december 2004
donderdag 25 november 2004
Notitie van de webmaster: rolmenu's
Naast het bekende knoppenmenu, links van elke pagina, wordt op dit moment de toepassing van een nieuw uitschuif- of rolmenu getest. Het oude knoppenmenu wordt waarschijnlijk niet helemaal afgeschaft, maar wel gedeeltelijk vervangen of aangevuld door nieuwe rolmenu's. Het testmenu is voorlopig her en der op de site aan te treffen. Klik op het woord 'menu' bovenaan sommige pagina's van deze website om het nieuwe menu te bekijken. Als de test slaagt wordt het rolmenu verder uitgebouwd en vervolmaakt. Nog even geduld a.u.b.
dinsdag 16 november 2004
Israel en het Europese Parlement
De ‘war over values’ in Amerika wordt nauwlettend gevolgd in Israel. Maar eenzelfde ‘waardenoorlog’ in Europa krijgt in Israel nauwelijks aandacht, schrijft Adar Primor in de Haaretz van 15 november. Terwijl in Amerika de neocon’s hebben gewonnen, hebben hun Europese broeders, de theocon’s of theologisch conservatieven, het pleit verloren. Het Europese Parlement stuurde de Italiaanse politicus Rocco Buttiglione vanwege zijn conservatieve opvattingen over homoseksualiteit en het gezin naar huis. Het parlement won daarmee aan kracht tegenover de door de nationale regeringen samengestelde Europese Commissie. (...)
Hoe sterker het Europese Parlement hoe sterker de inbreng van de Europese publieke opinie. En zoals we weten, merkt Adar Primor tenslotte op, de Europese publieke opinie heeft een zwak voor de Palestijnse zaak. (Lees verder)
Lezersreacties: "Het is in elke parlementaire geschiedenis te zien dat een parlement z'n positie moet bevechten." (Lees verder)
Hoe sterker het Europese Parlement hoe sterker de inbreng van de Europese publieke opinie. En zoals we weten, merkt Adar Primor tenslotte op, de Europese publieke opinie heeft een zwak voor de Palestijnse zaak. (Lees verder)
Lezersreacties: "Het is in elke parlementaire geschiedenis te zien dat een parlement z'n positie moet bevechten." (Lees verder)
woensdag 10 november 2004
Liever niet boven mij
Om tien uur een rechtstreekse uitzending van burgemeester Wim Deetman van Den Haag, samen met de korpschef en de hoofdofficier. Vannacht is bij een poging tot arrestatie door één van de verdachte terroristen vanuit een woning een handgranaat gegooid en heeft de politie zich voorlopig terug moeten trekken. De omgeving is afgesloten en burgemeester Deetman bevestigt desgevraagd dat ook het luchtruim boven Den Haag is gesloten. Waarom, vraagt een journalist. "Omdat ik u liever voor mij heb dan boven mij", zegt Deetman lachend.Het is duidelijk dat de politie zich op dit moment geen draaiende camera's boven de woningen kan veroorloven, immers, de terroristen in de woning zullen ongetwijfeld ook de televisie aan hebben staan. "De situatie in Den Haag is bizonder dreigend", zegt de verslaggever even later in de volgende journaaluitzending. "Zo heeft de burgemeester zojuist bevestigt dat het luchtruim boven Den Haag is gesloten, want - zo zei hij - hij heeft ze liever voor dan boven zich".Het is duidelijk dat de verslaggever met "ze" de terroristen bedoelde en hij suggereerde hiermee de dreiging van een terroristische aanslag met een vliegtuig op een woonwijk. Intussen wist het journaal - ook zonder camera - te beschrijven hoe leden van een bijzondere anti-terrorisme eenheid van het leger post hadden gevat op de daken van de woningen. De pers en de terroristen door elkaar halen: een vorm van journalistiek die niet alleen dom maar ook dodelijk kan zijn.
donderdag 4 november 2004
KB breidt e-Depot uit
Het tijdschrift Informatie Professional meldt dat de Koninklijke Bibliotheek (KB) en Taylor & Francis Ltd 1 november een overeenkomst hebben gesloten over elektronische archivering. De KB ontvangt voortaan digitale kopieën van alle door Taylor & Francis online gepubliceerde tijdschriften. Dat zijn tot nu toe ruim 350.000 artikelen uit meer dan 1000 academische tijdschriften. De KB zal fungeren als digitaal depot voor alle digitale tijdschriften van Taylor & Francis. In het e-Depot van de KB bevindt zich al materiaal van Elsevier Science en Kluwer Academic Publishers en binnenkort ook van Blackwell Publishing en Oxford University Press, vier zeer grote uitgevers van wetenschappelijke, technologische en medische publicaties, en daarnaast van open access uitgever BioMed Central.
Bron: Informatie Professional
Bron: Informatie Professional
dinsdag 2 november 2004
Theo van Gogh vermoord
Rond half elf vanmorgen dringt het nieuws tot me door dat Theo van Gogh is neergeschoten en even later dat hij dood is. Een gevoel van verslagenheid omklemt me. Er zijn weinigen met wie ik het meer oneens was en ik vond hem in zijn provocaties over met name de islam veel te ver gaan. Maar weer zijn er mensen die hun onenigheid met mes en pistool oplossen. Een mensenleven is verloren gegaan. Naast provocateur was Theo van Gogh een kundig kunstenaar. De consequenties voor het 'vrije woord' en voor de stemming in onze maatschappij zijn niet te overzien.De door Theo van Gogh geregisseerde film over de moord op Pim Fortuyn naar de roman van Tomas Ross is klaar en komt binnenkort uit. Ross is het niet eens met Van Goghs opvattingen over de islam, maar zijn verhaal gaat uit van de gedachte dat de AIVD achter de moord op Fortuyn zat. Ik denk dat de complottheorieën weer zullen toenemen
donderdag 28 oktober 2004
Nieuwe Bijbelvertaling
"Vertel als eerste wat u van dit boek vindt", roept Bol.com zoals gebruikelijk de lezers op. Zo ook bij de Nieuwe Bijbelvertaling, die bij Bol.com te bestellen is:
"Wat vindt u goed? Wat vindt u minder goed? Is het te vergelijken met andere boeken van deze auteur of over dit onderwerp? Schrijf het op en laat anderen profiteren van uw mening!
Een recensie schrijven is heel eenvoudig..."
Het debat over de NBV zal nu pas echt losbartsen, zegt directeur Haaije Feenstra, directeur van het Nederlands Bijbel Genootschap in Trouw (28.10.04). Nederland kent nu eenmaal 16 miljoen bondscoaches en 16 miljoen bijbelrecensenten. Hij zei wél te hopen dat het debat zal gaan 'met ruimte, stijl en gratie'.
De nieuwe bijbelvertaling is ook via de Stylo Shop (Bookshop NL) bij Bol.com te bestellen. Zelf zou ik in dit geval het boek trouwens bij de gewone boekhandel halen om van de vele edities waarmee de bijbelvertaling op 27 oktober is uitgekomen ook het formaat, de uitvoering en de leesbaarheid van de drukletter en indeling te kunnen beoordelen. (YL)
---------- Reactie Bas 29-10-2004:
Op de dag dat de koningin 'm kreeg, had ik m ook: de NBV. Inclusief 'twijfelachtige' inleiding (Artikel in ND). Maar ik heb zo'n dik boek nog niet zo snel uit dat ik binnenkort een recensie heb
.
"Wat vindt u goed? Wat vindt u minder goed? Is het te vergelijken met andere boeken van deze auteur of over dit onderwerp? Schrijf het op en laat anderen profiteren van uw mening!
Een recensie schrijven is heel eenvoudig..."
Het debat over de NBV zal nu pas echt losbartsen, zegt directeur Haaije Feenstra, directeur van het Nederlands Bijbel Genootschap in Trouw (28.10.04). Nederland kent nu eenmaal 16 miljoen bondscoaches en 16 miljoen bijbelrecensenten. Hij zei wél te hopen dat het debat zal gaan 'met ruimte, stijl en gratie'.
De nieuwe bijbelvertaling is ook via de Stylo Shop (Bookshop NL) bij Bol.com te bestellen. Zelf zou ik in dit geval het boek trouwens bij de gewone boekhandel halen om van de vele edities waarmee de bijbelvertaling op 27 oktober is uitgekomen ook het formaat, de uitvoering en de leesbaarheid van de drukletter en indeling te kunnen beoordelen. (YL)
---------- Reactie Bas 29-10-2004:
Op de dag dat de koningin 'm kreeg, had ik m ook: de NBV. Inclusief 'twijfelachtige' inleiding (Artikel in ND). Maar ik heb zo'n dik boek nog niet zo snel uit dat ik binnenkort een recensie heb
.
zaterdag 16 oktober 2004
Joodse verzetsbewegingen in Palestina
In Nederland is de radicale joodse bezetsbeweging van onder andere de latere premier Menachim Begin bekend geworden onder de naam Irgoen of in de Engelse spelling Irgun. Dit woord betekent echter gewoon ‘organisatie’ en komt dan ook in allerlei combinaties voor. De ‘Irgun’ heet voluit ‘Irgun Tzvai Leumi’. Dit betekent ‘Nationale (Leumi) militaire/militante (Tzvai) organisatie (Irgun)’. De afkorting I.Tz.L. of I.Z.L. leidt tot het woord Etzel. In Israel staat deze organisatie dan ook bekend als de Etzel.
De Etzel of Irgoen is een radicale afsplitsing van de Haganah. De Haganah werd in 1948 omgevormd tot het officiële Israelische leger, de Israel Defence Forces, IDF. De Irgoen sloot zich daar mokkend bij aan, waarmee een burgeroorlog in de jonge staat ternauwernood werd voorkomen. In Haifa kwam na de onafhankelijkheidsverklaring van 14 mei 1948 nog een grote scheepslading wapens voor de Irgoen binnen. Deze wapens werden pas na een gewapend treffen tussen het Israelische leger en de Irgoen aan het leger overgedragen.
Het Haganah-museum in Jeruzalem vertegenwoordigt de meer ‘officiële visie’ op de verschillende verzetsgroepen en het onstaan van het Israelische leger. Deze visie wordt in het museum weergegeven onder de kop “De nationale autoriteit en de dissidente groepen. De Haganah, Etzel en Lehi.”
”De Haganah was de operatieve tak van de gekozen instellingen van de joodse gemeenschap in Palestina. De Haganah aanvaardde altijd het gezag van het gekozen leiderschap en bereidde zich voor om de enige georganiseerde gewapende macht van de joodse gemeenschap te worden, het toekomstige staatsleger. In de jaren van strijd tegen de Britten groeide er echter een kloof tussen de verschillende groeperingen binnen de joodse gemeenschap.‘Etzel’, de ‘nationale militante organisatie’, en ‘Lehi’, de ‘vrijheidsstrijders van Israel’ waren twee kleinere organisaties die het gezag van de gekozen instellingen niet aanvaardden en zich concentreerden op sabotage-acties tegen de Britten, soms tegen de wil van de joodse leiders en de joodse meerderheid in. De confrontatie tussen Haganah en Etzel bereikte zijn piek tegen het einde van 1944. De Haganah vroeg Etzel en Lehi hun acties tegen de Britten te stoppen tot het einde van de Tweede Wereldoorlog. Toen Etzel dit weigerde, verlamden Haganah-vrijwilligers de Etzel-operaties, arresteerden een deel van z’n leden en leverden enkelen over aan de Britten. Deze periode wordt ‘the season’ genoemd, het seizoen.Later, in de jaren 1945-’46, kenden de drie organisaties een aantal maanden van nauwe samenwerking onder het gezag van de joodse gemeenschap, de Yishuv.In juli 1946 kwam er een eind aan de samenwerking, nadat ‘Etzel’ het Britse hoofdkwartier in het King David Hotel te Jeruzalem opblies.”
Tot zover enkele teksten in het Haganah-museum.
In het Etzel-museum in Tel Aviv worden veel sabotage-acties van de Irgoen gedetailleerd uit de doeken gedaan met maquettes en verlichte modellen. Zo ook de beruchte aanslag op het King David Hotel in Jeruzalem, waar indertijd het Britse bestuur zetelde. Het hotel, of althans het spreekgestoelte, is vandaag de dag nog vaak op televisie te zien bij officiële buitenlandse bezoeken. In juli 1946 drongen Irgoen-strijders vermomd als melkbezorgers in alle vroegte het gebouw binnen en bliezen een vleugel ervan op, waarbij tachtig mensen omkwamen. De Irgoen claimt dat de Britten ruim van tevoren waren gewaarschuwd, maar dat zij de waarschuwing hebben genegeerd. De aanslag leidde tot een nieuwe breuk tussen de Irgoen en de Haganah, die tot na de onafhankelijkheidsdag in 1948 zou duren.
De ‘Lehi’, de andere radicale groep die in de tekst van het Haganah-museum wordt genoemd, staat beter bekend als de Stern Gang, de Stern-bende. Dit is een radicale groep die zich in 1940 onder leiding van Avraham Stern heeft afgescheiden van de Irgun Zvai Leumi (Irgoen). De groep noemt zichzelf Lohame Herut Israel, afgekort Lehi, Vechters voor de Vrijheid van Israel. Een belangrijk lid van de Stern-groep is Rafael Sadowsky. In 1945 weten de Britten Sadowsky in Egypte te arresteren en te ondervragen. Hierdoor verkrijgen ze informatie over plannen om de terroristische acties naar Groot-Brittanië uit te breiden.
Geschiedenis van de Haganah
In het Haganah-museum wordt uiteraard vooral uitvoerig ingegaan op de geschiedenis van de Haganah zelf. Haganah betekent defensie. De afkorting is IH, Irgun Haganah, defensie-organisatie. De volle naam luidt Irgun Ha’Haganah Ha’Ivri Be’Eretz Israel. Irgun = organisatie, Haganah = defensie, Ivri = Hebreeuws, Eretz = land, dus de defensie-organisatie van het Hebreeuwse (joodse) land Israel. De Haganah werd opgericht in 1920, nadat er vanaf 1907 al diverse voorlopers waren. Tijdens de Eerste Wereldoorlog, in 1917, had de Britse minister Belfourt in een brief de joden een thuisland beloofd in Palestina, de Belfourt-Declaration. Na de Eerste Wereldoorlog onstond er een discussie tussen Zeev Jabotinksy en mensen als David Ben Gurion. Jabotinsky pleitte voor een Joods Legioen (Jewish Legion) dat zou deelnemen aan de verdediging van het land als onderdeel van het Britse leger. De anderen stonden een onafhankelijke joodse defensie voor. De in 1920 opgerichte Haganah was de eerste tien jaren onderdeel van de Histadrut, tot op vandaag de vakbondsfederatie van Israel. In de jaren ’30 werd een nationaal commando gevormd met vertegenwoordigers uit de verschillende joodse organisaties, zoals de arbeidersbeweging en de zionistenbond. Hoewel de Haganah ondergronds bleef, werd de organisatie meer en meer omgevormd tot een regulier leger met een veldmacht (‘field force’, Hish), stoottroepen (‘shock troops’, Palmach) en een marine (‘navy section’, Palyam).
De Haganah gaf aanwijzingen voor de bouw van nederzettingen, de ‘tower and stockade settlements’ met torens en houten verdedigingsmuren. De meerderheid van de kolonisten was lid van de Haganah, die de nederzettingen verdedigde tegen Arabische aanvallen. De al bestaande en nieuwe nederzettingen trokken langzamerhand de grenzen van de toekomstige joodse staat. De Haganah hield zich vanaf het begin bezig met het verzamelen van wapens en begon al in z’n eerste dagen een wapenindustrie, de zogeheten ‘Taas’. Aan de vooravond van de onafhankelijkheid in 1948 bezat ‘Taas’ 64 wapenfabrieken.
In 1936 braken in Palestina Arabische rellen uit, de ‘riots’, een intifada tegen de Britten en het groeiende aantal joodse immigranten. Met toestemming van de Britten werd een joodse hulppolitiemacht (‘auxiliary police force’) opgericht. Al in de zomer van 1936 dienden duizenden joden als boventallige politie-agenten, bewapend door de Britten. Ze bewaakten de nederzettingen en de wegen er tussen. Deze ‘JSP’, de Jewish Supernumeracy Police, diende tevens als dekmantel voor de Haganah, was er feitelijk een onderdeel van en hielp bij de training en bewapening. In 1939 had de JSP 14.000 leden, waarvan 1300 reguliere agenten (‘regulars’) en de rest reservisten. Sommigen reden rond in open bestelwagens, ‘tenders’, en werden de mobiele garde, ‘mobile guard’ genoemd. De JSP had tien bataljons verspreid over het hele land.
Naar aanleiding van de Arabische rellen in 1936 wijzigde de Haganah de strategie onder het motto ‘aanval is de beste verdediging’. Het nieuwe concept werd ‘leaving the fence’ genoemd, ‘de omheining verlaten’. Er werden veldtroepen (‘field forces’, Foch) opgericht en speciale nachtploegen (‘special night squads’, SNS). Deze Special Night Squads werden opgericht door Lord Charles Wingat. Deze Schot was kapitein in het Britse leger. Hij had sterke banden met de joodse bevolking en werd ‘the friend’ genoemd. Hij vormde kleine groepen van Haganah-leden en Britse soldaten en gaf hier zelf leiding aan. De SNS vocht volgens de methodes van offensieve oorlogsvoering in de Arabische dorpen. Na korte tijd kwam hierdoor een einde aan de Arabische rellen in het noorden.
In 1940 begon de Haganah een ondergronds radiostation, the Voice of Israel. Het is de Britten nooit gelukt het radiostation te lokaliseren. Op 14 mei 1948 werd dit het officiële radiostation van de nieuwe staat.
Openlijk verzetIn de nacht van 9 op 10 oktober 1945 brak de Haganah een Brits gevangenkamp voor illegale immigranten binnen en bevrijdde ruim 200 immigranten. De latere premier Yitzak Rabin was bij deze actie de tweede commandant. De actie markeert het begin van de openlijke joodse verzetsbeweging. In januari 1946 riepen de Britten in Palestina de noodtoestand uit. Op 17 juni 1946 werd Transjordanië onafhankelijk en werd emir Abdullah de eerste koning van Jordanië. De teleurstelling over de Britse politiek had in 1945 de verschillende joodse groeperingen weer voor enkele jaren samengebracht. ‘Etzel’ (Irgoen) en ‘Lehi’ (Stern-groep) accepteerden in deze periode het gezag van het gekozen leiderschap van de joodse gemeenschap en werkten samen met de grotere en centraal georganiseerde Haganah. Na de aanslag van de Irgoen op het King David Hotel in juli 1946 werd de samenwerking weer verbroken.
Het verzet ging echter wel door. De Haganah concentreerde zich voornamelijk op de klandestiene immigratie, de Ha’Apola, en de verdediging van de nederzettingen en ondernam acties tegen de Britten als die deze operaties wilden verhinderen. Etzel en Lehi gingen door met sabotage-acties. Alle groeperingen deden mee aan het verzet tegen de Britten door demonstraties, hulp aan gearresteerde immigranten en tegenwerking bij het zoeken naar de wapenopslagplaatsen.
De meeste Haganah-operaties werden uitgevoerd door de Palmach, de stoottroepen. waaronder ‘de nacht van de treinen’ en ‘de nacht van de bruggen’. Na de beslissing van de georganiseerde joodse gemeenschap, de Yishuv, om een openlijke gewapende strijd tegen de Britten te beginnen, vielen 50 Palmach-secties in ‘de nacht van de treinen’ 31 oktober 1945 het spoorwegnetwerk aan en saboteerden het op 153 plekken. ‘De nacht van de bruggen’ was de grootste operatie van de joodse verzetsbeweging. In de nacht van 16 op 17 juni 1946 verspreidden Palmach-strijders zich over elf bruggen aan de grenzen van Israel. Tien bruggen werden opgeblazen. Op één brug werd het vuur geopend op de groep en werden 14 strijders gedood.
Als reactie op de verzetsbeweging arresteerden de Britten leiders van de georganiseerde joodse gemeenschap, de Yishuv, en strijders van de Haganah. Op zaterdag 29 juni 1946, ’Black Sabbath’, werd in veel nederzettingen een avondklok ingesteld en werden 2700 joden gearresteerd. De Britten begonnen een intensieve zoektocht naar de wapenopslagplaatsen van de Haganah, maar er werd er maar één gevonden.
Klandestiene immigratie (Ha’Apola)Ha’Apola, meervoud Ha’Apolim, is het Hebreeuwse woord voor de georganiseerde klandestiene of illegale immigratie, zowel als de immigranten zelf. In 1934 begon de georganiseerde illegale immigratie per schip. Veel immigranten kwamen via de haven van Haifa het land binnen. Van 1934 tot 1939 werden 20.000 immigranten met 50 vaarten klandestien het land binnengebracht. In het voorjaar van 1939 werd een organisatie opgericht om de klandestiene immigratie te organiseren, de Mossad, of voluit de ‘Mossad L’Aliya Bet’. De Mossad was een tak van de Haganah. Een andere belangrijke rol werd gespeeld door de Palyam, de marinetak van de Haganah, die het bevel voerde over de schepen en ze bemande.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog bereikten 20.000 illegale immigranten Palestina over zee of over land. Na de oorlog kwamen er 70.000 illegale immigranten het land binnen met 66 vaarten.
De ‘bricha’ (escape, ontsnapping) is de naam voor de massabeweging van honderdduizenden joodse overlevenden van de Holocaust, die kort na de oorlog vanuit Oost-Europa naar Centraal- en Zuid-Europa trokken om ‘Eretz Israel’, het land Israel te bereiken. Deze overlevenden werden eerst bijeen gebracht in Duitsland en Oostenrijk, in centra en trainingskampen die waren opgericht door de Haganah. Vandaar werden ze in door de Haganah georganiseerde tochten naar ‘Eretz Israel’ vervoerd. Een kaart in het Haganah- museum toont de ontsnappingsroutes over land en zee, o.a. via München, Straatsburg, Nice, via Zuid-Italië of via Triër, Joegoslavië, Adriatische Zee; Zwarte Zee en Bosporus.
De eerste schepen hadden zo’n 35 tot 100 mensen aan land, de laatsten vervoerden zo’n 7.500 mensen per schip.
In augstus 1946 beginnen de Britten de operatie Iglo. Op Cyprus zetten zij gevangenkampen op, die tot februari 1949 hebben gefunctioneerd. Hier werden de illegale joodse immigranten gevangen gezet die onderweg waren opgepakt. Zo’n 52.000 mensen werden er gevangen gehouden, van enkele maanden tot een jaar. Er werden 2000 baby’s geboren. De georganiseerde joodse gemeenschap, de Yishuv, gaf assistentie aan de gevangenen en stuurde o.a. artsen en leraren. De Haganah vestigde een afdeling in de kampen onder de naam ‘de rijen van de verdedigers’ (‘the ranks of the defenders’, ‘Shurot Hameginim’). Zij trainden de gevangenen. De illegale immigranten, de Ha’Apolim, beschouwden zichzelf als inwoners van Israel onder het motto ‘ook Cyprus is Eretz Israel’ (het land Israel).
Eén van de grootste en bekendste Ha’Apolim-schepen die de Haganah organiseerde, was de Exodus, met 1500 immigranten aan boord. In juli 1947 werd het schip opgebracht door de Britten en de passagiers werden in drie oorlogsschepen gedeporteerd naar Frankrijk en vandaar naar Duitsland.
De strijd die de immigranten in de haven van Haifa voerden tegen de Britten, terwijl ze overgebracht werden naar de deportatieschepen, en hun weigering van boord te gaan in Europese havens, riep overal in de wereld sterke emotionele reacties op. Dit hielp in de internationale politieke strijd om te komen tot een joodse staat.
Op 24 april 1947 werd de UN Special Commission On Palestine (UNSCOP) ingesteld. Op 29 november 1947 besluit de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties tot de deling van Palestina in een Arabische en een joodse staat.
Deze tekst heb ik 16.10.04 geschreven aan de hand van mijn aantekeningen van bezoeken aan het Etzel-Museum in Tel Aviv en het Haganah-Museum in Jeruzalem in 1996 en 1999. - YL
De Etzel of Irgoen is een radicale afsplitsing van de Haganah. De Haganah werd in 1948 omgevormd tot het officiële Israelische leger, de Israel Defence Forces, IDF. De Irgoen sloot zich daar mokkend bij aan, waarmee een burgeroorlog in de jonge staat ternauwernood werd voorkomen. In Haifa kwam na de onafhankelijkheidsverklaring van 14 mei 1948 nog een grote scheepslading wapens voor de Irgoen binnen. Deze wapens werden pas na een gewapend treffen tussen het Israelische leger en de Irgoen aan het leger overgedragen.
Het Haganah-museum in Jeruzalem vertegenwoordigt de meer ‘officiële visie’ op de verschillende verzetsgroepen en het onstaan van het Israelische leger. Deze visie wordt in het museum weergegeven onder de kop “De nationale autoriteit en de dissidente groepen. De Haganah, Etzel en Lehi.”
”De Haganah was de operatieve tak van de gekozen instellingen van de joodse gemeenschap in Palestina. De Haganah aanvaardde altijd het gezag van het gekozen leiderschap en bereidde zich voor om de enige georganiseerde gewapende macht van de joodse gemeenschap te worden, het toekomstige staatsleger. In de jaren van strijd tegen de Britten groeide er echter een kloof tussen de verschillende groeperingen binnen de joodse gemeenschap.‘Etzel’, de ‘nationale militante organisatie’, en ‘Lehi’, de ‘vrijheidsstrijders van Israel’ waren twee kleinere organisaties die het gezag van de gekozen instellingen niet aanvaardden en zich concentreerden op sabotage-acties tegen de Britten, soms tegen de wil van de joodse leiders en de joodse meerderheid in. De confrontatie tussen Haganah en Etzel bereikte zijn piek tegen het einde van 1944. De Haganah vroeg Etzel en Lehi hun acties tegen de Britten te stoppen tot het einde van de Tweede Wereldoorlog. Toen Etzel dit weigerde, verlamden Haganah-vrijwilligers de Etzel-operaties, arresteerden een deel van z’n leden en leverden enkelen over aan de Britten. Deze periode wordt ‘the season’ genoemd, het seizoen.Later, in de jaren 1945-’46, kenden de drie organisaties een aantal maanden van nauwe samenwerking onder het gezag van de joodse gemeenschap, de Yishuv.In juli 1946 kwam er een eind aan de samenwerking, nadat ‘Etzel’ het Britse hoofdkwartier in het King David Hotel te Jeruzalem opblies.”
Tot zover enkele teksten in het Haganah-museum.
In het Etzel-museum in Tel Aviv worden veel sabotage-acties van de Irgoen gedetailleerd uit de doeken gedaan met maquettes en verlichte modellen. Zo ook de beruchte aanslag op het King David Hotel in Jeruzalem, waar indertijd het Britse bestuur zetelde. Het hotel, of althans het spreekgestoelte, is vandaag de dag nog vaak op televisie te zien bij officiële buitenlandse bezoeken. In juli 1946 drongen Irgoen-strijders vermomd als melkbezorgers in alle vroegte het gebouw binnen en bliezen een vleugel ervan op, waarbij tachtig mensen omkwamen. De Irgoen claimt dat de Britten ruim van tevoren waren gewaarschuwd, maar dat zij de waarschuwing hebben genegeerd. De aanslag leidde tot een nieuwe breuk tussen de Irgoen en de Haganah, die tot na de onafhankelijkheidsdag in 1948 zou duren.
De ‘Lehi’, de andere radicale groep die in de tekst van het Haganah-museum wordt genoemd, staat beter bekend als de Stern Gang, de Stern-bende. Dit is een radicale groep die zich in 1940 onder leiding van Avraham Stern heeft afgescheiden van de Irgun Zvai Leumi (Irgoen). De groep noemt zichzelf Lohame Herut Israel, afgekort Lehi, Vechters voor de Vrijheid van Israel. Een belangrijk lid van de Stern-groep is Rafael Sadowsky. In 1945 weten de Britten Sadowsky in Egypte te arresteren en te ondervragen. Hierdoor verkrijgen ze informatie over plannen om de terroristische acties naar Groot-Brittanië uit te breiden.
Geschiedenis van de Haganah
In het Haganah-museum wordt uiteraard vooral uitvoerig ingegaan op de geschiedenis van de Haganah zelf. Haganah betekent defensie. De afkorting is IH, Irgun Haganah, defensie-organisatie. De volle naam luidt Irgun Ha’Haganah Ha’Ivri Be’Eretz Israel. Irgun = organisatie, Haganah = defensie, Ivri = Hebreeuws, Eretz = land, dus de defensie-organisatie van het Hebreeuwse (joodse) land Israel. De Haganah werd opgericht in 1920, nadat er vanaf 1907 al diverse voorlopers waren. Tijdens de Eerste Wereldoorlog, in 1917, had de Britse minister Belfourt in een brief de joden een thuisland beloofd in Palestina, de Belfourt-Declaration. Na de Eerste Wereldoorlog onstond er een discussie tussen Zeev Jabotinksy en mensen als David Ben Gurion. Jabotinsky pleitte voor een Joods Legioen (Jewish Legion) dat zou deelnemen aan de verdediging van het land als onderdeel van het Britse leger. De anderen stonden een onafhankelijke joodse defensie voor. De in 1920 opgerichte Haganah was de eerste tien jaren onderdeel van de Histadrut, tot op vandaag de vakbondsfederatie van Israel. In de jaren ’30 werd een nationaal commando gevormd met vertegenwoordigers uit de verschillende joodse organisaties, zoals de arbeidersbeweging en de zionistenbond. Hoewel de Haganah ondergronds bleef, werd de organisatie meer en meer omgevormd tot een regulier leger met een veldmacht (‘field force’, Hish), stoottroepen (‘shock troops’, Palmach) en een marine (‘navy section’, Palyam).
De Haganah gaf aanwijzingen voor de bouw van nederzettingen, de ‘tower and stockade settlements’ met torens en houten verdedigingsmuren. De meerderheid van de kolonisten was lid van de Haganah, die de nederzettingen verdedigde tegen Arabische aanvallen. De al bestaande en nieuwe nederzettingen trokken langzamerhand de grenzen van de toekomstige joodse staat. De Haganah hield zich vanaf het begin bezig met het verzamelen van wapens en begon al in z’n eerste dagen een wapenindustrie, de zogeheten ‘Taas’. Aan de vooravond van de onafhankelijkheid in 1948 bezat ‘Taas’ 64 wapenfabrieken.
In 1936 braken in Palestina Arabische rellen uit, de ‘riots’, een intifada tegen de Britten en het groeiende aantal joodse immigranten. Met toestemming van de Britten werd een joodse hulppolitiemacht (‘auxiliary police force’) opgericht. Al in de zomer van 1936 dienden duizenden joden als boventallige politie-agenten, bewapend door de Britten. Ze bewaakten de nederzettingen en de wegen er tussen. Deze ‘JSP’, de Jewish Supernumeracy Police, diende tevens als dekmantel voor de Haganah, was er feitelijk een onderdeel van en hielp bij de training en bewapening. In 1939 had de JSP 14.000 leden, waarvan 1300 reguliere agenten (‘regulars’) en de rest reservisten. Sommigen reden rond in open bestelwagens, ‘tenders’, en werden de mobiele garde, ‘mobile guard’ genoemd. De JSP had tien bataljons verspreid over het hele land.
Naar aanleiding van de Arabische rellen in 1936 wijzigde de Haganah de strategie onder het motto ‘aanval is de beste verdediging’. Het nieuwe concept werd ‘leaving the fence’ genoemd, ‘de omheining verlaten’. Er werden veldtroepen (‘field forces’, Foch) opgericht en speciale nachtploegen (‘special night squads’, SNS). Deze Special Night Squads werden opgericht door Lord Charles Wingat. Deze Schot was kapitein in het Britse leger. Hij had sterke banden met de joodse bevolking en werd ‘the friend’ genoemd. Hij vormde kleine groepen van Haganah-leden en Britse soldaten en gaf hier zelf leiding aan. De SNS vocht volgens de methodes van offensieve oorlogsvoering in de Arabische dorpen. Na korte tijd kwam hierdoor een einde aan de Arabische rellen in het noorden.
In 1940 begon de Haganah een ondergronds radiostation, the Voice of Israel. Het is de Britten nooit gelukt het radiostation te lokaliseren. Op 14 mei 1948 werd dit het officiële radiostation van de nieuwe staat.
Openlijk verzetIn de nacht van 9 op 10 oktober 1945 brak de Haganah een Brits gevangenkamp voor illegale immigranten binnen en bevrijdde ruim 200 immigranten. De latere premier Yitzak Rabin was bij deze actie de tweede commandant. De actie markeert het begin van de openlijke joodse verzetsbeweging. In januari 1946 riepen de Britten in Palestina de noodtoestand uit. Op 17 juni 1946 werd Transjordanië onafhankelijk en werd emir Abdullah de eerste koning van Jordanië. De teleurstelling over de Britse politiek had in 1945 de verschillende joodse groeperingen weer voor enkele jaren samengebracht. ‘Etzel’ (Irgoen) en ‘Lehi’ (Stern-groep) accepteerden in deze periode het gezag van het gekozen leiderschap van de joodse gemeenschap en werkten samen met de grotere en centraal georganiseerde Haganah. Na de aanslag van de Irgoen op het King David Hotel in juli 1946 werd de samenwerking weer verbroken.
Het verzet ging echter wel door. De Haganah concentreerde zich voornamelijk op de klandestiene immigratie, de Ha’Apola, en de verdediging van de nederzettingen en ondernam acties tegen de Britten als die deze operaties wilden verhinderen. Etzel en Lehi gingen door met sabotage-acties. Alle groeperingen deden mee aan het verzet tegen de Britten door demonstraties, hulp aan gearresteerde immigranten en tegenwerking bij het zoeken naar de wapenopslagplaatsen.
De meeste Haganah-operaties werden uitgevoerd door de Palmach, de stoottroepen. waaronder ‘de nacht van de treinen’ en ‘de nacht van de bruggen’. Na de beslissing van de georganiseerde joodse gemeenschap, de Yishuv, om een openlijke gewapende strijd tegen de Britten te beginnen, vielen 50 Palmach-secties in ‘de nacht van de treinen’ 31 oktober 1945 het spoorwegnetwerk aan en saboteerden het op 153 plekken. ‘De nacht van de bruggen’ was de grootste operatie van de joodse verzetsbeweging. In de nacht van 16 op 17 juni 1946 verspreidden Palmach-strijders zich over elf bruggen aan de grenzen van Israel. Tien bruggen werden opgeblazen. Op één brug werd het vuur geopend op de groep en werden 14 strijders gedood.
Als reactie op de verzetsbeweging arresteerden de Britten leiders van de georganiseerde joodse gemeenschap, de Yishuv, en strijders van de Haganah. Op zaterdag 29 juni 1946, ’Black Sabbath’, werd in veel nederzettingen een avondklok ingesteld en werden 2700 joden gearresteerd. De Britten begonnen een intensieve zoektocht naar de wapenopslagplaatsen van de Haganah, maar er werd er maar één gevonden.
Klandestiene immigratie (Ha’Apola)Ha’Apola, meervoud Ha’Apolim, is het Hebreeuwse woord voor de georganiseerde klandestiene of illegale immigratie, zowel als de immigranten zelf. In 1934 begon de georganiseerde illegale immigratie per schip. Veel immigranten kwamen via de haven van Haifa het land binnen. Van 1934 tot 1939 werden 20.000 immigranten met 50 vaarten klandestien het land binnengebracht. In het voorjaar van 1939 werd een organisatie opgericht om de klandestiene immigratie te organiseren, de Mossad, of voluit de ‘Mossad L’Aliya Bet’. De Mossad was een tak van de Haganah. Een andere belangrijke rol werd gespeeld door de Palyam, de marinetak van de Haganah, die het bevel voerde over de schepen en ze bemande.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog bereikten 20.000 illegale immigranten Palestina over zee of over land. Na de oorlog kwamen er 70.000 illegale immigranten het land binnen met 66 vaarten.
De ‘bricha’ (escape, ontsnapping) is de naam voor de massabeweging van honderdduizenden joodse overlevenden van de Holocaust, die kort na de oorlog vanuit Oost-Europa naar Centraal- en Zuid-Europa trokken om ‘Eretz Israel’, het land Israel te bereiken. Deze overlevenden werden eerst bijeen gebracht in Duitsland en Oostenrijk, in centra en trainingskampen die waren opgericht door de Haganah. Vandaar werden ze in door de Haganah georganiseerde tochten naar ‘Eretz Israel’ vervoerd. Een kaart in het Haganah- museum toont de ontsnappingsroutes over land en zee, o.a. via München, Straatsburg, Nice, via Zuid-Italië of via Triër, Joegoslavië, Adriatische Zee; Zwarte Zee en Bosporus.
De eerste schepen hadden zo’n 35 tot 100 mensen aan land, de laatsten vervoerden zo’n 7.500 mensen per schip.
In augstus 1946 beginnen de Britten de operatie Iglo. Op Cyprus zetten zij gevangenkampen op, die tot februari 1949 hebben gefunctioneerd. Hier werden de illegale joodse immigranten gevangen gezet die onderweg waren opgepakt. Zo’n 52.000 mensen werden er gevangen gehouden, van enkele maanden tot een jaar. Er werden 2000 baby’s geboren. De georganiseerde joodse gemeenschap, de Yishuv, gaf assistentie aan de gevangenen en stuurde o.a. artsen en leraren. De Haganah vestigde een afdeling in de kampen onder de naam ‘de rijen van de verdedigers’ (‘the ranks of the defenders’, ‘Shurot Hameginim’). Zij trainden de gevangenen. De illegale immigranten, de Ha’Apolim, beschouwden zichzelf als inwoners van Israel onder het motto ‘ook Cyprus is Eretz Israel’ (het land Israel).
Eén van de grootste en bekendste Ha’Apolim-schepen die de Haganah organiseerde, was de Exodus, met 1500 immigranten aan boord. In juli 1947 werd het schip opgebracht door de Britten en de passagiers werden in drie oorlogsschepen gedeporteerd naar Frankrijk en vandaar naar Duitsland.
De strijd die de immigranten in de haven van Haifa voerden tegen de Britten, terwijl ze overgebracht werden naar de deportatieschepen, en hun weigering van boord te gaan in Europese havens, riep overal in de wereld sterke emotionele reacties op. Dit hielp in de internationale politieke strijd om te komen tot een joodse staat.
Op 24 april 1947 werd de UN Special Commission On Palestine (UNSCOP) ingesteld. Op 29 november 1947 besluit de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties tot de deling van Palestina in een Arabische en een joodse staat.
Deze tekst heb ik 16.10.04 geschreven aan de hand van mijn aantekeningen van bezoeken aan het Etzel-Museum in Tel Aviv en het Haganah-Museum in Jeruzalem in 1996 en 1999. - YL
vrijdag 15 oktober 2004
Week van de geschiedenis
Nederlanders vinden de moord op Pim Fortuyn (6 mei 2002) de belangrijkste gebeurtenis in Nederland van na de Tweede Wereldoorlog. Dat blijkt uit een onderzoek dat het Historisch Nieuwsblad heeft laten uitvoeren. Een speciale editie van het Historische Nieuwsblad is gratis bij de Volkskrant van vrijdag 15 oktober gevoegd. Historisch Nieuwsblad is een maandelijks publieksblad over geschiedenis. De speciale uitgave is gemaakt ter gelegenheid van de Week van de Geschiedenis van 30 oktober tot 7 november.
Bron: Volkskrant, 15.10.04.
Bron: Volkskrant, 15.10.04.
zaterdag 9 oktober 2004
Nieuwe Duitse spelling gaat door
De minister-presidenten van de Duitse bondsstaten hebben vrijdag 8 oktober unaniem besloten, dat de nieuwe Duitse spelling doorgaat. De spelling zal zoals gepland volgend jaar augustus definitief van kracht worden. Een raad voor de Duitse spelling moet de voor- en tegenstanders van de nieuwe spelling met elkaar verzoenen. (Lees verder)
woensdag 6 oktober 2004
Nieuwsmedia en eCards
De afgelopen maand is aan deze website allelei 'externe content' toegevoegd, dat wil zeggen: inhoud die door anderen wordt aangeleverd. Deze 'content' wordt online getest en de structuur en inhoud kunnen dus nog wel veranderen.
Het gaat onder meer om:
Nieuwsmedia: klik in het menu op Nieuwsmedia.
Calculators en kalenders: klik op Officehelp.
Het is de bedoeling deze rubriek in de toekomst uit te breiden met handige hulp en informatie.
Verkoop digitale magazines e.a.: Shop.
Elektronische wenskaarten, e-Cards, Contact.
Als er geen menu te zien is:
klik op stylo.nl om naar de startpagina met menu te gaan
Vragen en opmerkingen zijn welkom op post@stylo.nl
Het gaat onder meer om:
Nieuwsmedia: klik in het menu op Nieuwsmedia.
Calculators en kalenders: klik op Officehelp.
Het is de bedoeling deze rubriek in de toekomst uit te breiden met handige hulp en informatie.
Verkoop digitale magazines e.a.: Shop.
Elektronische wenskaarten, e-Cards, Contact.
Als er geen menu te zien is:
klik op stylo.nl om naar de startpagina met menu te gaan
Vragen en opmerkingen zijn welkom op post@stylo.nl
dinsdag 5 oktober 2004
Flores-mens
Er is een kleine 'mensensoort' ontdekt die 18.000 jaar geleden leefde op het Indonesische eiland Flores. Op de website van het wetenschappelijke tijdschrift Nature is een interessante serie te vinden over de Flores-mens en andere ontdekkingen rond de evolutie.
Tot nu toe zijn de resten van acht Flores-mensen gevonden van ongeveer één meter lang met een schedel niet groter dan een grapefruit. Deze kleine wezens maakten gereedschap, jaagden op kleine olifanten en leefden in dezelfde tijd als waarin de moderne mens (Homo sapiens) het gebied begon te bewonen.
Zie http://www.nature.com/news/specials/flores/index.html
(Overgenomen uit Stylo Forum)
Tot nu toe zijn de resten van acht Flores-mensen gevonden van ongeveer één meter lang met een schedel niet groter dan een grapefruit. Deze kleine wezens maakten gereedschap, jaagden op kleine olifanten en leefden in dezelfde tijd als waarin de moderne mens (Homo sapiens) het gebied begon te bewonen.
Zie http://www.nature.com/news/specials/flores/index.html
(Overgenomen uit Stylo Forum)
zondag 12 september 2004
Hekel aan afronden
Als echte Hollander heb ik een hekel aan afronden. Ik was juist zo blij na de invoering van de euro van het afronden af te zijn. Soms wordt er afgerond op 5 eurocent. Dat is méér dan het ouderwetse dubbeltje. De gedachte is dat het gemiddeld niets uitmaakt en dat is ook wel zo, behalve als ik altijd precies hetzelfde koop of als ik nooit meer in de winkel terug kom. Dat kan toch?Het vervelendste is nog dat ze bij de kassa een ander bedrag tegen je roepen dan het feitelijke totaalbedrag van je boodschappen. Zeg dat het totaal 29,95 is, dan roepen ze ineens "dertig". Het is maar vijf cent meer, maar ik moet toch even goed nadenken of het klopt. Ze roepen immers een 'fout' bedrag. Voor 'het zelfde geld' roepen ze "veertig" of was het 19,95 in plaats van 29,95. Ik moet toch even opletten. Hetzelfde probleem heb ik in een restaurant als ik ineens een fooi moet bedenken. Moet ik 14,95 betalen, zeg ik genereus "maak er maar 15 van" en denk dan dat ik een vette fooi heb gegeven. Pas als het te laat is, zie ik dat ik in feite niks gegeven heb. Wat me bij het afronden in de winkel ook dwars zit is dit. De reden dat een winkelier een product prijst op 9,95 is dat hij er van uitgaat dat ik zo dom ben te denken dat dit veel goedkoper is dan 10 euro. Er is geen andere reden. Hij gaat er van uit dat ik er bij 9,95 wel en bij 10 niet 'intrap'. Vervolgens maakt hij er bij de kassa alsnog 10 van en verwacht van mij dat ik er dan opnieuw intrap. De winkelier had de prijzen ook meteen in het schap kunnen afronden in plaats van aan de kassa. Maar dat doet hij niet. Hoewel ik heel goed besef dat ik er financieel niet echt bij inschiet, voel ik me toch dubbel 'bedrogen'. Gelukkig doet het probleem zich niet zo vaak voor en zit ik ook niet met een beurs vol munten, want overal waar ik kan betaal ik met pin- of chippas. Ook dan irriteert het me als ze "dertig" roepen in plaats van 29,95, ik betaal immers altijd precies gepast. Bij de zelfscankassa van 'mijn' C1000 wordt er gelukkig helemaal niks geroepen, want ik scan de boodschappen zelf en reken direct af met mijn pinpas. Maar laatst was er één product dat de zelfscankassa niet herkende, ik moest dit daarom wel apart afrekenen: 2,99. "Dat is dan 3,00 euro". Ik stond - bij wijze van uitzondering - al met contactgeld klaar en was helemaal verrast door de afronding. Ik voelde me toch bekocht, al ging het maar om een cent.
Lees reacties in het forum bij: Duitsers willen Beatrix importeren
vrijdag 20 augustus 2004
Beste Spelen ooit
Kroonprins Willem-Alexander vindt de Olympische Spelen in Athene tot nu toe de beste Spelen ooit. Dat heeft hij donderdag gezegd in het programma Studio Sportzomer. "Ik heb een fantastische tijd gehad", aldus de prins.
Bovenstaande bericht las ik in de krant en ook het journaal deed vanmorgen dezelfde uitspraak. "De beste Spelen ooit". Vervolgens krijgen we de prins te zien, die iets zegt in de trant van: ik heb Atlanta meegemaakt, ik heb Sydney meegemaakt, maar voor mij zijn de Spelen in Athene de beste die ik ooit heb meegemaakt. Kortom, terecht beoordeelt hij niet ruim honderd jaar sportgeschiedenis, maar geeft hij slechts zijn eigen, korte ervaring weer.
Dan nog een taalkundige opmerking. Natuurlijk is de uitdrukking "de beste Spelen ooit" een anglicisme, een vertaling van "the best Games ever". Deze manier van zeggen is, naar mijn herinnering, nog maar een jaar of tien, vijftien geleden via de journalistiek in onze taal opgenomen en zou eerder als fout taalgebruik worden ervaren. Daarvòòr zouden we zeggen: "De beste Spelen die er ooit zijn geweest". Ik vind het een aanwinst dat we deze compacte, angelsaksische manier van formuleren hebben overgenomen. Waar ik minder gelukkig mee ben, is dat ongemerkt meer en meer ook het angelsaksische gebruik van superlatieven en overdrijving wordt overgenomen. "De beste Spelen ooit", "de ergste aardbeving", "de grootste politieke aardverschuiving". Dergelijke superlatieven mogen in het Nederlands, en zeker in de journalistiek, naar mijn mening alleen worden gebruikt als ze feitelijk, zakelijk en aantoonbaar juist zijn. Voor de angelsaksische overdrijving is in onze cultuur geen plaats.
20.08.04 Een lezer attendeerde mij op wat Onze Taal zegt over dit onderwerp: OnzeTaal.nl/advies/ooit.html
Lees ook: http://blog.stylo.nl/2021/01/land-van-ooit.html (blog 08.01.21)
maandag 9 augustus 2004
Everyone a new suit
A dream. I walk through a town with half-timbered houses. A black suit in a garment bag hangs on all front doors. I ask myself why. At some point I meet a man in a black suit and hat, presumably a rabbi. He wonders the same. Suddenly he changes his mind, runs a few blocks back to the parking lot where his car is. I run along with him. He takes his cell phone out of the glove compartment, presses some keys, looks at the screen, then smiles understandingly. He tells me what's going on. He sent his tailor a text message saying “Thank you and everyone, please have a new suit at the door”. But apparently the comma didn't come across and the tailor read: "and everyone please a new suit at the door". That's why the city is covered with black suits.
When I woke up I wondered how my dream maker comes up with something like this. I don't see any meaning, it's just a simple pun. There was quite a long time between walking around the city with the suits at the door, while I didn't understand why, and the punch line at the end. I can't recall ever hearing or reading a story like this anywhere. It would be something for a modern version of the musical Fiddler on the roof.
Translation of Iedereen een nieuw pak
Iedereen een nieuw pak
Een droom. Ik loop door een stadje met vakwerkhuisjes. Aan alle voordeuren hangt een zwart kostuum in een kledinghoes. Ik vraag me af waarom. Op een gegeven moment ontmoet ik een man in een zwart pak en hoed, vermoedelijk een rabbi. Hij vraagt zich hetzelfde af. Ineens bedenkt hij zich, rent een paar straten terug naar de parkeerplaats waar zijn auto staat. Ik ren met hem mee. Hij pakt zijn mobiele telefoon uit het dashboardkastje, drukt wat toetsen in, kijkt op het scherm en begint dan begrijpend te glimlachen. Hij vertelt me wat er aan de hand is. Hij heeft zijn kleermaker een sms-je gestuurd met de tekst „Hartelijk dank aan jou en iedereen, graag een nieuw pak aan de deur“. Maar kennelijk is de komma niet overgekomen en de kleermaker heeft gelezen: „en iedereen graag een nieuw pak aan de deur“. Vandaar dat de stad volhangt met zwarte pakken.
Bij het wakker worden vraag ik mij af hoe mijn droommaker zoiets verzint. Ik zie geen betekenis, het is een simpel woordgrapje. Er zat een vrij lange tijd tussen het rondlopen door de stad met de pakken aan de deur, toen ik nog niet begreep waarom, en de clou aan het eind. Ik kan mijn niet herinneren dit verhaal ooit ergens gehoord of gelezen te hebben. Het zou iets zijn voor een moderne versie van Fiddler on the roof.
Bij het wakker worden vraag ik mij af hoe mijn droommaker zoiets verzint. Ik zie geen betekenis, het is een simpel woordgrapje. Er zat een vrij lange tijd tussen het rondlopen door de stad met de pakken aan de deur, toen ik nog niet begreep waarom, en de clou aan het eind. Ik kan mijn niet herinneren dit verhaal ooit ergens gehoord of gelezen te hebben. Het zou iets zijn voor een moderne versie van Fiddler on the roof.
See English translation.
dinsdag 20 juli 2004
Valse start
Journaallezer over de Tour de France: "Direct na de start probeert een aantal renners weg te komen. Uiteindelijk lukt dat drie renners."
Begrijp ik het goed, dat de rest nog steeds aan de start staat?
Begrijp ik het goed, dat de rest nog steeds aan de start staat?
maandag 14 juni 2004
Misdaad loont
Om te concurreren tegen het voetbal zendt Nederland 1 vanavond achter elkaar twee detectiveseries uit – Murder in mind en Spooks – direct gevolgd door Opsporing verzocht.
Misdaad loont, zal de netmanager hebben gedacht.
Misdaad loont, zal de netmanager hebben gedacht.
Krijs
Het avondzonnetje scheen nog lekker. Ik besloot vanavond, eer ik van Utrecht naar huis in Houten fietste, nog even rustig op een bankje in het park aan de Kromme Rijn de krant te gaan lezen, die ik vanmiddag van een collega had gekregen. Op het moment dat ik het nieuws open sloeg, klonk plotseling een ijselijk gegil.
Na de eerste schrik ontdekte ik al snel waar het hels geluid vandaan kwam. De Kromme Rijn loopt hier onder de Tamboersdijk en de Waterlinieweg door. Langs het jaagpad aan de overkant verscheen de eerste groep wandelaars van de jeugdavondvierdaagse. De holle klankkast van de lange tunnel nodigde de kinderstemmen uit zich luid te verheffen.
De rust was voorbij. Het volkomen onverwachts begonnen gegil ging zeker nog een uur ononderbroken door. Vooral die ongebrokenheid verbaasde me. Geen moment verslapte de onafgebroken krijs, geen moment ging het volume of de intensiteit ervan omlaag, totdat de langgerekte krijs na een uur even plotseling stopte als hij begonnen was. Er volgden nog een paar groepjes volwassen wandelaars, rustig pratend, daarna verstomden ook de laatste stemmen.
Ik kan slecht tegen onrustige geluiden, maar de constante, eentonige hardheid van dit gegil maakte dat ik er in een paar minuten aan gewend was en toch ‘rustig’ de krant kon lezen. Maar de langgerekte gil zette me wel aan het denken.
Kunnen kinderen geen viaduct of tunnel passeren zonder hun stem te verheffen? Zelf begin ik vaak onwillekeurig te fluiten of te neuriën onder een viaduct. Dat heeft niks te maken met ‘fluiten in het donker’, maar alles met de sensatie van het ongewoon luid en duidelijk terug horen van je eigen stem.
Wat als de groepen op enige afstrand van elkaar hadden gelopen, vroeg ik mij af, en de volgende groep de voorgaande niet kon horen? Zou dan ook elke groep, zonder uitzondering, gegild hebben? Of de ene wel, de andere niet, al naar gelang de stemming of een enkele gangmaker in de groep. Misschien zouden sommige groepen onder het viaduct een mooi wandelaarslied hebben ingezet. “De paden op… de tunnels door”.
Zouden al deze honderden kinderen vanavond zonder het te weten alleen maar de eerste gil van die ene gangmaker in de eerste groep gevolgd hebben, dacht ik.
Zo is taal ontstaan, zo is cultuur ontstaan, zo zijn kennis en kundes ontstaan. We roepen alleen maar onze ouders, onze voorouders na, al duizenden jaren lang in een lange wandeltocht. En ooit was er een oerouder die het gegil heeft ingezet.Cultuur: één langgerekte menselijke krijs.
Ik sloeg m’n krant dicht. De zon scheen laag over het kalme water van de eeuwig stromende Kromme Rijn. Alleen het geluid van de vogels was nog te horen.
Na de eerste schrik ontdekte ik al snel waar het hels geluid vandaan kwam. De Kromme Rijn loopt hier onder de Tamboersdijk en de Waterlinieweg door. Langs het jaagpad aan de overkant verscheen de eerste groep wandelaars van de jeugdavondvierdaagse. De holle klankkast van de lange tunnel nodigde de kinderstemmen uit zich luid te verheffen.
De rust was voorbij. Het volkomen onverwachts begonnen gegil ging zeker nog een uur ononderbroken door. Vooral die ongebrokenheid verbaasde me. Geen moment verslapte de onafgebroken krijs, geen moment ging het volume of de intensiteit ervan omlaag, totdat de langgerekte krijs na een uur even plotseling stopte als hij begonnen was. Er volgden nog een paar groepjes volwassen wandelaars, rustig pratend, daarna verstomden ook de laatste stemmen.
Ik kan slecht tegen onrustige geluiden, maar de constante, eentonige hardheid van dit gegil maakte dat ik er in een paar minuten aan gewend was en toch ‘rustig’ de krant kon lezen. Maar de langgerekte gil zette me wel aan het denken.
Kunnen kinderen geen viaduct of tunnel passeren zonder hun stem te verheffen? Zelf begin ik vaak onwillekeurig te fluiten of te neuriën onder een viaduct. Dat heeft niks te maken met ‘fluiten in het donker’, maar alles met de sensatie van het ongewoon luid en duidelijk terug horen van je eigen stem.
Wat als de groepen op enige afstrand van elkaar hadden gelopen, vroeg ik mij af, en de volgende groep de voorgaande niet kon horen? Zou dan ook elke groep, zonder uitzondering, gegild hebben? Of de ene wel, de andere niet, al naar gelang de stemming of een enkele gangmaker in de groep. Misschien zouden sommige groepen onder het viaduct een mooi wandelaarslied hebben ingezet. “De paden op… de tunnels door”.
Zouden al deze honderden kinderen vanavond zonder het te weten alleen maar de eerste gil van die ene gangmaker in de eerste groep gevolgd hebben, dacht ik.
Zo is taal ontstaan, zo is cultuur ontstaan, zo zijn kennis en kundes ontstaan. We roepen alleen maar onze ouders, onze voorouders na, al duizenden jaren lang in een lange wandeltocht. En ooit was er een oerouder die het gegil heeft ingezet.Cultuur: één langgerekte menselijke krijs.
Ik sloeg m’n krant dicht. De zon scheen laag over het kalme water van de eeuwig stromende Kromme Rijn. Alleen het geluid van de vogels was nog te horen.
zaterdag 12 juni 2004
WorldTribune
Bij wijze van proef een link toegevoegd naar WorldTribune. Dit is een internationale online nieuwsservice die zich vooral richt op nieuws uit het Midden-Oosten en Azië. De link is [was] te vinden onderaan de startpagina, naast de Washington Post, en geeft vervolgens de keuze uit recent nieuws, 'breaking news' - maar dit is niet altijd echt het laatste nieuws - en technisch nieuws, maar dit onderdeel bevat ook 'breaking news'. De praktijk zal uitwijzen of deze link en het geboden nieuws bevalt. Zo niet, dan krijgt World Tribune in elk geval nog een plaatsje tussen de nieuwsmedia op de Favorieten-pagina [verplaatst naar Nieuwsmedia.]
Verder is de email-nieuwsbrief van WorldTribune één van de bronnen voor nieuwsberichten in StyloNieuws, met name over Israel en de omliggende landen.
Aanvulling 14.06.04: De bovengenoemde drie links (Recent hits; Breaking news en WorldTech) blijken niet dagelijks te worden ververst. Dan is er ook geen reden om ze via de startpagina van deze site toegankelijk te maken. De koppeling 'WorldTribune' op de startpagina is daarom aangepast en verwijst, voorlopig, naar de 'voorpagina' van WorldTribune. Ik moet nog uitzoeken hoe het precies zit met de copyright daarvan. Als ook deze test negatief uitvalt, 'verdwijnt' de WorldTribune-koppeling naar de Favorieten-pagina van deze site. [verplaatst naar Nieuwsmedia.]
Verder is de email-nieuwsbrief van WorldTribune één van de bronnen voor nieuwsberichten in StyloNieuws, met name over Israel en de omliggende landen.
Aanvulling 14.06.04: De bovengenoemde drie links (Recent hits; Breaking news en WorldTech) blijken niet dagelijks te worden ververst. Dan is er ook geen reden om ze via de startpagina van deze site toegankelijk te maken. De koppeling 'WorldTribune' op de startpagina is daarom aangepast en verwijst, voorlopig, naar de 'voorpagina' van WorldTribune. Ik moet nog uitzoeken hoe het precies zit met de copyright daarvan. Als ook deze test negatief uitvalt, 'verdwijnt' de WorldTribune-koppeling naar de Favorieten-pagina van deze site. [verplaatst naar Nieuwsmedia.]
zondag 6 juni 2004
Geen juristen onder het mes
“Enkele Amerikaanse artsen willen juristen niet langer behandelen als het gaat om niet-levensbedreigende klachten. Veel artsen maken zich zorgen om de hoge schadevergoedingen in zogeheten malpractice-zaken, meldt de krant USA Today. Bij deze zaken wordt een arts aangeklaagd omdat deze zijn of haar werk niet goed zou hebben gedaan. De angst voor advocaten neemt toe. Zo moest een verpleegkundige in New Jersey ontslag nemen omdat haar man bij een advocatenkantoor werkt.”(ANP, 15.06.04)
Dit bericht brengt de volgende herinnering bij mij boven. Tijdens onze Amerika-reis in 1980 hebben Marjan en ik een aantal weken gelogeerd bij Bob en Dale Searle in Charlottesville, Virginia. Beiden jurist. Enkele uren nadat wij hen hadden ontmoet en zij ons in hun huis nodigden, stonden wij het echtpaar uit te zwaaien voor hun eigen voordeur. Een typisch staaltje van Amerikaanse gastvrijheid.
Dale was hoogzwanger en de weeën hadden zich sneller aangekondigd dan verwacht. Ze had tussen de weeën door nog snel even een aanbevelingsbrief voor ons geschreven - ‘they are delightful people who are hitchhiking around the world’ - terwijl ze af en toe riep naar Bob, die het ziekenhuis aan de telefoon had, dat de ‘contractions’ nu om de paar minuten kwamen. Tijd om te gaan dus. Wij konden blijven slapen en op het huis passen.
Het bleek vals alarm, in de loop van de avond stopten de weeën en kwamen ze met z’n tweeën weer naar huis. William (Bill) Searle werd een week later geboren. De beide ouders, die allebei al rond de veertig waren en na hun mislukte huwelijken samen aan een tweede leven waren begonnen, waren dolgelukkig. Het kind zag er gezond uit, maar de artsen wilden moeder en kind voor de zekerheid toch nog een nachtje in het ziekenhuis houden. En terecht, zo bleek al snel.
De volgende nacht om twee uur ging de telefoon. Bob was zo vermoeid dat hij door alles heen sliep en daarom nam ik de telefoon maar op. Dale belde uit het ziekenhuis en ik moest direct Bob wakker maken. De baby moest met spoed geopereerd worden, omdat zijn middenrif (tussen borst- en buikholte) open bleek te zijn. Maar de dokters wilden eerst Bob’s toestemming.
Het sprak natuurlijk vanzelf dat de vader gebeld werd, maar er speelde nòg iets mee. Eigenlijk hadden de dokters direct aan de slag kunnen gaan, nadat Dale in het ziekenhuis toestemming had gegeven voor de operatie. Maar omdat beide ouders jurist waren, wilden de artsen eerst expliciete toestemming van de vader, omdat ze bang waren dat hij een proces zou aanspannen als er iets mis zou gaan. Bob en Dale vertelden ons dat Amerikaanse artsen steeds zenuwachtiger werden van juristen en daardoor steeds terughoudender met behandelen. Een ‘ziekelijke’ ontwikkeling, die blijkens het ANP-bericht van vandaag nog steeds doorgaat. Reacties
Dit bericht brengt de volgende herinnering bij mij boven. Tijdens onze Amerika-reis in 1980 hebben Marjan en ik een aantal weken gelogeerd bij Bob en Dale Searle in Charlottesville, Virginia. Beiden jurist. Enkele uren nadat wij hen hadden ontmoet en zij ons in hun huis nodigden, stonden wij het echtpaar uit te zwaaien voor hun eigen voordeur. Een typisch staaltje van Amerikaanse gastvrijheid.
Dale was hoogzwanger en de weeën hadden zich sneller aangekondigd dan verwacht. Ze had tussen de weeën door nog snel even een aanbevelingsbrief voor ons geschreven - ‘they are delightful people who are hitchhiking around the world’ - terwijl ze af en toe riep naar Bob, die het ziekenhuis aan de telefoon had, dat de ‘contractions’ nu om de paar minuten kwamen. Tijd om te gaan dus. Wij konden blijven slapen en op het huis passen.
Het bleek vals alarm, in de loop van de avond stopten de weeën en kwamen ze met z’n tweeën weer naar huis. William (Bill) Searle werd een week later geboren. De beide ouders, die allebei al rond de veertig waren en na hun mislukte huwelijken samen aan een tweede leven waren begonnen, waren dolgelukkig. Het kind zag er gezond uit, maar de artsen wilden moeder en kind voor de zekerheid toch nog een nachtje in het ziekenhuis houden. En terecht, zo bleek al snel.
De volgende nacht om twee uur ging de telefoon. Bob was zo vermoeid dat hij door alles heen sliep en daarom nam ik de telefoon maar op. Dale belde uit het ziekenhuis en ik moest direct Bob wakker maken. De baby moest met spoed geopereerd worden, omdat zijn middenrif (tussen borst- en buikholte) open bleek te zijn. Maar de dokters wilden eerst Bob’s toestemming.
Het sprak natuurlijk vanzelf dat de vader gebeld werd, maar er speelde nòg iets mee. Eigenlijk hadden de dokters direct aan de slag kunnen gaan, nadat Dale in het ziekenhuis toestemming had gegeven voor de operatie. Maar omdat beide ouders jurist waren, wilden de artsen eerst expliciete toestemming van de vader, omdat ze bang waren dat hij een proces zou aanspannen als er iets mis zou gaan. Bob en Dale vertelden ons dat Amerikaanse artsen steeds zenuwachtiger werden van juristen en daardoor steeds terughoudender met behandelen. Een ‘ziekelijke’ ontwikkeling, die blijkens het ANP-bericht van vandaag nog steeds doorgaat. Reacties
dinsdag 1 juni 2004
Weinig tijd
Ideeën genoeg, maar weinig tijd om het webdagboek bij te houden. Om dezelfde reden ook minder 'Stylo nieuws'.Binnenkort misschien meer.
maandag 31 mei 2004
Het oude webdagboek
Het webdagboek is terugwerkend tot 01.06.2004 overgezet naar dit nieuwe weblog.
Om naar het oude webdagboek te gaan met berichten van vòòr 01.06.04:
Webdagboek 2004 april-mei
Webdagboek 2004 januari-maart
Webdagboek 2003
Om naar het oude webdagboek te gaan met berichten van vòòr 01.06.04:
Webdagboek 2004 april-mei
Webdagboek 2004 januari-maart
Webdagboek 2003
woensdag 31 maart 2004
Notuliste wordt raadsgriffier
De gemeenteraad van Bennebroek besluit volgende week zijn freelance notuliste voor acht uur per week in vaste dienst te nemen als griffier. Dat meldt de Staatscourant. Na de dualisering van het gemeentebestuur is iedere gemeente verplicht een griffier aan te stellen voor ondersteuning van de gemeenteraad. Maar de gemeente Bennebroek met 5000 inwoners ziet hier het nut niet van in, terwijl het alleen maar geld kost.
Het seniorenconvent stelde de gemeenteraad eerst voor om de gemeentesecretaris te benoemen tot griffier. De raadsleden waren zich er van bewust dat dit tegen de Gemeentewet indruist. Zij wilden een discussie op gang brengen, in de hoop dat de regel in elk geval voor kleine gemeenten komt te vervallen. De gemeenteraad gaat nu akkoord met een pro forma aanstelling van de notuliste tot griffier, al zal zij niet veel meer doen dan notuleren en de raadsbesluiten ondertekenen. In de praktijk zullen de gemeentesecretaris en zijn medewerkster de griffietaken uitvoeren.
Tweede-Kamerlid L. Spies (CDA) heeft vragen gesteld over de kwestie. Zij stelt voor gemeenteraden meer vrijheid te geven bij het invullen van de griffietaken.
Bron: Staatscourant, 30.03.04, pag. 1, Rien Fraanje, “Bennebroek gaat notuliste benoemen tot griffier”
Het seniorenconvent stelde de gemeenteraad eerst voor om de gemeentesecretaris te benoemen tot griffier. De raadsleden waren zich er van bewust dat dit tegen de Gemeentewet indruist. Zij wilden een discussie op gang brengen, in de hoop dat de regel in elk geval voor kleine gemeenten komt te vervallen. De gemeenteraad gaat nu akkoord met een pro forma aanstelling van de notuliste tot griffier, al zal zij niet veel meer doen dan notuleren en de raadsbesluiten ondertekenen. In de praktijk zullen de gemeentesecretaris en zijn medewerkster de griffietaken uitvoeren.
Tweede-Kamerlid L. Spies (CDA) heeft vragen gesteld over de kwestie. Zij stelt voor gemeenteraden meer vrijheid te geven bij het invullen van de griffietaken.
Bron: Staatscourant, 30.03.04, pag. 1, Rien Fraanje, “Bennebroek gaat notuliste benoemen tot griffier”
donderdag 18 maart 2004
Puber geeft zich te veel bloot op web
Steeds meer jongeren zetten zichzelf op 'profielsites' die ooit zijn opgezet als datingsites voor volwassenen. Het gevaar is dat jongeren te openhartig zijn en dus onvoorzichtig met hun persoonlijke gegevens.
Dat zegt Remco Pijpers, adjunct-hoofdredacteur van Planet Internet en verantwoordelijk voor de site Kidsplanet in een artikel van Loes de Fauwe in het Parool (18.03.04).
Op een profielsite kan iemand zichzelf presenteren op een eigen pagina met foto's en persoonlijke gegevens. ''Kinderen chatten en profileren zich op profielsites. De goede kant daarvan is dat ze zich zo uiten, het is een soort eigen homepage, ze spelen met hun identiteit en spiegelen zich aan elkaar. Het risico is dat ze soms hun 06-nummer of e-mailadres erbij zetten.''
Volgens politie-experts begeven pedofielen, die voorheen op chatsites actief waren, zich echter steeds vaker op profielsites. De populairste meisjes op deze sites zijn zij die zichzelf op een uitdagende wijze op de foto hebben gezet. Uitdagend wat betreft houding, uitdagend in hun ondergoed. De e-mailreacties daarop zijn navenant en opeens krijgt dan het sfeertje waarin jongeren spelen met hun identiteit een andere lading, aldus Remco Pijpers. Toch moeten ouders, mochten zij hun kind op deze sites aantreffen, het niet gaan verbieden, vindt hij. Dat leidt tot stiekem hetzelfde doen, maar dan op de computer van een vriendje. Advies van Planet Internet en de club Ouders Online: “Ga ernaast zitten, toon belangstelling, blijf in gesprek”.
Bron: Parool 2004-03-18
[overgezet uit Stylo Forum naar Styloblog]
Dat zegt Remco Pijpers, adjunct-hoofdredacteur van Planet Internet en verantwoordelijk voor de site Kidsplanet in een artikel van Loes de Fauwe in het Parool (18.03.04).
Op een profielsite kan iemand zichzelf presenteren op een eigen pagina met foto's en persoonlijke gegevens. ''Kinderen chatten en profileren zich op profielsites. De goede kant daarvan is dat ze zich zo uiten, het is een soort eigen homepage, ze spelen met hun identiteit en spiegelen zich aan elkaar. Het risico is dat ze soms hun 06-nummer of e-mailadres erbij zetten.''
Volgens politie-experts begeven pedofielen, die voorheen op chatsites actief waren, zich echter steeds vaker op profielsites. De populairste meisjes op deze sites zijn zij die zichzelf op een uitdagende wijze op de foto hebben gezet. Uitdagend wat betreft houding, uitdagend in hun ondergoed. De e-mailreacties daarop zijn navenant en opeens krijgt dan het sfeertje waarin jongeren spelen met hun identiteit een andere lading, aldus Remco Pijpers. Toch moeten ouders, mochten zij hun kind op deze sites aantreffen, het niet gaan verbieden, vindt hij. Dat leidt tot stiekem hetzelfde doen, maar dan op de computer van een vriendje. Advies van Planet Internet en de club Ouders Online: “Ga ernaast zitten, toon belangstelling, blijf in gesprek”.
Bron: Parool 2004-03-18
[overgezet uit Stylo Forum naar Styloblog]
Vrouw krijgt twee identieke tweelingen
HOUSTON – Sheryl McGowen (35) uit Houston is maandag 15 maart bevallen van twee identieke tweelingen. Een kans van 1 op de 11 miljoen, volgens haar dokter. Er waren bij haar twee bevruchte eicellen ingeplant en beide splitsten. De babies werden in de 30ste week van de zwangerschap geboren.
Bron: AP, Yahoo News, World Tribune.com
Bron: AP, Yahoo News, World Tribune.com
woensdag 17 maart 2004
Reddingsteam naar Marokko
De Nederlandse regering stuurt twee ‘Urban Search and Rescue’-teams (USAR.NL) naar het door een zware aardbeving getroffen Marokko. Naast de teams, die bestaan uit reddingswerkers, speurhonden en verpleegkundigen, wordt ook ongeveer 15 ton goederen waaronder specialistisch reddingsgereedschap naar het rampgebied vervoerd. USAR.NL is de Nederlandse bijstandseenheid voor het zoeken en redden van ingesloten of bedolven slachtoffers bij rampen in binnen- en buitenland. Dit is de eerste keer dat een USAR team wordt uitgezonden naar een rampgebied.
Bron: Persbericht van het ministerie van Buitenlandse Zaken
Bron: Persbericht van het ministerie van Buitenlandse Zaken
Geldmuseum opent in 2006 in Utrecht
Op 14 februari 2004 is de stichting Het Geld-+Bankmuseum geboren. De stichting is het resultaat van de samenvoeging van Rijksmuseum Het Koninklijk Penningkabinet te Leiden, Het Nederlands Muntmuseum te Utrecht en de afdeling Numismatiek van De Nederlandsche Bank te Amsterdam. Het museum is het nieuwe kenniscentrum voor munt- en penningkunde met een rijke collectie. Deze wordt eigentijds toegankelijk gemaakt voor een breed publiek. Het museum vestigt zich in het gebouw van de Koninklijke Nederlandse Munt aan de Leidseweg, bij de kruising van Leidsche Rijn en Merwedekanaal, in Utrecht. De muntproductie blijft op deze locatie gehandhaafd en wordt gedeeltelijk zichtbaar voor de bezoekers van het nieuwe museum. Het monumentale pand is in 1911 gebouwd volgens het ontwerp van rijksbouwmeester C.H. Peters in de Hollandse Renaissancestijl. De gevel verkeert vrijwel in oorspronkelijke staat. Het interieur is door verbouwingen aangetast, maar wordt door een grootscheepse verbouwing in ere hersteld. Nadat de verbouwing is afgerond, worden de museumzalen en het kenniscentrum eind 2005 ingericht.
Website: http://www.geldmuseum.nl/
Website: http://www.geldmuseum.nl/
C1000 neemt zes zelfscankassa’s in gebruik
De C1000 in Houten heeft vandaag zes zelfscankassa’s in gebruik genomen. Of je er enthousiast over moet zijn dat mensen vervangen worden door machines, is nog maar de vraag, maar ik keek toch wel met een zekere opwinding uit naar dit fenomeen. En de twee caissières die ik er naar vroeg, vreesden niet voor hun baan.
Je haalt de artikelen zelf langs de scanner en legt ze vervolgens op de lopende band. Als je klaar bent, kun je kiezen of je contant wilt betalen of pinnen/chippen. Op het beginpunt van de band waar je de artikelen scant, staat ook een betaalautomaat. Als je pint of chipt komt er een barcode op de kassabon te staan, die je bij het verlaten van de afgesloten hoek met de zelfscankassa’s ook weer langs een scanner moet halen, waardoor het klaphekje voor je open gaat. Bij dit hekje is ook een kassa met een echt mens, bij wie je desgewenst contant kunt betalen. Eén caissière kan zo dus zes lopende banden ‘bedienen’. Maar voorlopig staan er ook nog één of meer medewerkers aan het begin van de band om de mensen te helpen. Als er niemand in de buurt is en je hebt hulp nodig of er is een storing, dan kun je op de help-knop van het scanapparaat drukken; dan komt iemand je helpen.
Tussen de zes banden is één looppad, met drie scanners/banden ter linker en drie ter rechter zijde. Je kunt je boodschappen dus pas gaan inpakken, als je alle boodschappen hebt gescand en eventueel gepind. Of hierdoor de beoogde tijdwinst niet weer verloren gaat, vraag ik mij af; bij een gewone kassa pak je immers je boodschappen meteen in.
De band is vrij lang en je wilt dus wel met een schuin oog in de gaten houden of een andere klant er niet met een paar van jouw boodschappen vandoor gaat. Ik ben er nog niet helemaal achter hoe gecontroleerd wordt – afgezien van de bewakingscamera en de medewerkers in de buurt – dat je niet een paar boodschappen ongescand en onbetaald in je tas stopt. Na het scannen gaan je boodschappen door een poortje en daar mogen niet meer dan twee artikelen tegelijk door. Misschien zit er in dat poortje een controlemechanisme, maar daar ben ik nog niet helemaal achter.
In de grote steden zullen er al wel veel meer winkels met zelfscankassa’s zijn, denk ik, maar voor mij was dit nog nieuw. Reden om deze nieuwigheid in mijn leven onder vermelding van de datum hier in mijn wegdagboek te noteren.
Je haalt de artikelen zelf langs de scanner en legt ze vervolgens op de lopende band. Als je klaar bent, kun je kiezen of je contant wilt betalen of pinnen/chippen. Op het beginpunt van de band waar je de artikelen scant, staat ook een betaalautomaat. Als je pint of chipt komt er een barcode op de kassabon te staan, die je bij het verlaten van de afgesloten hoek met de zelfscankassa’s ook weer langs een scanner moet halen, waardoor het klaphekje voor je open gaat. Bij dit hekje is ook een kassa met een echt mens, bij wie je desgewenst contant kunt betalen. Eén caissière kan zo dus zes lopende banden ‘bedienen’. Maar voorlopig staan er ook nog één of meer medewerkers aan het begin van de band om de mensen te helpen. Als er niemand in de buurt is en je hebt hulp nodig of er is een storing, dan kun je op de help-knop van het scanapparaat drukken; dan komt iemand je helpen.
Tussen de zes banden is één looppad, met drie scanners/banden ter linker en drie ter rechter zijde. Je kunt je boodschappen dus pas gaan inpakken, als je alle boodschappen hebt gescand en eventueel gepind. Of hierdoor de beoogde tijdwinst niet weer verloren gaat, vraag ik mij af; bij een gewone kassa pak je immers je boodschappen meteen in.
De band is vrij lang en je wilt dus wel met een schuin oog in de gaten houden of een andere klant er niet met een paar van jouw boodschappen vandoor gaat. Ik ben er nog niet helemaal achter hoe gecontroleerd wordt – afgezien van de bewakingscamera en de medewerkers in de buurt – dat je niet een paar boodschappen ongescand en onbetaald in je tas stopt. Na het scannen gaan je boodschappen door een poortje en daar mogen niet meer dan twee artikelen tegelijk door. Misschien zit er in dat poortje een controlemechanisme, maar daar ben ik nog niet helemaal achter.
In de grote steden zullen er al wel veel meer winkels met zelfscankassa’s zijn, denk ik, maar voor mij was dit nog nieuw. Reden om deze nieuwigheid in mijn leven onder vermelding van de datum hier in mijn wegdagboek te noteren.
woensdag 10 maart 2004
Schapen bij Schiphol
Werknemers van Schiphol vroegen zich af welk effect de luchtvervuiling rond Schiphol heeft op de schapen die er grazen. Als de schapen hiervan schade zouden ondervinden, zou het grazen bij de landingsbanen bekort of beëindigd moeten worden en zou Schiphol het gras op een andere manier kort moeten houden.
De Dierenbescherming legde de vraag voor aan de Wetenschapswinkel Wageningen UR (Universiteit en Researchcentrum). Twee studenten van de Wageningen Universiteit hebben het onderzoek onder begeleiding uitgevoerd. Zij vergeleken de luchtkwaliteit bij Schiphol met een meetpunt in de Biesbosch en vergeleken wolmonsters van schapen bij Schiphol met wolmonsters van schapen in de buurt van Tilburg.
De conclusie is dat de kans dat schapen schadelijke hoeveelheden stoffen binnen krijgen zeer klein is. Bovendien melden dierenartsen uit de omgeving dat ze geen verminderde vruchtbaarheid of meer miskramen constateren in het gebied rond Schiphol. Omdat schapen vaak niet langer dan zes maanden op dezelfde plek grazen, is ook niet te verwachten dat ze last krijgen van luchtwegproblemen die bij chronische blootstelling kunnen optreden. De vervuiling waaraan de schapen bij Schiphol blootstaan, blijkt niet alleen van Schiphol te komen, maar vooral ook van de drukke verkeerswegen rond Schiphol. Zodoende zegt het onderzoek ook iets over schapen die in de buurt van een snelweg grazen.
De onderzoekers zijn van mening dat er geen reden tot bezorgdheid is om de gezondheid van schapen die in de buurt van Schiphol of een snelweg grazen, mits de dieren daar maar niet te lang verblijven.
Bron: Het mogelijke effect van toxische stoffen, afkomstig van de luchthaven Schiphol, op schapen die in de omgeving grazen. Auteurs: Tineke Slootweg, Laurens Waanders, ir. Timo H.M. Hamers, dr. A.J. (Tinka) Murk, Leerstoelgroep Toxicologie, Wageningen UR. Wetenschapswinkel Wageningen UR, rapport 196, februari 2004. ISBN 90-6754-736-0. Prijs € 10,00. Wetenschapswinkel
[overgezet van Stylo Forum naar Styloblog]
De Dierenbescherming legde de vraag voor aan de Wetenschapswinkel Wageningen UR (Universiteit en Researchcentrum). Twee studenten van de Wageningen Universiteit hebben het onderzoek onder begeleiding uitgevoerd. Zij vergeleken de luchtkwaliteit bij Schiphol met een meetpunt in de Biesbosch en vergeleken wolmonsters van schapen bij Schiphol met wolmonsters van schapen in de buurt van Tilburg.
De conclusie is dat de kans dat schapen schadelijke hoeveelheden stoffen binnen krijgen zeer klein is. Bovendien melden dierenartsen uit de omgeving dat ze geen verminderde vruchtbaarheid of meer miskramen constateren in het gebied rond Schiphol. Omdat schapen vaak niet langer dan zes maanden op dezelfde plek grazen, is ook niet te verwachten dat ze last krijgen van luchtwegproblemen die bij chronische blootstelling kunnen optreden. De vervuiling waaraan de schapen bij Schiphol blootstaan, blijkt niet alleen van Schiphol te komen, maar vooral ook van de drukke verkeerswegen rond Schiphol. Zodoende zegt het onderzoek ook iets over schapen die in de buurt van een snelweg grazen.
De onderzoekers zijn van mening dat er geen reden tot bezorgdheid is om de gezondheid van schapen die in de buurt van Schiphol of een snelweg grazen, mits de dieren daar maar niet te lang verblijven.
Bron: Het mogelijke effect van toxische stoffen, afkomstig van de luchthaven Schiphol, op schapen die in de omgeving grazen. Auteurs: Tineke Slootweg, Laurens Waanders, ir. Timo H.M. Hamers, dr. A.J. (Tinka) Murk, Leerstoelgroep Toxicologie, Wageningen UR. Wetenschapswinkel Wageningen UR, rapport 196, februari 2004. ISBN 90-6754-736-0. Prijs € 10,00. Wetenschapswinkel
[overgezet van Stylo Forum naar Styloblog]
maandag 5 januari 2004
Negev
Negev / De woestijn waar niets te zien is
Om tien uur zondagmorgen met bus 444 van Eilat naar Jeruzalem. De magnifieke tocht door de Negev-woestijn, het ruwe, rotsige landschap waar ik zo van houd. De vergezichten. Waarvan mensen zeggen dat er niets te zien is. De Negev-woestijn, het Hollandse weidelandschap, de vlakke, uitgestrekte Canadese provincie Saskatchewan.
De meeste passagiers vielen zoals gewoonlijk prompt in slaap; ik zat gespitst op mijn stoel en verslapte geen ogenblik.
Tien jaar geleden reed ik de laatste dag van mijn vakantie bovenin een dubbeldeks touringbus van Eilat via BeerSheva naar Tel Aviv. Ik zat toen op de stoel precies boven de chauffeur, met een reusachtige voorruit voor me en had het mooiste uitzicht van de wereld. Het was tijdens die busrit, dat ik besloot om een sabbatical te houden. Het is in die eindeloze vlakte van de woestijn dat gedachten op hun plaats vallen, plannen ontstaan, roepingen worden gehoord. Al neem ik niet aan dat Jezus de woestijn per touringcar bereisde, ik kan mij wel voorstellen dat hij veertig dagen eenzaamheid in de woestijn verkoos, daar zijn aanvechtingen met de duivel had, alvorens hij zijn timmermansbaan er aangaf en zijn roeping als rabbi volgde.
De woestijn waar niets te zien is. Zo zag ik struisvogels lopen op een struisvogelfarm. Midden in de wildernis ineens een palmbomenplantage. De drooggevallen wadi’s, die de autoweg kruisen met steeds die mysterieuze waarschuwing:“dangerous when bridge is flooding”, terwijl nergens water te zien is. De zoutwinning aan de zuidzijde van de Dode Zee. Grote witte zoutvelden, die ook op satellietfoto’s altijd goed te zien zijn. Het diepste punt op aarde: 400 meter onder de zeespiegel, met Jericho als laagstgelegen stad, daar is Rotterdam-Alexanderpolder met min zes meter niks bij.
Tien jaar geleden reed ik de laatste dag van mijn vakantie bovenin een dubbeldeks touringbus van Eilat via BeerSheva naar Tel Aviv. Ik zat toen op de stoel precies boven de chauffeur, met een reusachtige voorruit voor me en had het mooiste uitzicht van de wereld. Het was tijdens die busrit, dat ik besloot om een sabbatical te houden. Het is in die eindeloze vlakte van de woestijn dat gedachten op hun plaats vallen, plannen ontstaan, roepingen worden gehoord. Al neem ik niet aan dat Jezus de woestijn per touringcar bereisde, ik kan mij wel voorstellen dat hij veertig dagen eenzaamheid in de woestijn verkoos, daar zijn aanvechtingen met de duivel had, alvorens hij zijn timmermansbaan er aangaf en zijn roeping als rabbi volgde.
De woestijn waar niets te zien is. Zo zag ik struisvogels lopen op een struisvogelfarm. Midden in de wildernis ineens een palmbomenplantage. De drooggevallen wadi’s, die de autoweg kruisen met steeds die mysterieuze waarschuwing:“dangerous when bridge is flooding”, terwijl nergens water te zien is. De zoutwinning aan de zuidzijde van de Dode Zee. Grote witte zoutvelden, die ook op satellietfoto’s altijd goed te zien zijn. Het diepste punt op aarde: 400 meter onder de zeespiegel, met Jericho als laagstgelegen stad, daar is Rotterdam-Alexanderpolder met min zes meter niks bij.
De chauffeur gooide ons met dodemansvaart de diepte in, nauwelijks afremmend voor scherpe bochten, strak langs de afgrond. Ik sidderde. Israelische chauffeurs zijn getraind in het leger en nemen met één hand de moeilijkste bochten.
Tussen de kale rotsen aan de Dode Zee ineens een dozijn luxe hotels, het Zohar resort, vlakbij Ein Gedi. Daar is ook onze stop. Dit keer te kort om even in de zoute zee te drijven, zoals ik eerder heb gedaan. Ruggelings op het water liggend een boekje lezen. De sterke geur van sulfur. (Ik roep maar wat, want ik heb geen idee wat sulfur is of hoe het ruikt, maar dit is het eerste woord dat bij mij boven komt drijven...) In het winkeltje kun je een zakje modder kopen, black mud voor 10 shekel. Als ik ontslagen word, ga ik dat ook maar doen, denk ik, modder verkopen. Of met modder smijten.
Tussen de kale rotsen aan de Dode Zee ineens een dozijn luxe hotels, het Zohar resort, vlakbij Ein Gedi. Daar is ook onze stop. Dit keer te kort om even in de zoute zee te drijven, zoals ik eerder heb gedaan. Ruggelings op het water liggend een boekje lezen. De sterke geur van sulfur. (Ik roep maar wat, want ik heb geen idee wat sulfur is of hoe het ruikt, maar dit is het eerste woord dat bij mij boven komt drijven...) In het winkeltje kun je een zakje modder kopen, black mud voor 10 shekel. Als ik ontslagen word, ga ik dat ook maar doen, denk ik, modder verkopen. Of met modder smijten.
Een stukje noordelijker ligt de steile, vlakke berg Masada, in het Hebreeuws Metzuda, wat bolwerk of fort betekent. Veel joden vluchtten hierheen tijdens de opstand tegen de Romeinen van 66 tot 70 na Christus. Tot het laatst toe werd het fort tegen de Romeinse belegering verdedigd door de Zeloten. Toen ze uiteindelijk moesten opgeven, staken ze hun huizen in brand en pleegden massaal zelfmoord, bijna duizend mannen, vrouwen en kinderen. Deze gebeurtenis, die wordt verteld door de joodse geschiedschrijver Flavius Josephus, markeerde het einde van de joodse aanwezigheid in Palestina.
Dan volgt de klim van Jericho (-400) naar Jeruzalem (+400) met halverwege het bord ‘u bent op zeeniveau’. Vlak voor Jeruzalem staan we lang in de file. Er is geen vluchtstrook en een ziekenauto wringt zich tussen de twee rijen door, net op het moment dat ik mijn camera heb gepakt om een stenen monument langs de kant van de weg te filmen. Ik neem aan dat het herinnert aan een dodelijk auto-ongeluk, maar het verbaast me dat het aan de wegkant van de vangrail is geplaatst, waar bij ons dus de vluchtstrook zou zijn. Wachtend op een volgend dodelijk ongeluk, denk ik dan. Bij het roadblock voor Jeruzalem mogen we gewoon doorrijden en ineens is de file opgelost. Misschien is het roadblock een tijdje gesloten geweest vanwege een terrorisme-alarm. Ruim een uur te laat komen we aan op het centrale busstation van Jeruzalem.
Dan volgt de klim van Jericho (-400) naar Jeruzalem (+400) met halverwege het bord ‘u bent op zeeniveau’. Vlak voor Jeruzalem staan we lang in de file. Er is geen vluchtstrook en een ziekenauto wringt zich tussen de twee rijen door, net op het moment dat ik mijn camera heb gepakt om een stenen monument langs de kant van de weg te filmen. Ik neem aan dat het herinnert aan een dodelijk auto-ongeluk, maar het verbaast me dat het aan de wegkant van de vangrail is geplaatst, waar bij ons dus de vluchtstrook zou zijn. Wachtend op een volgend dodelijk ongeluk, denk ik dan. Bij het roadblock voor Jeruzalem mogen we gewoon doorrijden en ineens is de file opgelost. Misschien is het roadblock een tijdje gesloten geweest vanwege een terrorisme-alarm. Ruim een uur te laat komen we aan op het centrale busstation van Jeruzalem.
zondag 4 januari 2004
Eilat
Eilat / Goedgekeurd door de veiligheidsdienst
VERBLIJF: Hostel Arava, Eilat
Het is januari. Maar naar onze begrippen is het heerlijk zomerweer: volop zon en zo’n 24 graden. De eerste dag met de videocamera naar het strand gegaan om sfeerbeelden te maken. ‘s Middags de camera en andere kostbaarheden in bewaring gegeven in de hostel om te gaan zwemmen. Ik herinnerde me ineens weer dat dit vier jaar geleden de reden was om deze hostel te kiezen, nadat ik eerst een andere had geprobeerd, zonder kluis. Dat is een nadeel van alleen reizen: als je wilt gaan zwemmen, moet je je spullen achterlaten. Trouwens, als het kon zou ik de video wel mee willen nemen het water in, want daar is Eilat echt op z’n mooist. Het drong tot me door dat ik sinds de eerste week van januari 2000, toen ik elke dag een paar uur ging zwemmen in de Rode Zee, helemaal niet meer gezwommen heb. Misschien wil ik alleen maar in de Rode Zee zwemmen.
Het rustige, rimpelloze water, soms een lange, trage golf van een schip in de verte, nooit koud, in de winter soms zelfs warmer dan de luchttemperatuur. Laag over de blauwe oppervlakte een magnifiek gezicht op de rode, ruwe bergen van Jordanië met aan de voet de stad Aqaba. Nu hoop ik maar dat ik niemand heb beledigd door te beweren, dat het mooiste van Israel het uitzicht op Jordanië is!
Verkwikt kwam ik uit het water, ik voelde me een sterker mens. Met het woord ‘verkwikt’ moet je tegenwoordig oppassen natuurlijk, maar het blauwe water van de Rode Zee is zo helder als maar zijn kan en bij mijn weten schoon. Daarom kan je hier ook goed duiken en het koraal bewonderen. Na het zwemmen zag ik de zon prachtig verdwijnen achter de bergen van de Sinai. In een paar minuten tijd viel de schaduw over het hete strand. Het strand van Eilat stelt trouwens op zich niet zo heel veel voor: het is een grindstrand van een paar meter diep, niet te vergelijken met de mooie Nederlandse stranden. Het zijn de zon, het zwemwater en de bergen die het hier zo aantrekkelijk maken.
Toen ik ‘s avonds terugliep naar de hostel, zag ik de mooiste maanopkomst van mijn leven. Door de duisternis waren de bergen van Jordanië, waar mijn hostel op uitkijkt, niet meer te zien. Ineens verscheen er in de lucht uit het niets een scherpe felgele streep, een driehoek, in de vorm van een dak of een boemerang. Eerst wist ik niet wat het was. Totdat de bovenkant van het driehoekige dak een bolle vorm kreeg. Toen begreep ik dat het de hoekige top van de onzichtbare berg was, waar de volle maan achter vandaan te voorschijn kwam. In een paar minuten groeide het dak uit tot een felgele bol en daar stond ineens een grote, volle maan hoog in de lucht. Prachtig.
Eilat is een stadje van zo’n 60.000 inwoners aan de Rode Zee op een smalle strook woestijn ingeklemd tussen Egypte en Jordanie. Dit uiteinde van de Rode Zee heet Golf van Aqaba of Golf van Eilat. Het geeft Israel een zeeverbinding met de Indische Oceaan en daarmee met Azië. Via de haven van Eilat worden nu bijvoorbeeld de Japanse auto’s ingevoerd. Ik herinner mij nog hoe in juni 1967 de Zesdaagse Oorlog begon, nadat Egypte en Jordanie de golf blokkeerden voor scheepvaartverkeer naar de haven van Eilat. De blokkade gaf Israel de aanleiding om toe te slaan en in zes dagen tijd de Sinaiwoestijn en de Gazastrook te veroveren op Egypte en de Westoever van de Jordaan op Jordanië. Hiermee kwamen ook Oost-Jeruzalem en de Oude Stad met de ‘Klaagmuur’ in Israelische handen en zo werd Jeruzalem voor de joden herenigd. De Sinai werd aan Egypte teruggegeven, toen Anwar Sadat en Menachim Begin in 1977 onder leiding van Jimmy Carter in Camp David een vredesakkoord sloten.
Het rustige, rimpelloze water, soms een lange, trage golf van een schip in de verte, nooit koud, in de winter soms zelfs warmer dan de luchttemperatuur. Laag over de blauwe oppervlakte een magnifiek gezicht op de rode, ruwe bergen van Jordanië met aan de voet de stad Aqaba. Nu hoop ik maar dat ik niemand heb beledigd door te beweren, dat het mooiste van Israel het uitzicht op Jordanië is!
Verkwikt kwam ik uit het water, ik voelde me een sterker mens. Met het woord ‘verkwikt’ moet je tegenwoordig oppassen natuurlijk, maar het blauwe water van de Rode Zee is zo helder als maar zijn kan en bij mijn weten schoon. Daarom kan je hier ook goed duiken en het koraal bewonderen. Na het zwemmen zag ik de zon prachtig verdwijnen achter de bergen van de Sinai. In een paar minuten tijd viel de schaduw over het hete strand. Het strand van Eilat stelt trouwens op zich niet zo heel veel voor: het is een grindstrand van een paar meter diep, niet te vergelijken met de mooie Nederlandse stranden. Het zijn de zon, het zwemwater en de bergen die het hier zo aantrekkelijk maken.
Toen ik ‘s avonds terugliep naar de hostel, zag ik de mooiste maanopkomst van mijn leven. Door de duisternis waren de bergen van Jordanië, waar mijn hostel op uitkijkt, niet meer te zien. Ineens verscheen er in de lucht uit het niets een scherpe felgele streep, een driehoek, in de vorm van een dak of een boemerang. Eerst wist ik niet wat het was. Totdat de bovenkant van het driehoekige dak een bolle vorm kreeg. Toen begreep ik dat het de hoekige top van de onzichtbare berg was, waar de volle maan achter vandaan te voorschijn kwam. In een paar minuten groeide het dak uit tot een felgele bol en daar stond ineens een grote, volle maan hoog in de lucht. Prachtig.
Eilat is een stadje van zo’n 60.000 inwoners aan de Rode Zee op een smalle strook woestijn ingeklemd tussen Egypte en Jordanie. Dit uiteinde van de Rode Zee heet Golf van Aqaba of Golf van Eilat. Het geeft Israel een zeeverbinding met de Indische Oceaan en daarmee met Azië. Via de haven van Eilat worden nu bijvoorbeeld de Japanse auto’s ingevoerd. Ik herinner mij nog hoe in juni 1967 de Zesdaagse Oorlog begon, nadat Egypte en Jordanie de golf blokkeerden voor scheepvaartverkeer naar de haven van Eilat. De blokkade gaf Israel de aanleiding om toe te slaan en in zes dagen tijd de Sinaiwoestijn en de Gazastrook te veroveren op Egypte en de Westoever van de Jordaan op Jordanië. Hiermee kwamen ook Oost-Jeruzalem en de Oude Stad met de ‘Klaagmuur’ in Israelische handen en zo werd Jeruzalem voor de joden herenigd. De Sinai werd aan Egypte teruggegeven, toen Anwar Sadat en Menachim Begin in 1977 onder leiding van Jimmy Carter in Camp David een vredesakkoord sloten.
Behalve van de haven leeft Eilat vooral van het toerisme. In de buurt van het strand zijn de dure hotels en even verder de goedkope hostels als paddestoelen uit de grond geschoten. Voor de rest is het stadje tamelijk saai. Het is er gemoedelijk, de spanning van het Midden-Oostenconflict en de militaire presentie is hier veel minder, al is men ook hier gespitst op security.
Eilat is een tax free zone, dat wil zeggen dat er geen BTW betaald hoeft te worden. Voor mij betekent dat vooral dat boeken en kranten 17% goedkoper zijn. De keren dat ik in de Steimatzky-boekhandel, die in vrijwel elke Israelische stad te vinden is, een boek van mijn gading vond, kocht ik het in Eilat.
Naar ik aanneem, zijn er relatief veel Russische Joden neergestreken in Eilat. De Russische boeken en kranten zijn in de boekhandel en kiosken rijkelijk vertegenwoordigd. In een wasserette werd de werking van de machine in het Russisch uitgelegd en her en der zie je Russische teksten op borden.
Naar ik aanneem, zijn er relatief veel Russische Joden neergestreken in Eilat. De Russische boeken en kranten zijn in de boekhandel en kiosken rijkelijk vertegenwoordigd. In een wasserette werd de werking van de machine in het Russisch uitgelegd en her en der zie je Russische teksten op borden.
Ik ben een beetje de kluts kwijt wat voor dag het is. ’s Middags om twee uur was het postkantoor al dicht en kon ik geen postzegels meer kopen. Het is vrijdag en met het invallen van de duisternis begint de sabbat. M’n kamergenoot Gaby (Gabriël) waarschuwde me dat alle winkels en restaurants vrijdagavond en zaterdag tot het donker dicht zouden zijn. Dus snelde ik naar de winkel om voor de volgende dag brood en mangosap (eerste levensbehoefte) te kopen. Maar intussen ben ik er achter dat er van alles gewoon open blijft. De MacDavid, waar ik vrijdagavond gegeten heb, vlakbij het strand, blijft tot 5 uur zaterdagochtend open. En ik zag een supermarktje (hoe kan een woord met super beginnen en met tje eindigen, vroeger zouden we zeggen kruideniertje), zag ik een kruideniertje dus die 24 uur open is. Zoals wel vaker is de reisgids van Lonely Planet betrouwbaarder dan de plaatselijke bevolking.
De volgende ochtend weer een paar uur aan het strand in de zon gezeten op twee rotsblokken, die samen - een zitvlak en een rugleuning - een betere stoel vormen dan ik thuis heb. ’s Middags ruim een uur gezwommen. Gewoon een paar baantjes getrokken in het heerlijke water van de Rode Zee, maar dan wel baantjes van zo’n 500 meter. Intussen genietend van de zon en het uitzicht op het strand en de bergen.
Rond vieren ging ik opnieuw richting strand, nu had ik mijn videocamera weer bij me. Het vliegveld van Eilat ligt midden in de stad, ik kan de vliegtuigen precies tegenover de hostel zien opstijgen (terwijl ik dit zit te typen, zie er ik vlak voor mijn neus weer één gaan) en ze landen bijna op het dak van het winkelcentrum bij het strand. Ik maakte op ruim honderd meter afstand een opname van het stationsgebouw van het vliegveld en binnen een minuut stond er een jongeman in zomerbloesje naast me: security. Hij vroeg naar mijn paspoort, wilde weten waarom ik in Israel was en wat ik zojuist had opgenomen. Ik kon hem in de zoeker het zojuist opgenomen beeld laten zien en dat is nu dus officieel goedgekeurd door de veiligheidsdienst.Zondagochtend afscheid genomen van de Arava hostel in Eilat. De eigenaar herkende me nog van vier jaar geleden. Hij was blij met een paar dagen klandizie en vond het jammer dat ik weer ging. De toeristen blijven weg. De mensen zijn bang. “There is a conflict going on. They kill us, we kill them. It goes on.” Hij verwachtte niet dat er snel vrede zou komen, met alle onrust die er is in Irak, Iran en Afghanistan, waardoor het moslim-fanatisme nog verder gevoed wordt.“Maybe the Messiah will come!”, zei hij tenslotte.
Ik had er nog wel even over door willen praten. Ik had hem zaterdag in z’n ‘zondagse’, ofwel ‘zaterdagse’ kleren thuis zien komen, naar ik aanneem van de sjoel (synagoge). Er zijn in het Jodendom nogal wat verschillende messiasverwachtingen. Sommige schriftgeleerden stellen dat de Messias komt als het Joodse volk in vrede leeft, anderen dat hij juist komt om vrede te brengen. Sommigen zien de komst van de Messias vooral als een politieke gebeurtenis, anderen als een geestelijke. De hostelhouder ziet de Messias denk ik vooral als vredestichter. Ik kon het hem niet meer vragen, want bus 444 wachtte om mij door de woestijn naar Jeruzalem te brengen.
Abonneren op:
Posts (Atom)